I don't know how to tell you dear {Autumnslate}

_{Haar kussens brandde, zoveel had ze gelopen in het Shadow territorium. De ijsblauwe ogen van de nachtzwarte poes sloten zich en haar ademhaling vertraagde even. Erg moe was ze niet meer, ze had geslapen, niet goed maar wel genoeg. Ze bleef last hebben van nachtmerries. Maar deze keer over iets heel anders. Hoe zouden de twee katers reageren bij het horen dat ze drachtig was. Je kon het bijna zien. Nog even en ze zou zichtbaar dikker worden, teminste, als het net zo zou gaan als dat het bij haar zusje zou gaan. Een zucht verliet haar bek. Dan werd het toch maar tijd het de twee te gaan vertellen. Ze drukte haar ogen even dicht en slikte, ja, dit zou niet het makkelijkste worden dan ze had gedaan. Eerst had ze moeite ze te zeggen dat ze van ze hield. Nou wisten ze dat, hadden ze echt erge ruzie gehad en nou, nou was ze drachtig. Hoe ging ze ze dat ooit vertellen. Haar ijsblauwe ogen opende zich even en keken om zich heen. Ze onderzochten de omgeving helemaal. Van tussen de bladeren van de bosjes tot de kraaien in de bomen. Ze hoorde dat die beesten haar uitlachtte, tja. Het was haar eigen schuld geweest. Misschien moest ze maar terug gaan naar het kamp, daar zou ze haar zusje of een van de katers wel aantreffen. Ze zuchtte even, onderweg zou ze wel wat moed bij elkaar moeten krijgen. Met een korte en sierlijke beweging stond ze op, draaide zich om en begon te lopen.
Even diep haalde ze adem terwijl ze het kamp in trippelde. Haar ogen gingen zoekend rond. Opzoek naar een van de drie. Tot haar ogen een zwarte kater opvingen, okey. Autumnslate, daar ging ze dan. Ze draaide zijn kant op en trippelde snel naar hem toe. "Autumn" zei ze snel. Toen ze zag dat zijn gifgroene ogen naar haar keken wist ze in een klap niets meer te zeggen. Al haar moed was weg. "Ik moet met je praten, kom mee, alsjeblieft" smeekte ze hem bijna. Er waren hier te veel katten. Ze liep naar een plek waar het stil was en ze met zijn tweeën waren. Ze slikte even en ging zitten. Ze zocht naar de goede woorden. "Ik moet je wat vertellen" zei ze zacht. Ze wist niet meer hoe.

||Autumnslate||}

_{Hij had de laatste tijd niets meer vernomen van Fallentear, degene waarvoor hij nog steeds gevoelens had. Elk van deze gevoelens, zo beschadigt, zo gebroken. Alleen maar door die ene kater; Silversnow. Hij had werkelijk een pesthekel aan hem gekregen, puur omdat hij even tussen hem en Fallen kwam en dacht haar geheel van hem over te nemen. Nee, hij was zeker niet degene die snel een ruzie opzocht, absoluut niet. En ook bij dit geval was hij niet degene die de ruzie was begonnen, enkel leek Silversnow hem gewoon op het perfecte moment om de kast te leiden om vervolgens een slechte reputatie op te doen bij Fallentear. Nee, deze keer zou hij het anders aanpakken. Deze keer moest híj zorgen dat Silversnow slecht overkwam, want dat was hij ook. Enkel was zij zo blind om dit niet te zien, maar hij wist het maar al te goed. Als hij kon, zou hij haar erop wijzen dat Silver degene was die fout zat, enkel was hij bang dat ze zei dat hij alleen maar onzin uitkraamde. Dat hij zowaar weer degene was die het bij het verkeerde eind had.

Een warme zucht gleed er over zijn lippen wanneer hij een verdere stap zette in het kamp van de Shadowclan. Een akkelig takje prikte in een van zijn pootkussentjes, waarna hij zijn gifgroene ogen over het kamp liet glijden. Enkele waren bezig met hun prooi op te ruimen, anderen waren aan het eten op maakte zich klaar voor de jacht. Hij had geen zin om vandaag initatief te tonen, zeker niet wetend dat hij Fallentear elk moment tegen kon komen. Een roetzwart gelaat verscheen op zijn netvlies, en meteen draaide hij zich om naar haar. "Autumn" hoorde hij haar snel zeggen. ’’Fallen...?’’ zei hij wat wantrouwend, niet wetend waarom ze zich zo afzijdig gedraagde. "Ik moet met je praten, kom mee, alsjeblieft" Blijkbaar was het iets belangrijks, want haar stem klonk namelijk bloedserieus. Autumnslate achtervolgde haar naar een wat rustigere plek om haar vervolgens weer verward aan te kijken. "Ik moet je wat vertellen" Zou ze nu eindelijk toegeven dat hij degene was waarmee ze verder wilde? Na al die tijd van onzekerheid moest er nu toch eens een einde aan komen. ’’Ja, Fallentear? Zeg het maar.’’ klonk zijn stem zachtjes, enkel hoorbaar voor Fallen.}

_{Haar vacht danste alle kanten op samen met de wind. Ze liep nog altijd luchtig, alsof ze zweefde, alsof de wind met haar speelde en ze elk moment weggeblazen kon worden. Haar houding was neutraal, maar haar spieren waren ook gespannen. Ze keek naar de lucht, bijna zonhoog. Okey, daar ging ze dan. Ze zou het Autumn gaan vertellen, dat zou waarschijnlijk de moeilijkste zijn. Ze had het haar zusje gister beloofd. Ze zou het doen, nu. Een zucht verliet haar bek terwijl ze haar ogen weer voor zich richtte terwijl ze twijfelend richting het kamp stapte. Elk stukje moed dat ze kon grijpen greep ze. Ze smeekte Starclan haar hierbij te helpen, hopend dat ze haar zouden bijstaan. Toen ze bij de grens van het kamp kwam bleef ze even staan. Ze twijfelde even maar stapte toen verder, dit moest gebeuren, hoeveel pijn het haar ook deed. Ze kon er niets meer aan veranderen, die mormels zaten er nu al. Nou ja mormels, het waren kittens van haar en Silver. Ze kreeg kittens van Silver, ze werd moeder. Ja, ergens was ze wel blij. Gewoon omdat ze moeder werd, die relatieproblemen en de situatie waarin ze zouden moeten opgroeien vergetend. Een korte grijns verscheen op haar kop. Nou nog zien hoe ze Autumn ervan op de hoogte ging stellen. Die zou er zeker niet zo blij mee zijn.

Haar ogen bereken de kater en haar poten liepen automatisch op hem af. Toen de kater omkeek smolt ze bijna door zijn ogen, zijn gifgroene ogen, zoals alleen hij die had. Ja, ze zou altijd gek blijven op die ogen. Maar ze maakte haar onzeker, brachten haar van haar stuk, al haar moed vloeide weg, die grond in, naar het midden van de aarde om daar te branden tot er niets meer van over bleef. ’’Fallen...?’’ vroeg hij, ze hoorde aan zijn stem dat hij wantrouwig was. Ze slikte even. Ze zei dat ze met hem moest praten en dat hij haar moest volgen. Gelukkig deed hij dat. Ze liepen een paar meter verder. Onderweg zocht ze in haar ooghoeken naar haar zusje. Daar zat ze onder een boom, een paar meter verder. En ze wist dat haar zusje op ze letten. Ze keek om naar Autumn en ging zitten. Ze keek hem aan. Hoe moest ze dat gaan zeggen tegen hem. ’’Ja, Fallentear? Zeg het maar.’’ vroeg hij. Ze keek even naar de grond. Hij sprak nooit haar volledige naam uit. "Ik wil dat je belooft dat je niet boos word, op niemand" zei ze zacht. Ze keek hem even twijfelend aan. Toen keek ze even vluchtig naar haar buik. "Ik krijg kittens" sprak ze zacht. "van Silver" ging ze zacht door. Gewoon zoals ze het tegen haar zusje ook had gezegd, dat kwam er veel makkelijker uit}

_{Op zijn gemak was hij zeker niet. Nee, alles behalve dat. Fallentear deed hem opnieuw zijn eigen herkennen, weten wie hij echt was en tot wat hij in staat was. Hij kende haar al, eeuwen, als het aan hem lag. Hij zal hun herinneringen voor altijd in zijn hart koesteren. Maar tergelijkertijd wilde hij nog zoveel met haar meemaken, al wist hij niet of zij hetzelfde dacht. Dit was moeilijk in te schatten sinds Silversnow op het doek verschenen was. Hij had een absolute hekel aan die kater, maar dit was duidelijk wederzijds dus echt veel moeite had hij er niet mee. Natuurlijk deed Fallen dat pijn, dat kon hij makkelijk begrijpen. Maar hij was niet degene die was begonnen met dat gevecht, enkel wist Silver haar zo perfect te manipuleren en haar leugens op te gaan hangen dat ze het nog begon te geloven ook. Hij voelde zich gekwetst toen Fallentear hem niet geloofde. Autumnslate zal er werkelijk alles aan doen om haar niet in de handen van die gruwel te laten vallen, alles.

"Ik wil dat je belooft dat je niet boos word, op niemand" haar woorden waakte hem op uit zijn gedachten, maar bij haar had hij het nooit erg gevonden. Het was altijd fijn om haar stem te horen. Verward liet hij zijn blik vallen op de pikzwarte vacht van de poes voor hem, het was te vergelijken met die van hem. "Ik krijg kittens" Zijn puppillen schoten groot, zijn houding compleet gespannen. Werkelijk elk spiertje in zijn hele lichaam was gespannen, en zijn nekharen stonden lichtelijk overeind. Een brok schoot hem in zijn keel, had hij iets fout gedaan? De woorden die hierna kwamen broken hem af, fysiek en mentaal sloopte dit werkelijk alles in zijn leven. "Van Silver" Duizenden gemengde gevoelens schoten hem te binnen. Boos, bang, verdriet, deppresie, werkelijk alles schoot los. ’’Nee...’’ mompelde hij, haar blik ontwijkend. ’’Waarom zo, Fallentear?’’ Zijn woorden waren kortaf maar zeer krachtig, geen enkel greintje emotie was nu nog te zien. Echter wist iedereen wel hoe kapot hij van binnen ging. ’’Waarom?’’ verkrachtigde hij zijn woorden.}