All I need is just another smile || Fleckkit

T was net een dag geleden na de dood van haar ouders. Het beeld van het tafereel was nog steeds te zien in haar kop je. Elke keer wanneer ze haar ogen dicht deed zag ze het weer precies voor d'r. Haar doodde mama, haar doodde papa, het bloed, al dat bloed. Covekit opende haar blauwe oogjes en staarde versuft naar buiten. Ze lag alleen, in de nursery. Honger ging door d'r heen, maar ze wou niet eten, want ze wist bij de eerste hap die ze nemen zou zal ze al misselijk worden. Enkel bij de geur van prooi alleen al. Covekit liep de nursery uit met een verdrietige blik in haar oogjes. En haar staartje sleepte achter haar aan op de grond. De lucht boven haar was grijs, als of Starclan met haar mee voelde, enkel was de lucht wel warm en benauwd, voor haar gevoel. Als of het elk moment kon gaan onweren...

OOC: Fleckkit.

Telkens verscheen er een kleine traan van medelijden in haar ogen. Pas kort geleden was er in de Rivierclan een nieuwe kitten. Ze had verhalen gehoord die de triest voor woorden waren. Zelf huilde Fleckkit niet veel omdat ze teveel energie had, maar dit verhaaltje wat ze gehoord was was echt alsof er een steek door je hart ging. Even haalde Fleckkit adem en stond op uit haar den. Door het verhaaltje was het duidelijk, leven zonder ouders was dus geen pretje zoals de meeste zieden. Ze schudde met haar kopje en liep vastbesloten verder om de kitten te zoeken. Maar wat als de kitten nou niet met haar wilde praten? Ze kon het arme beestje toch niet aan haar lot overlaten. Nee, zo een gemene was ze ook niet. Als de kitten nou aandacht kreeg van haar, misschien konden ze dan wel vriendjes worden en hun dagelijkse problemen uitpraten. Langzaam kwam ze vooruit maar dat veranderde al snel toen ze de kitten zag lopen. Voorzichtig kwam ze dichter bij de kitten en ging een paar meter voor har vandaan zitten. 'Heeii...' Zei ze zachtjes om haar niet af te schrikken.

De wind speelde met haar half lange grijze vacht terwijl Covekit haar kopje op de wolken had gericht. Ze waren donker en grijs, net zo grijs als haar vacht. Een zucht rolde over de lippen van de jonge kitten terwijl ze haar nageltjes in de grond stak. Ze miste haar ouders, en ze wou de dader vinden. Ze wou de dader een kopje kleiner maken. Maar dat kon ze niet, dat kon ze pas wanneer ze een warrior was, dus haar doel was ook om heel veel te trainen wanneer ze haar apprentice naam zou ontvangen. 'Heeii...' hoorde ze een zachte bekende stem zeggen. Covekit spitste haar oortjes en knipperde een paar keer met haar ogen. Ze was het soort kat dat haar emoties op kropte, en ze niet graag liet zien aan de anderen. Ze draaide haar kopje om naar de bruine tabby poes. "Hé, Fleckkit... was 't niet?" Miauwde ze een tikkeltje onzeker en op een zachte toon. Ze wiebelde wat nerveus met haar oortjes.

Ze bleef nog een hele poos voor de kitten zitten. Misschien was Fleck wel degene die haar kon opknappen. Als deze kitten nou als eerste heel vrolijk en hyper was kon ze het misschien terughalen. Je kon namelijk niet echt je hele leven in verdriet blijven, anders kon je wel dood gaan. "Hé, Fleckkit... was 't niet?" vervolgde de kleine kitten met weibel oortjes. Een iets lichte glimlach verscheen bij Fleck toen ze de kitten aankeek. 'Bravo! Jij was Covekit he?' Ze trippelde richting de kitten en drukte haar voorpoot tegen die van Covekit. Vervolgens keek ze de grijze kitten weer aan en zei iets harder dan de vorige zin 'Maar, zou je iets willen eten. Nee echt ik meen het. Je ziet er niet uit..' Zonder op antwoord te wachten sprinten ze naar de prooistapel en wachtte af op de kitten.

Ze probeerde al haar pijn en verdriet te verstoppen. Enkel wist ze zelf ook wel dat haar uiterlijk genoeg zei. En haar ogen spraken boekdelen. Maar toch deed ze haar best het vol te houden. Ze wou niet zwak over komen. 'Bravo! Jij was Covekit he?' Sprak Fleckkit vrolijk. Covekit wiebelde opnieuw met haar oortjes terwijl ze haar pootjes wat heen en weer schuifelde. Ze plakte een glimlach op haar gezicht. 'Maar, zou je iets willen eten. Nee echt ik meen het. Je ziet er niet uit..' Ze had niet de kans om te zeggen of ze wel of niet wou eten, of Fleckkit ging er al vandoor naar de prooi stapel. Covekit hees zich zelf overeind en trippelde door naar de prooistapel, waar Fleckkit stond. "Erh... nu moet ik wat te eten pakken... zeker?" Murmelde ze terwijl ze naar het prooi keek dat er lag. Ze kon kiezen uit een muis, vis, eekhoorn, of een waterrat. Er waren enkele muizen, genoeg voor in ieder geval half de warriors den. Dat gold ook voor de waterratten, met die vissen kon heel de nursery wel gevoed worden, en die enkele eekhoorns waren zat voor de apprentices. Greenleaf zorgde in ieder geval voor genoeg prooi. Covekit boog haar kopje naar de prooi stapel en pak een muis, kleine muizen waren er niet, ze waren allemaal mol en vettig. "Zullen we 'm delen?" Stelde ze voor met een lief glimlachje. Het gezelschap van Fleckkit deed haar wel goed.

Snel draaide ze zich om om te kijken of Covekit al kwam. Uiteindelijk hees de grijze kitten zich toch op en liep richting Fleckkit. Een kleine glimlach sierde rondom haar lippen toen de kitten bij haar was. "Erh... nu moet ik wat te eten pakken... zeker?" murmelde de kitten. 'Mijn truc van prooien uitkiezen is zo simpel. Ik sluit mijn ogen en pak er gewoon iets vanaf. Lekker simpel van denken word ik super moe...' Ze viel alsof neer en hees zich weer op toen Covekit een dikke vette muis had gepakt. "Zullen we 'm delen?" stelde de kitten voor. Ze gaf een kleine knik en haalde haar nageltjes uit haar huls. 'Katja!' Gilde ze. Met een hoge sprong belande ze op de muis en scheurde hem doormidden. Als dat geduld om hem netjes te delen had ze niet dus het moest maar op haar manier. Ze duwde haar neus in de muis en nam een hap. Vervolgens keek ze de kitten aan met een neus vol met resten vlees. Ze hield haar kopje schuin toen ze naar haar muis keek. 'Waar zijn jou bibs muis?' Ze rolde de muis om en zocht er vervolgens naar

Onderwerp: Re: All I need is just another smile || Fleckkit