I hate this sickness || Smokebreath//Birchpaw

Een pijn steek schoot door het lichaampje van de nog wel vrij jonge apprentice, en geïrriteerd stak hij zijn nagels in zijn mos bed. Hij kon er niet meer tegen, hij wou jagen, vechten, stoeien, anderen irriteren, en zich zelf in de problemen werken. Maar hoe kon dat als hij in het kamp werd gehouden om dat hij ziek was? Op nieuw ging er een pijn steek door hem heen. "Great Starclan! Please, stop!" Grauwde hij terwijl hij recht op ging zitten. En een nieuwe pijn steek ging door hem heen. En toen begon hij te braken. Zijn maag kromp in een en hij begon te kokhalzen. Pijn ging door hem heen en hij bleef kokhalzen. Hij kneep zijn ogen fijn terwijl er slijm en het eten die hij de dag er voor naar binnen had gewerkt naar buiten kwam. "Verdorie!" Siste hij tijdens het kokhalzen.

Eentonig ordende Smokebreath de kruiden in zijn den, zijn neus gevuld met de pikante geur van de kruiden om hem heen. Maar zijn concentratie werd al snel gebroken door een in zijn hoofd zeurderige stem die door de den heen galmde. De medicine cat rolde geërgerd met zijn ogen en hief zichzelf overeind. "Schreeuwen naar de lucht en jezelf opfokken gaat de pijn niet weghalen, enkel verergeren." Miauwde de kater toonloos. Hij raakte geërgerd door elke zieke kat. Het waren er veel te veel. Hij prikte een paar blaadjes aan zijn nagel en liet het neerdwarrelen voor Thrushpaw. "Hier, wilgenblad en watermint." Miauwde hij met zijn diepe, rommelende stem. "Tegen buikpijn en overgeven. Want ik heb geen zin om de den op te ruimen."

Hij bleef maar braak bewegingen maken, maar er kwam niks uit op enkele gal na, en dat deed zo'n pijn. Hij kneep zijn ogen geïrriteerd en vol pijn dicht en probeerde er mee te stoppen. "Schreeuwen naar de lucht en jezelf opfokken gaat de pijn niet weghalen, enkel verergeren." De koele stem van Smokebreath drong tot hem door, en hij wist zijn ogen open te doen en keek zijdelings naar Smokebreath. Maar toen kneep hij zijn ogen weer dicht toen hij op nieuw een braak aanval kreeg, straks zou hij nog stikken. "Hier, wilgenblad en watermint." Thrushpaw wist te stoppen met braken en keek naar de kruiden, getver. "Tegen buikpijn en overgeven. Want ik heb geen zin om de den op te ruimen." Thrushpaw vernauwde zijn ogen. "Is er echt niks anders dat wel een beetje lekker smaakt? Dat spul..." En op nieuw kreeg hij een braak aanval.

Smokebreath vertrok zijn gezicht iets toen hij het braaksel zag verschijnen. Te laat. Geweldig. Hij zou later wegens 'tijdnood' een warrior of een apprentice wel vragen om deze troep op te ruimen. Ja, dat zou hij doen, dat was een goed idee. Maar de kater had ook nog het lef om nog te ontkennen dat hij het wilde hebben. Terwijl hij het zo genereus aangeboden had. Opnieuw kreeg het katertje echter een braakaanval. "Durf je de kruiden nog een keer te weigeren?" Miauwde de grote kater droogjes, "Nee, iets beters heb ik niet, want niets anders werkt. Maar als je ze niet wil, dan kan ik je wel door laten braken en het aan iemand geven die het wel wil hebben, die wel dapper genoeg is om de kruiden op te eten." De kater miauwde het op een langzame toon met een diepe, teleurgestelde zucht aan het einde. Kijken of omgekeerde psychologie zou werken.

Een nieuwe braakaanval belaste hem en hij kneep zijn ogen fijn. "Durf je de kruiden nog een keer te weigeren?" Vroeg de kater. Thrushpaw wierp de medicine cat een korte blik waarna hij een nieuwe braakaanval wist in te slikken. "Nee, iets beters heb ik niet, want niets anders werkt. Maar als je ze niet wil, dan kan ik je wel door laten braken en het aan iemand geven die het wel wil hebben, die wel dapper genoeg is om de kruiden op te eten." Thrushpaw versmalde zijn ogen en keek naar Smokebreath. Hij durfde die smerige kruiden wel op te eten. En het leek er dus op dat er niks anders was. "Ne-e, oké, ik neem ze wel..." sprak hij waarna hij braaf zijn kop boog en van die smerige kruiden begon te eten. "W-werken ze snel?" Sprak hij terwijl hij een nieuwe braakaanval wist tegen te houden. Als hij nu zou braken zou er enkel lucht en gal uit komen, en dat was pijnlijk, en dat haatte hij.

Smokebreath kon een grijns niet onderdrukken toen Thrushpaw zich op de kruiden gestort had. Kijk, het was een beetje een psychologisch spelletje. Nu kijken hoe ver hij het door kon spelen. Want tja, Smokebreath had ook zijn eigen (sadistische) vermaak nodig. "W-werken ze snel?" Miauwde de apprentice. Idee gevormd. Rustig likte Smokebreath langs zijn poot, de tijd nemende met zijn antwoord. "Op hun eigen manier werken ze snel en pijnloos." Miauwde de kater kalm, met een vrolijke grijns. "Over een paar hartslagen klop je aan Starclan's deur." Eventjes viel hij stil terwijl hij eventjes zijn kop nadenkend scheef hield. "Ah, ik bedoel, dan stopt het braken." Miauwde hij met een grijns. "Ik haal die twee altijd door elkaar."

De smaak van de kruiden waren vreselijk, en het gaven hem meet kokhals neigingen, maar hij wist het in te houden, hij wou echt niet weer overgeven. Hij vroeg daarom dus ook aan Smokebreath of ze snel werkten. "Op hun eigen manier werken ze snel en pijnloos." Thrushpaw keek naar Smokebreath en knikte terwijl hij slikte. Hij haatte het om zo zwak te zijn. "Over een paar hartslagen klop je aan Starclan's deur." Thrushpaws ogen werden groot. "W-wat?! N-nee toch?" Hij schudde geschrokken met zijn kop terwijl hij naar Smokebreath keek. "Ah, ik bedoel, dan stopt het braken." Met vernauwende ogen keek hij naar Smokebreath. "Juist... ik dacht even dat je zojuist m'n dood had voorspeld," gromde hij terwijl hij naar zijn poten keek. Zijn nek haren stonden nog overeind. "Ik haal die twee altijd door elkaar." Thrushpaw keek naar Smokebreath. "Voor de zelfde geld was hier nu een Elder geweest, in plaats van mij, en had je die gene nu een heart-attack bezorgd," miauwde hij terwijl hij met zijn staart zwiepte.

Zoals al verwacht werd het katertje niet zo blij van zijn opmerking. Niet dat dat Smokebreath wat kon schelen. Hij haalde er alleen maar wat meer vermaak uit. "W-wat?! N-nee toch?" Miauwde het katertje. Smokebreath haalde zijn schouders op. "Juist... ik dacht even dat je zojuist m'n dood had voorspeld," Gromde het katertje. "Was het maar waar," Kwam hij rustig terug, op een droge, humoristische toon. Hierna ging hij weer terug naar zijn eerdere kruiden terwijl hij nog naar Thrushpaw's woorden luisterde. De kater was duidelijk van slag geraakt, maar Smokebreath had heus wel al van alle problemen gehoord die het katertje had veroorzaakt. Ondanks dat hij altijd zo chagrijnig deed, nam Smokebreath veel meer op dan dat je in eerste instantie zou denken. "Voor de zelfde geld was hier nu een Elder geweest, in plaats van mij, en had je die gene nu een heart-attack bezorgd," Miauwde het katertje vervolgens. Smokebreath keek de kater eventjes aan met een geamuseerde blik. "Als hier een Elder was geweest, had ik die fout niet gemaakt." Miauwde hij geamuseerd, implicerende dat het helemaal geen fout was.

Of Thrushpaw was geschrokken van de woorden die Smokebreath had uit gesproken? Ja, maar achteraf betekende het maar niks, en was het dus een dom grapje. "Als hier een Elder was geweest, had ik die fout niet gemaakt." Thrushpaw wierp de medicine cat een blik. Zeker nog één van de katten die alleen maar zag wat hij fout had gedaan, of eigenlijk, fout? Nee, hij had alleen maar gedaan waar hij recht toe had. Dat met Snowypaw klopte misschien niet helemaal, maar toegeven zou alleen maar onder zwak staan. Maar dat van Ashpaw? Dat was terecht. Hij had graag vrienden met Ashpaw willen zijn. Hij was ook altijd vrolijk, speels, en snel lerend geweest. Het vrolijke was zo goed als veranderd naar leed vermaak, het speelse was ook veranderd, snel lerend was er nog steeds, enkel niet als t om fouten ging. Thrushpaw ging liggen en ruste zijn kop op zijn poten. "Natuurlijk," bromde hij terwijl hij zijn ogen sloot en er voor koos om te gaan slapen...

Topic uit~