Bah. Dit was nou wat hij het meest haatte. Hij moest de Nursery in blijven voor een beetje regen. Anders zou hij ziek worden en dat was echt "zó erg". En zéker voor zo'n zwakke kitten als hij! Nou, een beetje regen hield hem toch niet tegen! Een kleine grijze kit lag verveeld in zijn mosnest. En het ergste was nog dat hij daar alleen lag. Iedereen was weg. De kleine kit, die de naam Moonkit droeg, besefte niet dat het buiten hevig stormde en dacht dat iedereen hem in de Nursery wou houden. Ja, hij kon ook een heel gezellig katertje zijn, maar soms zag hij dingetjes te depressief. Hij zuchtte en keek verveeld naar buiten. Hoe lang zou dit nog duren? Plots hoorde hij een geluid, en er viel iets tegen hem aan. Hij piepte geschrokken; "Hey, kijk uit!" De zwarte kit, die hij wel kende als Frostkit, grijnsde schaapachtig en sprak zijn begroeting. 'Hi. Ik verveel me, zullen we gaan spelen?' Hij gaf Frostkit een snelle oorvijg, nagels ingetrokken natuurlijk, en bukte speels voor hem neer.