Thorns!:C

Rustig zat Brindlepool in haar den, haar staart zachtjes om zich heen geslagen. Ze was net buiten wat kruiden wezen verzamelen, en had deze nu net wat opgeruimd. Voor de rest had ze niet erg veel meer te doen, gezien de clan geen gewonden had. Tenminste, dat dacht ze. "Brindlepoooool" klonk er plots al jammerend door haar den. Meteen keek de poes op, en zag in de opening Frostkit staan. Ze begon meteen te lachen toen ze de kleine kitten zag, en liep op hem af. ’’Zeg, wat heb jij nu uitgespookt?’’ vroeg ze aan hem, en bekeek het kleine straaltje bloed wat van zijn neus droop.

De poes had moeite om haar lach opnieuw te bedrukken bij het zien van zijn verontwaardige blik. Dit kon ze nu eenmaal niet serieus nemen, toch? Het was meer aantrekkerij volgens haar, maar ze hielt wel van deze kant van haar vak. Ze zou het spelletje gewoon vrolijk mee gaan spelen, des te meer lol Frostkit erin had. De kitten ging iets naar voren, alsof hij alles nog dramatischer wou maken. "Ik ben gebeten door een doorn." zei hij op een zielig toontje. "Ga ik nu dood?"Hij zei het alsof hij deze vraag serieus meende, dus ging Brindlepool ook deze kant op. ’’Oh, dat is niet zo fijn.’’ mompelde ze, een kleine grijns verscheen op haar gezicht. ’’Maar nee, je gaat niet dood.’’ zei ze met hetzelfde serieuze gezicht. Ze keek om zich heen, om te kijken welke kruiden ze bij dit kleine wondje kon gebruiken.

Zijn drukke gedrag leek wel aanstekelijk, weldra zat ook de poes haar staart grappig heen en weer te zwiepen. "Ja, gebloed." Ze glimlachde even om zijn zekerheid voor nog zo’n jonge kitten. De meeste zouden wel terugdeinsen voor warriors, maar hij had duidelijk geen enkel greintje angst. Dit had zo zijn voordelen, maar hij moest opletten. Niet alle warriors waren even vriendelijk... Gelukkig had Windclan daar niet veel last van, maar toch. Niets ging er boven veiligheid, als je het haar vroeg. Niet lang hierna begon de kitten weer met jengelen, en al zuchtend stond de poes op, zoekend naar iets wat bruikbaar was. "De doorn lag in mijn nest." hoorde ze hem van achter zeggen. "Toen ik wakker werd, had hij al in mijn neus gebeten en wilde hij nog niet los laten ook." Hoofdschuddend liep ze terug naar de jonge kater. Voorzictig drukte ze wat spinrag tegen de wond, zorgend dat het bloeden zou stoppen. ’’Ach jongen toch. Dit zal wel wat helpen!’’ zei ze liefkozend tegen hem, haar lach amper onderdrukkend. Leuke gebeurtenissen van haar vak waren dit wel. Je vergat gewoon werkelijk alles en kon weer even lachen, zoals ze eerst deed.

De vrolijkheid deed iedere kat wel smelten, dat wist ze zeker. Wie kon hem nu niet weerstaan? Ze merkte hoe hij zijn kopje geschrokken terugtrok bij het voelen van de aanraking op zijn wondje, en ze glimlachte hem bemoedigend toe. Ze hoorde hoe hij een angstig piepje liet horen als reactie. "Waarvoor is dit?" vroeg hij zachtjes aan haar, zoals ze eigenlijk al had verwacht. Hij wilde natuurlijk alles weten, maar zo erg vond ze dat ook niet. ’’Dat is om het bloeden te stoppen. De rest zal zijn werk zelf wel doen, zolang je er maar niet teveel aankomt.’’ miauwde ze vriendelijk. Ze wilde niet zeggen dat het eigenlijk een heel klein wondje was, gezien ze zijn mega wond niet belachelijk wilde maken natuurlijk.

Zijn kleine, bolle oogjes keken omhoog en volgde iedere beweging die ze maakte. Het was allemaal nieuw voor de kitten, dus moest hij alles natuurlijk perfect in zich opnemen. Leuk om te zien, als je het haar vroeg. Ze keek hem vriendelijk aan. De ondeugende glinstering die in zijn ogen kwam was haar niet ontgaan. "Maar wat als ik dat wel doe?" vroeg de kitten aan haar. Even grinnikte ze, maar liet dit niet duidelijk zien. ’’Dat moet je zelf weten. Maar als je snel van je wond af wilt, kun je er maar beter afblijven. Want als je er wel aan zit kan het wondje opengaan en gaat het opnieuw bloeden, afblijven dus.’’ miauwde ze tegen hem. Ze zag hem er wel voor aan nog een keer terug te komen met zijn enorme wond, zo ondeugend was hij wel.

De kitten knikte driftig op haar antwoord. "Dat zal ik doen Brindlepool! Beloofd!" miauwde hij nu bloedserieus. "U zult trots op me zijn!" De kitten sprong op en rende de medicine den uit. ’’Dat mag ik hopen.’’ grinnikte de poes in zichzelf en keek de kleine, zwarte kitten na. "Daisysong, mamaaa! Maaam." hoorde ze nog nagalmen door het kamp. Zo, ze had weer een kitten geholpen. Het was eigenlijk best leuk werk, moest ze toegeven. Vooral met dit soort gevalletjes, en nog vele andere. Het was gewoon nooit hetzelfde, dus wist je ook nooit wat je kon verwachten. Ergens wel leuk, maar soms natuurlijk ook weer niet.