Sing to me songs of the darkness...

_{Sing to me songs of the darkness
Farewell tot heaven my friend
Come to me bury your sorrow
Temptation without an end...}

De bladeren ruisden boven haar sneeuwwitte koppige en voorzichtig keek Snowypaw omhoog. Felgroene knoppen begonnen zich te vormen boven jaar kop. Maar stiekem voelde ze zich er niet blij om. Haar beste vriend, nou ja ex-beste vriend Thrushpaw, had har laten zitten zodat hij met andere, populairdere katten om kon gaan. Dat vond Snowypaw erg moeilijk te verkroppen als ze eerlijk was. Verder ging haar mentor maar niet met haar trainen... Ze vond het zo vervelend. Ze kon het niet helpen, ze opende haar kaken en slaakte een (oer)kreet uit frustratie.

Ze sloeg haar klauwen strak tegen het lichaam van een raaf aan en beek het nekje door, ze spuugde de veren uit terwijl haar cyaan blauwe ogen op het dier gericht waren. Ze likte haar lippen en nam het dier in haar bek terwijl ze veder liep. Een gefrustreerde kreet liet haar op kijken en de raaf viel op de grond. Ze snoof de lucht op om te horen waar die kreet weg kwam. Ze rook de jonge apprentice die ze herkende als Snowypaw. Innerghost nam op nieuw de raaf in haar bek en liep in de richting van de jonge apprentice. Voor de apprentice liet ze weer de raaf vallen en ze keek Snowypaw vragend aan. "Zeg jonge dame, van waar die oer kreet?" Vroeg ze kalm.

Nooit van haar leven was Snowypaw ooit zo luid geweest. Maar om eerlijk te zijn, voelde het best wel goed voor haar, al gaf ze dat liever niet toe. Ze schrok echterr duidelijk toen de zwarte Warrior genaamd Innerghost voor haar verscheen en haar vroeg waar haar kreet vandaan kwam. Nerveus schuifelde Snowypaw eventjes wat met haar pootjes, "Ik was boos en het moest er allemaal even uit." Gaf ze beschaamd toe, met een zwiep van haar witte staart, vervolgens stelde ze zelf ook nog een vraag, "Bent u nu ook boos, op mij?" Informeerde het poesje vervolgens met een lichte frons op haar poeder witte gelaat. Snowypaw was ondertussen niet meer zo verschrikkelijk teruggetrokken als eerst, eerder wat afgekoeld en killer,

Innerghost kon het niet laten een glimlach op haar snoet te zien bij de geschrokken heid van het poesje toen de zwarte poes tevoorschijn was gekomen. Het gaf haar het gevoel dat ze wel degelijk een gerespecteerd plekje had. Want onderdanigheid? Dat stond toch echt onder respect vond ze zelf. "Ik was boos en het moest er allemaal even uit." Innerghost knikte toen Snowypaw de reden van haar kreet uitlegde. "Bent u nu ook boos, op mij?" Innerghost grinnikte even bij de vraag. "Waarom zou ik boos worden op iemand die d'r woedde er uit gooit?" Vroeg ze op kalme toon. "Van waar doe woede als ik vragen mag, trouwens?" Vroeg ze vervolgens. Innerghost hield een kalme houding aan en liet haar blik rustig over de jonge apprentice heen glijden.

"Waarom zou ik boos worden op iemand die d'r woedde er uit gooit?" Vroeg ze op kalme toon. "Van waar doe woede als ik vragen mag, trouwens?" Vroeg de zwarte poes aan haar. Nukkig richtte Snowypaw haar blik op de grond. Terwijl ze haar woorden uitsprak, wilde ze de zwarte poes met de priemende blauwe blik liever niet aankijken. "Omdat Thrushpaw stom is." Miauwde ze nukkig. Ze klapte haar nagels uit en begroef ze in de grond uit pure frustratie. De kater had haar in de steek gelaten voor 'betere' vrienden. Nou, dan had ze hem ook niet nodig! Maar de keiharde waarheid was, dat ze hem misschien wel nodig had... Niet dat ze dat toegaf.

Onderwerp: Re: Sing to me songs of the darkness...