No rules for me!

Ongestoord liep een zwarte kit dwars door de grenslijn heen. Natuurlijk rook ze wel dat er een geurvlag was maar die negeerde ze gewoon en liep door op haar doel af. Haar maag rommelde en ze had honger. Haar poten draafden over de zanderige grond. Haar oren waren gespitst en haar ogen staarde wat verveeld om zich heen, al letten ze goed op voor onverwachte bewegingen. Haar neus rook iets van eten, niet erg vers maar eten. Tijd om een diertje te vangen had ze niet, ze was geen kieskeurige poes, dat kon ook niet. Het jagen ging wel, aardig, maar soms had ze wat geluk nodig. Anders moest ze planten en bessen eten, een van de weinige dingen waar ze haar neus voor optrok. Haar dorst was gelukkig makkelijk te lessen, gewoon water en als er geen regen was gevallen en geen bron in de buurt nam ze het bloed van haar prooien. Dat hielp wel redelijk, soms was het iets te zout maar dat vond ze juist wel lekker. Haar maag rommelde, ze had al een paar dagen niks kunnen vangen. De geurvlaggen vond ze overal waar ze liep. Al eerder wou ze al de grens over steken maar ze zag te vaak katten hun rondje lopen om ongezien ertussen te kunnen glippen. Haar geur zou meteen geroken worden als de wind maar een beetje zou draaien. Geduld werd vaak beloond, al duurde het in haar geval iets langer. Nu ze er eenmaal was liet ze zich niet wegsturen zonder een maaltijd naar binnen te hebben geschrokt.
Even dominant en hooghartig als altijd stond haar staart omhoog en haar kop ook. Als kit had ze een gemiddelde lengte, misschien net wat langer, daarom maakte ze zich wat groter voor de volwassen katten. Het was vaak genoeg gebeurd dat er meelij kwam omdat ze zonder ouders reisden en boden dan hun hulp aan. In plaats van een bedankje gaf ze een felle snauw en ze had meer dan eens een klap verkocht als diegene niet wist van ophouden en lekker doorging met het bekommeren om haar. Zij had niemand nodig, ze kon het wel alleen af.
De geur van vlees was sterker, de honger dwong haar om sneller te lopen en daar stond ze dan. Het was nogal een chaos maar ze volgde haar neus en vond een oud stuk vlees. Niet meer dan twee dagen oud, nog te doen. Snel keek ze om zich heen en pakte het vlees en liep naar een veilige zone waar ze niet zo in het oog viel. Nonchalant ging ze zitten en begon haar maaltje naar binnen te werken, rustig op haar gemak alsof ze hier hoorden. Zonder door te hebben dat twee ogen haar venijnig aanstaarden.

[Voor een van de pleegmoeders of hun partners]

Raindrop was gaan jagen, zoals zo vaak. De Clan had iedere dag voedsel nodig, al had ze soms helemaal geen zin om ook maar iets te doen. Toch hield ze teveel van Shadowclan om niets te doen. Dus was de cyperse poes ook deze dag weer gaan jagen, met een glimlach op haar gezicht. Het was Nieuwblad; het leven kwam weer tevoorschijn samen met de zon, die zijn sombere façade ophief en de wolken veranderde in donzen kussens. Raindrop rook plots een bekende geur; muis. De glimlach op haar gezicht werd een grijns. In een geoefende beweging zakte ze in de sluiphouding, haar staart zwiepte zachtjes achter haar heen en weer. Steeds dichterbij kwam ze, als de naderende dood. Zonder ook maar een takje te breken bereikte ze haar doel. Het laatste wat het muisje gezien moet hebben, was de zwarte schaduw die over hem heenviel, als een laatste voorteken, als een laatste vaarwel. Toen hadden haar tanden en klauwen zich in het kleine lichaampje geboord en was de prooi voor eens en altijd voor Shadowclan.
Tevreden liep Raindrop verder. Ondertussen had ze al wat meer gevangen. Zou Purplestorm ook aan het jagen zijn? Zij was ook Queen, maar haar kits werden snel groot. Net zoals de hare, merkte de poes met een glimlach op. Nou ja.. ze zou Purplestorm nog wel tegenkomen, niet? Plots drong een andere geur haar neus binnen. Onbekend, geen prooi en geen Shadowclan. Haar ogen vernauwden zich, iets wat niet zo vaak gebeurde. Over het algemeen was Raindrop rustig en lief. Nu was ze klaar om van zich af te bijten. Stilletjes sloop ze dichterbij, de schaduw als camouflage gebruikend. Zodra ze de bron van de geur bereikt had, overviel de verbazing haar even. Een nog geen 6 manen oude kit zat daar. Alleen, zonder ouders, en nog erger, ze at onbeschaamd prooi van Shadowclanterritorium. Raindrop wachtte even om de verbazing weg te werken en stapte toen tevoorschijn. 'Ik geloof niet dat de Warriorcode sinds kort veranderd is,' zei ze, doelend op het feit dat de grenslijnen gehandhaafd moesten worden. Toch begon een soort moedergevoel wakker te worden. Zo'n jonge kat, helemaal alleen? Kort keek ze om zich heen. Waren er nog anderen?

Het stuk vlees bevatten niet zo veel bloed zoals bij vers vlees, sommige delen waren allang gestold of weggetrokken in de aarde. Ze vond het minder lekker zo, maar veel keuze had ze niet. Opeten en weer weg, mocht ze een gelukje krijgen en een konijn of muis zien langs rennen dan bleef ze nog even. Wat extra vet op haar botten was nooit verkeerd in zware tijden, het was misschien nu nog wel Nieuwblad maar het zal niet lang duren of de koude dagen van Bladkaal kwamen er weer aan. Manen leken lang maar de dagen waren kort, voor je het wist was alles wit, koud en dieren waren nauwelijks meer te vinden. Planten waren er ook niet meer, zware tijden, tenminste.. Als ze de verhalen van haar lieve moedertje moest geloven. Zonder zich al te veel druk te maken over de rechtmatige bewoners van dit stukje grond liet ze de oneetbare restjes staan en likte wat bloed van de botten af. Haar maag rommelde niet meer en ze voelde zich weer aangesterkt, door het bloed maar ook door een redelijk volle maag. Voorlopig kon ze nog wel een dag of drie vooruit, maar onderweg had ze veel prooi zien kruipen, rennen en vliegen. Genoeg eten voor deze hele maan, misschien wel meer. Ze had wel gehoord dat de rest van het land ook verdeeld was, maar daar trok ze zich weinig van aan. Hun hadden genoeg eten, zij had honger en hun hadden eten. Het zou egoïstisch van hun zijn en te netjes voor haar om niet mee te eten en te profiteren van hun prooi. Een nieuwe geur van vers bloed deden haar ogen open sperren. Met een hongerige blik draaide ze zich met een ruk om en zag een poes. Ze had een grijze vacht met zwarte strepen erin en hier en daar grote vlekken wit. Ze sprak over iets wat geen enkel belletje bij haar deed rinkelen. Daarom trok ze maar een wenkbrauw op en keek met een verveelde blik naar de poes. 'Code hé..' Begon ze met een stem alsof ze nadacht over iets. 'Ik heb zo mijn regels. Overleven en stelen van degene die het kunnen missen.' Ze grijnsde haar tanden bloot wat er charmant en tegelijkertijd gevaarlijk uit zag, voor een kit dan. 'Trouwens, honger breekt alle wetten.' Ze grinnikte met een scherp randje en liep naar de plaats. Alsof er niks gebeurd was zocht ze naar nog wat eten. Ze hadden toch meer dan genoeg aan deze berg te zien.

Alles was donker om de poes heen. Haar poten lieten bladeren kraken en muizen wegkruipen in hun hollen. De maan was verpulverd als kleine botjes van een babyvogel die uit de boom was gevallen. De bomen waren zwart met duivelse blikken op haar gericht. Gelach klonk recht tegenover haar, maar niemand was te zien. Opeens kwam er een glim van een poes aan de andere kant van het tweebeenpad waar ze opstond. Glinsterrende ogen staarde haar aan. De vreemdeling deed een paar stappen vooruit en verscheen uit de duisterniss. Opeens was het bos weg. Nu was er niks meer te zien op de poes nadan. Het leek net of Purplestorm zweefde. De onbekende poes was nu goed te zien. Purpelstorm schrok meteen. Het was haarzelf. Maar Iets was anders. Het rende snel op haar af en klijsde naar haar. De poes sprong op haar af en poorde haar nagels in et gezicht van Purpelstom.

Met een schrik werdt ze wakker. Ze lag in het midden van een klein open veldje, naast haar lag een klein konijntje. Ze stond op gelijk toen ze gemiauw hoorde vlak bij. Ze groeg meteen de prooi in en liep erop af met half ontbloote nagels. Toen ze door de bosjes gleurde zag ze Raindrop met een kit zien praatte. Purpelstorm wist dat het veilig was, ondanks dat ze nog een beetje geschrokken was van haar nachtmerrie. Snel en sierlijk sprong d ejonge poes uit de bosjes en staptje vooruin en ging tegenover de katten staan. 'Hey Raindrop, en wie is deze kleine hier?' Vroeg ze aardig.

Inspi loos -_-