Algemene Onzin Topic

Hierin gaat hij toch dood?

Een gloednieuw koppeltje, zo kon je Tigerfang en Littlerush wel noemen. Ze waren het gesprek van de dag en aan hun liefde leek geen einde te komen. De twee waren er voor elkaar, hielpen elkaar met alles en je zag ze nooit meer zonder elkaar. Toen Littlerush zwanger werd van Tigerfang leken ze nog gelukkiger dan voorheen. Het was gewoon te mooi om waard te zijn. Want na een tijd was de jonge Tigerfang uitgekeken op zijn partner Littlerush. Hij wilde iets anders, iets nieuws, een poes die nog mooier was dan haar. Al snel ontmoette hij haar; Morningdew. Ze was prachtig en hij vond haar meteen beter dan zijn momentele partner. Maar omdat ze zo in haar nopjes was met haar zwangerschap, besloot de kater hun relatie geheim te houden. Morningdew stemde ermee in om het nog niet door te vertellen en zo begon de leugen. Littlerush nam al snel haar plek in de Nursery in. Ze droeg de kits nu al twee manen en haar buik begon langzaam aan op te zwellen. Het zou nog een tijdje duren voordat ze geboren werden, maar om zich erop voor te bereiden stapte ze over naar Queen. Ze wilde er namelijk volledig klaar voor zijn om haar kits op te voeden. Eindelijk kwam haar droom uit. Een gezin met een liefdevolle kater als hun vader. Ze had het altijd zo graag gewild, dat ze zelf zo blind was dat ze zelf niet merkte dat er iets anders gaande was. Manen liepen voorbij, totdat Tigerfang haar het besloot te vertellen. Hij nam de poes, die nu al vijf manen zwanger was, uit wandelen. De wandeling begon leuk, de twee spraken vrolijk tegen elkaar maar plots veranderde Tigerfangs blik van vrolijk naar bloedserieus. “Littlerush,” Begon hij. Zonder enige schaamte vlogen de woorden vervolgens uit zijn mond: “Ik heb een ander.” De poes keek hem vragend aan, alsof ze het bijna niet begreep. Waarna ze begon te lachen. “Dat is een grapje.. Toch?” Haar zin sloeg van zeker naar onzeker. Een moment lang staarden de twee elkaar aan, waarna Tigerfang zijn hoofd heen en weer besloot te schudden. “Nee, Littlerush. Ik ben.. verliefd op iemand anders.” Weer zonder schaamte klonk zijn stem. Littlerushs hart brak op dat moment. Haar ogen werden troebel van de tranen, maar namen al snel weer plaats voor een kwade blik. “Son of a bitch!” Schreeuwde ze kwaad uit. Waarna vele beschuldigingen uit haar mond floepten, allen uit volle woede. “Hoe durf je me eerst zwanger te maken en me dan achter te laten met je kits?! Wie is ze, wie is die poes! Ik maak haar af!” Schreeuwde ze naar hem. De kater zelf stond bekend om zijn plotselinge woede uitbarstingen als hij niet zijn zin kreeg of iets ging zoals hij het niet wilde. Hij sprong kwaad op haar af. “Hou je mond, Littlerush.” Gromde hij. Maar de poes ging door met haar beschuldigingen, al leken ze allemaal wel een beetje op elkaar. Allemaal gingen ze om de kits die ze droeg, zijn kits. Hij kon haar niet achter laten, hij was verplicht bij haar te blijven. Dit maakte TIgerfang enkel nog bozer. Hij duwde haar woest omver. “Dan help ik je wel af van die kits!” Klonk zijn stem woest, terwijl hij zijn vlijmscherpe nagels uitsloeg. Net op het moment dat hij wilde uithalen naar haar dikke buik en deze met veel kracht wilde openrijten werd hij aan de kant geduwd door een van de windclan warriors. Twee andere warriors en een apprentice schoten de poes te hulp en hielpen haar omhoog. Vol woede vocht Tigerfang terug tegen zijn mede clangenoot, maar op het moment dat hij dreigde te verliezen maakte hij zich uit de voeten. Weg van Windclan. Littlerush werd door de vier katten terug naar het kamp gebracht en daar werd ze weer terug gebracht naar de Nursery. Sindsdien heeft ze haar ex-partner gezien in het kamp, hij had de clan verlaten. In de Nursery kwam nog een andere poes te liggen. Ze was al enkele manen zwanger en zou haar kits waarschijnlijk net een maan later dan Littlerush hebben. Littlerush, depressief om wat er gebeurd was, besloot om niet meer te eten en wilde niet meer voor haarzelf zorgen. Dit zorgde ervoor dat ze enorm mager werd.

Toen de poes eindelijk moest bevallen lag Littlerush al in de Medicine den. De medicine cat en diens apprentice wilden er zeker van zijn dat ze op tijd erbij waren als Littlerush moest bevallen. Want aangezien de poes niet wilde eten ging het een zware bevalling worden en om zowel het leven van de poes te redden als dat van haar kits wilden ze haar zo dicht mogelijk bij zich hebben. Uiteindelijk was de tijd dan ook rijp voor de poes. Ze was vermagerd en de kans was heel klein dat de poes het zou overleven. Toch probeerde de medicine cat alles. Redelijk snel kwam één kit ter wereld. Hoe vermoeid Littlerush ook was, toch gaf ze haar zoon een naam. “Lionkit,” Glimlachte ze tevreden uit. Maar toen de volgende wee weer aankwam concentreerde de poes zich weer op de volgende kit. Toen deze ter wereld kwam en ze zag hoe klein de kit was en hoe puur wit. Vernoemde ze hem naar de duif. “Dovekit,” Nog geen hele minuut daarna gaf het hart van de poes het op en na een paar pijnlijke kreten verdween het licht uit haar ogen. De twee kits stonden er nu alleen voor, zonder ouders. Gelukkig wist de medicine cat een queen te regelen in de Nursery om hiervoor te zorgen. Alleen was deze queen hier niet zo blij mee. Het was Morningdew, de poes die ook de kits van Tigerfang droeg. Toch zei ze er niets tegen, ze had respect voor de medicine cat en zou hier dan ook naar luisteren. De twee werden ‘warm’ opgenomen, althans, totdat haar eigen kits aan kwamen. En die kwamen al redelijk snel. Want nog geen twee manen later, toen de twee bijna hun oogjes openden, moest de poes bevallen. Ze beviel van drie kits, één kater en twee poezen. Rushkit, Hollykit en Lastkit. Op de dag dat de poes deze drie kits kreeg, was het ook zeker voor Lionkit en Dovekit dat ze amper tot geen aandacht van haar zouden krijgen. Alle aandacht ging aar haar eigen kits. Ze was een liefdevolle poes voor hen, maar voor Lionkit en zijn zusje was ze een waar monster. Haar gevoelens uitte ze op de twee jonge kits, ze schreeuwde naar ze wanneer zij niet naar haar luisterden en werden verbannen uit haar nest. Gelukkig was newleaf aangebroken en was dit niet echt een probleem, al voelde het wel heel naar voor de twee kits die enkel elkaar nog hadden. De twee dachten namelijk dat Morningdew hun echte moeder was en hadden geen idee ervan dat ze dus een pleegmoeder was. Dat hun eigen moeder dood was wisten ze niet en wie hun vader was.. was ook onbekend.

Uiteindelijk, toen de jonge Lionkit 3 manen oud werd, was hij het zat dat zijn pleegmoeder niet voor hun zorgde. Hij kwam op haar afgelopen en met een grote mond schreeuwde hij tegen haar; “Waarom zorg je niet voor ons, moeder? En waarom wel voor de anderen? Wij zijn toch ook jouw kinderen!” Morningdew vond het tijd om het te vertellen en op een redelijk kwade manier spuugde ze een zin uit waarvan Lionkit schrok. “Ik ben je moeder niet! Jij bent mijn zoon niet, nooit geweest. Jouw moeder is gestorven tijdens je geboorte, laat me alleen met mijn eigen kits.” Het deed de jonge kit zoveel pijn dat hij de Nursery uitstormde en tegen een andere kat op botste. Het was de medicine cat van de clan en rustig nam ze de geschrokken en gebroken kit mee naar haar den. Daar vertelde ze hem het hele verhaal, van het begin af aan tot het einde van Littlerush’ leven. De jonge kit, desondanks dat hij het verschrikkelijk vond, luisterde goed naar haar en zo af en toe knikte hij om te laten zien dat hij naar haar luisterde. Verbaasd keek hij haar aan toen ze haar verhaal eindigde. Nu wist hij de waarheid, hoe het echt was gegaan. Dat zijn vader vreemd was gegaan met een onbekende poes en dat hij zijn moeder had willen vermoorden, dat zijn moeder stierf bij zijn geboorte en zijn vader allang vertrokken was uit de clan. Met een rot gevoel vertelde hij dit uiteindelijk ook aan zijn geliefde zusje en samen hebben ze die nacht tegen elkaar aan geslapen opzoek naar bescherming. Iets wat de twee kits nooit gekregen hebben van hun pleegmoeder. Die volgende morgen kwam er een nieuwe Queen in de Nursery; Hollyleaf was haar naam. Deze poes vond het wel degelijk zielig dat de twee kits alleen moesten slapen en hoe aardig dat ze was liet ze hen die avond nog bij haar slapen. De poes begon een moederfiguur te worden voor de jonge Lionkit. Eindelijk kreeg hij de liefde die hij nodig had en samen met zijn zusje sliep hij iedere avond bij hun nieuwe ‘moeder’. Van haar kregen ze het voedsel dat ze nodig hadden en ze verzorgde de twee kits beter dan Morningdew ooit doen zou.

Uiteindelijk was het ook voor de poes tijd om te bevallen. Ze beviel van twee kits. Eén kater en één poes. Leopardkit en Lightkit. Deze twee kits behandelde Lionkit als een soort broer en zus voor hem. Net zoals bij zijn zusje was hij er voor ze, en ook al konden ze nog niets zien en praten, Lionkit voelde een band opbloeien die hij ook met zijn zusje had. Gelukkig zorgde Hollyleaf wel nog voor hun, iets wat Morningdew niet deed toen haar kits er waren. De twee kits waren gelukkig, totdat Lionkit meer wilde weten over zijn familie. Hij wilde weten wie zijn vader was, de enige die eigenlijk nog in leven was van zijn familie. En zonder dat hij er erg in had verliet hij het kamp. Aangezien niemand hem ooit de warrior code had geleerd of verteld, wist hij er ook niet vanaf dat het niet mocht. Vier manen oud en dan al het kamp uit. Als hij er nu aan terug dacht was het een domme actie geweest. Hij riep naar zijn vader, zoekend naar de kater. Maar hij vond de kater niet en keerde terug. Daar kwam hij een boze Hollyleaf tegen. “Waar heb jij uitgehangen, jongeman?” Sprak ze streng en rechtvaardig uit. De jonge kit keek haar vragend aan. “Je weet toch dat je het kamp niet uit mag tot je zes manen oud bent?” Haar stem klonk wat zachter, toen ze begon te merken dat Lionkit er niets van begreep. “N-nee..” Stamelde hij, waarna hij zijn blik op zijn pootjes wendde. “Nou, het mag niet. Jonge kits zoals jij moeten in het kamp blijven tot ze apprentice zijn, heb je dat begrepen?” Zachtjes knikte de kater en met hangende oren liep hij terug naar de Nursery. Waar hij meteen overvallen werd door zijn bezorgde zusje.

Vijf manen, het duurde voor Lionkit té lang voordat hij het kamp weer uit mocht. Zijn pleegmoeder had het hem verteld om het niet te doen en daar luisterde hij ook naar. Hij had respect voor haar, iets wat hij niet vaak had voor een ander. Hij speelde veel met Dovekit, Leopardkit en Lightkit. Ze werden samen beste vrienden. Het voelde vertrouwd, dit vriendengroepje. En hij wilde deze vrienden nooit meer loslaten. Alleen gebeurde er iets heel erg. De jonge Dovekit zag er steeds slechter en moeër uit. Het leek alsof ze zwakker werd en zelfs Hollyleaf zag dat. Ze bracht zijn zusje mee naar de medicine cat en deze had slecht nieuws. Dovekit was ziek geworden en de kans was heel klein dat ze het zou overleven. Toch bleef Lionkit hoop houden en iedere dag ging hij naar de medicine den toe om zijn zusje en de medicine cat die voor haar zorgde voedsel te brengen en hun gezelschap te geven. Zo kreeg hij steeds meer respect voor de medicine cat, misschien zelfs meer voor de andere hoge rangen in de clan. Hij luisterde vol fascinatie naar haar verhalen en stelde vele vragen. Je kon zien dat de kater erg geïnteresseerd was in vele dingen. Op een dag ging hij weer naar de medicine den, maar in plaats van dat hij daar een beter wordende Dovekit tegenkwam, trof hij daar een stervende Dovekit aan. Huilend en hopeloos schreeuwde hij om de medicine cat, die kruiden aan het halen was. Hij viel bij zijn zusje neer en smeekte haar om bij haar te blijven, dat hij van haar hield en dat zij het enige was dat hij nog over had. “Ik hou ook van jou..” Zei Dovekit, waarna ze haar laatste adem uitblies en haar ogen langzaam aan dof werden. “Nee! Dovekit! Nee! Je mag niet weg.. “ Huilend vol verdriet duwde hij zijn hoofd in de vacht van zijn zusje. Zo trof de medicine cat hem aan, naast zijn zusje. Ze wist hem te troosten, maar het verdriet zat nog steeds in het arme beestje. Hij huilde uit bij haar, totdat zijn pleegmoeder hem op kwam halen uit de den. Ze nam hem mee terug naar de nursery, weg van zijn zusje..