Let me see what you're worth! [Training]

De ceremonie was gisteren geweest, twee apprentices had ze er toegewezen gekregen, alsof er niet genoeg warriors waren, in ieder geval, ze had de apprentices verteld naar de ingang van het kamp te komen om zonsopgang. Op de een of andere manier verwachtte ze dat Thunderpaw te laat zou zijn, het was zijn eerste keer, dus ergens was het logisch. Hij zou nog moeten wennen. Maar het was niet daarom dat zij hem zou wekken en uit zijn bed ging halen, het katje moest het maar leren. Rustig stond de poes op uit haar nest en liep naar buiten, waar het zonnetje haar toelachte. Het was Greenleaf en dat betekende onuitstaanbare hitte. Vandaag zou ze gewoon het territorium verkennen met de twee, of met eentje in ieder geval. Ze zuchtte en liep richting de uitgang van het kamp, waar ze kalmpjes ging zitten, wachtend op haar apprentices. De zon kwam al bijna op, dus lang zou het niet duren voor ze zouden komen, niet waar? Haar ogen gingen richting de apprentice den en ze draaide haar oren naar voren, wachtend op een teken van Swan en Thunder. Ze hoopte dat niet beiden te laat kwamen, want dan moest ze ze wel wakker maken en daar had ze eigenlijk geen zin in.

[& Swanpaw, eventueel ook Thunderkit./-paw c:]

Swanpaw

Met neerslachtige tred sjokte de jonge apprentice over het onbegroeide open veld dat hun kamp vormde. Het was een milde en aangename dag. De zon brandde fel maar werd zo nu en dan onderbroken door een rondzwervend schapenwolkje dat eenzaam de helblauwe hemel doorkruiste. De hoop prooi was lekker dik en scheidde een heerlijke geur af die Swanpaw deed watertanden. Toch had het schuchtere katertje andere dingen aan zijn hoofd dan voedsel. Vandaag was zijn eerste dag training. De eerste dag waarop hij openlijk aan de clan zou laten zien wat voor een ondermaatse conditie en verwaarloosde jachttechniek hij had. De eerste dag dat hij omvergeworpen zou worden door zijn mede-apprentice om daarna, begeleid door de norse berisping van zijn mentor, weer op zou kreffelen. De eerste dag dat Swan zijn trainer zou teleurstellen en bewijs leveren van zijn onkunnen. De jongeling zag er tegen op. De leerling zou veel liever in het kamp blijven en genieten van de middagzon terwijl hij op een muis knabbelde en luisterde naar een verhaal van de elders. Maar zoiets was natuurlijk verleden tijd, enkel kittens hadden de mogelijkheid om dat te doen en die periode lag ver achter hem. Hij sloeg zijn diepblauwe ogen lichtjes op, net genoeg om een acceptabel zicht van het kamp te krijgen. Foxstream stond al bij de uitgang, haar blik was gericht naar de apprentice den die nu gestaag leegstroomde. Swanpaw versnelde zijn pas en ging op zijn kersverse mentor af, zijn oren verlegen naar beneden. Zonder haar aan te kijken zette Swawpaw zich neer bij de uitgang van het kamp. "Dag mentor", murmelde hij ter begroeting, nauwelijks luider dan een ademhaling.

Na een tijdje zag ze haar eerste apprentice op haar af lopen, "Dag mentor" klonk het zachtjes. Ze had moeite om het te verstaan en ze keek het katertje aan, 'Dat kan wel wat luider.' sprak ze en keek toen naar de zon, welke de horizon had bereikt. Thunderpaw was nergens te zien, dan dus maar zonder hem. 'We gaan,' miauwde ze kalmpjes, 'Hij moet maar leren op tijd te komen, kom.' Zonder hem nog een blik waardig te gunnen, draaide ze zich om en liep het kamp uit. Hij moest maar volgen, immers was hij het die warrior moest worden, niet zij. Zij moest hem enkel de weg wijzen, maar als hij die niet wou inslaan, was het zijn eigen keuze. 'Het is vandaag veel te warm om echt een vecht- of jaagtraining te houden, dus we gaan gewoon beginnen met het territorium te verkennen.' vertelde ze, waarna ze begon te rennen. Het mocht dan wel warm zijn en bijna niet om uit te houden, maar misschien was dat juist wel de uitdaging. Even keek ze achterom of het katertje volgde, maar hield pas na een tijdje halt bij een beekje om haar apprentice op te wachten. Swanpaw moest niet gaan verwachten dat hij het makkelijk kreeg bij haar!

De grote poes zag op Swanpaw neer met een neutrale blik. Har houding was niet erg vriendelijk, maar de apprentice vond haar evenmin gemeen. "Dat kan wel luider", mauwde ze op zakelijke toon. De leerling gaf een miniem knikje, ter bevestiging dat hij haar opmerking had gehoord. Na een nerveus zwiepje van zijn staart herhaalde hij, een tikkeltje luider dit keer:"Dag mentor" Verlegen richtte de kater zich terug op naar poten die ongemakkelijk heen en weer schuifelden. "We gaan", vermelde zijn mentor kalm. Swanpaw wierp een zenuwachtige blik over zijn schouder naar de aprrentice's den die nu geleidelijk aan leeg stroomde. Moest Thunderpaw niet nog komen? "M-maar moet Thu...", begon het katertje trillerig. Foxstrem beantwoorde snel zijn onafgewerkte vraag:"Hij moet maar leren op tijd te komen, kom." De poes had zich al om gekeerd en liep kordaat, zonder omkijken, verder. Gehoorzaam trippelde de jonge kater er achter aan zodat de afstand tussen de twee niet te groot werd. Waar zou Thunder zijn? Vroeg Swanpaw zich af. Niet dat hij het erg vond om alleen te trainen. Meestal zorgde drukte er enkel voor dat de leerling zich nog onhandiger begon te gedragen en deed de andere jongkat oftewel te familair, oftewel gemeen. Toen Foxstream's stem zijn gedachten doorsneed, sloeg de apprentice zijn indigoblauwe ogen op. "Het is vandaag veel te warm om echt een vecht- of jaagtraining te houden, dus we gaan gewoon beginnen met het territorium te verkennen", sprak zijn mentor. Nog voor hij alles goed en wel begreep, was ze terug vertrokken. Puffende holde Swan achter haar aan. Zijn ondermaatse spieren begonnen al snel te protesteren tegen de grote sprongen die hij moest nemen om haar bij te houden. Zijn adem ging jachtiger en zijn poten voelden zwaarder des te langer hij liep. De leerling zag dat Foxstream enkele vossenlengtes voor hem stopte. Hijgend bolde het katertje uit; hij kwam onhandig neer voor de poes. "Dag mentor", mauwde Swanpaw luider dan hij zelf verwachtte. In een nutteloze poging om zijn vermoeidheid te maskeren vervolgde de leerling:"Waar gaan we nu heen?" Oh, wat zou hij zich nu toch graag neer leggen bij de elders en een muis eten!

De uithouding van haar apprentice was duidelijk nog niet wat het moest zijn en aan de zon kon het niet liggen. Het mocht wel warm zijn, maar hier in het bos scheen de zon nou niet zo fel. Swan kwam onhandig voor haar poten neer en een beetje geïrriteerd keek ze hem aan, "Dag mentor", miauwde hij, zijn stem klonk luider dan de eerste keer dat hij haar had aangesproken vandaag en ergens verbaasde dat haar, maar ze liet het niet merken. "Waar gaan we nu heen?" klonk zijn stem weer, een rustige glimlach verscheen op haar gezicht, 'drink eerst een slok,' sprak ze. Het was eerder een bevel dan een suggestie, maar dat boeide niet. 'Oke, nu, snuif de geur goed op, dit is je eigen clangeur, misschien dat je er nog een paar andere beesten tussen ruikt, maar ach. In ieder geval, als we straks langs de grenzen gaan dan zal je de andere geuren leren kennen, dus ik wil eerst dat je deze goed onthoud.' De meeste katten wisten in het begin zelfs niet dat het terrein en alles een geur droeg, omdat ze het zo gewoon waren, maar eenmaal bij de grenzen aangekomen... 'De eerste plek waar we heen gaan zijn de Marshlands, vertel me alvast wat je daarvan af weet.' Ze liet hem nu even op adem komen, maar straks zou het weer een heel eindje rennen worden naar die plek. Misschien dat hij zo zijn uithouding wat omhoog kreeg.

Swanpaw nam vluchtig adem. Zijn poten voelden zwaar aan en door zijn poriën lekten druppels warm zweet. Toch deed het katertje zijn opperste best om niet te laten merken dat hij vermoeid was, niet nu, niet tegenover zijn mentor. "Drink eerste een slok", sprak Foxstream rustig. De licht bevelende ondertoon ging verloren in de opluchting die Swan voelde. Hij knikte dankbaar en trippelde naar het water. Zijn snorharen tekenden uitdijende rimpels in de poel die uiteindelijk verloren gingen in het wateroppervlak. De haren rond zijn mond waren nat en dropen een beetje toen hij zich terug op de warrior richtte. "Oke, nu, snuif de geur goed op, dit is je eigen clangeur, misschien dat je er nog een paar andere beesten tussen ruikt, maar ach. In ieder geval, als we straks langs de grenzen gaan dan zal je de andere geuren leren kennen, dus ik wil eerst dat je deze goed onthoud.", spoorde ze hem aan. Swan nam een diepe teug adem. Het was een sterke ietwat bittere geur die deed denken aan een moeras maar tegelijkertijd ook en kracht en discipline. Er zaten ook enkele andere reuktinten tussen, sommigen kon Swan plaatsen als 'prooi' maar anderen waren hem onbekend. "Onze clan ruikt...", begon de jongeling, zoekend naar het juiste woord. "De clan ruikt machtig" Ergens was hij overdonderd door de sterke geur, maar dat wou de kat niet laten merken. "De eerste plek waar we heen gaan zijn de Marshlands, vertel me alvast wat je daarvan weet.", mauwde Foxstream kalm. Aangemoedigd door het feit dat hij die plek min of meer kende begon de kater met een klein stemmetje:"Het is er drassig en modderig en het ruikt er naar zwammen." Swan's blik zakte terug naar zijn poten waar de laatste druppels water vanuit zijn pels neervielen. Ongemakkelijk zwiepte het katje met zijn staart, bedenkend wat hij nog meer wist. "Er zitten wel eens kikkers dar en er zijn van alle meertjes en zo" Hoopvol tuurde de jongkat vanonder zijn oogleden naar Foxstream.

De poes knikte even rustig bij het antwoord van de jonge kater over dat het machtig rook. Ze waren machtig, ze hadden de kracht, dus was het logisch. Na haar volgende vraag had de kater plots een klein stemmetje opgezet, wat voor haar gelijk stond aan onzeker, "Het is er drassig en modderig en het ruikt er naar zwammen." miauwde hij en was toen even stil, waarna hij naar de grond keek, "Er zitten wel eens kikkers dar en er zijn van alle meertjes en zo" De blik van de kater stond hoopvol en rustig knikte de poes, 'Dat klopt' sprak ze, 'Maar je moet echt leren wat luider en zekerder te spreken als iets juist is.' Ze gaf niet zo maar complimentjes en zei niet zo vaak dat iets juist was, meestal kwam daar nog iets achteraan wat wat minder vriendelijk was. 'Ik denk dat je wel genoeg bent uitgerust, dan gaan we nu verder.' Ze wierp nog even een kalme blik op Swanpaw, draaide zich toen om en begon toen naar hun volgende stop te rennen. Na een tijdje keek ze achterom en zag ze de apprentice een eindje van haar vandaan, wat eigenlijk logisch was, het beestje was kleiner en had het dus moeilijker haar bij te houden, maar had ook nog eens een mindere conditie. 'Swanpaw!' riep ze, 'Dat kan wel wat sneller!' Medelijden, nee, daar had ze geen zin in. Pas bij de Marshlands aangekomen hield ze halt, zich verwachtende op een apprentice die het alweer bijna begaf van de vermoeidheid.

Hoopvol staarde hij de poes aan. Ze knikte kalm en beaamde rustig wat de leerling had verteld:"Dat klopt" Een warm sprankeling van trots prikkelde in zijn borst, licht als een kaarsvlam maar fijn en lieflijk. Zijn mondhoeken krulden op tot een zachte, waterige glimlach. "Maar je moet echt leren wat luider en zekerder te spreken als iets juist is", sprak Foxstream zakelijk. Swanpaw's staat werd getemperd door die statige berisping. Hij knikte met een serene en waardige blik en sprak luid:"Oke mentor, ik zal er aan denken" Het katertje voelde hoe zijn verlegen en schuchtere aard streed met de taak die de poes hem had opgelegd, hij wou haar niet teleurstellen dus besloot het katertje om er het beste van te maken. "Ik denk wel dat je nu genoeg bent uitgerust", stelde zijn mentor kordaat vast:"Dan gaan we maar verder" Na een blik op de leerling rende de poes weer verder. Swanpaw sprong op, de licht prikkende vermoeiing in zijn poten negerend. In grote passen sprintte hij achter haar aan, al snel hing de apprentice's tong uit zijn mond en kwam zijn middenrif in opstand tegen de run door het territorium. Komaan Swan, je kunt het wel! Spoorde hij zichzelf aan. De pootkussens van de leerling begonnen te klagen over de ruwe ondergrond waar hij over heen holde en zijn spieren spanden venijnig. Minstens vier vossen lengtes voor zich uit rende Foxstream, met koele stem riep ze:"Swanpaw, dat kan wel wat sneller!" Swan gaaf een wanhopige knik en beet op zijn tanden, dit keer renden ze langer dan daarvoor. Hij hoopte dat ze weldra minder zouden hoeven te lopen. De poes lag nu veel voorop, het katertje deed de moeite niet meer om de afstand te schatten en liet een vermoeide zucht horen. Tegen de tijd dat hij bij de Marshlands aankwam prikten zijn poten onvermoeibaar en ging zijn adem jachtig. Het hoofd van de leerling leek te tollen. Een tijd lang was hij te uitgeput om wat te zeggen. De kater ging zonder zijn mentor aan te kijken zitten met kaken gekleurd door schaamrood. Wat ben ik toch een mislukking, berispte hij zichzelf treurig. "Sorry mentor", mompelde Swanpaw toen hij terug op adem was gekomen:"Ik ben waarschijnlijk iet de apprentice waar je op hoopte" Beschaamd liet hij zijn kopje hangen.

Aangekomen bij de Marshlands ging ze rustig zitten met haar staart over haar poten, wachtend op de kater die haar apprentice moest zijn. Het werd haar al snel duidelijk dat Swanpaw een eindje achterop was geraakt, maar geduldig wachtte ze op de komst van de apprentice. Toen de kater eindelijk aan kwam, ging hij duidelijk vermoeid en zonder haar aan te kijken, zitten. Zijn kaken waren rood gekleurd van schaamte terwijl hij zijn volgende woorden uitsprak, "Sorry mentor", mompelde Swanpaw toen hij terug op adem was gekomen, "Ik ben waarschijnlijk niet de apprentice waar je op hoopte" Onverschillig haalde de poes haar schouders op, 'Je denkt toch niet dat ik bij de eerste training direct al van je verwacht dat je dit hele stuk kunt rennen zonder dat je een spatje vermoeidheid vertoont zeker?' begon ze kalmpjes, 'Dit is je eerste training en ik doe dit enkel om je uithoudingsvermogen te verbeteren, probeer jezelf wat te harden en bijt je er door, want hoe meer je dit doet hoe beter het zal gaan. Alleen heb je nog een hele weg af te leggen, dus stop nu met zeuren en jezelf minderwaardig achten, want dat ben je niet. Je bent even goed als alle apprentices die dezelfde hoeveelheid training hebben gehad en misschien heb je nu nog niet zo'n goed uithoudingsvermogen, maar dan werken we daar aan. Miscshien ben je wel beter in andere dingen dan lopen, maar daar zullen we in de loop van de tijd wel achter komen. Leer gewoon eens wat beter over jezelf te denken, dan komen we misschien wat verder en hoef ik niet de hele tijd je een preek te geven over dat je wat meer over jezelf moet denken en kunnen we meer doen en kan je het sneller en beter.' Goed, hij had gewoon een preek gekregen, maar dat had deze kat ook wel nodig, hij dacht gewoon te laag over zichzelf. Een shadowclan-kat hoorde trots te zijn op wie hij was en wat hij was, niet... zo. Even zuchtte de poes, 'Dus, de Marshlands, zoals je wel voelt is het hier vrij drassig, kan je toevallig ruiken welke prooien er nu in de buurt zijn?' De kater zou aan het eind van zijn apprenticetijd de geur van alle prooien moeten kennen en hoe op ze te jagen, dus daar konden ze nu al aan werken. Zelf snoof ze ook even de geur op. Een tweetal kikkers en een hagedis was al wat ze kon vinden. Niet veel dus, maar dat maakte nu even niet uit, misschien was het zelfs beter, dan konden ze rustig opbouwen.

<sub>De woorden die zijn mentor sprak waren hard maar wijs. Fox had een beheersde stem en een vastberaden, kalme blik. Ze leek zo zelfzeker, zo doelbewust en niets leek de poes te deren, ze deed Swanpaw denken aan een vis die tegen de stroom inzwom zonder iets haar pad te laten veranderen. Het katertje voelde een vreemde mix tussen angst en genegenheid als ze naar haar keek. Ergens wou hij zich tonen en duidelijk maken dat hij niet de nietsnut was waar iedereen hem voor hield maar een donkere voorzienigheid weerhield hem daarvan. De leerling wou zijn mentor niet teleur stellen. Met een hangend kopje aanhoorde hij wat Fostream te zeggen had:'Je denkt toch niet dat ik bij de eerste training direct al van je verwacht dat je dit hele stuk kunt rennen zonder dat je een spatje vermoeidheid vertoont zeker?' Haar stem was kalm en zakelijk. Er klonk geen betuttelende tederheid in maar ook geen ruwe vernedering. 'Dit is je eerste training en ik doe dit enkel om je uithoudingsvermogen te verbeteren, probeer jezelf wat te harden en bijt je er door, want hoe meer je dit doet hoe beter het zal gaan. Alleen heb je nog een hele weg af te leggen, dus stop nu met zeuren en jezelf minderwaardig achten, want dat ben je niet. Je bent even goed als alle apprentices die dezelfde hoeveelheid training hebben gehad en misschien heb je nu nog niet zo'n goed uithoudingsvermogen, maar dan werken we daar aan. Miscshien ben je wel beter in andere dingen dan lopen, maar daar zullen we in de loop van de tijd wel achter komen. Leer gewoon eens wat beter over jezelf te denken, dan komen we misschien wat verder en hoef ik niet de hele tijd je een preek te geven over dat je wat meer over jezelf moet denken en kunnen we meer doen en kan je het sneller en beter.' De preek was lang en fel. Fox' krachtige stem zinderde nog even na in zijn oren. Hij knikte zwakjes en hief zijn kop een stukje op, nog steeds niet volledig overtuigd. Maar wat nu als... En hoe nu wanneer... Hij knipperde met zijn ogen , rechte zijn rug en gaf opnieuw een knik, sterker dit keer. Het katertje had besloten zijn bangigheid niet meer te laten door schemeren. "Dus, de Marshlands, zoals je wel voelt is het hier vrij drassig, kan je toevallig ruiken welke prooien er nu in de buurt zijn?", vroeg ze hem nar een korte zucht. Swanpaw ademde die in, hij proefde de geuren die in de dikke moeraslucht hingen en woog ze tegen elkaar af. Er was een natte, koele geur die wat weghad van vochtig mos maar er hing ook een scherpe, koperachtige reuk. "Ik d-denk... Een kikker en een rat... of nee een spitsmuis", Mauwde het katertje. "Ja, een kikker en een spitsmuis", bevestigde hij aan zichzelf. Een nieuwe vraag liep over Swanpaw's lippen:"Kan je kikkers eigenlijk eten? Ze zien er zo vliezig en glad uit en ze hebben van dat..."-de kater zocht nar het juiste woord-"slijm" In zijn donkere ogen kwam voor het eerst tijdens de training een oprecht geïnteresseerde blik, en zijn indigo irissen fonkelden.

[Sorry voor deze late post Cees D:]</sub>

Haar gele ogen bleven bij Swanpaw. Haar blik vertoonde ijzige sporen en ze leek het niet in haar hoofd te halen ook maar even Swanpaw nog een keer rust te geven. "Ik d-denk... Een kikker en een rat... of nee een spitsmuis", Mauwde het katertje. "Ja, een kikker en een spitsmuis", de poes knikte als bevestiging, maar nog voor ze iets kon zeggen, ging de apprentice verder. "Kan je kikkers eigenlijk eten? Ze zien er zo vliezig en glad uit en ze hebben van dat ... slijm" Even rolde Foxstream met haar ogen, echter zette de oprecht nieuwsgierige blik in de ogen van haar apprentice haar aan toch antwoord te geven, 'Tuurlijk kan dat, het is niet omdat ze slijmerig zijn dat ze dodelijk zijn ofzo. Prik je nagel er in en ze blijven heus wel liggen.' Zo, hij had ook weer wat bijgeleerd, namelijk hoe je een kikker eet. Ergens klonk dat vrij vaag, alsof een kat niet wist hoe hij zijn eigen voedsel moest opeten. Maar ach, het zou ook wel, 'We zullen je wel een andere keer leren jagen, nu gaan we eerst verder naar Burnt Sycamore. Ik hoop dat je daar niks op tegen hebt, want anders heb je pech.' Haar woorden waren hard en kil, maar daar zou de kleine kater wel aan wennen, veranderen zou ze immers toch niet. Zonder af te wachten liep de poes weer weg, niet echt wachtend op de kater, straks zou hij lang genoeg op zijn luie kont kunnen zitten, dan konden ze immers de eik en de grens bekijken en bij de grens was genoeg te zien!