Would anyone remember me?

Onderwerp: Would anyone remember me? wo 27 feb 2013 - 21:17

Mr. Tips zat voor het raam naar buiten te kijken. Het was avond. Beth lag al te slapen: ze ging altijd vroeg naar bed. Daarnet had het zacht gemiezerd, maar nu waren de wolken leeg. De kat voelde zich rusteloos en besloot naar buiten te gaan. Het was inmiddels - godzijdank - weer Newleaf, dus het was warm genoeg voor een wandeling. Midden in Bladkaal ging hij liever niet naar buiten, maar zodra de sneeuw was gesmolten en de zon weer door de eeuwige bewolking brak, tintelden zijn poten om weer naar buiten te gaan. Goed, in Bladkaal ging hij ook nog wel eens een frisse neus halen, maar verder dan het tuinhek kwam hij meestal niet. Nu werd het tijd dat hij weer eens een flink eind ging lopen.

Hij sprong van de vensterbank, liep naar de deur en stapte door het houten luikje.
Even later liep hij door de straat. Het waaide. Blijkbaar waren de wolken toch niet compleet leeggeregend, want het begon opnieuw te miezeren. De straatlantaarns sprongen aan. Een merel die in een boom had zitten zingen, zweeg. Het was stil op straat.

Bijna zonder er bij stil te staan, liep Oswald Tips in de richting van het kerkhof. Het lag niet mijlenver van zijn huis, maar het was een aardig eindje. Toen hij er aankwam, sprong hij op het lage stenen muurtje. Hij keek uit over de graven en zijn blik bleef rusten op één van de grijze stenen, waarvan hij het opschrift kende. Hij sprong lenig van het muurtje en liep langzaam naar de steen. Hij liep met rustige, ietwat statige passen. Op een kerkhof liep je niet lichtvoetig en rennen deed je al helemaal niet. Hij bleef een tijdje tegenover de steen staan. Op het graf lag een bosje vergeet-mij-nietjes, netjes samengeknoopt met een dun touwtje. Oswald kreeg bijna tranen in zijn ogen. Vergeet-mij-nietjes. Wat een prachtige naam, wat een prachtige bloemen. Zo klein, blauw en puur. Hij ging zitten. Als hij dood ging, zou hij dan ook een graf krijgen? Zou iemand dat graf bezoeken? Ja, Beth, zij zeker. Tenzij zij eerder doodging. Hij wilde er niet aan denken. Als zou hij liever willen? Dat Beth eerder dood zou gaan of hij? Daar wilde hij al helemaal niet aan denken, maar hij kon er niks aan doen. Hijzelf, dacht hij als eerste. Hij zou het niet aankunnen om Beth te verliezen. Maar als hij eerder stierf, zou de oude vrouw er kapot van zijn. Wilde hij haar dat aandoen? Het zou het beste zijn als we precies tegelijk onze laatste adem uit zouden blazen, dacht hij.

Als dat zou gebeuren, wie zou er verder verdrietig zijn? Beth had weinig levende vrienden meer over en kinderen had het echtpaar nooit gehad. Beth zou begraven worden, net als haar man, maar wie zou haar graf bezoeken? En de zijne? Als hij er al een kreeg. Want als Beth er niet meer was, wie zou dan een graf voor hem maken? Wie zou zich hem überhaubt herinneren? Wie zou hem missen? Eriksen? AJ? Het waren beide katten die hij slechts één keer had ontmoet. Misschien zouden ze nog wel eens aan hem denken, maar het zou ze niet opvallen als ze hem nooit meer zouden zien. Ze zouden niet eens weten dat hij er niet meer was. Zou iemand, maar dan ook iemand op de wereld hem missen? Zou enkele jaren na zijn dood iemand de naam Oswald Tips nog iets zeggen? Mensen en katten herinnerden zich zijn ouders, de beroemde Mme Peluche en Sir O'Hanley. Maar wie kende hun zoon? Hij had nooit echt iets bijzonders gedaan in zijn leven, was nooit echt bijzonder gewéést in zijn leven. Hij was altijd zo trots, op zijn enkele prijzen van gemengde-rassenshows, op zijn afkomst. Maar hij was de enige die daar ook maar enige aandacht aan schonk. De rest van de wereld kon het niets schelen. Als ze al eens van hem hadden gehoord zouden ze dat een dag of twee onthouden. Misschien dat ze een week later bij het horen van zijn naam nog zouden denken: 'Oh ja, Mr. Tips, die naam hoorde ik laatst nog. Wat was er ook alweer met hem?' Meer niet. Binnen een jaar zou hij compleet vergeten zijn. Verdronken in de geschiedenis. Een zinloos stukje tijd en ruimte. Er zou niets meer van hem over zijn, behalve misschien een vergeelde foto en zijn botten, diep in de grond. Hij zuchtte diep.

Reassuringsoul spurtte vol verdriet en woede weg van haar zusje,
De eeuwige haat tussen hen zou nooit verminderen nooit zullen ze bevriend worden... alhoewel tussen ''hun'' het is eigenlijk gewoon Disturbingvoice die altijd vijandig doet, ''Wat is haar probleem toch?!'' dacht Reassuringsoul boos.
Ze rende doelloos kilometers verder weg van haar zusje en het schaduwclan territorium vandaan. Reassuringsoul haar gedacchten begonnen harder te razen en sneller te lopen dan haar poten ze vroeg zich af wat de rest zou vinden... omdat ze een lange tijd is weggeweest... zouden ze het uberhaubt gemerkt hebben ? zou ze gemist zijn ?
eigenlijk had ze zich altijd afzijdig gehouden van de clan... heel af en toe ging ze eens samen jagen met een van de apprentices maar dat gebeurde niet vaak, helaas had ze nog nooit een leerling onder haar hoede gehad. Ze dacht er vaak aan om gewoon helemaal weg te gaan van de Schaduwclan, en zich aan te sluiten bij de rogues of om een kittypet te worden... maar beide word ze toch nog steeds van weerhouden... ze rilde even bij het idee van het eten van droogvoedsel wat poesiepoezen krijgen.
en ze keek verafschuwd toen ze dacht een hoe rogues waarschijnlijk moesten vechten om hun prooi. Ze zuchte diep en bedacht zich dat ze best wel honger heeft... gek genoeg hoorde ze bijna niets... geen geritsel van een muis... amper vogelgefluit...En jaa hoor daar viel een druppel op haar neusje...ze schudde haar kop een beetje en ze bracht haar rentempo wat omlaag, Ze keek in de verte en zag een muurtje, dit muurtje is de omheining van een kerkhof kwam ze al snel achter.

Reassuringsoul passeerde het muurtje dat het kerkhof omheind en zag een klein eindje verderop een schim... een kat hij zat voor een graf en zo te zien diep in gedachte verzonken aangezien hij haar niet leek te horen.
Reassuringsoul liep rustig op hem af om te kijken of hij wel oké was. en om te weten of ze reden heeft om op haar hoede te zijn, in dit voor háár onbekend gebied.

Van de zijkant kwam ze aantrippelen en schuifelde bewust wat steetjes terwijl ze op hem afliep zodat hij haar waarschijnlijk zou horen aankomen en niet zou schrikken.
''Hallo ? uhm alles oke ?'' vroeg ze zelfverzekerd maar wel oprecht vriendelijk. en ze keek even naar het graf waar wondermooie vergeet-me-nietjes op lagen.

(ik hoop dat je t oké vind dat ik heb gepost ?)
(en sorry als mijn Nederlands niet zo goed is, woon 3 jaar in Spanje en ben beetje vergeten, nu probeer ik de draad weer op te pakken)
(en sorry dat mijn stukje niet zo lang is als die van jou...heb mn best gedaan )

Mr. Tips schreef:

Hij word opgeschrikt door het geluid van voetstappen en wegschietende steentjes. Hij keek om naar de kat die aan kwam lopen en zag dat het geen bekende van hem was. De poes was overduidelijk geen huiskat, want haar vacht glansde wat minder dan die van de katten die bij tweebenen woonden. Ook droeg ze geen halsbandje, maar dat zei niks. Hijzelf had er ook geen en toch kon je hem onmogelijk rogue-achtig noemen. ''Hallo? Uhm alles oke?'' zei de poes. Oswald knikte. 'Maar natuurlijk,' antwoordde hij. Gewoonlijk zou hij haar op zijn beurt gevraagd hebben hoe het met haar ging, maar hij was met zijn gedachten nog ergens anders. De poes keek naar het graf en hij keek weg, hopend dat ze er niks over zou zeggen. Hij stond op. Geen kat hoefde te weten dat zijn baasje hier lag. Het regende nog steeds, maar toch was de lucht ongewoon warm. Het was zelfs enigszins onprettig warm en drukkend.
Oswald stond op. Hij had een beetje hoofdpijn en was moe. Hij wilde naar huis, maar het leek hem onbeleefd om gewoon weg te lopen. 'Ik wilde maar weer eens gaan,' deelde hij mee. 'Je kunt een stukje meelopen als je wilt.'

(natuurlijk is het goed dat je hebt gereageerd ^^
En een paar spelfoutjes zijn geen ramp, hoor. En mijn post is nu ook niet al te lang Smile

Onderwerp: Re: Would anyone remember me?