Gotta tell you something || Siblings

Thrushpaw glipte uit de medicine cat den. T zou niet heel lang meer duren of Thrushpaw kon weer gewoon trainingen volgen en weer normaal in de Apprentices den slapen. De ziekte verliet eindelijk langzaam zijn lichaam en hij sterkte ook langzaam weer op. Thrushpaw keek even om zich heen zoekend of zijn moeder of vader ook ergens rond liepen, beide waren nergens te bekennen. Op dit moment wou hij met geen één van zijn ouders te maken hebben. Hij was razend op zijn moeder, Shrewleap had gewoon nooit om hem en zijn siblings gegeven en dat liet hem haar haten. En het maakte hem ook verdrietig, want hij was altijd zo gek op zijn moeder geweest. En dan nu dit! Dat maakte hem kwaad, gekwetst en alles behalve blij. Onbewust liep Thrushpaw naar zijn littermates. Hij keek naar hun en besefte dat hij maar beter kon vertellen wat hij zijn moeder had horen zeggen. Of te wel, hun moeder. Thrushpaw keek hun aan met zijn grijs/blauwe ogen. "Ik heb jullie wat te vertellen, en ik durf te wedden dat jullie hier niet blij mee zullen zijn," sprak hij. Thrushpaw was de oudste van het nest. En hij hoopte dat ze hem sowieso al zouden geloven.

OOC: Alleen voor de Siblings van Thrushpaw||

_{Een ontwakende gaap verliet het bekje van de jonge apprentice bij het zien van de eerste zonnestralen van de dag. Het was heerlijk weer, enkel hing nog steeds de sfeer van de ziekte rond het kamp. Minder, maar hij was nog duidelijk aanwezig. Zij zelf had geen last gehad van deze ziekte, enkel wist ze wel dat Strugglepaw er ook ziek van was geworden. Hopelijk ging het al wat beter met haar zusje, ze wilde het beste voor haar. Voor de rest wist ze niet zoveel meer, al waren beide katten die aan de leiding stonden overleden. Rushspirit en Stunspore hadden hun clan letterlijk overgenomen, maar zonder overleg. Hoe had dit zo af kunnen lopen? Gefrustreerd draaide ze zich om om de apprentice den te verlaten, al om zich heen kijkend. Ze zag Strugglepaw, haar zusje, en liep wel meteen op haar af. Als kleine begroeting snorde ze vriendelijk, maar zag al gauw hoe hun broertje op hun af liep. "Ik heb jullie wat te vertellen, en ik durf te wedden dat jullie hier niet blij mee zullen zijn," sprak de kater, en wantrouwend keek Saltpaw hem aan. Nee, ze heeft nooit iemand ander gemogen behalve haar moeder en zusje, de enigste twee die ze vertrouwde. ’’Oh?’’ zei ze zachtjes, een beetje verontsteld. ’’Zoals?’’ ze begon toch wel nieuwsgierig te worden, je wist maar nooit wat hij te zeggen had.}

Ze was de Medicine Den even uitgelopen voor wat frisse lucht, de hele tijd in die Den vond ze immers maar niks. Het warme zonnetje scheen op haar pels en liet een lichte glimlach op haar gezicht verschijnen. Ergens hoopte ze dat Saltpaw in het kamp zou zijn, haar zusje, misschien wel een van de weinige van haar famillie die ze echt vertrouwde. Want hoe langer het duurde, hoe meer ze het gevoel kreeg dat vooral haar ouders geen zier om haar gaven. Thrushpaw vertrouwde ze nog wel, maar de band was gewoon niet zo sterk als bij Salt. Een vrolijke glimlach verscheen dan ook op haar gezicht toen ze de poes naar haar toe zag komen. Als begroeting snorde de zilvere tabby vrolijk, maar nog voor Struggle iets kon terug zeggen of doen, was Thrush naar hen toegelopen. "Ik heb jullie wat te vertellen, en ik durf te wedden dat jullie hier niet blij mee zullen zijn," sprak hij, ergens makte het haar nieuwsgierig, maar aan de andere kant schrikte het tweede deel van zijn zin haar af. ’’Oh?’’ hoorde ze de stem van haar zusje zeggen, ’’Zoals?’’ Even hield Struggle haar kopje schuin, 'Klinkt niet echt goed,' sprak ze zachtjes, 'Maar vertel.'

Thrushpaw keek van z'n ene zusje naar z'n andere zusje. Hij was de oudere broer. Dat hij wel fijn vond. Maar nu was hij er niet om de grote stoere broer uit te hangen. Hij moest wat vertellen wat ze niet leuk gingen vinden. ’’Oh?’’ Begon Saltpaw zachtjes. ’’Zoals?’’ Vroeg Saltpaw toen. 'Klinkt niet echt goed,' sprak zijn andere zusje, Strugglepaw. 'Maar vertel.' Drong Strugglepaw aan. Thrushpaw slikte. Hij hoopte dat ze hem geloven zouden. Want dat was toch wel een zwak van hem, zijn familie. Daarom raakte het hem ook zo erg wat zijn moeder had gezegd. "Oké dan..." Begon hij terwijl hij wat nerveus met zijn oren wiebelden, dat niks voor hem was. "Papa en mama waren weer eens ruzie aan het maken," begon hij. "Ik kwam er dit keer bij en wou me er bij voegen om de ruzie te stoppen, want ik ben er nu toch wel eens klaar mee, ruziënde ouders," vertelde hij. "Maar in plaats daarvan hoorde ik mama wat zeggen, ze zei dat wij haar niks meer konden schelen," sprak hij bitter terwijl woede door zijn ogen heen flitste, op zijn moeder gericht natuurlijk. "Ik kwam er dus bij, en vroeg waarom," ging hij verder. "En ze bevestigde het, ze meende het!" Hij stak zijn nagels in de grond. "Dit was wat ze zei: 'Omdat ik zoveel heb geleden onder jullie. Nooit heb ik me zo gevoeld als al die andere Queens, die dol gelukkig zijn met hun nestjes, ik moest het doen met drie ondankbare kittens die niet wisten wie belangrijk was voor hen.'" Thrushpaw keek zijn zusjes aan en wachtte op hun reactie.

"Oké dan..." Begon hij, de kater was duidelijk nerveus en dat zag ze niet zo vaak, hij was haar grote broer, haar stevig in zijn schoenen staande broer! "Papa en mama waren weer eens ruzie aan het maken," begon hij. "Ik kwam er dit keer bij en wou me er bij voegen om de ruzie te stoppen, want ik ben er nu toch wel eens klaar mee, ruziënde ouders," vertelde hij. Ze moest toegeven zij ook, ze wou het niet meer. Misschien wou ze wel liever geen ouders dan ruziende... "Maar in plaats daarvan hoorde ik mama wat zeggen, ze zei dat wij haar niks meer konden schelen," sprak hij bitter terwijl woede door zijn ogen heen flitste, Struggle deinsde een pas achteruit, deels door de woorden die hij uitsprak, maar vooral door de woede en haat die door zijn stem en lichaam schoot. "Ik kwam er dus bij, en vroeg waarom," ging hij verder. "En ze bevestigde het, ze meende het!" Hij stak zijn nagels in de grond. "Dit was wat ze zei: 'Omdat ik zoveel heb geleden onder jullie. Nooit heb ik me zo gevoeld als al die andere Queens, die dol gelukkig zijn met hun nestjes, ik moest het doen met drie ondankbare kittens die niet wisten wie belangrijk was voor hen.'" Even keek ze Thrush aan, haar ogen groot en ergens bang, maar niet ongelovig. Ze geloofde het volledig, ze had het wel geweten! Nooit hadden haar ouders iets om haar gegeven! Nooit! Nu ja, misschien haar vader een heel klein beetje, maar zelfs dat was zo weinig dat je het nauwelijks kon merken. Ze bleef zwijgen, ze kreeg dan ook niet echt iets meer uit haar keel, een brok zat in de weg en die kreeg ze niet zo makkelijk weggeslikt. Ze wou het uitschreeuwen, ze wou roepen dat ze het geweten had, ze wou haar woede laten zien, maar niks daarvan. Het lukte haar niet, ze richtte haar blik op de grond en langzaam kon je de emotie in haar ogen zien veranderen van angst naar woede. Zonder dat ze het geheel besefte had ze haar nagels uitgeslagen en keek ze haar zus even aan, kijkend naar haar reactie.

Toen zijn verhaal er uit was keek hij zijn beide zusjes aan. Stugglepaw was boos en verdrietig, begrijpelijk. Hun bloed eigen moeder had gezegd dat ze niet meer om hun gaven! Dat was kwetsend. Zijn moeder was altijd zijn grote voorbeeld geweest, en nu dit! Nu die woorden. Die woorden hadden hem geraakt, en diep ook. Stugglepaw bleef stil, wisselde enkel een blik met haar zus. Thrushpaw wist ook niks meer uit te brengen. Het enige wat hij kon doen was afwachten op hun reacties. ’’Dus ze heeft gewoon een hekel aan ons? Als dat zo is mag ze me dat best vertellen hoor,’’ sprak Saltpaw droogjes. Ze toonde geen enkele emoties. Thrushpaw zuchtte. "Ik hoop gewoon dat ze die dingen had gezegd in een boze bui," murmelde hij, wetend dat zijn woorden echt meer klonken als een droom, dan als iets dat ook nog waar kon zijn. Hij kende zijn moeder intussen wel. Een zucht rolde over zijn lippen en hij liep naar zijn zusjes toe die hij allebei een kopje gaf om te laten weten dat hij met ze mee voelde. Wat voor stupid furball hij ook kon wezen, en hoe fox hearted hij ook over kon komen, hij gaf om zijn zusjes, en dat mochten ze best weten.

Salt reageerde nogal droogjes, waarna Thrush zijn volgende woorden bijna dromend uitsprak, "Ik hoop gewoon dat ze die dingen had gezegd in een boze bui," murmelde hij. De apprentice staarde even naar de grond, de aarde onder haar pootjes samen knedend. Geschrokken keek ze op toen ze plots de stem van haar moeder hoorde, "En waarom doen we dit zo stiekem?" Zei ze met een licht grommende toon. Oke, dat was het, dat was de druppel, die grommende ondertoon... Voor haar was alles duidelijk, haar moeder had nooit om haar gegeven. Haat was in haar ogen te lezen, terwijl ze haar zogenoemde moeder aankeek. Was dìt haar famillie? Was dit wat ze kreeg? Ze had nog even hoop gehad, nog even gedacht dat haar ouders wel om haar gaven, maar nu? Nu had die poes het wel geheel verknald. Alle twijfels waren weggevallen, de liefde voor haar moeder stroomde als water dat van de berg afstroomde weg. 'Ik wist het wel!' riep ze nog uit, woede en haat waren in haar stem te horen, terwijl haar ogen niks anders lieten zien. Met grote passen rende ze terug, terug naar de Medicine Den, Shrewleap nog uit haar weg duwend. Niks wou ze nog met die poes te maken hebben, NIKS!