[ FP ] The begin of a journey

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

Hij had tegen Stunspore gesproken dat hij de leiding over de Clan moest nemen wanneer hij zogenaamd zijn negen levens ging halen. Hij en Stunspore wisten wel beter dat hij niet geaccepteerd zou worden omdat hij de Clan met geweld had overgenomen door te dreigen en vooral omdat sommige katten het niet met hem eens waren. In het speciaal Shrewleap en Innerghost. De haat en afschuw die van hun blikken waren af te lezen was tien keer zo erg als de andere katten die het er niet mee eens waren. Zijn gele ogen keken het Camp door om te kijken welke twee katten hij mee zou nemen op reis naar de hoogstenen. Zijn blik viel op een witte langharige apprentice met groene ogen die de naam Frostypaw droeg. Hij liet een glimlach rond zijn lippen krullen en wenkte de apprentice toen hij die recht aankeek. In de tijd dat hij naar hem toe kwam keek hij rond over de open plek naar nog een kat die met hem mee ging reizen. Zijn oog viel op een poes genaamd Juniperberry. Ook haar wenkte hij met een zwiept van zijn staart om naar hem toe te komen. Geduldig ging hij langzaam op de grond zitten en sloeg zijn lange donkere staart over zijn voorpoten die recht en netjes naast elkaar stonden. Zijn snorharen trilde opgewonden omdat hij als de maan aan de hemel scheen de BloodClan leider genaamd Icy ging ontmoeten om zijn kwade plan met haar te delen en of zij daar deel aan wilt nemen. De Clan wist van niets, alleen Stunspore wist het de rest niet. Frostypaw en Juniperberry zouden er ook achter komen maar ze worden gedwongen om te zwijgen. Anders zouden ze niet levend van deze reis terugkomen. Dat was zeker.

{+ J U N I P E R B E R R Y & F R O S T Y P A W}

_{Een kleine roze tong raspte snel over de lippen van een sneeuwwitte, langharige, jonge poes. Een goede jacht was er die dag geweest in de warme en zonnige dag van Green-Leaf. Twee adders en twee hazen, wat eigenlijk best een grote prestatie was voor een Apprentice. Frostypaw had nou eenmaal het geluk dat ze een techniek had uitgevonden om adders te vangen, toen ze wat jonger was. Dat was ook de dag dat ze Shrewleap was tegengekomen. Nah, eigenlijk was het door die speciale techniek toch een bijzondere dag geworden. Ze krulde haar staart om haar lichaam heen, en keek rond. De zon begon al te zakken achter de horizon, dat aangaf dat het al best laat was. Frostypaw voelde al de druk in haar keel en gaapte luid. Een andere Apprentice sloop de Apprentice den in en ging in het mosnest naast Frosty liggen. Ze schoof dichter tegen haar Clangenoot aan en sloot haar ogen dicht, net als de persoon naast haar. Ze probeerde de zorgen van Rushspirit, de arrogante zak, van zich af te schuiven, en na een korte tijd kon je haar langzaam horen ademen in een diepe slaap.

Toen Frostypaw ontwaakte was de Apprentice die de nacht naast haar had doorgebracht al weg. Met Shrewleap had ze even geen training, die had het te druk met Rushspirit en rouwen om Brokenstar en Raindrop. Ze keek naar Rushspirit en Stunspore, die stonden te praten met elkaar. Ze draaide haar grote oorschelpen in de richting van de twee, en kon zwak wat woorden verstaan. Dingen zoals "leiding" "levens" "kamp" en dat soort woorden. Ze kon het nou net niet laten even hard te snuiven. Dacht die wezel nou echt dat hij zomaar de naam star kreeg en negen levens erbij, gewoon als cadeautje? Nee, zo dom was ze nou ook weer niet. De Elders hadden haar verteld dat StarClan een leider moet ácceptéren voordat je je negen levens krijgt en het achtervoegsel "star". Oftewel, als je zonder geweld of kwade plannen aan de macht was gekomen. Was Rushspirit dat? Nee, hij was met geweld aan de macht gekomen. Hij zou het volgens haar niet verdienen. De kater ging in het center van het kamp zitten, en keek rond. Frostypaw vroeg zich af of hij zijn reisgenoten zou kiezen voor de lange en vermoeiende reis naar Highstones. Ze dacht dat hij wel wat vrienden zou kiezen, die kon hij... Ze kon niet verder denken, want ze bevroor toen de kater naar haar keek, glimlachte en wenkte dat ze met hem mee moest komen. Nou, daar had ze dus géén zin in! Maar ze wist hoe ver Rushspirit zou gaan om te krijgen wat hij wou, met een gevecht dat tot de dood leidt op z'n ergst. Dus ze slenterde langzaam, duidelijk met tegenzin naar hem toe, en plofte naast hem neer. 'Dus, gaan we nu, Oh Grote Rushstar' spuugde ze. Ze zei Rushstar extra sarcastisch, eigenlijk als test hoe ver ze bij deze kater zou kunnen gaan.}

Ik neem aan dat het ochtend is, omdat het een lange reis is.
Moet Smokebreath niet ook mee?

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

De laatste dagen was ze redelijk afwezig tegenover haar clangenoten. Ze had amper een gesprek gehouden, en als ze praatte waren het niet meer dan een paar simpele woord wisselingen, puur over de status van hun clan op dit moment. Het kon haar niet zoveel intresseeren welke leider ze nu uiteindelijk kregen, zolang hij maar van aanpakken wist. Een reden waarom ze zo blij was met Rushspirit, hij kon tenminste een clan leiden zonder enkel gezeur. En degene die zeurden, tja, die zouden er niet leven vanaf komen.

Op een rustig tempo passeerde ze enkele clankatten, elk het zwijgen opleggend. Ja, waarschijnlijk was iedereen nog steeds in rouw om het verliezen van beide die hun clan staande hielden maar echt tijd kregen ze niet. De meest moesten er maar voor zorgen dat iedereen meteen door moest, omdat Shadowclan anders een ‘zwakke plek’ zou worden. Met slenterende pootstappen slofde ze over het kamp, tot ze plots een wenking aan haar rechterkant zag. Geïntresseerd stapte ze op Rushspirit en Frostypaw af. 'Dus, gaan we nu, Oh Grote Rushstar' hoorde ze sarcastisch vanuit haar linkerkant. Juniperberry kneep haar ogen samen en bekeek de apprentice met een scherpe blik. Het was niet zo zeer dat ze de opmerking over Rush kwalijk nam, maar überhaupt kon ze zo’n opmerking niet uitstaan. Zij was nu eenmaal de zwakste, ze was apprentice en hun waren warriors. Dat moest ze maar aanvaarden, en anders zou Junip het haar wel even duidelijk maken. Ze begon meteen al een bloedhekel aan haar te krijgen en de reis moest nog beginnen. ’’Goed, wat is er?’’ vroeg ze, haar blik gericht op de felle ogen van de kater.}

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

Al gauw nadat hij de twee katten gewenkt had om naar hem toe te komen kwamen ze in zijn richting gelopen. Frostypaw leek er niet erg zin in te hebben op het eerste gezicht. De witte apprentice kwam naar hem toe gelopen met een pest humeur. 'Dus, gaan we nu, Oh Grote Rushstar' sprak ze tegen hem met een overdreven sarcastische toon op de naam Rushstar. Met een vernietigende blik in zijn ogen keek hij de kleine poes aan. "Als ik jouw was zou ik niet zo brutaal zijn." Grijnsde hij terwijl hij het op een misterieuze toon zei tegen haar. Een paar seconde later kwam Juniperberry er aan. Blijkbaar geloofde zij wel in hem want ze maakte geen nare opmerking maar keek in tegendeel de apprentice straffend aan. "Jullie twee gaan met mij mee naar moedermuil." zei hij tegen beide en wachtte niet op antwoord af maar stond alvast op en draaide zich om. Hij bewoog zijn poten richting de uitgang van het camp.

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

"Als ik jouw was zou ik niet zo brutaal zijn." grijnsde Rustspirit in de richting van de witte apprentice. Juniperberry wist niet hoe ze dit überhaupt vol moest houden met zoiets, ze had nooit goed op kunnen schieten met andere katten, zeker niet dit soort gevalletjes. Haar zus was een gevalletje apart, gezien ze haar nooit echt vaak gesproken had. Die dacht natuurlijk dat ze alles perfect deed voor de Clan, haar initatief was vaak niet te ontbreken. Nee, dit was zeker geen typje zoals haar. Misschien dat ze een beetje opzag tegen deze reis, maar ze kon immers niet meer terug. Zijn wil is wet, en ze had haar leven te veel lief om hiertegenin te gaan. "Jullie twee gaan met mij mee naar moedermuil." De woorden had ze eigenlijk al compleet in haar hoofd voorspeld, het werd niet voorgesteld maar gedwongen. Zonder enig geduld draaide de grijze kater zich om om vervolgens al richting de uitgang van het kamp te gaan. ’’Blijkbaar hebben we geen spullen nodig voor de reis?’’ mompelde ze zachtjes, nauwelijks verstaanbaar. Ze wilde tenslotte niet op haar kop krijgen.}

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

Hij liep in een rustig tempo richting de uitgang van het camp. Er scheen een flauw zonnetje door de wolken aan de hemel. Een frisse briesje joeg door het kamp die buiten vast en zeker harder zou zijn aangezien er rondom het kamp een begroeiing stond die de wind en andere soorten neerslag voor een groot deel tegenhield. ’’Blijkbaar hebben we geen spullen nodig voor de reis?’’ zei een stem achter zich, het was de stem van Junipperberry. De poes die hij net had gevraagd om mee te reizen naar moedermuil. Afkeurend schudde de rookgrijze kater zijn hoofd en keek haar aan. “Echte katten kunnen die reis doormaken zonder enige hulpmiddelen, als je te zwak bent dan heb je pech.” Zei hij met een waterige en gespeelde glimlach. Dat het gespeeld was is niet echt duidelijk te zien. Hij draaide zijn kop weer op en vestigde zijn blik nog op de uitgang. “Komen jullie nog of hoe zit dat.” Zei hij met een ongeduldige toon in zijn stem en liet zijn nagels een enkele keer in en uit hun hulsjes gaan. Deze reis was niet om zijn negen levens te halen, maar om zijn plannen te bespreken met de BloodClan leider, Icy. Niemand van de clan, op Stunspore na, wist dat. Junipperberry en Frostypaw zullen er ook achter komen. Maar hij zal ze het zwijgen op leggen want als ze dat niet deden zou deze reis geen levend en mooi einde voor hun hebben.

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

Ze liet haar pootkussentjes zachtjes tegen de grond aan klappen, al Rushspirit achtervolgend. Een waterig zonnetje brak door het dikke bladerdek van de bomen, gevolgt door een flauw briesje van de wind. De witte apprentice achter hun was ondertussen ook al gevolgd. Ze zag hoe de kater afkeurend zijn hoofd schudde, als bevestiging op haar vraag. “Echte katten kunnen die reis doormaken zonder enige hulpmiddelen, als je te zwak bent dan heb je pech.” Ze trok haar wenkbrauw lichtelijk enkele centimeters omhoog bij zijn antwoord, maar maakte er verder geen woorden aan vuil. Ze liet haar staart ritmisch tegen te grond aan tikken, en keek hem wat flauw aan. “Komen jullie nog of hoe zit dat.” De ongeduldige ondertoon was duidelijk te horen in deze zin. ’’Jaja.’’ mompelde ze op zijn beveling. Wat haar allemaal te wachten stond, was een groot mysterie. Wel wist ze dat de reis zeker niet makkelijk ging worden, alles behalve dat. En blijkbaar hadden ook nog eens geen spullen nodig, hoe ze dit ging overleven was voor haar nog altijd de vraag. Ze bracht haar lichaam in beweging en trippelde in zijn richting, totdat ze vlak naast hem liep. ’’Blijft Stunspore hier? Er moet tenslotte iemand toezicht houden.’’ Haar stem was kalm, niet zo zeer onder de indruk. Maar dat was ze niet snel, dus ook deze keer niet.}

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

In zijn ooghoeken zag hij nog hoe Juniperberry lichtjes hoe ze haar wenkbrauw op trok en vervolgens antwoord gaf op zijn aandringing. ’’Jaja.’’ antwoordde ze en begon hem te volgen. Je kon zijn dat het niet helemaal van harte ging. ’’Blijft Stunspore hier? Er moet tenslotte iemand toezicht houden.’’ vervolgde ze haar zinnen met een vragende klank. Een lichte knik maakte zijn spieren toen ze de vraag had gesteld. "Stunspore blijft inderdaad hier om toezicht te houden." zei hij eentonig en begon zich door de gang heen te manouvreren zodat hij even later buiten het kamp stond. Hij bood niet veel aandacht aan de witte apprentice die braaf volgde. Ze praatte niet veel en dat was precies wat hij nodig had. Hij had geen zin in een hele tocht met protesten en tegenspraak. Als ze dat wel van plan was zal ze gegarandeerd met een paar schrammen en wonden terug komen in het kamp. Als ze niet ging zwijgen over het gesprek met Icy dan waarschijnlijk helemaal niet meer, wat overgens ook voor Juniperberry gold.

_{OOC: Ik zal zo meteen een topic aanmaken buiten bij de boundaries, daar doen we dan dat ze de tussentocht maken en later maak iknog een topic aan bij de hoogstenen met Icy. Anders word het wat rommelig als we het gesprek met Icy er ook nog bij stoppen in het volgende topic.}

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

Ze zag een lichte knik vanuit haar ooghoeken, het was Rushspirit. "Stunspore blijft inderdaad hier om toezicht te houden." Zoals ze al had verwacht. Er moest iemand de clan bezig houden, zorgen dat alles goed zou verlopen zonder ruzie of enige andere problemen. Problemen, die hadden ze al genoeg en meer zouden er niet mogen komen. De ziekte hing nog wel rond het kamp, al begon het rustiger te worden. Je merkte dat Shadowclan zwoog over hun nieuwe leiders, zich geen woorden eraan vuil maakten. Waarschijnlijk was dat maar beter ook, als je je leven lief had tenminste. Ze liet hun ‘leider’ voorgaan het kamp uit en zijzelf volgde ook al snel. Een smal gaat markeerde de grens tussen het kamp en hun territorium, waar ze zich gemakkelijk doorheen wrong. De witte apprentice had in de tussen tijd nog niets gezegt, ergens was dit maar beter ook. Ze wilde geen gezeik, de reis opzich zou al moeilijk genoeg worden.}

Onderwerp: Re: [ FP ] The begin of a journey