All I need is just another smile || Fleckkit

T was net een dag geleden na de dood van haar ouders. Het beeld van het tafereel was nog steeds te zien in haar kop je. Elke keer wanneer ze haar ogen dicht deed zag ze het weer precies voor d'r. Haar doodde mama, haar doodde papa, het bloed, al dat bloed. Covekit opende haar blauwe oogjes en staarde versuft naar buiten. Ze lag alleen, in de nursery. Honger ging door d'r heen, maar ze wou niet eten, want ze wist bij de eerste hap die ze nemen zou zal ze al misselijk worden. Enkel bij de geur van prooi alleen al. Covekit liep de nursery uit met een verdrietige blik in haar oogjes. En haar staartje sleepte achter haar aan op de grond. De lucht boven haar was grijs, als of Starclan met haar mee voelde, enkel was de lucht wel warm en benauwd, voor haar gevoel. Als of het elk moment kon gaan onweren...

OOC: Fleckkit.

De wind speelde met haar half lange grijze vacht terwijl Covekit haar kopje op de wolken had gericht. Ze waren donker en grijs, net zo grijs als haar vacht. Een zucht rolde over de lippen van de jonge kitten terwijl ze haar nageltjes in de grond stak. Ze miste haar ouders, en ze wou de dader vinden. Ze wou de dader een kopje kleiner maken. Maar dat kon ze niet, dat kon ze pas wanneer ze een warrior was, dus haar doel was ook om heel veel te trainen wanneer ze haar apprentice naam zou ontvangen. 'Heeii...' hoorde ze een zachte bekende stem zeggen. Covekit spitste haar oortjes en knipperde een paar keer met haar ogen. Ze was het soort kat dat haar emoties op kropte, en ze niet graag liet zien aan de anderen. Ze draaide haar kopje om naar de bruine tabby poes. "Hé, Fleckkit... was 't niet?" Miauwde ze een tikkeltje onzeker en op een zachte toon. Ze wiebelde wat nerveus met haar oortjes.

Ze probeerde al haar pijn en verdriet te verstoppen. Enkel wist ze zelf ook wel dat haar uiterlijk genoeg zei. En haar ogen spraken boekdelen. Maar toch deed ze haar best het vol te houden. Ze wou niet zwak over komen. 'Bravo! Jij was Covekit he?' Sprak Fleckkit vrolijk. Covekit wiebelde opnieuw met haar oortjes terwijl ze haar pootjes wat heen en weer schuifelde. Ze plakte een glimlach op haar gezicht. 'Maar, zou je iets willen eten. Nee echt ik meen het. Je ziet er niet uit..' Ze had niet de kans om te zeggen of ze wel of niet wou eten, of Fleckkit ging er al vandoor naar de prooi stapel. Covekit hees zich zelf overeind en trippelde door naar de prooistapel, waar Fleckkit stond. "Erh... nu moet ik wat te eten pakken... zeker?" Murmelde ze terwijl ze naar het prooi keek dat er lag. Ze kon kiezen uit een muis, vis, eekhoorn, of een waterrat. Er waren enkele muizen, genoeg voor in ieder geval half de warriors den. Dat gold ook voor de waterratten, met die vissen kon heel de nursery wel gevoed worden, en die enkele eekhoorns waren zat voor de apprentices. Greenleaf zorgde in ieder geval voor genoeg prooi. Covekit boog haar kopje naar de prooi stapel en pak een muis, kleine muizen waren er niet, ze waren allemaal mol en vettig. "Zullen we 'm delen?" Stelde ze voor met een lief glimlachje. Het gezelschap van Fleckkit deed haar wel goed.