Hello, Who are you? [Midnightfear&Oakclaw]

Oakclaw trippelde naar de Warriors den. Ze had 4 konijnen en 1 muisje gevangen. Ze draaide zich 3 keer om en om, ze vormde er een nestje in. Ze legde haar kop op haar poten en sloot haar ogen. Ze zuchtte. Ze zag één kat wel zitten, het was Midnightfear. De zon en de wind verwarmde en verkoelde haar. Het was een heerlijk gevoel. Naast haar sliep de deputy. Ze begon te dromen en ze had een rare droom. Fightsoul kwam haar bezoeken. Een tweede gezicht kwam naast Fightsoul staan. Het was Midnightfear. Ze snorde hard. Ze hield van allebei de katten. Ze liep op Fightsoul en Midnightfear af en drukte ze haar flank tegen hun aan. Fightsoul en Midnightfear begonnen te praten: "Je zal moeten kiezen..." Ze schudde haar kop en riep: "Nee ik moet niet kiezen! Ik wil niet kiezen." Ze werd gillend wakker. Iemand mopperde. Ze gromde als waarschuwing dat ze haar niet moesten storen. Ze zag een grijze schaduw staan in de opening van de Warriors den. Midnightsfear? Ze lichte haar kop op.

Een zachte wind streek door zijn haren. Vermoeid liep hij het laatste eindje naar het kamp. Hij had een harde een vermoeiende dag achter de rug. Bijna de gehele dag was hij weg geweest. Opzoek naar prooi voor de clan. hij had veel geduld moeten hebben om dat konijn uit zijn hol te krijgen. Maar zijn geduld was beloond geweest met 3 konijnen. Verder had hij ook nog 2 dikke muizen kunnen vangen. Nu bracht hij zijn prooi naar de clan. Om dan op de verse hoop te leggen. Hij haalde eens diep adem en zelfs door de geur van zijn prooi kon hij zijn vertrouwde thuis ruiken. Hij had hier geleefd van zijn geboorte en hij zou hier ook sterven. Hij was hier opgegroeid tot een sterke stevige kat. die goed kon vechten en velen zeiden dat hij wijs was voor zijn leeftijd. De elders hadden ook het meest voor hem gezorgd en hij voor hen. Omdat zijn ouders gestorven waren. Zijn moeder bij de geboorte en zijn vader. Hij wist niet eens wie zijn vader was. Sommigen zeiden dat zijn vader te veel verdriet had gehad. Dat hij daarom niet meer voor hem wilde zorgen. Hij zuchtte even en liep het kamp binnen. Daar begroete een paar katten hem. Hij zwaaide even met zijn staart terug om hun ook te begroeten. Hij kon niet echt anders want zijn muil zat vol prooi. Meteen liep hij naar de hoop toe en legde zijn prooi daar neer. Maar zelf nam hij wel een muis om nog snel op te smokkelen. Zijn maag knorde toen hij de eerste hap nam. Het voelde alsof hij in eeuwen niets meer had gegeten. Toch probeerde hij langzaam te eten. Hij wou namelijk geen buik pijn krijgen. Na het eten van de muis waste hij zich nog eens snel. Daarna liep hij langzaam naar de warriors den. Net voor dat hij naar binnen liep hoorde hij iemand schreeuwen. "Nee ik moet niet kiezen! Ik wil niet kiezen." Hij draaide even met zijn oren. Misschien was er een ruzie en kon hij zich er maar beter niet mee bemoeien. Maar hij hoorde geen antwoord dus liep hij toch maar door. Hij keek even rond en zag Oakclaw zitten. Verder leek iedereen gewoon te slapen. Zachtjes liep hij door. Hij liep voorbij Oakclaw. Maar hij draaide zich om. "Gaat het wel met je?" Vroeg hij vriendelijk e met een bezorgde ondertoon. Wat voor hem eigenlijk raar over kwam. hij was fors en goed gespierd. Groot gebouwd. Maar van binnen had hij een hart van goud. Hij ging voor haar zitten. Maar wel op een beleefde afstand. Hij kende haar namelijk niet zo goed. Hij had haar af en toe wel eens gezien. Ze was drie maanden jonger dan hem. Hij zag haar in gedachten nog vaag als kitten liggen. Maar verder hadden ze eigenlijk nog niet echt veel contact gehad. Hij snoof de lucht eens goed op terwijl hij wachtte op een antwoord.

"Gaat het wel met je?", vroeg Midnightfear. Oakclaw schudde even haar kop. Ze keek in zijn mooie groene ogen. Hij ging op een beleefde afstand zitten. Zelf ging ze rechtop zitten en begon haar te wassen. Omdat het nogal ombeleefd is om niet te antwoorden miauwde ze: "Euh.. Ja hoor. Gewoon een eh.. nachtmerrie." Haar woorden struikelde over haar tong. Hartjes omkringden haar. Ze had als kits af aan Midnightfear bespioneerd. Hij is zo geweldig. Ze snorde maar niet te hard. Ze keek in zijn groene ogen. "Hoe gaat het met jou?, vroeg ze liefjes.

Oakclaw ging recht op zitten en waste haar eventjes. Heel even dacht hij dat ze niet zou antwoorden. Maar uiteindelijk begon ze toch te praten. "Euh.. Ja hoor. Gewoon een eh.. nachtmerrie." Hij knikte even. Maar het leek alsof ze er toch nog niet helemaal over was. Misschien moest hij zich er maar niet mee bemoeien. Een nachtmerrie hebben was nooit leuk en sommigen konden zo levens echt lijken. Dat je er helemaal in verstrikt zou geraken. Hij zuchtte even en wou net opstaan om naar zijn eigen nest te gaan toen Oakclaw weer begon te spreken. "Hoe gaat het met jou?, vroeg ze liefjes. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. "Ik red me wel..." Zei hij vriendelijk en vol energie. "Het is een lange en vermoeide dag geweest. Maar ze heeft wel geloond. Heb een goede jacht gehad. 3 konijnen en 2 muizen. Het was de moeite waard." Zei hij verder om toch een beetje een gesprek te hebben. Hij legde zijn staart op zijn poten en likte even zijn borst. Daarna kruiste hij de blik van Oakclaw. Hij zuchtte nogmaals en opende daarna weer zijn mond. "Weet je als je veel last hebt van nachtmerries moet je eens proberen wat groen gras te eten. Sommige zeggen dat ,dat je helpt om rustiger te worden." Bij hem had het ooit geholpen. Dus waarom zou het niet helpen bij haar? Ze moest zijn tip natuurlijk niet opvolgen. Maar ze kon het altijd proberen. Een goede nachtrust was trouwens alles waard.

"Ik red me wel..." Zei Midnightfear vriendelijk en vol energie. "Het is een lange en vermoeide dag geweest. Maar ze heeft wel geloond. Heb een goede jacht gehad. 3 konijnen en 2 muizen. Het was de moeite waard." Zei Midnightfear. Ze snorde. "Weet je als je veel last hebt van nachtmerries moet je eens proberen wat groen gras te eten. Sommige zeggen dat ,dat je helpt om rustiger te worden.", zei Midnightfear. Ze snorde van dankbaarheid. "Wow wat een goeie jacht heb jij gehad.", miauwde ze verbaasd. Daarna miauwde ze wat minder verbaasd: "Dankje dat zal ik zeker doen." Haar tong schuurde tussen zijn ogen. Ze likte haar poot en wreef hem over haar oren. Haar snorharen trilden van opwinding. "Ik heb een minder goede jacht gehad, ik kon beter. Ik heb 4 super kleine konijnen en 1 mager muisje gevangen.", zuchtte ze. Ze voelde al direct sympathie voor Midnightfear. Iets borrelde in haar; het zelfde gevoel zoals ze bij Fightsoul had gevoeld, maar toch anders. Ze tikte met haar staart tegen zijn oor. "Gaan we samen jagen?", vroeg ze nieuwsgierig.

"Wow wat een goeie jacht heb jij gehad.", miauwde ze verbaasd. Daarna miauwde ze wat minder verbaasd: "Dankje dat zal ik zeker doen." Haar tong schuurde tussen zijn ogen. Daar door was hij wel even verrast. Maar hij besloot dat het gewoon uit dankbaarheid was. Hij lachte weer eens vriendelijk naar haar. "Ik heb een minder goede jacht gehad, ik kon beter. Ik heb 4 super kleine konijnen en 1 mager muisje gevangen." Hoorde hij haar weer zeggen. Hij draaide weer even met zijn oren. "Zo'n slechte vangst is dat niet hoor. Konijnen vangen is moeilijk en zeker in dit deel van het jaar."" Hij zei het om haar een beetje op te vrolijken. Zelf likte hij zich nog eens over de borst. Hij wist niet echt veel meer te zeggen. Maar hij vond het wel fijn eens met Oakclaw te praten. Ze was vriendelijk, dat moest hij toch toegeven. Opeens tikte Oakclaw met haar staard tegen zijn oor. Hij keek haar vraagend aan. "Gaan we samen jagen?" Vroeg ze opeens. Hij zuchte even en dacht snel na. Hij was eigenlijk van plan geweest om te gaan slapen. Maar voor Oakclaw wilde hij nu wel nog een uitzondering maken. Hij wilde net antwoord geven toen een andere kat wat verder op zijn kop uitstak. "Midnightfear jagen met jouw... Dat kun je wel vergeten." Zei de kat lachend en op een spottende manier. Midnightfear richte hem een waarschuwende blik toe. "Let maar niet op hem. Ik zou graag met je gaan jagen Oakclaw." Hij keek de andere kat nog eens streng aan. Die gromde wat en draaide zich toen om. Daarna stond Midnightfear op en liep zachtjes terug naar de uitgang en ingang van de warriors den. Daar bleef hij nog even staan en wenkte Oakclaw. Daarna liep hij naar de uit-en ingang van het kamp. waar hij wat sneller door liep. Weer blies de zachte wind door zijn pels. Hij ging weer even zitten en wachte op Oakclaw. Het was weer eens iets anders dan alleen jagen.

"Midnightfear jagen met jouw... Dat kun je wel vergeten." Zei de kat lachend en op een spottende manier. "Let maar niet op hem. Ik zou graag met je gaan jagen Oakclaw." Ze snorde. Oakclaw vond het leuk dat hij voor haar op kwam. Ze likte haar borst. Midnightfear liep weg. Ze liep hem achterna. De stekelige struiken trokken aan haar vacht. De zachte, koele wind blies door haar dikke vacht. Ze zag dat hij op haar wachte. Ze mompelde: "Ik ben er." Lachend liep ze naar de beste plek om te jagen. Ze vond het fijn om met hem de jagen. Ze likte haar snorharen en snoof. Ze rook konijn. Haar zachte blik veranderde in ijskoude moordlust. Ze zou altijd eerst de StarClan bedanken voor de succes volle jacht, maar ze zou altijd een beetje moordend zijn. Dat is gewoon zo als je op jacht moet. Ze dook instinctief in sluiphouding. Poot voor poot sloop ze naar het konijn. Ze zag het neusje bewegen, het konijn had haar geroken. Ze sprong op en stormde met een enorme snelheid op het diertje af. Ze sprong en belande op het dik konijn. Haar eikenbruine klauwen boorde zich diep in het lekkere vlees. Ze bedankte de StarClan en na een scherpe beet viel het diertje op de grond. Ze sleepte het konijn naar Midnightfear. "Nu zal ik een goede jacht hebben.", snorde ze trots. Ze likte zijn oren en sprong weg. "Kom je nog!", riep ze.

Het duurde niet lang of Oakclaw was daar al. De wind was zacht en speelde in zijn pels. Hij vergat meteen hoe moe hij eigenlijk was. Toen ze samen naar de beste plek liepen om te jagen. Het was ook wel vreemd om nog eens met iemand samen te jagen. Hij had dat al zo lang niet gedaan. Meestal wilde hij gewoon wat rust. Maar Oakclaw was anders. Ze loste precies iets in hem. Maar hij kon niet zeggen wat. Het duurde ook niet lang voor dat de heerlijke geur van verse prooi zijn neus doorkwam. Maar hij liet Oakclaw begaan. Het was de geur van een konijn. Zoals je hier wel zou verwachten. Hij dook instinctief in sluiphouding. Maar hij bleef zitten. Hij zag hoe Oakclaw Poot voor poot op het diertje af sloop. het had geen idee dat ze er waren en deed gewoon verder met wat het aan het doen was. Met een behendige sprong lande de poes op het konijn. het duurde dus niet lang voor hij het verse bloed rook. Het diertje viel met een dofe klap op de grond. Oakclaw sleepte het naar hem toe. Hij ging gewoon weer zitten en likte even zijn borst. Veel had hij nog niet gezegd. Maar dat leek ook niet te moeten. "Nu zal ik een goede jacht hebben.", snorde Oakclaw. Ze likte hem nog even en sprong weg. Een speelse glans ging door zijn ogen en hij sprong meteen recht. Alsof hij echt vanplan was achter haar aan te spriengen. "Kom je nog!" Riep de poes. Hij snorde even en bewoog eens met zijn oren. Natuurlijk zou hij komen. Maar eerst begroef hij het konijn snel om het later weer op te halen. Onder tussen was de zon steeds sneller aan het wegzakken. Het zou dus niet lang meer duren voor het donker zou worden. Maar dat kon, hem nu echt niet veel schelen. Hij vond het wel fijn om in het donker te jagen. Snel liep hij naar Oakclaw toe. het duurde niet lang voor dat hij haar had ingehaald. Zijn vacht raakte haar vacht zachtjes aan toen hij voorbij liep. Onder tussen snoof hij de lucht nog eens goed op. Een vage geur kwam in zijn neusgaten te zitten. Hij vertraagde zijn pas en begon te sluipen. Terwijl de geur sterker werd. Voor zich zag hij wat verder een muis die naar zaadjes zocht. Stil sloop hij dichterbij. Zijn groene ogen kregen een lichte glans. Hij kon tot nog geen staardlengte verder komen. Hij had geluk dat de wind zijn kant op kwam. anders had hij sneller moeten reageren. Met een snele zwaai van zijn poot had hij het beestje vast. hij dankte snel even de sterrenclan en beet het dood. Hij had al gegeten. dus was de verleiding minder om het zelf op te eten. Hij draaide zich om naar Oakclaw en zwaaide eens fier met zijn staard. Daarna begroef hij ook dit beestje om het later weer op te halen. Daarna ging hij weer zitten. Hij keek even in de richting van de zon; De hemel kleurde roze en oranje. het was prachtig. Hier voor kwam hij meestal wel het kamp uit. Het gaf een intense rust en hij vroeg zich dan ook vaak af hoe het kon bestaan dat hij zo iets moois mocht beschouwen. De wind streelde weer door zijn haren. hij keek nog eens naar Oakclaw en lachte eens. "Prachtig hé." Snorde hij. Zijn groene ogen begonnen te schitteren van vreugde. Niet alleen omdat hij dit weer kon beschouwen. Maar omdat hij deze keer niet alleen was.

(Sorry dat het zo lang duurde...)

(sorry dat het zooooooo lang duurde, ik had niet door dat het vervolgd moest worden)

Oakclaw snorde luid toen ze Midnightfear's vacht langs haar vacht voelde strijken. "Mooi hé", zei Midnightfear. De ronde bal van vuur zakte achter de bomen weg. Een roze gloed verspreide zich over de lucht. Ze zuchtte.
"Ja, het is wonder-mooi.", murmelde ze. Oakclaw keek naar Midnightfear. Maar jij bent nog mooier.", dacht ze. Ze wikkelde haar staart om de zijne. Gesnor welde op uit haar keel. Ze sloot haar ogen om te genieten van zijn warmte. Ze had met Fightsoul net het zelfde gevoel, maar nu was het toch iets intenser. Ze had nu wel door welk gevoel het was. Liefde! Ze deed haar ogen weer open. De zon was verdwenen. Het was stil. Alleen het geritsel van de bladeren, het gescharrel van prooidiertjes, het zuchtten van de wind verstoorde de rust van het hoogland. Ze dronk de geuren in. Die van Midnightfear was het sterkst. Ze knipperde met haar ogen. Oakclaw drukte haar neus in zijn flank. "Zullen we gaan jagen?", vroeg ze. Ze keek weer naar boven. De eerste sterren fonkelde aan de hemel. Ze wikkelde haar schriele lijfje om de zijne. Daarna stond ze op. Oakclaw schudde zich uit. Ze liep een eindje verder, ging zitten en wachtte op hem.

Het was een prachtig tafereel. De zon de zo onderging. et zou nu snel koeler worden maar dat geefte niet. Hij bleef kijken naar de zon en de hemel. De roze gloed was gewoon fantastisch. Alsof er allemaal katten in liepen die roze bloemblaadjes droegen. Misschien was het de sterrenclan wel die daar nu liep. "Ja, het is wonder-mooi.", Antwoorde Oakclaw. Hij spinde even. Hij was blij dat ze het ook zo voelde. Hij voelde hoe ze haar staart om de zijne wikelde. het was een vreemd gevoel. toch had hij er niets op tegen. Hij voelde iets bij haar dat hij nog nooid had gevoeld. even gleed zijn blik naar haar. haar grijze vacht schitterde nu de zon bijna helemaal onder was. Hij voelde haar warmte. Toen ze vroeg af ze nu gingen jagen knikte hij alleen. hij zag hoe ze vooruit liep. zachtjes volgde hij haar. Hij hield haar rustig in de gaten. Elke beweging nam hij op. Hij ademde zachtjes en zijn lechaam was ontspannen. hij nam de geuren op. Er was waarschijnlijk wel wat prooi in de buurt. Weer een aanwinst voor de clan. Hij spinde ook wel zachtjes. zonder dat hij het eigenlijk door had. Toen hij een eindeje verder een groepje vogels zag ging hij meteen in sluiphouding zitten. zachtjes sloop hij dichterbij. het was een groepje van een stuk op 5 vogels. Dit was hun geluksdag. hij lachte even en zijn ogen werden kil. kil als de nacht. Daardoor werd hij vaak de fear genoemd. Door zijn ogen. Het leek alsof ze helemaal zwart werden. terwijl ze normaal gezien groen waren. Hij zwaaide even met zijn staard. Als ze snel waren konden ze elk twee vogels vangen. Maar dan moesten ze wel snel zijn. hij wachte af en gaf toen een teken. darna sprong hij op het groepje af en beed de eerste vogel meteen dood. waarna hij meteen een tweede tepakken kreeg en die ook zo snel mogelijk dood beed. nu draaide hij zich om. hij kek naar Oakclaw en haar bewegingen. het was vreemd maar hij voelde iets wat hij nog nooit had gevoeld. Maar wat was het?

[Heeft niet hoor snap ik best... Door de examens ben ik ook wat inactiever geworden. Maar ben er nu weer helemaal bij XD]

Oakclaw snorde zachtjes toen Midnightfear bijna verdoofd op haar af kwam. Hij spon duidelijk en ze merkte dat hij het zelf niet door had. Bijna direct versteef ze bij het zien van een 5 tal vogels. Ze had nooit echt vogel gegeten, alleen die ene keer bij Fightsoul. Maar ze had wel veel gekeken bij de warriors en zij konden er 3 tegelijk pakken. Oakclaw loensde naar Midnightfear. Zijn ogen waren kil, kil als de nacht. Ze glimlachte. Zonder een teken sprong de mooie kater op de groep vogels af. Hij pakte er 2. Langzaam en op haar hoede liep ze op de opstijgende vogels af. De 3 verenpakken waren nu 1,5 konijnenlengtes in de lucht. Maar Oakclaw bleef wachten. Toen de vogels 3 vossenlengtes boven de grond waren. Sprong ze heel hoog in de lucht. Ze sloeg haar twee voorpoten uit en één achterpoot. Een koolmees haakte verwoed fladderend aan haar linker voorpoot. Een dikke raaf had ze vast met haar rechter achterpoot, hij was dood. En de (dooie) mus in haar bek. Toen besefte ze dat ze viel. Met een smak viel ze op de grond. Totaal in de war sprong ze overeind. Het arme koolmeesje fladderde nog even verder maar viel toen dood neer. Oakclaw grijnsde naar Midnightfear. "Mooie vangst hé.", glimlachte ze trots. Ze trippelde met een gevoel naar voren. Welk gevoel wist ze niet zo heel goed. Ze had het eens met Fightsoul gedeeld, maar het was toch anders. Ze gaf hem een lik tussen zijn ogen. "Jij was ook anders heel goed.", snorde ze even trots.

{ het gaat dus nog altijd door.. <3 }

Heel even zag hij haar niet. Misschien had hij het verkeerd aangepakt. De andere vogels vlogen al weg. Hij zou er gerust nog wel een kunnen vangen. Maar hij keek nu uit naar Oakclaw. Toen viel zijn oog op de vorm van de poes. Ze sprong omhoog. hij keek toe hoe dit zou kunnen aflopen. Dit was redelijk moeilijk en zeker omdat ze meer gewend waren om op konijnen te jagen. Hij zuchte even terwijl hij naar de schitterende grijze vacht van haar keek. hij zag toe hoe ze de drie andere vogels ving. het was spectaculair. Het wachten waard. De raaf aan haar ene pood dood. de mus in haar bek ook dood. De andere vogel leefde nog maar ja ze had hem wel nog vast. hij bestefte dat ze viel. Hij hoorde de smak wel en voorzichtig ging hij wat dichterbij. Was ze wel in orde? hij kon alleen maar hopen van wel. Hij voelde zich opgelucht toen ze naar hem grijnsde. "Mooie vangst hé.", glimlachte ze trots. hij knikte even en glimlachte terug. ja inderdaad. het was een heel mooie vangs. Hij zag hoe ze opstond en naar hem toe liep. hij kreeg een lik tussen zijn ogen. hij schrok er wel even van. Maar liet het niet merken. "Jij was ook anders heel goed." Hij lachte even. Rechte zijn rug. "Ben je wel in orde?" Vroeg hij voor de zekerheid. het was zeker geen zachte landing geweest. Maar ze te zien was alles in orde. Hij snorde even en gaf haar een lik terug. Hij keek naar de vangst. de clan zou blij zijn. Het was zeker niet gemakkelijk deze tijd van het jaar. Gelukkig waren ze met twee geweest. Hij nam zijn vangst beed en begroief het op een plek waar hij het terug zou kunnen vinden. Daarna draaide hij zich om naar Oakclaw. haar ogen schitterden. Alsof de sterrenclan hem iets wilde vertellen. De nacht was zijn terein. voor al in de tijd van middernacht; dan mocht je hem echt vrezen. Toch als hij je niet mocht of als je een vijand was. Oakclaw had dus niet te vrezen. Zij was een vriendin en ook al kende ze elkaar net. het was precies alsof ze nu al meer dan dat was. Hij lachte nogmaal zacht naar haar. "Zullen we verdergaan?" vroeg hij toen aan haar. Zij mocht beslissen welke kant ze opgingen gaan. hij zou geen bezwaar tonen.

[Ja natuurlijk <333]

"Ben je wel in orde?", vroeg Midnightfear. Oakclaw snorde zonder een antwoord te geven. Er liep een rilling over haar rug toen hij haar een lik terug gaf. Ze keek toe hoe hij de vangst begroef. In het voorbijgaan gaf ze hem nog een lik. "Zullen we verdergaan?", vroeg Midnightfear. Oakclaw knikte, ze was te sprakenloos. Zijn mooie zilvergrijze vacht schitterde in de zon. Midnightfear zijn ogen waren afschuwelijk donker, maar wel fantastich afschuwelijk. Ze rilde weer en liep naar hem toe. Ze snoof zijn zoete, sterke geur op. Bijna verdwaasd liep ze verder. Oakclaw schudde krachtig haar kop. De hemel was nog steeds donker maar de sterren begonnen te vervagen. Ze loensde even naar Midnightfear en keek toen terug naar boven. En plots schitterde een ster, vlak tussen hen in. Het duurde maar een fractie van een seconde. "Wauw.", kon ze alleen maar uitbrengen. Ze keek terug naar Midnightfear. Zijn grijze vacht glinsterde op zijn trots vooruitgestoken borst. Ze snorde. Met grote speelse sprongen sprong ze op hem af. "Gaan we vechten?", vroeg ze uitdagend. Ze voelde zich meteen weer apprentice. Lachend cirkelde ze om hem heen. Haar bruineklauwen schoten gevaarlijk in en uit. Ze ontblote haar tanden. Maar dat was alleen maar om hem bang te maken. Want ze wist, diep van binnen, dat ze hem nooit pijn zou doen. Half grommend half spinnend gleed ze onder zijn buik. Met alle kracht van haar lijf schopte ze met haar poten. Niet hard maar ook niet zacht.