[FP - Topic 2] The hour of the truth

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

Die donkere en bewolkte nacht waarin StarClan niets van zich had laten horen duurde voor de meeste katten eeuwen. Je kon hun angstgeur duidelijk ruiken, ze waren bang dat ShadowClan ten onder zou gaan. Bang dat ze zouden worden aangevallen door een andere Clan en er zo nog slechter aan toe zouden zijn. Je kon aan hun blikken zien dat ze snakten naar gezonde en sterke leiding. Leiding die de ShadowClan weer sterk maakt en onoverwinnelijk net zoals vroeger voor de ziekte toen Brokenstar en Raindrop nog aan het hoofd stonden. Ze zouden snel nieuwe leiding krijgen, maar dan tien keer zo goed. Leiding die ervoor zorgde dat de sterkste katten overbleven.
De wolken hingen nog steeds voor de maan en vele katten zaten in groepjes met elkaar te discuseren over het feit dat hun leider en deputy een paar uur geleden waren overleden en naar de StarClan waren vertrokken. Een donkergrijze kater met felgele wenkte zijn rood/witte vriend genaamd Stunspore. Beide hielden ze van zo veel mogelijk macht onder hun beschikking te hebben. En vandaag zal hun macht toenemen. Ze stonden al best hoog in de rangorde qua warriors dus het zal vast geen probleem worden. Vooral doordat de katten nu hopeloos waren zonder leiding.

Hij liep samen met Stunspore naar de grote rots toe. De rots waar hij straks op zou klimmen om de Clan toe te spreken en er voor te zorgen dat hij leider werd en Stunspore zijn deputy. ”Ze hebben geen keus, ze geven gelijk toe dat weet ik zeker” grijnsde hij richting Stunspore voordat ze bij de grote rots waren. Hij was zeker van zijn zaak, dat kon je zien zonder er maar bij na te denken. Rushspirit zette zijn poten tegen de stenen rots aan en klom er behendig zonder enige moeite op. De katten hadden niet door dat hij nu op de steen stond waar Brokenstar hen altijd toe sprak. Ze waren te druk bezig met praten over hoe het nou verder moest met hun leven. Hij wierp nog even een blik op Stunspore die vastberadenheid uitstraalde. De amberogende kater liep wat meer naar voren zodat hij goed gezien kon worden door alle katten. [b]“Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” begon hij het gesprek met een luide stem die je gewoon niet niet kon horen als je in het kamp aanwezig was. Dit was het uur der waarheid, zowel voor hem als voor de clankatten. Je kon de verbaasde blikken zien op de gezichten van zijn clangenoten. Hij was immers een maar een normale warrior voor hun. Warriors en alle andere rangen behalve de leider stonden nooit of heel zelden op de grote rots om de clan toe te kunnen spreken. Maar algauw zou zijn warrior zijnde verleden tijd zijn. Dat wist hij zonder enige twijfel. Al snel kwamen er katten uit alle dennen tevoorschijn met verbaasde blikken op hun smoel, verbaasd dat hij hun toesprak met de vertrouwde woorden van Brokenstar. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Sprak hij uit. Alle katten staken hun gesprekken, en kijken aandachtig naar de kat. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Vervolgde hij zijn woorden toen alle katten naar de grote rots toe waren gekomen om te kijken wat hij ze zeggen had. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Sprak hij met moed insprekende woorden naar de Clan. Je kon wel aan hun gezichten zien dat ze twijfelde. Hij besloot er gelijk een schepje boven op te doen zodat ze het wel moeten accepteren. Ook als ze het niks vonden om hem als leider te hebben. "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Sisde hij naar de katten die tegen zijn aanbod waren. Ze hadden geen keus, alle katten waren zwakker dan hun. En zij waren tegelijkertijd ook nog eens kerngezond. Twee prachtige aanboden dus voor als je in een leiderloze Clan zat.

Hij grijnsde breed naar de katten die rond de grote rots zaten. Sommige katten hadden duidelijk bewondering voor hem. In tegen deel tot andere die hem met een vernietigende blik aankeken. Je kon zijn spieren over zijn huid zien rollen bij elke beweging die hij maakte. De vastberadenheid in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. Hij verwachtte dat de katten snel weer in groepjes zouden gaan zitten om te beraadslagen over zijn aanbod. Door het feit dat er enkele katten bij zaten die over hem twijfelde. Een licht briesje joeg door het camp heen terwijl de wolken de wereld in zijn ogen nog steeds pikkedonker maakte. StarClan had hun leider en deputy van hen afgenomen. Doordat ze dat gedaan hadden had hij een prachtige kans voor de hand liggen om zelf leider te worden en vanaf die rang met een listige plan over het hele woud te kunnen regeren. Hij wist zeker dat het hem zal lukken, om de andere Clans uit te schakelen zodat zij het woud voor hem alleen had met zijn Clan. Misschien kon hij zelf het territorium verder uitbreiden buiten dat van alle Clans. Zoals een stuk van het Rogue territorium. Hij wist het zeker, het ging hem lukken. De zwakkelingen zullen sterven en de sterke zullen blijven leven. De katten die het waard waren om in de ShadowClan te blijven zouden overleven. De rest zal sterven, en als ze dat niet vanzelf zouden doen dan zou hij daar met gemakt voor zorgen dat ze dat wel deden. Misschien met doodsbessen of in een gevecht. Er waren zoveel mogelijkheden om een kat zonder enige moet te kunnen uitschakelen.

Zijn blik keek verwachtingsvol naar de katten die voor de grote rots zaten te zitten. Hun blik gevestigd op hem of op elkaar. De bewondervollle, vernietigend en soms zelfs angstige blikken waren zonder enige moeite van hun gezicht af te lezen. Rushspirit maakte zich groter dan hij al was op de grote rots zodat hij nog verder boven hen uittorende en daardoor ook gelijk machtiger leek dan toen hij een normale houding had aangenomen. Het zal hem lukken om een leider te worden, zelfs als de Clan het niet wilde. Dan moest het maar met geweld. Op de moeilijke manier dus.

W O R D S: 1079

_{Belangrijk!!: Eerst mag Stunspore aka Chi reageren en daarna Shrewleap aka Soof. Daarna pas de rest van de Clan!!}

_{Zijn bladgroene ogen spiedde naar de katten die er maar ziekjes bij stonden. Hun vachten zagen er dof uit, glommen niet eens. En dat tijdens Greenleaf. Vergeleken met hoe Stunspore eraan toe was, zagen zij eruit als zielige kittens die nog niet eens melk konden drinken bij hun moeder. Een zucht verliet zijn mond toen hij het donkergrijze gestalte van Rushspirit zag opdagen, en niet veel later liep hij naar de kater toe. Toen ze bij de grote rots arriveerde sprong hij er pas op na de kater die hij had gevolgd, en wierp hij tegelijkertijd nog een honende blik op de katten die naar de Medicine cat's den toeliepen.
”Ze hebben geen keus, ze geven gelijk toe dat weet ik zeker” Grijnsde de kater genaamd Rushspirit naar hem. Hij knikte terwijl vastberadenheid in zijn ogen vonkte. Rush had gelijk, hij moest wel gelijk hebben. De Clan had geen leader of deputy, en Rushspirit en hij waren van plan daar verandering in te brengen. Ze konden niet anders dan dankbaar zijn, of ze wouden een Clan die leiderloos is. De grijns op Stunspore's gelaat werd groter toen de andere kater aan zijn eerste zin begon. Met gespitste oren luisterde hij naar hem. “Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Sprak hij de Clan toe, op de plek waar Brokenstar normaal gezien altijd stond. Nu konden ze niet meer terug, konden ze niet meer wegvluchten van het plan dat ze hadden. Niet dat hij dat wou. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Toen die zin gesproken was, kon hij het niet laten om even met zijn groene blik over de hoopjes katten te glijden. Sommigen waren verbaasd, sommige vonden het alles behalve goed. Maar ze zouden naar Rush en Stun moeten luisteren, zelfs al wouden ze dat niet eens. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Vervolgde de kater die hij vanaf nu aan als leader mocht bezien. Stunspore haalde een hap zuurstof naar binnen, en liet zichzelf nadien zakken totdat hij in een zithouding terecht kwam. Hijzelf vond het zeer leuk om samen met Rushspirit de ShadowClan te gaan leiden. Ook al was hij geen bar slechte kater, en had hij nog wel gevoelens, als hij een hogere rang te pakken kon krijgen dan deed hij dat ook. En nu was die tijd aangebroken, en had hij de mogelijkheid gekregen om naar de rang deputy te grijpen. "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Sprak de kater nog nadien, waarbij de meeste blikken angstiger werden. Stunspore stond weer op, en ging naast zijn nieuwe leader staan. Daar ging hij weer zitten, en krulde hij zijn staart over zijn lichaam heen. Eens zien wat voor commentaren ze zouden krijgen, en of er werkelijk een gevecht zou van komen.}

Nog steeds kon ze het niet geloven dat Raindrop en Brokenstr waren gestorven aan die rotziekte. Vroeger hadden ze zo sterk geleken en nu waren ze niets meer dan twee lijken wiens ziel langzaamaan naar de StarClan ging. Ongemakkelijk kneedde ze de grond met haar voorpoten en de katten die om haar heen zaten dachten vast ook wel zo. StarClan zelf had heb ook in de steek gelaten, hoe konden ze ze allebei nemen? Waarom niet gewoon een? Of hadden de twee beiden iets fout gedaan en moesten ze dan ook gestraft worden? Maar dan zo hard? Al die vroegen spookten door haar kop en ze verborg deze dan ook onder haar voorpoten. Ze wilde het niet meer horen, e wilde deze dag gewoon vergeten. Beter, dat deze dag nooit gebeurd zou zijn. Plots trok een beweging haar aandacht. Een grijsgekleurde Warrior was op de hoge rots geklommen waar Smokebreath zojuist nog op gestaan had. Wat nu? Shrew stond direct op en trippelde wat naar voren, zodat ze de kater kon identificeren. En ja hoor, ze kende hem. Het was Rushspirit, een kater die ze nooit echt gemogen had. Hij was altijd op zoek naar macht geweest. En niet ver van hem vandaan bevond Stunspore zich, zijn vriendje. Shrew vernauwde haar blik en keek de twee vol walging aan. Wat moesten ze? “Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Klonk de stem van Rushspirit en Shrew keek hem verbaasd aan. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Nee toch. Hij ging het toch niet doen, hè? “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Shrew's nekharen begonnen te prikkelen en ze kromde lichtelijk haar rug. Een nieuwe Leader werd niet zomaar gekozen, deze rang moest je verdienen door je Clan goed gediend te hebben. Bijna wilde ze die vreselijke woorden uitspreken die op dit moment door haar kop heen gingen, maar ze hield zich in. Natuurlijk zou niemand het hier mee eens zijn, toch? Shrew keek achterom, smekend om hulp, maar er gebeurde nog niets, dus kon Rushspirit gewoon verder gaan. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Maar ShadowClan hoefde niet perse gevreesd te worden. "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Eindigde hij zijn zin en Shrew keek de twee katten vol walging aan. Even wierp Shrew een blik op de katten achter haar, hopend op een grote schreeuw van tegenspraak, maar nee. Ze keken alleen maar naar hem en zelf kon ze ook niet meer doen. Ze had meerdere katten nodig om haar te helpen, alleen was het onmogelijk. Shrew deed een paar passen achteruit. Hoe kon ze dit laten gebeuren? Maar hoe ging Rushspirit zijn levens halen als StarClan niet eens toestemming had gegeven, of hadden ze dat wel gedaan? Want vanuit haar oogpunt wilde StarClan ShadowClan kapot maken en misschien was het zo de perfecte manier. Maar dat zou ze nooit over haar rug laten gaan, ook al moest ze StarClan in eigen persoon tegenspreken, ze zou Rushspirit zijn zin niet geven. Dat nooit..

_{Mild slapeloos had Fairywren in haar nest gelegen, haar ogen halfdicht en af en toe knipperend. Ze had haar best gedaan om nog eventjes wat slaap te krijgen, zodat ze de zaken misschien wat helderder kon zien. Maar het was haar niet gelukt, ze was klaarwakker gebleven. Ze had geen ontsnapping kunnen vinden in dromen. En toen ze haar nest uitgekomen was, was ze er niet heel erg veel beter aan toe. De poes gaapte uit vermoeidheid en bleef een beetje in het kamp rondhangen. Ze nam niet echt de moeite om iets nuttigs te doen op het moment, bang dat ze nieuws zou missen of iets dergelijks. In deze onzekere tijden... Nee, ze wilde nu absoluut niks belangrijks missen wat er in de clan zou gebeuren. Ze richtte haar op dit moment ietwat doffe blauwe ogen op de lucht, antwoorden vragende van de Starclan. Maar natuurlijk bleef het stil, de Starclan zou nooit een normale, ondermaatse warrior zoals haar aanspreken. Daar was ze niet goed genoeg voor. Ze was niet eens een typische Shadowclan kat, nerveus, voorzichtig en klein. Ze hoorde er niet echt bij en daar was ze van op de hoogte. Ze vulde haar longen opnieuw met lucht en liet deze stroom van lucht beweging als een zucht weer ontsnappen uit haar mond. Ze wilde geen onzekerheid, ze wilde geen angst, maar het leek alles te zijn wat ze kon krijgen op dit moment. Ze kon het niet ontkennen, ze was bang, ze was erg bang.

Ze trok haar blik uiteindelijk los van de schapenwolkjes die door de lucht dartelden en liet haar blauwe kijkers over het kamp heen glijden. Er waren meer katten die er nerveus uitzagen, wiens blik beheerst werd door onzekerheid. Ergens was dit een opluchting voor de kleine zwarte poes, want dan was ze tenminste niet de enige. Ze viel dan tenminste niet zo erg uit de toon met haar nervositeit. Misschien klonk het wel vreemd, maar Fairywren viel niet graag uit de toon. Ze kon hun angst ruiken, en haar eigen angst trouwens ook. Ze zocht tussen de katten naar bekende gezichten, maar kon eventjes niemand vinden tegen wie ze zou willen praten. Nee, Fairywren trok zich in zichzelf terug als het eventjes niet ging of als iets eventjes niet lukte. Als je haar er dan uit probeerde te praten, kon je een vlugge leugen dat het prima ging terug krijgen. Want als je haar dan ging forceren, dan wilde ze zichzelf er het liefste zo snel mogelijk uitredden. Uiteindelijk viel haar blik op Stunspore, de kater met wie ze een das had verjaagd. Op de één of andere manier had ze om die reden toch wel een mild vertrouwen in deze kater kunnen stellen, maar nog niet compleet. Iemand compleet vertrouwen was toch immers moeilijk. Toch, omdat de gembergekleurde kater een donkerdere kater als een schaduw volgde, bleef Fairywren op haar plekje zitten. De andere kater, die ze al snel identificeerde als Rushspirit, leek op weg te zijn naar de grote rots. Een frons verscheen op Fairywren’s gelaat, wat was er hier aan de hand? Ze spitste haar oren toch maar iets en besloot maar wat dichterbij te gaan zitten uit nieuwsgierigheid. Ze ging uiteindelijk naast een poes genaamd Shrewleap zitten. Fairywren knikte de poes ietwat nerveus toe, maar hierna richtte ze haar blik op de grote rots, zich afvragende wat er komen ging.

“Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Klonk de oproep van de donkergrijze kater. Fairywren tipte haar hoofdje iets naar de zijkant in een schuine positie. De vacht om haar hals danste mee met de beweging. De vragende frons had het schuchtere poesje haar gelaat nog niet verlaten. Het was duidelijk dat ze niet goed begreep wat er ging gebeuren, maar na een vlugge zijwaartse blik naar Shrewleap, kon ze zich ook afvragen waarom de poes een blik vervuld van walging droeg. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Fairywren luisterde ingespannen toe. De kater had gelijk, zonder een leider konden ze niet verder... Maar hoe wilde hij dat dan gaan oplossen? Brokenstar had voor zijn dood nooit meer een deputy aan kunnen wijzen. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Fairywren sperde haar ogen ietwat verbaasd open, maar ze zei niks. Haar pels rees ietwat overeind door de spanning die over het kamp heerste, maar ze hield haar mond dicht. Misschien had de kater wel gelijk, misschien moest er wel iemand de leiding nemen en zolang zij dat niet hoefde te zijn... Dan vond ze het wel best. Ze krulde haar staart om haar kleine lichaam heen, de poes wilde zo min mogelijk aandacht op zichzelf vestigen omdat de situatie haar opnieuw nerveus maakte. Toch hield ze haar oren gespitst, in afwachting of de kater nog meer ging zeggen en zijn keuzes nog verder ging verantwoorden. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Wilde ze eigenlijk wel gevreesd zijn...? Nee, het lag absoluut niet in haar mogelijkheden om een gevreesde kat te zijn. Haar hele postuur en haar karakter gaven haar niet de mogelijkheid toe. Maar misschien zou dit image de clan en haarzelf wel veiligheid bieden. Ze kon niet ontkennen dat Stunspore een sterke kat was, vooral niet na het incident met de das. "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Nu haalde Fairywren haar adem eventjes in een scherpe inhalering naar binnen, die laatste zin beangstigde haar toch wel een beetje. Maar toch, ze bleef haar mond dichthouden. Fairywren wilde geen aandacht, vooral niet in een menigte. Ze bleef stil zitten op haar plekje. Als iemand er wat tegen in te brengen had, zou ze wel toekijken. Maar er iets van zeggen...? Nee, liever niet. Als Shadowclan weer een sterk leiderschap had, kon er toch niets meer mis gaan?

[Om het korte postje bij het eerste topic goed te maken =w=]}

Brokenstar en Raindrop waren nu al een poosje dood, ze waren Leader, én Deputy loos, er waren geen opvolgers die de clan zouden leiden, en dat maakte Innerghost rusteloos, even als vele andere katten. Hier en daar nam ze wel eens een beetje leiding zodat er toch wat gedaan werd, en dat deden enkele andere katten ook. Zelf leidde ze vaak zat patrols zodat dat tenminste gebeurde. De andere clans mochten niks opmerken. En de clans konden nog eens vermoedens gaan krijgen als er geen verse markeringen bij de borders kwamen. En alles wat Innerghost wou voorkomen was dat ze als zwak werden gezien, Shadowclan was niet zwak, en dat zouden ze ook nooit worden!

Ze liep over de open plek door naar de prooi stapel. Ze zou zo een border patrol leiden samen met enkele andere warriors. Ze had gepland om de border met Thunderclan te doen zodat dat maar gedaan was. Maar een krachtige stem hield haar tot stand en gaf haar niet eens de kans om te gaan eten. Ze keek op, en haar ogen werden groot van verbazing toen ze Rushspirit op de highrock zag staan. Wat moest dit nou voorstellen?

“Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Innerghost liep met trage passen naar Highrock toe en ging vlak naast Shrewleap staan. Haar staart zwiepte een keer heen en weer terwijl ze met een tikkeltje achterdochtige blik naar de kater keek. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Innerghost versmalde haar ogen, wat was dit? “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Innerghost haar ogen werden groot van afschuw. "Wat?" Ontsnapte er uit haar bek, net niet hard genoeg om aandacht te trekken. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Sprak Rushspirit toen. Innerghost schudde met haar kop en keek de kater vol met pure afschuw aan. "Wat is dit?" Murmelde ze half tegen zich zelf. Ze wierp een blik op haar vriendin, Shrewleap, er moest iets gebeuren, en ze wist dat Shrewleap er het zelfde overdacht. Dat kon ze zo wel zien.

"En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Innerghost vernauwde haar ogen vol afschuw, dit kon hij niet menen! Haar nek haren stonden overeind en langzaam trok ze zich terug tussen de andere katten. Nu wou ze geen problemen, Starclan zou vanzelf wel iets van zich laten horen.

_{Raindrop en Brokenstar waren dood, nou oke dan. Rustig bleef ze zitten waar ze zat en wachtte maar een beetje af. Zin om zelf initiatief te nemen, had ze niet, dus wachtte ze maar af tot iemand anders ging spreken. Dit gebeurde ook. “Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” klonk het plots, rustig keek ze omhoog. Rushspirit stond boven hen toe te spreken. Niet erg geïnteresseerd keek ze hem aan, met de vertrouwde woorden van Brokenstar. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Sprak hij uit. De poes keek alweer ongeïnteresseerd weg, ze wist waar hij op doelde en het kon haar eigenlijk niet eens schelen. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Vervolgde hij zijn woorden, zie je wel? Alles om macht! Ach hij mocht het zijn, waarschijnlijk zou hij Shadowclan sterker maken, beter en huiveringwekkender. De kater was immers geen watje! “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Een licht vrolijke grijns verscheen op haar gezicht en ze richtte haar blik weer op Rush, Starclan zegene hem. Ze moest toegeven, ze was blij met Rush, hij zou de clan weer sterk maken, want dit zooitje ellende dat er nog over was... Tja, dat waren niet echte krijgers die het waardig waren in Shadowclan te zitten. Daarbij had ze er zelf geen zin in. Even gleed haar blik naar Shrewleap en Innerghost aan welke je duidelijk kon zien dat ze het er niet mee eens waren, maar ze even ook geen problemen wouden. Dat kon nog interessant worden... Nou ja, dat zou ze later wel zien, rustig stond de poes op en vertrok, het kamp uit. Ze zou wel even gaan jagen en liet de rest aan de rest over.}

De laatste tijd bracht hij weer meer tijd door binnen in de Medicine cat den dan er buiten. Hij was niet alleen, Littlepaw lag er ook. Maar veel aandacht gaf hij niet aan de apprentice. Maar als ze praatte was t wel goed. Het hele kamp was gespannen en gestrest. Hij kon er niet mee om gaan. Hij lag op zijn rug starend naar het plafond. Zijn buik deed zo'n pijn deze dag en zijn ogen stonden zwaar vermoeid. Hij kon er niet meer tegen. "Smokebreath? Wanneer word ik nou eens beter?" Vroeg hij niet wetend of Smokebreath wel aanwezig was.

Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Hij spitste zijn donker grijze oortjes en vernauwde zijn ogen. Wat was dit. Deze stem kende hij van een normale warrior, well, een warrior die te veel ambities toonde naar een hoge rang. Natuurlijk droomde Thrushpaw er wel van om een Deputy of zelfs leader te worden. Hij liep naar de hightrock en staarde naar Rushspirit. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Thrushpaw vernauwde zijn ogen op nieuw. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf,” vervolgde Rushspirit. "Die kater is helemaal getikt," sprak hij onbewust. Hij hield zijn adem in, wat zei hij nou. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Thrushpaw vernauwde zijn ogen en staarde naar de warrior. Hij wou zo graag zijn bek open trekken. "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Sprak de kater. Thrushpaw staarde de kater kwaad aan. Dit kon hij niet menen! Hij wachtte op reacties van anderen, protesten, maar niemand zei wat.

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

Shadowclan sleepte zich door sombere dagen heen, een aantal stervenden achterlatend. De medicine katten hadden het druk met vele van hun Clan, en ze waren nu absoluut op hun zwakst. Zonder enige leiding moestten ze dit zien op te lossen, en nee, dit was niet goed. Ze konden makkelijk aangevallen worden, gezien de meeste warriors ten onder waren gegaan aan de ziekte. En apprentices moesten natuurlijk nog leren te vechten, en van kittens kon je niets verwachten. Dit alles zorgde voor een ongeorganiseerde chaos rond het kamp en hun territorium, gezien voor Brokenstar en Raindrop beide het doek gevallen was.

Onrustig baande ze zich een weg door een paar struiken, en hapte in de richting van een aantal takjes die zich in haar vacht genesteld hadden. Aan de lucht stonden donker grijze wolken, het leek net alsof deze wilden tonen hoe ze er nu voor stonden; grijs zonder enige toekomst als dit zo door zou gaan. Rond het kamp hing een onwennige stilte, alles behalve wat ze normaal gewend was. Plotseling zag ze vanuit haar ogenhoeken een beweging, en keek op. Het waren Rushspirit en Stunspore, die beide opweg waren naar de rots waar normaliter Brokenstar of Raindrop zaten. “Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Dreunde zijn stem rond het kamp. Zou er nu toch verandering komen? Ongeïntresseerd liep ze in de richting van de open plek. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” De gesprekken die zich eerst nog bezig hielden stopten direct, alle kopjes gingen in de richting van Rushspirit. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Zou hij zichzelf nu bekronen met de titel als ‘leider’? Al waardeerde ze zijn moed, eindelijk zou er verandering komen in deze puinhoop. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Een verbaasde frons vond er rond haar gezicht plaats, maar knikte uiteindelijk toch met haar hoofd. Hier moest verandering in komen, hoe dan ook. En hoe kon dat beter dan op deze manier? "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Siste hij als laatste. Niemand zou hem ook maar durven van de troon af te stoten, Rushspirit stond bekent als een sterke warrior die zich niet zomaar tegen liet houden. Al zeker niet door een zielig stelletje Clankatten.}

Zijn poot voelde geleidelijk beter, maar toch zag de Clan er nogal grauw uit. Ach, als hij er maar geen last van kreeg. Met zijn staart omhoog gestoken trippelde hij over de open plek en wierp een vlugge blik in de Medicine Den. Ergens daar lag Littlepaw tussen, maar zou haar ziekte de anderen niet aansteken of de anderen haar? Hij schudde zijn kopje en keerde weer terug naar het midden van de open plek. Opeens trok de gedaante van een grijsgekleurde kater zijn aandacht. Nieuwsgierig volgde zijn blik de kat en hij keek verbaasd op toen deze zich nestelde op de hoge rots. “Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich hier verzamelen bij de grote rots.” Begon hij. Hij leek net een ClanLeader die een belangrijke meeting begon, maar misschien was dit wel zo'n meeting. “Natuurlijk moeten we een nieuwe leider hebben.” Ashpaw knikte, zonder ook maar naar de andere katten te kijken. Misschien vonden sommige dit schandalig, maar hij sprak niets meer dan de waarheid. “En met een nieuwe leider bedoel ik dus eigenlijk.. mezelf.” Hij fronste even bij deze woorden, maar er zou vast een reden volgen. hopelijk. “En dan neem ik Stunspore als mijn deputy, wij zijn beide sterkte katten die niet ziek zijn en daardoor in staat zijn deze rangen op ons te kunnen nemen.. Met ons aan de leiding heeft ShadowClan weer een toekomst waarin we net zo grootst en gevreesd worden als voor de ziekte.” Ashpaw knikte weer. "En allen die hiertegen zijn, kunnen dit nog eens zeggen na een gevecht." Maar hij zou geen tegenstand bieden. De kater lek hem wel sterk, sterk genoeg om de ShadowClan met succes te leiden. En Stunspore kon wel een goede Deputy zijn. Ashpaw keek even om zich heen en was verbaasd over de verdeeldheid van de blikken. Sommigen keken de kater vals aan, maar anderen knikten ook. Wie weet hoe dit zou aflopen? Maar zodra de kater zijn negen levens zou hebben gehaald, was het al te laat. Met een glimlach op zijn gezicht keerde hij terug naar de Apprentice Den. ShadowClan zou weer wat hoger komen.

Onderwerp: Re: [FP - Topic 2] The hour of the truth