Prisoner

Teleurgesteld staarde Shadekit vanaf zijn kleine heuveltje naar de dalende zon. De vogels begonnen hun laatste nachtlied in te zetten om daarna vredig te gaan slapen. Nauwelijks hoorbaar zuchtte hij en staarde naar de eindeloze horizon. De wolken begonnen oranje te kleuren door de neergaande zon en een zachte zomerbries blies door zijn dunne vachtje. Licht huiverde hij, maar niet om de bries omdat hij zo koud was. Nee in tegendeel, hij was juist warm. Toch vond hij het niet prettig dan de dag al weer voorbij was, ze straf van zijn moeder die hij had gekregen vanmiddag zouden morgen ingaan. Zijn oren gingen plat bij de gedachten van hun ruzie. Hij had nog nooit ruzie gehad met zijn moeder, en al helemaal niet om zoiets. De straf kwam ook zeer onverwachts voor de jonge kit, hij zou toch denken dat ze hem eerst een waarschuwing zou geven voordat hij een week straf kreeg. Fronsend keek hij naar de hemel boven zijn kopje, hij wou dat het nooit morgen zou worden. Vanaf zijn heuveltje zag hij de Shadowkatten heen en weer lopen. Het was bijna avond, er zouden nog een paar patrouilles op gang worden gezet en nog wat extra geurvlaggen. Hij als kit zou naar de Nursery moeten gaan om daar te gaan slapen bij zijn moeder en vader en zijn broertjes en zusjes. Een rilling liep over zijn ruggengraat, met grote tegenzin ging hij overeind staan. Zijn groene ogen zochten tussen de menigte zijn broertjes en zusjes, toen hij die niet vond ging hij verder met zoeken naar zijn ouders. Ook hen vond hij niet, hij veronderstelde maar dat ze al waren slapen. Opgelucht liep hij ook richting de Nursery, als zijn familie al sliep hoefde hij tenminste niet bij hen te slapen. De gedachten dat die vreemde kit bij zijn moeder en broers en zus sliepen maakte hem misselijk. Hij walgde ervan, van het hele gebeuren. Waarom had zijn vader die kit toch meegenomen. Ze was een Rogue, een eenling, een buitenstaander. Niets in haar vertelde hem dat ze een goede Warrior zou worden, misschien had hij het mis. Maar dat deerde hem nu niet. Hij kon haar gewoon niet uitstaan en omdat hij iemand niet mocht werd hij meteen gestraft.
Voor de ingang bleef hij vertwijfeld staan. Buiten slapen was natuurlijk geen optie, de Warriors zouden hem binnen leggen of wakker maken. Of anders deden de roofdieren dat wel. Hij zette zich over zijn tegenzin heen en liep toen de Nursery in. Hij zag al snel zijn familie liggen maar hij liep er niet heen. Ergens in een hoekje nam hij plaats op het zachte mos en krulde zich op. Het was wennen om de warmte van zijn moeder niet te voelen of die van zijn zus en broertjes. Al was hij hardnekkig van plan om niet toe te geven. Langzaam viel hij slaap.
De nacht ging sneller voorbij dan hij had gedacht. Door gestommel werd hij wakker. Kittens en Queens werden al wakker en begonnen aan hun ochtendbad en daarna een hapje. Zonder op te kijken sloot hij zijn ogen weer en legde zijn kop op zijn pootjes. Hij zat voorlopig nog gevangen in deze Den.

De lichte zon was weg. Het was donker, kill en koud. De warmte was weg. Niks scheen nog aan de lucht. Donkere wolken bedekte de sterren. Duisterniss vulde de nacht. Een maan? Dacht het niet. Die leek wel opgegeten door iets. Iets donkers. Je raad het al, de duisterniss. Daar houdt Graykit van. Hij houdt ervan om erdoor gegrepen te worden. Om het te voelen en het zelf doen. Hij houdt er meer van dan zijn eigen vader, dan zijn broertjes,.....dan zijn moeder. Het laatste was raar om te denken. Zij houdt van hem. Nat zoveel als hij van het duister.
Zijn ogen waren tot spleetjes. Zijn staart lag bijna om zich heen geslagen. Zijn witte poten, die er vies uitzagen hield zijn kop omhoog. Hij lag zoals altijd tegen niemand aan, altijd lag hij alleen te slapen. Al vanaf de eerste keer dat hij kon zien. Zijn twee broertjes en de andere kittens waren langzaam wakker geworden en begonnen elkaar te tongen. De moederkat lag nog, maar Graykit ist niet of ze wakker was. En eigelijk boeide hem dat ook niet. Hij lag in een donker hoekje. Als hij zijn blauwe ogen opend deed, was dat ook gelijk het enige wat je zag. Het leek dan op te lichten, ongeveer als de zon, maar dan anders. Hij keek recht naar de rode kit toe. Hij moets erom lachen, in zijn hoofd dan. Dat deze kit met zich liet sollen. Dat hij luisterd naar andere. Graykit ging slordig overeind zitten. Het mos was nog schoon, maar zijn vieze vacht verpeste dat. Alles lag slordig door elkaar en versprijdt. Zo bleef hij zitten totdat de Queen en de kits wegwaren. 'Jij laat je zo snel pakken he.' Sprak hij sluw met een gemene toon.

Mag ik^^?

Hoe graag hij ook had willen doorslapen het lukte hem niet. In slaap vallen was nooit snel bij hem gegaan. Altijd lag hij nog naar het wand te staren of te kijken naar het duister dat hen omringden. Het liefst stapte hij dan uit de Nursery en ging naar de sterren en de maan staren om later pas te slapen wanneer hij echt moe was. Dit keer zat dat er voor hem niet in, een week mocht hij niet naar buiten en naar de witte sterren kijken die de hemel verlichten. Onbewust zetten zijn nagels zich uit en boorde door het verse mos. De gedachten aan Furykit maakte hem woedend, wat had hij graag zijn tanden in haar vel gezet. Alleen zijn verstand had hem gezegd dat hij haar ongeschonden moest laten maar anders had hij graag zijn eerste moord gepleegd. Met nog gesloten ogen luisterde hij naar het gemurmel van verschillende kittens en Queens. Hij deed een half oog open en keek naar de overige kittens. Langzaam, stuk voor stuk verlieten ze de den, of zijn moeder en broertjes en zusje al weg waren wist hij niet. Hij keek expres hun kant niet op, hij vroeg zich af of Viperkit en Snakekit al wisten wat er gaande was. Viperkit zou het misschien wel leuk vinden, dan had ze een zus. Al kon hij dat niet met zekerheid zeggen, Furykit bleef en zal dat altijd zijn, een indringer, en een buitenstaander. Een sluwe stem die op een gemene toon sprak deed hem ontwaken uit zijn nepslaap. Op een afstandje zag hij Graykit staan. De kit was ouder dan hem, een kit van Raindrop zover hij wist. Hij had zelf nooit echt contact gezocht met de andere kits, alleen op pad en zien wie je tegenkomt was meer iets voor hem. Zou Graykit weten wat er gaande was? Shadekit schudde die optie weg, nee toch, Graykit was toch helemaal niet binnen geweest bij hun affaire. Of zou hij het van iemand anders gehoord hebben? Twijfels sprongen op in zijn kopje maar die camoufleerde hij zorgvuldig met een slaperige blik. 'Waar wil je heen, Graykit?' Vroeg hij scherp. Hij vroeg zich af wat de kit van plan was, wat moest een kit zoals hij met een jongere kit zoals hem. Hij keek onderzoekend en argwanend naar de vieze vacht tot bij zijn ogen. Zijn blik bleef hangen en keken strak in zijn ogen.

Natuurlijk mag je :3

Graykit ogen waren tot diepe spleetjes gericht op d ejonge kit. Zijn oten waren gespitst bij elk geluid dat van buiten af kwam. Hij gaapte breeduit met zijn tong gekruld. 'Waar wil je heen, Graykit?' Zijn klauwen rekte zich uit over het mos en het donkergekleurde zand onder zijn poten. Maar snel stond hij op. Zijn mond bleef nu gesloten, maar zijn ogen keken nog even sluw naar Shadekit. Zijn blauwe ogen waren onleesbaar, en dat was ook niet nodig. Hij ging rechtop staan- zwaaide met zijn staart- en ging voor de uitgang staan waar zijn pelt goed te zien was door de felle zonnestralen die naarbinnen scheen. Zijn mond opende een beetje om de lucht de proeven. Maar alles wat hij proefde was de smirige geur van zijn vader. Hij schopte de gedachte van Blacksky uit zijn hoofd, hij wou niks meer met hem te maken hebben. Mara dta zou toch nooit lukken. Het was toch zijn vader, of niet? Zonder naar Shadekit te kijken sprak hij. 'Kom mee, ik wil je iets laten weten En vraag niet waarom, daar heb ik geen zin in om antwoord te geven.' Ook weer keek hij d ekit niet aan maar liep uit de Den.

Ik wist niks XD maar hierna vast wel wat X3

Geïrriteerd keek hij naar Graykit die zich lui uitrekte en hem geen antwoord gaf op zijn vraag. Het leek er niet op dat hij antwoord zou krijgen van de oudere kit dus probeerde hij zijn blik maar te lezen, al was deze onleesbaar. Nukkig bromde hij in zichzelf en keek met een nijdige blik richting Graykit. Hij vroeg zich af waar hij heen wou, en of hij hem kon vertrouwen. Natuurlijk zou dat wel moeten, maar Graykit was anders dan zijn broertjes en zusjes. Sluwer, gemener, en dat op zijn leeftijd. Afwachtend staarde hij naar de blauwe ogen en staarde met een priemende blik in zijn ogen. Zonder nog iets gezegd te hebben liep Graykit naar de ingang dat tevens de uitgang was. Verlangend staarde hij naar de zijkant van de kit, hij wou zo graag naar buiten. De frisse lucht in en weer kikkers pesten en misschien wel jagen. Verveeld zuchtte hij, zijn ogen gingen kort door de den en zag dat niemand er meer was behalve hij en Graykit. Als de kit wegging dan was hij echt alleen, helemaal alleen. Hij zou deze week doodgaan van verveling, als hij geen klusjes kreeg buiten de Den kwam hij helemaal niet naar buiten. Dan was het liggen, slapen, eten, wat was dat nou weer! Dat was het leven van een Kittypet, een Rogue, maar niet voor hem. Hij werd een Warrior, hij zou hard werken en misschien het zelfs schoppen tot Deputy, al wist zelfs hij dat dit een te kleine kans was om over te dromen. De stem van Graykit deed hem weer opkijken. Nadat hij was uitgesproken liep hij weg, de Den uit. Shadekit stond op en keek twijfelend en nieuwsgierig tegelijk naar de wegtrekkende staart van Graykit. Toen die weg was wist hij het. Snel sprong hij erachter aan en rende achter de kit aan. Waar zouden ze heen gaan.