Another day in paradise {HAWKSCREAM}

Vier bemodderde poten vonden hun weg door het ruige gebied. Twee puntige oren stonden vrolijk overeind, en twee bruine ogen keken oplettend om zich heen, met de eeuwige glans van humor. Gavroche doorkruiste het landschap met een snel tempo. Vrolijk sprong hij over takken, en sprong in de ondiepe plassen die de regen had achtergelaten. Modder was verspreid over zijn bruine vacht, maar hij sloeg er geen acht op. De kleine kater had het veel te veel naar zijn zin. Hij genoot van het feit vrij te zijn, zonder dat er iemand op het lette. Dat hij een wees was, en zijn ouders nooit had gekend, vond hij niet erg. Hij kon prima voor zichzelf zorgen.
Een geur dreef zijn neus binnen, en deed het kleine katertje slippend tot stilstand komen. Met al zijn zintuigen op scherp volgde hij de geur, die hem naar een gedode prooi lokte. In de struiken hield hij stil, en bekeek de situatie. Een jonge vos deed zich tegoed aan een net gedood konijn. Gavroche rook een kans op vers eten, en greep zijn kans. Eerst sloop hij in een halve cirkel om de vos heen, zodat hij de wind tegen zich in had staan. De vos zou hem niet opmerken. Trucs als deze had hij zichzelf door ervaring geleerd. Even hield hij weer stil. Hij moest een plan bedenken. Met zijn ogen half dichtgeknepen dacht hij na, en de beginselen van een klein plan begonnen al vorm te krijgen in zijn hoofd. Eerst moest hij de jonge vos afleiden. Hij keerde zich om, en draaide weer om de etende vos heen, zodat hij nu wind mee had. Het duurde niet lang of de vos had hem door, en meteen was de prooi vergeten. Met zijn neus in de lucht probeerde de vos te achterhalen waar de kattengeur vandaan kwam. Gavroche opende zijn bekje en slaakte een kreet. Nu had de vos het eindelijk door. Hij stoof op het struikgewas af, en de kleine kater zette een sprint in. Hij had een kleine voorsprong, en wist de vos een heel stuk verder te lokken. Toen veranderde hij met behulp van een grote modderplas van richting, net toen hij uit het zicht was. De vos liet hij ver achter zich, toen hij met de wind in zijn voordeel terugrende naar de plek waar de prooi lag. Met trots opgeheven staart nam hij een hap van het konijn. Hij kneep tevreden met zijn ogen. Nee, hij had niemand nodig. Hij kon best voor zichzelf zorgen.
Toen draaide hij zich om, reagerend op een kattengeur. 'Hé!' riep hij de naderende kat vriendelijk toe.

Gavroche draaide zich om toen een kattengeur zijn neus binnenzweefde. 'Hé!' riep hij de naderende kat vriendelijk toe, toen deze tevoorschijn was. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en nam de kater in zich op. Hij besloot hem te onthouden. "Hey, kleine Rogue," was het antwoord van de kater. Gavroche maakte zich groot. Dat hij klein was, wist hij best. Maar dat hoefde niets te betekenen! Hij was slim genoeg om voor zichzelf te zorgen, en had niemand nodig. Behalve, zo nu en dan, als het jagen niet wilde lukken. Dan leende hij gewoon wat van een ander. Gestolen voedsel smaakte even goed als zelfgevangen. Eigen schuld. Moesten ze maar beter opletten. "Zeg heb jij dat helemaal zelf gevangen?" Vrolijk grijnsde Gavroche de kater toe. 'Met een beetje hulp van een niet al te snuggere vos,' zei hij lachend. Hij was altijd goedgehumeurd, en zou een vraag als deze dus nooit verkeerd opvatten. 'Mijn naam is Gavroche,' stelde hij zich voor. Hij keek de kater nieuwsgierig aan. 'Hoe heet jij?' Zonder meteen op een antwoord te wachten nam hij nog een hap van zijn gestolen konijn. Hij besefte plotseling dat het wel een beetje onbeleefd was om het helemaal voor zichzelf te houden, dus trok hij er een stuk af en schoof het naar de kater toe. 'Wil je ook wat?' vroeg hij vriendelijk. 'Er is genoeg.'

[Kortkortkort]