People change...

Onderwerp: Re: People change... za 23 maa 2013 - 12:50

_{Of de kater er mee eens was dat ze liever bleef waar ze nu was, wist ze niet. Het enige waar ze van overtuigd was, was dat de kater haar niet van gedachten kon veranderen. ‘Blijf waar je bent, ik zal je zo snel mogelijk proberen te vinden.’ Ze bleef staan waar ze momenteel stond, en wachtte rustig af. Voor heel eventjes zonk ze weg in haar eigen gedachten. Zou de kater gelijk hebben, en zou iedere andere kat hetzelfde hebben gedaan als haar? Ze wist het niet, echter zou ze dat nooit meer doen. Pas toen iets tegen haar aanliep, werd ze wakker geschud omdat ze naar achter geworpen werd. Aangezien hetgeen dat tegen haar was gebotst niet zeer snel liep, was de klap die ze kreeg ook minder pijnlijk. Haar ogen werden groot toen ze door het vage licht een tweekleurig gestalte zag. Eerst dacht ze dat de das voor haar stond, maar nadien drong de geur van Quietwind tot haar door. Een glimlach kwam tevoorschijn op haar gezicht toen ze hem een knuffel gaf, of toch tot zover katten elkaar een knuffel konden geven. Nadien draaide ze zich om en liep ze naar het witte stipje toe, hopende dat het de uitgang was.

OOC: No idea of katten elkaar kunnen knuffelen, maar kom. o3o"}

Onderwerp: Re: People change... za 23 maa 2013 - 21:02

_{Hij had nu wel door dat Spottedleaf het soort kat was die je snel kon ompraten als het op bepaalde dingen aankwam. En dit was een van die dingen, in zijn gedachtes probeerde hij meerdere mogelijke woorden te vinden waardoor hij haar acties misschien alsnog wat kon sturen: ervoor kon zorgen dat ze alsnog eerst naar buiten zou lopen, maar hij wist er geen. Kwam vast door het feit dat hij ietwat moe begon te worden, het kostte best veel concentratie en moeite om je gehoor en tast zintuig in zo’n grote mate te gebruiken.
Na de beslissing genomen te hebben dat het beter was om gewoon naar haar toe te lopen – het zou teveel werk kosten om ook maar te proberen haar om te praten – kwam hij weer in beweging. Waarom hij nog zei dat ze moest blijven staan wist hij niet: ze weigerde naar de uitgang te lopen, maar ze was vast wel zo slim om te weten dat het slimmer was om nu te blijven waar ze was. Wie weet zou ze de uitgang niet meer zo gemakkelijk vinden als ze weer verdwaalde in dit doolhof.

Toen hij twee poten om zijn hals voelde wist hij zeker dat het de poes was. ‘Ik ben ook blij je weer te kunnen zien,’ miauwde hij, doelend op het feit dat er nu voldoende licht was om dingen te onderscheiden van elkaar en ook gewoon om te weten dat ongedeerd was. Hij kende haar niet zo goed, maar hij wenste haar natuurlijk niks vreselijks toe zoals een verwonding. Dat wenste hij niemand toe, zelfs katten uit andere clannen of poesiepoezen of gewoon onbekende rogues.
Rustig volgde hij de poes toen ze richting de uitgang liep. Zijn pupillen werden steeds kleiner, want het licht werd steeds feller en er was dus niet ook geen reden meer om te proberen zoveel mogelijk licht op te vangen. ‘Trouwens,’ begon hij zachtjes, ‘Bedankt, ik waardeer het heel erg dat je op me bleef wachten hier.’ Of hij hetzelfde had gedaan als haar wist hij niet en hij wilde er ook niet over oordelen. Zoals eerder gezegd was hij best wel moe geworden door dit alles.

OOC; Yea, they can: https://www.youtube.com/watch?v=bicIwwQhNtc
Kinda.}

Onderwerp: Re: People change... zo 24 maa 2013 - 10:39

_{‘Ik ben ook blij je weer te kunnen zien,’ Miauwde de kater, waarvan ze wist dat hij doelde op licht dat het nu mogelijk maakte voor de twee om elkaar te zien. Ze slaakte nog eens een opgeluchte zucht en wandelde nadien richting de uitgang van het gangenstelsel. ‘Trouwens,’ Ze keek hem even zijdelings aan en wierp een vragende blik op hem. "Hmm?" Murmelde ze even terwijl ze haar oren naar zijn richting spitste. ‘Bedankt, ik waardeer het heel erg dat je op me bleef wachten hier.’ Ze glimlachte even, en wachtte even met praten totdat ze het hol uit waren. Eenmaal het felle licht in een flits alles rondom haar heen weer zichtbaar maakte, en ze ervan bewust was dat ze weer buiten waren, keek ze hem vriendelijk aan. "Dat is graag gedaan." Miauwde ze plezierig. Je kon het zien aan haar hele houding dat ze zich nu veel beter in haar vel voelde dan daarnet. "Jij trouwens bedankt dat je me bent komen zoeken." Ze gleed met haar oranje blik over de omgeving rondom haar, en proefde ook even van de lucht, maar wist geen tekens meer op te vangen die er op wezen dat de das nog aanwezig was. Gelukkig.}

Onderwerp: Re: People change... zo 24 maa 2013 - 14:26

_{Ergens was hij blij dat Spottedleaf voor hem liep: hij zou waarschijnlijk blind worden als hij ineens naar het licht moest kijken in haar volle glorie. Dat zouden zijn ogen waarschijnlijk niet trekken, het zou ervoor zorgen dat hij stil zou blijven staan en zijn ogen dicht zou knijpen. Gewoon omdat het ergens pijn moest doen en dan schoot het niet echt op: als hij maar stil zou blijven staan. Dan was je wel dichtbij, maar toch ook weer zo ver weg.
Een briesje dat met zijn vacht speelde wanneer hij eindelijk uit het hol was verwelkomde hem in de buitenwereld. Het voelde ergens alsof hij er heel lang niet was geweest, alsof hij eeuwen in dat hol had gezeten – maar wie weet waren het maar een paar minuten. Zijn tijdsbesef was erdoor aangepast, hij wist niet hoelang hij daarbinnen had gezeten: het enige wat hij wist was dat hij blij was om weer buiten te zijn.

Snel schudde hij zijn vacht uit, begon zich te irriteren aan al dat stof. Een van zijn flanken zat gewoon helemaal onder het stof en door zijn lichte vachtkleur zou iedereen dat vast wel opmerken van enige afstand. Hij kon zoveel schudden als hij wilde, het zou er nooit allemaal uitgaan, werd hij alsnog gedwongen om het weg te wassen met zijn tong. Zand smaakte niet fijn, dus hoe minder hoe beter. Echter was hij er nu niet aan ontkomen en moest hij daarvoor prijs betalen.
Wanneer de poes wat miauwde keek hij op en toverde een bescheiden glimlach op zijn snoet. ‘Geen dank,’ miauwde hij, ‘Ik kan iemand toch moeilijk achterlaten in zo’n situatie?’ Sommigen konden dat wel, hij dus niet. Misschien was het zijn geweten dat wat dat betreft te groot is, maar het kon ook een toekomstig schuldgevoel zijn waar hij anders bang voor was. Misschien was het wel heel iets anders.
De kater kreeg een bedenkelijke frons op zijn gelaat en keek net iets langs de poes. ‘Hoelang zijn we daar eigenlijk binnen geweest?’ miauwde hij ineens, waarna hij zijn blik een paar centimeter opschoof zodat hij Spottedleaf kon aankijken. Het zouden heus geen dagen zijn, maar misschien was het langer dan hij had verwacht. Hij wist dat zijn tijdsbesef nu alles behalve goed was, maar het was wel fijn om een beetje in te kunnen schatten hoelang het ongeveer was – vond hij dan.}

Onderwerp: Re: People change... zo 24 maa 2013 - 16:07

_{Ze lachte even toen de kater reageerde op haar bedankje. Nadien kwam een frons op zijn gezicht te staan, waardoor ze het besef kreeg dat hij haar een belangrijke vraag ging stellen. ‘Hoelang zijn we daar eigenlijk binnen geweest?’ Vroeg hij. Ze dacht even na, maar wist nadien een antwoord te verzinnen. "Ik denk enkele tientallen minuten." Miauwde ze, waarna ze haar blik naar de hemel liet glijden. Als ze het juist had, was ze naar hier gekomen toen het nog ochtend was. En ondertussen stond de zon al op haar hoogste punt, dus dat betekende dat de dag al in zijn helft was. "Misschien moeten we maar eens terug keren naar het kamp." Zei ze, ietwat dringend. Ze boorde haar blik in die van Quietwind, maar behield de gekalmeerde uitdrukking op haar gezicht. Ze wist niet hoe ver ze waren afgedwaald in het hol, maar het liefste wou ze eerst terug naar het kamp gaan zodat ze even langs Brindlepool kon gaan. En het was het beste dat Quietwind meteen met haar meeging, aangezien ze niet met vuur wou spelen: Als één van beide een wond had opgelopen in het hol zonder dat ze dat wisten, kon het nog wel eens gebeuren dat die wond ging ontsteken, en dan waren ze nog verder van huis...}

Onderwerp: Re: People change... di 26 maa 2013 - 0:26

_{Het deed hem deugt om te zien dat ze even nadacht voordat ze antwoord gaf. Ergens had hij verwacht dat ze haar schouders gelijk zou ophalen en zou zeggen dat ze het niet wist, het haar ook niet scheen uit te maken – dat was een vrij algemene reactie voor de katten om hem heen. Soms vroeg hij zich af of dat hij de enige was die zoveel nadacht over… Over eigenlijk alles wel zo’n beetje. Niet altijd even lang en evenveel, maar hij dacht er altijd wel over na – misschien was dat wel gewoon iets wat hem uniek maakte. Onderscheidde van de anderen en dan niet zijn fenotype meerekenend.
Haar antwoord was niet duidelijk, maar het was meer dan een simpele: ik-weet-het-niet. Een antwoord waar hij eigenlijk niet zo goed tegen kon, net zoals apprentices die zeiden dat ze alles niet snapten. Je kunt niet alles niet snappen, er is één klein ding wat je niet snapt wat de verdere uitwerking erop onduidelijk maakt. En als hij eens geen zin had zou hij dan ook weigeren om dat kleine aspect eruit te halen; hij was geen vogel en hij hield dus niet alles veilig onder zijn vleugels.
Tweemaal knipperde de kater met zijn ogen bij het horen van haar opmerking. Er kwam niet een gelijk antwoord. De zon stond hoog, wat aangaf dat ze al op de helft van de dag waren – dus er was vast nog wel tijd om een bijdrage te leveren aan de clan… Echter moest hij eens niet aan de clan denken maar aan zichzelf en Spottedleaf natuurlijk. Het was erg donker en stoffig geweest in die gangen, het kon heel goed dat een van hun twee iets had opgelopen. Iets wat niet voor het blote oog zichtbaar was, maar wel voor de ogen van een medicine cat. Uiteindelijk knikte hij. ‘Je hebt gelijk,’ miauwde hij, waarna hij voor haar uitliep – even stopte om zijn vacht nog een keer uit te schudden en toen over zijn schouder keek om te kijken of ze hem ook daadwerkelijk volgde. Hij had er geen problemen mee als zij liever de weg wilde leidden: zolang ze maar in het kamp kwamen, want dat was de goal. Om moeilijk te gaan doen over kleine dingetjes was zinloos.}

Onderwerp: Re: People change... za 30 maa 2013 - 15:21

_{Haar poten zetten zich weer in beweging toen Quietwind had bevestigd dat ze gelijk had. Een twinkeling was te zien in haar ogen toen ze de vertrouwde geur van het WindClan kamp te pakken kreeg, en ook niet veel later de kamp ingang in haar zicht verscheen. Met een blije zwiep van haar staart gaf ze aan dat ze er bijna waren, en versnelde ze haar passen wat en begon ze te lopen. Ook al waren haar spieren vermoeid, en had ze nog altijd een beetje last van de felle zon, ze was blij bij het zien van het vertrouwde kamp. "Ik ga morgen even langs bij Brindlepool, ik denk dat ik eerst even ga rusten." Quietwind mocht haar nu als lui beschouwen, ze was nou eenmaal moe. Alleen maar op drie zintuigen concentreren had al haar energie afgetapt, dus kon ze er niks aan doen dat ze elk moment kon neer vallen. Daarvoor had ze ook nog andere dingen gedaan, en dus was het normaal dat ze even ging rusten. Misschien dat ze in de dag nog even zou gaan jagen, maar nu zou ze eerst even gaan rusten.}

Onderwerp: Re: People change... za 30 maa 2013 - 21:57

_{Hij kon niet ontkennen dat hij nog steeds even moest wennen aan alles: de hoeveelheid licht, de felle kleuren en alle geuren overal. Ook de hoeveelheid geluiden. Het deed bijna pijn aan zijn oren en hij had zijn gehoor niet eens op scherp staan. Al zijn zintuigen waren een beetje uitgeput en misschien was het ’t beste als hij zo snel mogelijk even ging rusten als ze eenmaal in het kamp waren. Echter moest hij eerst wel even langs Brindlepool, mits ze tijd had, om zich te laten checken.
Eenmaal in het kamp kondigde Spottedleaf aan dat ze eerst even wilde uitrusten. ‘Morgen pas?’ miauwde hij, ‘Doe het maar eerder gelijk als je weer fit genoeg bent.’ Er was een frons op zijn gelaat gekomen die zijn lichte bezorgdheid aantoonde. Ergens zou hij zich schuldig voelen als de poes wat had opgelopen door dat hele tunnel-gedoe. Even liet hij zijn blik vallen op de medicine cat’s den, maar voelde uiteindelijk hoe zwaar zijn oogleden wel niet waren. ‘Ik denk dat het beter is als ik ook eerst even ga liggen, het is nogal gênant als ik daarbinnen omval vanwege vermoeidheid.’ Hij ging er niet omheen draaien: hij was moe door dat alles. Hij onderdrukte een gaap en richtte zijn blik vervolgens weer op de poes, wachtende op een mogelijke reactie.}

Onderwerp: Re: People change...