A beautiful morning (Kittypaw)

Toen Kittypaw knikte stond Petalcloud op en wenkte de apprentice met haar staart. Ze doorkruiste het riet aan de rand van het kamp en stak het water over. Daarna bleef ze de rivier volgen, tot ze aankwam op een goede visplek. Ze keek rond en snoof de geuren op. Ze deed haar mond een stukje open om beter te kunnen ruiken. Er hing een tweebeengeur rond de rivier, maar die was nog van gisteren. Niets wees erop dat er nu een tweebeen in de buurt was. Ze wenkte Kittypaw. 'Kun je al zwemmen en vissen?' vroeg ze aan de apprentice? Zwemmen nam ze wel aan. Dat was één van de eerste dingen die je leerde als RiverClan kat. De meesten konden het al een beetje voor hun training begon, als ze hadden geoefend in een ondiep stukje water langs het kamp. Over vissen was ze minder zeker. Vissen leerde je ook in het begin, maar voor je kon leren vissen moest je eerst goed kunnen zwemmen. Bovendien wist ze niet of ze er al aan toegekomen waren in de training. Hoeveel had ze er eigenlijk al gehad?

(+ Kittypaw)

Nadat ze bij de rivier waren aangekomen, herrinerde kittypaw haar training. Helaas had ze er nog maar één gehad. 'Kun je al zwemmen en vissen?' vroeg petalcloud. Kittypaw besloot maar eerlijk te antwoorden, liegen had geen zin en waarom zou ze dat doen? Misschien leerde ze dan wel vissen van Petalcloud. 'Zwemmen is niet zo moeilijk. Vissen heb ik nog nooit gedaan.'
Nog, dacht ze, misschien wou petalcloud haar wel helpen om het te leren. Kittypaw keek naar de rivier, ze zag haar eigen spiegelbeeld. In rare vormen van de kleine golfjes. Ze besloot dat maar alleen te antwoordden en rustig en geduldig te wachten op het antwoord van Petalcloud, die een warrior was en dus veel ouder en weizer.

'Zwemmen is niet zo moeilijk. Vissen heb ik nog nooit gedaan,' zei Kittypaw. 'Goed, dan zal ik het je leren,' zei Petalcloud. Ze grijnsde. 'Als je mentor het goed vindt, natuurlijk.'
Ze liep naar de waterkant. 'Goed, je gaat eerst gewoon zitten. Kijk naar het water. Je kunt het beste je poot vast in de aanslag houden, dan kun je sneller reageren.' Haar ogen gleden over het rimpelige wateroppervlak. Toen zag ze een donkere vlek. 'Kijk,' zei ze, met haar poot naar de vis wijzend. 'Daar gaat er eentje. Goed, dan moet je eerst wachten tot hij dichtbij is. Heb geduld, sla niet te vroeg toe. Als je mist is hij weg: je hebt maar één kans. Tot er een volgende vis komt, natuurlijk, maar dan moet je nog meer geduld hebben, want dat duurt even.Bovendien kun je nooit zeker weten of er nog een komt. Oftewel: je kunt beter in het begin even geduld hebben dan aan het eind lang moeten wachten.' Terwijl ze praatte was de vis dichterbij gekomen. 'Ik doe het eerst voor,' zei ze. Geconcentreerd staarde ze naar de vis. Hij zwom haar kant op en ze hief haar poot. Ze schatte snel in waar ze moest slaan en zwaaide toen haar poot naar het water. De vis werd op de kant geslingerd door de kracht van haar slag. Een steek van medelijden ging door haar heen toen ze de vis hulpeloos zag spartelen, happend naar lucht. Snel doodde ze hem. Ze mompelde zacht een bedankje aan StarClan en aan de vis voor het geven van zijn leven. Daarna voegde ze er in gedachten nog een 'sorry' aan toe. 'Goed, nu jij,' zei ze tegen Kittypaw.

'Goed, dan zal ik je het leren.' miauwde petalcloud. Kittypaw was blij dat ze iets nieuws kon leren! Ze ging zitten en lette goed op petalcloud. Ze luisterde naar wat ze zei en uitlegde. 'Goed, je gaat eerst gewoon zitten. Kijk naar het water. Je kunt het beste je poot vast in de aanslag houden, dan kun je sneller reageren. Een donkere vlek zwom door het water. Kittypaw zag het en hield haar ogen er goed op gericht. Toen keek ze weer naar petalcloud die verder ging. 'Kijk.' zei ze met haar poot naar de vis wijzend. 'Daar gaat er eentje. Goed, dan moet je eerst wachten tot hij dichtbij is. Heb geduld, sla niet te vroeg toe. Als je mist is hij weg: Je hebt maar één kans. Tot er er een volgende vis komt, natuurlijk, maar dan moet je nog meer geduld hebben, want dat duurt even. Bovendien kun je nooit zeker weten of er nog een komt. Oftewel: je kunt beter in het begin even geduld hebben dan aan het eind lang moeten kunnen wachten.' Want dan zijn de vissen al weggejaagd. dacht kittypaw erachteraan. 'Ik doe het eerst voor.' zei petalcloud. Kitty richtte zich op de vis. Hij zwom haar kant op en petalclouds poot sloeg hem de kant op. De vis spartelde en werd doodgebeten. Ze miauwde nog wat over de starclan, heel zacht. 'Goed, nu jij,' zei petalcloud. Kittypaw slikte, maar probeerdde het toch. Gedult kittypaw, hier voor heb je gedult nodig. Dacht ze toen ze naar de waterkant liep. Ze probeerdde haar schaduw niet over het water te laten komen. Het duurde een minuutje, tot kittypaw een schaduw zag. Hij kwam dichterbij, kittypaw wou toeslaan maar het was nog te vroeg. Dus, deed ze het niet. Toen was de schaduw op het dichtbijst. Ze stak haar poot uit naar de vis en haar poot werd nat maar toch ging ze door. De glibberige vis was moeilijk om op haar poot te houden, hij glibberde steets verder weg. Op het laatste moment kreeg ze het toch nog op de kant. Snel beet ze het dood wat wel drie seconden duurde. Snel bedankte ze de starclan in stilte, en keek naar de vis. [b]'Het is gelukt! miauwde ze blij.

Petalcloud bestudeerde de jonge apprentice die aan de waterkant ging zitten. Het viel haar op dat Kittypaw ervoor zorgde dat haar schaduw niet over het water viel, dat was goed opgemerkt van de leerling. Petalcloud richtte haar blik op het water en zag al gauw een schaduw onder water. Ze keek naar Kittypaw en zag dat zij hem ook gespot had. Toen de vis bij haar was, sloeg ze er met haar poot tegen. Petalcloud zag dat het haar moeite kostte om de vis met haar klauwen vast te houden, maar ze kreeg het beest op de kant en doodde het.
''Het is gelukt!'' miauwde Kittypaw. Petalcloud glimlachte. 'Goed zo. Ik heb nog een tip voor je: probeer de vis niet te pakken, maar geef er een klap tegen, zodat je hem uit het water slaat. Dat gaat een stuk gemakkelijker.' Ze knikte Kittypaw bemoedigend toe. 'Goed, begraaf deze maar, dan kunnen we verder met de volgende vis.'

'Goed zo. Ik heb nog een tip voor je: probeer de vis niet te pakken, maar geef er een klap tegen, zodat je hem uit het water slaat. Dat gaat een stuk gemakkelijker.' miauwde petalcloud. Kittypaw knikte stevig. 'Zal ik doen Petalcloud! miauwde de jonge apprentice. 'Goed, begraaf deze maar, dan kunnen we verder met de volgende vis.' Kittypaw legde de vis een staartlengte verder van de rivier bij een paar groene blader struik. Ze gooidde er wat zand over, en liep weer naar de rivier waar ze ging zitten zonder dat haar schaduw over het water viel. Deze vis duurde wel wat langer, maar ze deed haar best om een harde klap tegen de schaduw te geven. De zilverenvis werd naar de overkant geduwt en lag daar te spartelen. 'Oeps.' zei kittypaw. Ze grinnikte een beetje, ze had de vis naar de verkeerde kant van de rivier gegooit, toen stopte ze met lachen, want ze bedacht zich: is de vis nu van thunderclan? Maar de vis sprong het water in en dook diep weg. 'Ah, jammer. De volgende pak ik, ik beloof dat ik dat zal proberen!!' zei ze en keek weer naar het water. Er kwam na een tijdje weer een zilveren vis naar boven. Kittypaw wou het slaan, en dit keer naar de goede kant, maar de vis zwom naar de bodem. Nee! Dacht kittypaw en ze stak haar poot het water in om de vis nog te kunnen pakken, wat natuurlijk heel koud is. Niet weg gaan visje! Maar de vis was al weg. 'Dit is best moeilijk.' miauwde ze. Ze trok haar poot die een stuk zwaarder en natter was het water uit. Ze voelde iets glibberigs aan haar hand. Een soort sliert, toen ze het boven water had was het groen en raar gekreukeld. Ze wou haar poot losmaken maar ze kwam alleen maar meer in de knoop met het spul.(zeewier, maar dat weet kittypaw nog niet)'Wat is dit? vroeg ze. 'Aah mijn poten zitten er in vast.' miauwde ze. Maar ze bleef vrolijk, want dit was wel een beetje grappig. Vast ook voor petalcloud, zo'n kleine kitten die nog bijna niks weet, vast zien zitten in raar spul. 'Petalcloud, als mijn poten los zijn, dan vang ik drie hele vissen! Dat beloof ik!' Ze wou niet alle vissen weg jagen, dus dit moest lukken. Als haar poten tenminste uit dat rare spul waren.

Laat, sorry -

Petalcloud keek naar de jonge apprentice. Die kreeg het voor elkaar om een vis een klap te geven... maar wel de verkeerde kant op. Petalcloud grinnikte toen de vis met een plofje aan de overkant landde.
Haar volgende poging lukte ook niet. In plaats van een vis haalde ze een kluwen zeewier naar boven! Petalcloud glimlachte. 'Wat is dit?' vroeg Kittypaw. "Dat is zeewier," antwoordde Petal. Ze griniikte. "Wacht, ik help wel even. Zit stil." Met haar tanden trok ze het zeewier los. De slierten vielen slap op de grond en Petalcloud spuugde een klein stukje wier uit.
"Goed, en nu die drie vissen," zei ze glimlachend. Toen hoorde ze echter luid geritsel en gestamp. Het was nog ver weg, maar kwam dichterbij. Tweebenen, dat kon niet anders. Geen enkel ander beest liep zo lomp en lawaaierig. Niet dat het nu erg veel geluid maakte, trouwens. Ze waren nog ver weg en je hoorde het maar heel zacht. Ze wist niet hoeveel training in geluiden herkennen Kittypaw al had gehad. Misschien had ze het nog niet eens opgemerkt.
"Kom Kittypaw, tijd om te gaan," zei ze, nerveus in de richting van het geluid kijkend.

''Kom kittypaw, tijd om te gaan.'' miauwde petalcloud, maar kittypaw had nog niet eens drie vissen kunnen vangen! Ze wou protesteren maar toen hoorde ze het ook: tweebenen. ''Tweebenen! Wat moeten die hier? Straks jagen ze alle vis weg!'' miauwde kittypaw boos. Van het volgende geluid schrok kittypaw zich rot, ze had het nog nooit gehoord maar wel verhalen er over en hoe het geluid dat ze maakten klonk: Honden! Sommige tweebenen hebben honden bij zich, had een warrior aan haar verteld. 'Een hond!' miauwde kittypaw. De hond had een lange riem, en trok de tweebeen mee. Ze zag het grote beest om haar af stormen. Snel probeerde ze hem kwijt te raken. Ze dook de struik in toen het beest niet op lette. 'Petalcloud! Snel! miauwde ze. Als petalcloud niet kwam kon er iets gebeuren. Dat zou kittypaw zichzelf nooit vergeven, ookal was het niet eens haar schuld.

Petalcloud zag dat Kittypaw bezwaar wilde maken, maar toen hoorde zij het ook. ''Tweebenen! Wat moeten die hier? Straks jagen ze alle vis weg!'' miauwde ze verontwaardigd. "Ik weet het ook niet, kom nou maar." Ze schrok van een hard geblaf. Hond! Kort daarna dreef zijn scherpe geur haar neus in. Laat hem aan een touw zitten, laat hem aan een touw zitten, dacht ze. Of laat het tenminste een klein hondje zijn. Van het soort 'irritant maar vrij onschadelijk'.
De hond zat aan een riem, maar het was een groot beest. Een Duitse herder, dacht ze. In ieder geval was hij, nee zij, bruin met zwart en groot. Ze zat aan een riem, maar de tweebeen trok de hond naar zich toe en begon haar los te maken. "Zo, Callisto, even lekker rennen?" zei de tweebeen, al verstond Petalcloud dat niet. Zij zag alleen maar dat die tweebeen een enorm gevaar op hen losliet.
Callisto had hun geur al gauw opgevangen en stoof hen enthousiast achterna. Petalcloud zag Kittypaw al wegspringen in een struik. De hond zou haar via haar geurspoor gemakkelijk kunnen vinden. Hij moest ergens anders heen gelokt worden. Petalcloud schoot voor hem langs, de tegenovergestelde kant op. De tweebeen zag haar en riep: "Callisto, hierrrr!", maar voor Petalcloud kon het net zo goed 'grijp ze' of 'doe een dansje' betekenen. Het klonk in ieder geval boos, dus ze was er niet gerust op.
De schoot de dichtstbijzijnde boom in en was voor de tweede keer blij dat ze zichzelf had leren klimmen. Tussen de bladeren door keek ze naar de struik waar Kittypaw in zat. Als de apprentice daar nou rustig bleef zitten zou de hond haar niet opmerken. Die was te druk bezig met blaffend rondjes rennen om de boom. Zolang ze hierboven zat kon hij haar gelukkig niet grijpen.

Kittypaw zag petalcloud de boom in vliegen. DUHH KITTYPAW, DAT IS TOCH VEEEEL SLIMMER dacht ze. Ze kon zichzelf wel slaan, maar beter de hond. Het beest blafte tegen Petalcloud. Met een grote boog liep kittypaw om de hond heen en greep zich aan de stam. Klim, klim klim, niet vallen, niet vallen. Was het enige dat ze dacht. Gelukkig kwam ze de boom in. De twoleg kwam aanlopen en zei wat, iets dat kittypaw niet kon verstaan.(tweebeentaal:)'Kom mee, Callisto, laat die katten maar met rust we gaan naar huis.' de tweebeen had nu een ander soort riem, hij leek dikker. De twoleg deed iets bij de hond, en de hond werd meegesleurt aan de riem. Uiteindelijk liep hij braaf mee. ''Pfieuw..'' zuchtte kittypaw. Ze gleed de boom uit. ''Die stomme twolegs toch altijd met hun domme honden! Ze jagen al het vis weg!' miauwde ze klagend. Ze keek naar Petalcloud, en vroeg zich af wat zij zou doen.

Petalcloud zag dat Kittypaw de struik verliet en ook op een boom afliep. Gelukkig zorgde ze ervoor niet te zich bij de hond te komen. Petalcloud miauwde om de aandacht van de hond te trekken, zodat ze zeker wist dat die niet op Kittypaw zou letten. Ze apprentice klom in een andere boom.
Petalcloud kon er niks aan doen dat ze een steek van afgunst voelde toen de kleine poes de boom in klom. Zijzelf had behoorlijk lang moeten oefenen voor ze kon boomklimmen en deze apprentice deed het zomaar even! Tenminste, Petalcloud nam niet aan dat een apprentice van net zes manen al erg veel gelegenheid had gehad om te trainen. Bovendien had het klimmen haar ook wel een beetje het gevoel gegeven dat ze iets speciaals kon. Ze vond het heel kinderachtig van zichzelf, maar ze had het gevoel dat ze nu weer heel gewoontjes was, dat ze niks kon wat niemand anders ook - of beter - kon.

Toen de man en zijn hond weg waren klom ze weer naar beneden. Ze vond zichzelf ongelofelijk kinderachtig en probeerde het vervelende gevoel weg te stoppen en een opgeluchte glimlach op haar gezicht te toveren. De hond was weg en ze waren allebei ongeschonden. ''Die stomme twolegs toch altijd met hun domme honden! Ze jagen alle vis weg!'' riep Kittypaw verontwaardigd. "...Ja" antwoordde Petalcloud alleen. Haar vrolijkheid van die ochtend was wel een beetje weg.
"Laten we maar weer naar het kamp gaan en onze vissen naar de prooistapel brengen. Er zullen gauw genoeg meer tweebenen en misschien ook meer honden komen en ik heb weinig zin in nog een ontmoeting met hen," stelde ze voor.

Toen de hond weer met de twoleg meeging liet kittypaw zich voorzichtig de boom uit glijden. Brr, dit was best hoog. Ze liep naar Petalcloud. ''Laten we maar weer naar het kamp gaan en onze vissen naar de prooistapel brengen. Er zullen gauw genoeg meer tweebenen en misschien ook meer honden komen en ik heb weinig zin in nog een ontmoeting met hen.'' Stelde de zilver achtige warrior voor. 'Goed idee. miauwde kittypaw en ze liep naar de vissen toe. Ze pakte ze op en volgde Petalcloud terug naar het kamp. Ze wist de weg zelf wel, maar als ze weer zo'n tweebeen of hond tegen kwam was het beter als je een warrior bij je had. En bovendien was het gezelliger. Na een tijdje lopen waren ze halverwege. De zon ging al bijna onder, en kittypaw was best moe. '....Petalcloud?' miauwde de bruine langharige apprentice, nadat het een tijdje stil was geweest. 'Ooit vang ik drie vissen, dat beloof ik! miauwde ze. 'Maar wel een andere dag..' murmelde ze half en dacht ze half. Dat zou het beste zijn.

- Laat maar ik kon het topic niet meer vinden o.o -

Kittypaw leek haar verminderde vrolijkheid niet op te merken. De apprentice stemde toe om terug naar het kamp te gaan en haalde haar vis op. Petalcloud deed hetzelfde met de hare. Het slappe, natte lichaam van de vis voelde onprettig in haar mond. Eerst had ze het niet erg gevonden, maar de laatste tijd vond ze het zo dood aanvoelen.
Ze liepen in een rustig tempo, Petalcloud voorop met haar eigen vis. Ze zeiden niks, want hun monden zaten vol met vis. Toen ze halverwege waren, probeerde Kittypaw iets te zeggen. Het was wat lastig te verstaan door haar volle mond, maar het lukte wel. 'Ooit vang ik drie vissen, dat beloof ik!' miauwde de bruine poes enthousiast. Petalcloud deed geen moeite om te antwoorden met die prooi in haar mond. Ze glimlachte kort naar de apprentice.
Na een tijdje kwamen ze aan bij het kamp. Petalcloud legde haar vis op de prooistapel. Er waren dagen dat ze meer ving, maar op de meeste dagen kwam ze dan ook geen honden tegen. Ze zei Kittypaw gedag, pakte een klein visje en liep weg naar een rustig plekje om hem op te eten.

-Topic uit

Onderwerp: Re: A beautiful morning (Kittypaw)