The windmills of your mind.

_{Alleen Nightwing, later mogen van mij ook nog anderen komen ^^
Geruisloos liep de kater door het gebied. Zijn slanke gestalte baande zich zonder enige problemen een weg door het hoge gras. Zijn oren bewogen af en toe, pikten het geluid op van mogelijke prooi – maar hij overwoog nooit om er ook echt op af te gaan. Zijn kop hield hij laag, eveneens als zijn staart. Alsof hij niet gezien wilde worden door iets of iemand. Of gewoon alles en iedereen.
Dat was ook een soort van waar: gezien hij eventjes alleen wilde zijn. Eventjes wat tijd wilde hebben voor zichzelf, wat dingen wilde overdenken en dat ging het beste als hij alleen was. Daarom was hij het kamp uitgegaan, want daar was teveel geluid en tevens ook teveel drukte. Gewoon teveel katten en hij kon dan niet goed nadenken. Vandaar dat hij had besloten om naar de outlook rock te gaan. De frisse wind die hem daar tegemoet zou komen zou hem vast helpen om zijn gedachtes op te helderen.

Rustig sprong hij op de steen en ging hij zitten, staarde over het territorium uit. Waar moest hij nou precies beginnen? Hij wist het niet. Een diepe zucht verliet zijn keel terwijl hij gelijker tijd zijn hoofd liet hangen. Alles was zo snel gegaan. Voorheen had hij altijd grip gehad op alles, maar nu… Nu had hij nauwelijks overzicht over dingen. Het verstoorde zijn eeuwige rust, de rust die hij zoveel koesterde.}

Nonchalant stond een slanke, nacht zwarte kattin bij de WindClan grens. Vandaag was ze een heel eind buiten ShadowClan territorium getrokken en nu stond ze op de WindClan grens. Zonder aarzeling sprong ze het hoge gras in en dook in elkaar. Laag bij de grond sloop ze vooruit. Haar puntige schouders staken uit en haar spieren rimpelde. Ze ging gebukt onder de naam Nightwing en was nog een vrije jonge krijger. Dit was haar manier van vermaak. Terwijl haar ogen naar de hoge heuvel gingen waar een rots op lag zag ze enkele vogels luid kwetterend als een zwerm neerstrijken niet ver van waar zij zat. Ongetwijfeld hadden sommige haar al opgepikt maar dat weerhield haar er niet van om enkele vogels te grijpen. Haar azuur blauwe ogen fonkelde terwijl haar pupillen zich vergrootte en haar oren plat naar achteren gingen. Deze manier van jagen was anders. ShadowClan was groot en open, WindClan was goed beschut. Ze wist dat ze hier en daar leuke opmerkingen zou krijgen als ze thuiskwam met WindClan geur aan haar pels, desondanks sloop ze door en kwam de eerste spreeuw in zicht. Met trillende spieren maakte ze zich klaar en sprong vervolgens naar voren. Onder luid gekwetter vloog de zwerm vogels als één man op. Eentje was ongelukkig en kwam terecht in de bek van Nightwing. Moeiteloos doodde ze het en liep ze er mee naar de grens. Ze was zich bewust van de gedaante die op de rots had gezeten op de heuvel helemaal omhoog, dit zou het alleen maar leuker maken.

_{De kater haalde diep adem, liet zijn schouders zakken en hief zijn kop op. Een goede houding, die zelfvertrouwen uitstraalde, gaf hem vast ook de instelling die hij zocht. Want als hij eenmaal zou gaan graven, zou hij nog wel eventjes bezig kunnen zijn en zou het heel goed kunnen zijn dat hij halverwege moest stoppen en dan een hele nacht niet kon slapen omdat hij maar over bepaalde dingen bleef nadenken. Waarom hij dat nu al niet had? Omdat hij het soort kat was die alles over zich heen kon laten komen en het gewoon achter zich kon laten, maar pas als hij eventjes achterom ging kijken om alles nog eens langzaam over te doen… Dan pas kon hij er echt wakker van blijven liggen.
Even focuste hij zich weer op de omgeving om zich heen en niet op zijn gedachtes. Dit kwam door een zwak briesje, die hem wat geuren meebracht. Muizen, konijnen… Van planten enzovoorts en ook nog een andere geur. Die anders was dan de anderen, er niet thuis hoorde. De geur was bekend, maar toch kon hij hem niet plaatsen. Wel was het een geur die hij heel lang niet meer had geroken, hij was hem bijna helemaal weer vreemd geworden.
Het geklapper van vleugels en paniekerige geluid van vogels trok zijn aandacht: zorgde ervoor dat hij zijn kop draaide en naar de plaats delict keek. Zijn ogen werden groter toen hij het zwarte gestalte pas goed kon onderscheidden tussen de opvliegende vogels. Nu wist hij ineens weer waar die geur vandaan kwam, wat het betekende: Shadowclan katten.

Zonder verder na te denken kwam hij overeind en sprong hij van de rots af, waarna hij naar de andere kat toe sloop. Snel, maar nog steeds geruisloos. Een paar meter van haar vandaan deed hij geen moeite meer om ongezien te blijven, maakte zelfs expres onnodig veel geluid. ‘Ik moet toegeven dat ik je moed bewonder,’ miauwde hij – zeker wetend dat ze hem wel zou horen, misschien zelfs zou omdraaien, ‘Want normaal begeven jouw clanleden zich niet zo diep in Windclan territorium, wat ook verstandig is. Gezien er niet voor niets regels zijn.’ Hij bleef stilstaan, keek naar de ander. Eerst moest hij er zeker van zijn dat hij haar volle aandacht had, dan pas kon hij dat protocol uitvoeren. Dat van… Windclan eigendom en prooi en zo. Het gewoonlijke.}

Terwijl Nightwing de grens naderde was ze zich bewust van haar vijand die haar van achteren benaderde. Toen ze hem echt kon horen en ruiken draaide ze zich lichtjes om en helde ze haar kop bij het horen van zijn stem. Haar azuur blauwe ogen fonkelde ondeugend en ze grinnikte. 'Ik moet toegeven dat ik je moed bewonder' Ze keek hem recht aan met haar kijkers, geen moment verwijderde ze haar ogen van hem af. Haar dunne staart ging in een ritmisch tempo heen en weer terwijl ze hem aanhoorde. 'Want normaal begeven jouw clanleden zich niet zo diep in Windclan territorium, wat ook verstandig is. Gezien er niet voor niets regels zijn'. Heel langzaam boog ze haar nek en legde ze haar prooi voor haar poten neer. Ze likte haar bek af en nam hem in zichzelf op. "Normaal houden mijn clanleden zich als heilige boontjes aan de regels, vreemdeling" Antwoordde ze gladjes. Hij was groter dan zij wat normaal was voor tom's in vergelijking met she's. Hij had unieke, koffiekleurige tekeningen op zijn gebroken witte pels en zijn helderblauwe ogen staarde terug. "Vertel me, WindClan krijger. Wat ga je er aan doen om me tegen te houden?" Ze pakte haar prooi op en zette één zijdelingse stapje dichter naar de grens. "Toch niets barbaars, hoop ik?" Voegde ze er op een zachte fluistertoon er aan toe. Haar ogen lieten hem geen moment los.

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

In het begin had hij haar een stukje gevolgd, wilde hij kijken hoe sterk haar geweten was. Deze bleek nogal zwak te zijn, gezien ze geen moment scheen te aarzelen of haar actie. Hij zou het nooit voor elkaar krijgen om prooi te vangen uit het gebied van een andere clan en die zomaar mee te nemen naar het kamp, niet iedereen was zo dom om te geloven dat het dan echt van Windclan kwam: de geur van de andere clan moest vast wel te bespeuren zijn, zowel in zijn vacht als in die van de prooi.
Haar aandacht bleek minder moeilijk op te eisen dan verwacht: want ze draaide zich nog om voordat hij wat had gezegd. Haar blik hield de zijne deels vast, maar ergens was het ook verplicht dat hij haar aankeek – niet wegkeek wat er ook gebeurde. Een soort van wedstrijdje, meestal een staarwedstrijdje. De verliezer zou uiteindelijk toe moeten geven aan de winnaar, wat zou betekenen dat als hij verloor hij haar met rust moest laten en dat was het dan. Niet dat hij dat zou laten gebeuren: hij kon moeilijk de naam van de Windclan ten schande maken.

Van zijn kant kon er geen lachje vanaf, vooral niet na het horen van zijn woorden. Voor zover hij wist waren Shadowclan katten juist degene die de regels het meest braken, alsof het hun hobby was. Het waren listige en sluwe katten en deze poes deed die omschrijving eer aan, tot nu toe. ‘Werkelijk?’ miauwde hij, ‘Mij zijn toch heel wat andere dingen verteld, maar ik mag geen conclusies trekken. Hoewel… Het bewijs staat nu wel recht voor me.’ Het zou hem ergens niks verbazen als ze het als een compliment zou opvatten, want zo kwam ze wel over.
Hij fronste bij het horen van haar woorden en het zien van haar uitdagende actie. ‘Nee, niet als dat niet nodig is,’ merkte hij op, ‘En ik zal waarschijnlijk ook niet zoiets kinderachtigs.’ Subtiele opmerking over het feit dat hij haar uitdaging kinderachtig vond. Hij was al drie jaar oud, de kans dat hij werkelijk zo dom was om zich op te winden over een uitdaging was vrij klein. ‘Eigenlijk was mijn plan om het gewoon te vragen, dat is heel wat gemanierder. Echter vraag ik me nu af of dat een kat zoals jij er wel acht op slaat.’ En als ze dat dan zou doen zou ze hem wellicht wel uitlachen of zo. Nee, haar houding zorgde er niet echt voor dat hij een positief beeld van haar kon vormen.

Nightwing trok met haar oren en een klein glimlachje streek over haar mondhoeken. 'Werkelijk? Mij zijn toch heel wat andere dingen verteld, maar ik mag geen conclusies trekken. Hoewel… Het bewijs staat nu wel recht voor me.' De toon waarop hij haar aansprak stond haar aan. Zijn leeftijd stond hem aan. Ze had ergens al verwacht dat hij een oudere krijger was, zijn normale aanpak van zaken bewees dat maar weer eens. Haar dunne staart kwam heel sierlijk omhoog terwijl ze hem niet afweek van het ritme die ze voorheen had aangehouden. ""Als een ware heer" Merkte ze op. Nu week ze haar ogen voor één seconde af en liet ze merken dat ze niet van plan was om hem rechtstreeks hier en nu zonder waarschuwing aan te vallen, of juist wel. Even langzaam als dat ze haar prooi had laten zakken ging ze nu zitten en trok ze één poot op die ze enkele vluchtige likken gaf alsof ze een doodnormale conversatie voerde. Dat deed ze ook- afgezien van het feit dat ze dat deed op een terrein die niet van haar was. 'Eigenlijk was mijn plan om het gewoon te vragen, dat is heel wat gemanierder. Echter vraag ik me nu af of dat een kat zoals jij er wel acht op slaat' Nightwing haalde diep adem en sloot haar ogen voor een paar tellen. "Impliceer je dat ik onbeschaafd ben? Vreemdeling?" Miauwde ze met een even toon. "Want ik verzeker je-" Er viel een stilte van een paar tellen waar haar pupillen verkleinde voor een momentje toen de zon door wat dunne wolken scheen. "Ik ben heel beschaafd"

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Haar opmerking zorgde ervoor dat er een frons op zijn gelaat kwam, maar meer niet. Een verdere reactie volgde, in de vorm van woorden, er niet. Meer zou ze ook niet krijgen, want meer was ook niet nodig. Wat voor spelletje ze precies met hem probeerde te spelen wist hij niet, maar hij weigerde eraan mee te doen. Dan kwam hij maar over als een saaie kater, het kon hem vrij weinig schelen. Nare meningen van anderen lieten hem sowieso snel koud, maar vooral als ze afkomstig waren van een kat van een andere clan – want wanneer zou hij die nou weer terugzien? Bij een Gathering? En zelfs dan was de kans nog klein, want hij mocht niet mee naar iedere Gathering en zij waarschijnlijk ook niet. Dus waarom zou hij er dan om geven, als hij het haar waarschijnlijk toch nooit meer zou zien?
‘Nee,’ miauwde hij langzaam als reactie op haar opvatting van zijn woorden. Hij liet zijn staart wat verder naar beneden zakken, zodat deze net de grond niet raakte – bewoog het uiteinde ervan langzaam heen en weer. ‘Dat is zoals jij het opvat,’ merkte hij op, ‘Ik zeg enkel dat ik denk dat het je waarschijnlijk niks uitmaakt: want geef nou toe, als ik het vriendelijk zou vragen; dan zou je die vogel alsnog meenemen, nietwaar?’ Hij knipperde eenmaal langzaam met zijn ogen. ‘Of je zou het me wel erg gemakkelijk maken, waar ik overigens geen problemen mee heb.’ Nee, daar zou hij helemaal geen problemen mee hebben. Zou zijn dag ook gelijk een stuk beter zijn, maar dat was het nu eigenlijk al. Ze bood hem wel een soort van afleiding. Of het nou een fijne vorm was of niet: het was en bleef afleiding en daar ging het om.

Nightwing zuchtte heel diep en keek hem met een soort pruillipje aan. Ze begon haar geduld met hem te verliezen. Hij leek ontoegeeflijk en onbeweeglijk. Dat kon maar één ding betekenen. Haar staart ging heel langzaam heen en weer en haar azuurblauwe ogen fonkelde. Uiteindelijk kon ze zich niet langer inhouden en verbrak ze haar poging tot stilte. "Dat is maar hoe je het bekijkt. Al zou je me dwingen zou ik die vogel als nog meenemen" Zei ze op een toon die nogal feitelijk klonk. Ze vroeg zich stilletjes in haar achterhoofd af of ze de vogel nu kon oppakken en hem de rug toe kon keren. Op haar dooie gemakje het territorium oversteken en op weg gaan naar haar thuis. Ze kende hem totaal niet. Hij was een vreemdeling. Elke reactie die hij gaf was onpeilbaar voor Nightwing. Ze haalde nogmaals diep adem en kwam overeind. Ze ging het lot tarten en dat kon maar op één manier. Waag een sprong in het diepe. Ze pakte de vogel heel rustig op en draaide zich een kwartslag om. "Het was gezellig maar ik ga nu maar weer verder" Ze zweeg en wist dat dit zeer brutaal was. Ze zag hem nog niet op haar afkomen, nagels ontbloot en een bloed lust in zijn ogen. Dat was meer haar clan zijn territorium. Maar ze zag hem ook niet blijven zitten. Ze zag hem eigenlijk niets doen. Dit gesprek kon twee kanten op gaan. Goed of fout. Of misschien via een gulden middenweg. Ze besloot dat de rug toekeren te gevaarlijk was dus daarom zette ze wat pasjes achteruit en toen ze buiten klauw afstand was draaide ze zich om haar oren naar achteren gedraaid om enige waarschuwing op te vangen. Haar snelle reflexen konden van pas komen op momenten als dit. Maar ze was niet vergeten dat ze nog steeds ShadowClan was. Ook al had ze de bouw van een WindClan poes was haar hart en ziel nog steeds ShadowClan en ze bevond zich nu op het terrein van de meester. Je kon een kat niet verslaan waar dien zich in zijn element bevond.

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Hij deed zijn naam weer eens eer aan. Of ja, het voor voegsel dan: hij was weer eens rustig zoals altijd. Soms werkte het in zijn voordeel en soms in zijn nadeel, maar het was ook gewoon een deel van zijn persoonlijkheid, dus zelfs als het enkel nadelig zou werken dan zou hij er alsnog met moeite iets aan kunnen veranderen. Gelukkig had het overal een neutraal effect en hoefde hij dus niks aan zichzelf aan te passen, want als je al drie jaar lang een bepaald soort gedrag hebt is het moeilijk om dit nog af te leren. Onmogelijk misschien zelfs, hij wist het niet omdat hij het nog nooit had geprobeerd en er ook geen goede reden tot was. Dus dat staartje zou waarschijnlijk nooit een einde, met een antwoord, krijgen.

Zijn mond was een rechte streep en de frons was van zijn gelaat verdwenen. ‘Dat weet je niet,’ merkte hij op, ‘Een antwoord op zoiets als dat krijg je pas als je het probeert. Of je moet toevallig de gave hebben om vooruit te kijken in de tijd, maar dat lijkt me stug.’ Zelfs een medicine cat kon dat niet. Ja, die kregen wel berichten door van Starclan die meestal iets vertelden over iets wat ging komen: maar hij wist nu wel dat die berichten altijd vaag waren en ook nog eens hels waren om te ontcijferen. Het alleen voor spanning zorgde en je pas echt wist wat ze betekenden als het daadwerkelijk gebeurde. Dus nee: hij kende geen katten die die gaven hadden en waarschijnlijk bestonden ze ook niet.
Hij kon het niet helpen dat zijn ogen ietsjes vernauwden toen ze werkelijk aanstalten maakte om weg te lopen, liet zijn oren langzaam naar beneden zakken. Maar natuurlijk wist hij dat ze ergens nog een spelletje met hem speelde, maar als hij nu niet iets zou doen in de vorm van een fysieke handeling zou ze dadelijk echt weg zijn en had hij een groot probleem als iemand hem had gezien. Ergens wist hij dat er wel een andere optie was: maar die kon hij momenteel niet vinden, dus kon het niet anders.
‘Je geeft me niet echt een andere keus, of wel soms?’ Als ze zo graag wilde dat hij uit zou halen, dan zou ze – Nee. Hij zou geen klappen gaan uitdelen, dat stelde hij altijd zo lang mogelijk uit. Zijn bouw had toch allang moeten verraden dat hij niet dacht met zijn spieren, maar echt met zijn… Hersens.
Geruisloos zette hij zich af, schoot eerst naar links en toen weer naar rechts: waardoor hij voor haar kwam te staan. ‘Is het een hobby?’ miauwde hij vragend, ‘Proberen het bloed onder de nagels van iemand anders uit te halen – niet dat dat je tot nog toe is gebeurt momenteel, dat heb je volgens mij zelf ook wel door – maar je pogingen lijken er wel op.’ Hij boorde zijn ogen gewoon in de hare, deed er niet moeilijk over. ‘Weet je… Jouw bouw is best opmerkelijk.’ Ja, hij kon ook spelletjes spelen.

_{OOC; Sorry, moest er snel een einde aan breien.. Een boze moeder is eng ;w;}

Nightwing zette al haar zintuigen op scherp toen na een paar tellen de kater geluid maakte. Voor ze kon meten waar hij op zou duiken verscheen hij voor haar neus waardoor ze abrupt stil stond en de vogel liet vallen. Haar azuur blauwe ogen fonkelde zacht. Het zag er naar uit dat hij haar toch niet weg liet lopen.. ”Je bent zeer aanhoudend, zo te zein” Miauwde ze met een klein, speels ondertoontje. Hij had wel snel toegebeten maar nog steeds was dit meer beschaafd kat dan de meeste katten die ze in heel haar leven ontmoet had. Sommige waren gemakkelijk uit te lokken en daar kon je StarClan op vertrouwen dat er dan bloed zou vloeien. Bij dit soort katten niet. Hier wist je het niet. Het begon haar nerveus te maken. ‘Is het een hobby?’ Miauwde de kater vragend. Nightwing keek hem recht aan met een blik die het midden hield tussen neutraal en speels. ‘Proberen het bloed onder de nagels van iemand anders uit te halen – niet dat dat je tot nog toe is gebeurt momenteel, dat heb je volgens mij zelf ook wel door – maar je pogingen lijken er wel op’ Met een zucht haalde ze haar schouders op en glimlachte ze vervolgens heel lichtjes. ”Niet speciaal. Ik ben niet zo gewend aan katten die nog steeds zo beleefd zijn al zit ik bijna midden in hun territorium”. Haar dunne staart hervatte weer zijn eerdere ritme en ze vernauwde haar ogen lichtelijk toen hij zijn blauwe ogen recht in de hare boorde. Waar zat hij achterna? ‘Weet je… Jouw bouw is best opmerkelijk’ Nightwing haar blik trok zich weg en ze wist dat ze hem daarmee openspel gegeven had. Alhoewel ze zich van binnen heet voelde woorden deed ze haar best om zo koel mogelijk te blijven. ”Dat is het inderdaad” Kaatste ze terug. Trots om haar eigen zelfbeheersing haalde ze nogmaals diep adem. Je kon aan haar oren zien dat ze minder zeker van de zaak was toen ze naar achteren gingen staan. ”Daar tegenover staat ook dat ik jouw gedrag opmerkelijk vind. WindClan katten waren toch zo bang als de hazen die ze jagen?” Vroeg ze heel serieus met haar azuurblauwe ogen nu weer in de zijne gericht. Zekerder. Als hij het zo wilde spelen dan kon hij zijn borst nat maken. Haar staart stopte met het ritme en ze pakte de vogel op. Heel nonchalant zette ze één pas langs hem heen om duidelijk te maken dat ze haar plan van voorheen wilde hervatte.

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Maar natuurlijk was zijn zet voorspelbaar geweest, maar wat had hij anders moeten doen? Haar moeten laten gaan? Het was een van die dingen die je niet kon veranderen. Ja, hij had zijn stem kunnen verheffen: maar dat was waarschijnlijk ook weer iets wat zij wilde van hem. Ze had hem in een hoek gedreven, alles wat hij zou doen… Hij kon dat kleine wedstrijdje niet van haar winnen. Hij had het eigenlijk al verloren het moment dat ze zich omdraaide. Jammer maar helaas, er viel nu weinig aan te doen: behalve proberen het gelijk spel te maken. Dus dat zou hij dan ook proberen te doen.
Er bleef een pokerface op zijn gelaat, vertrok geen spiertje bij het horen van haar woorden. ‘Ik heb geen andere keus,’ merkte hij op, ‘Ik ben niet voor niets een Warrior, mijn clan kan niet anders van mij verlangen en ik kan niets anders dan hun verwachtingen vervullen.’ Ja, vooral als je kijkt naar zijn leeftijd. Als hij zich nu nog uit de voeten zou maken omdat hij bang was voor een naderende poot met uitgeklapte nagels richting zijn gezicht had hij wel een erg groot probleem. Natuurlijk hield hij er wel rekening mee, maar hij was er niet meer bang voor. Littekens waren wel het laatste waar hij zich zorgen over moest maken. Wat had hij aan zijn uiterlijk? Niks. Of ja, hij vond dat dan.

Een van zijn mondhoeken krulde omhoog bij het horen van haar woorden. ‘Geduld is een schone zaak. Daarbij is mij aangeleerd om anderen te behandelen zoals ikzelf graag behandeld zou willen worden.’ Nou, hij had het zich meer zelf aan geleerd. Gewoon omdat hij het logisch vond, het was toch ook een beetje vreemd als je alles en iedereen uitschold maar wel verwachtte dat ze je dan nog steeds met respect behandelden. Dat was gewoon vaag en je mocht het dan ook niet van anderen verwachten. Daarbij: wie goed doet, komt goed tegemoet. Dat was zijn filosofie dan.
Oké, nu was het weer een soort van gelijkspel. Vond hij dan. En ja, hij mocht dit best als een spelletje zien. Erg belangrijk was het allemaal niet. Nou: ze mocht wel niet weggaan met die vogel, want dat was Windclan eigendom, maar verder… Er was niets wat echt van levensbelang was, hij zou er niet dood van gaan als ze toch weg wist te komen met die prooi en zij zou er ook niet dood van gaan als hij het afnam van haar.
‘Het verbaast me dat een poes zoals jij dat soort dingen zomaar aanneemt,’ miauwde hij rustig, ‘Je komt over als een intelligent individu, dus dan moet je toch weten dat dat soort praat alleen maar als waar mag beschouwen als je ook echt met Windclan katten hebt gesproken, het hebt ervaren?’ Dat meende hij ergens wel. Om sluw te zijn moest je slim zijn, dus hij beschouwde Shadowclan katten werkelijk als slim. Echter was het wel zo dat hij het zonde vond dat ze hun intelligentie soms alleen voor nare streken schenen te gebruiken.
Het moment dat ze zich bewoog tilde hij zijn staart op en hield deze naast zich, alsof hij haar daarmee tegen wilde houden – maar zijn woorden hadden misschien al genoeg effect gehad.

Nightwing bleef abrupt staan op het punt dat de kater zijn staart voor haar pad hield. Vanaf dit punt ging het lastig worden en maakte ze zichzelf klaar om niet ongeschonden uit de strijd te komen. Ergens vroeg ze zich af of het misschien dom was om je te laten verwonden alleen maar voor een vogel maar aan de andere kant lag haar trots te hoog om de vogel nu zo maar neer te leggen en te vertrekken. Haar azuur blauwe ogen vestigde zich met enige ongeduld op de kater en een heel zacht gegrom steeg voor een paar tellen op uit haar keel. Ze had zichzelf weer geweldig in een hoek gedreven, het enige wat nog ontbrak was een tweede WindClan kat om hem te steunen. ”Jammer. Het enige wat ik wil is die vogel, dat is alles” Miauwde ze nu op een toon die meer klonk als die van iemand die aan het onderhandelen was voor een prijs. De macabere gedachte dat als ze nu in gevecht ging en de vogel mee griste ze een geweldig verhaal te vertellen had thuis. De enige die de echte waarheid wisten was zij en meneer onbekend. Nightwing zette geduldig één pas terug en ze draaide haar oren naar achteren. Ze legde de vogel weer neer. ”Voor dat je me heel onbeschaafd gaat dwingen om die vogel hier te laten zou ik graag je naam willen weten” Miauwde ze geheel onverwacht. Haar staart ging een klein stukje omhoog en ze begon zich groter te maken, klaar om elk moment zich te kunnen afweren mocht dit nodig zijn. Vechten met een oudere, sterke krijger was waanzin. Ze kon net zo goed haar eigen graf ook gaan graven. Het enige wat nog ontbrak was dat ze er niet zelf in ging liggen. ”Ik ga bij de naam Nightwing, aangenaam” Voegde ze er geheel overbodig aan toe met een duivelse twinkeling in haar ogen.

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Er kwam geen kik van zijn kant bij het horen van het waarschuwende – maar waarschijnlijk ook dreigend bedoelde – gegrom van de inktzwarte poes. Na zijn gesprekken met de twee gevlekte katten – Emberstorm en Spottedleaf – was dit wel het laatste wat ervoor zou zorgen dat hij zou terugdeinzen. Daar was nu wel wat meer voor nodig dan een dreigend geluid. Ze kon zoveel grommen als ze wilde, maar hij zou niet aan de kant gaan. Het was niet zozeer om zijn eigen trots, maar om die van Windclan – Windclan katten waren nou eenmaal trotse wezens, dat was eigenlijk iedere kat van iedere clan… Maar wat als hij haar toch weer zou zien op een Gathering en ze het zich zou herinneren hoe hij haar zonder enig protest had laten gaan? Dat kon hij zich niet veroorloven, hij zou zijn clan ten schande maken.
‘Jij hebt niets te willen,’ miauwde hij, zijn stem iets lager dan voorheen, ‘Niet in Windclan territorium, in ieder geval.’ Oké, misschien was dat dan wat onbeleefder van hem geweest: maar het was in eerste instantie niet eens zijn bedoeling om beleefd te zijn tegen de ander. Zij maakte het ervan, hij was gewoon zichzelf. Liet wel wat zien over Shadowclan katten. Of het was een gewoonte van de poes om prooi te stelen uit andere territoria en niet iedereen was zo rustig als hij, want goed gezind kon je het niet echt meer noemen.
Met een zwiep liet hij zijn staart weer achter zich komen nadat de zwarte kattin een stap naar achteren had gedaan. Hij hield zijn lippen op elkaar toen ze een soort van naar zijn naam vroeg, vervolgens de hare gewoon onthulde. ‘Nou, Nightwing: je laat me niet echt een andere keus. Ik probeerde het goedschiks te doen, maar dat scheen overduidelijk niet te werken.’ Hij kon het niet helpen dat hij een frons op zijn gelaat kreeg bij het zien van de houding van de zwarte poes. ‘Een lange tijd terug is mij de naam Quietwind gegeven, maar…’ hij zweeg eventjes – vond dat hij zijn naam moest zeggen omdat zij dat ook had gedaan.
Na een tijdje te hebben gezwegen kon hij het niet helpen dat hij zijn ogen sloot en zachtjes lachte. ‘Denk je echt dat ik je dadelijk met uitgeklapte nagels ga bespringen als een of andere gek? Mijn naam verraad geloof ik al dat ik flink wat geduld heb, dus maak je daar maar geen zorgen over.’ Daarbij was hij er ook niet zo kapot van om een vrouwelijke poes klappen uit te delen, of hij haar nou raakte of niet. Hij hield sowieso niet van vechten en het was ook niet zo dat hij poezen zag als minderen, eerder als meerderen – gewoon door bepaalde aspecten.

Nightwing aarzelde voor een moment bij het horen van zijn simpele woorden. Het klonk zo eenvoudig. ”Die prooi moet in dit territorium blijven, niet? Ik krijg een vrij duidelijk idee dat je hem niet uit mijn mond gaat praten” Constateerde ze, voorzichtig zich weer verlagend naar oog niveau. Met een diepe zucht zette ze nog één stap achteruit. Aangezien hij haar dus niet ging aanvallen, dat nam ze aan voor nu, kon ze net zo goed hun eerdere ‘conversatie’ hervatten. Ze ging zitten en nam hem weer in zich op met die kennersblik van eerst. ”Nu dan, Quietwind, wat plan je met me te gaan doen aangezien ik nog steeds mijn eerdere idee wil hervatten. Die prooi wil ik meenemen.” Ze zweeg even en maakte een smakkend geluid met haar lippen. ”Ik kan mezelf er niet toe brengen me eigen trots in te slikken dus, moeilijk of gemakkelijk maar ik ga die vogel meenemen” Glimlachte ze poeslief en ze maakte het af met een dramatische knipper van haar oogleden. Haar staart ging weer heen en weer op het ritme van voorheen en haar azuur blauwe ogen glommen weer kalm. Ze kon niet ontkennen dat ze voor een tel gealarmeerd was. Haar slanke postuurtje was niet bestendig tegen grote katers die haar met klauwen tegemoet kwamen en ze zag zichzelf nog wel te veel over haar ego strelen zodat ze er niet eens over nadacht om zich om te keren en weg te rennen. Nightwing hield haar Clan er buiten. Altijd liet ze hen in het algemeen er buiten. Het was enkel Nightwing. Ze haalde diep adem en wendde haar blik af van Quietwind. Voor een tel gaf ze hem de indruk alsof ze zich diep bedacht en miauwde toen ”Je hebt een mooi territorium, weet je” Verzon ze uit het niets alsof ze een nieuw gesprek wilde aanknopen.

_{Er kwam een frons op zijn gelaat bij het horen van haar woorden. Bedoelde ze nou echt dat ze zo gebrand was op het winnen van dit hele gedoe dat ze die vogel hier en nu wilde gaan opeten? Hij kon dan wel zo flauw zijn om die vogel weg te slaan zodra ze aanstalten zou maken. Voorspelbaar was het dan dat zij hem onthutst zou aankijken en hij met grote ogen terug zou kijken, terwijl zijn mond een rechte streep zou zijn. Nou, dan moest ze het eerst wel proberen natuurlijk – ach, hij had het er wel voor over om die prooi zo vaak voor haar neus weg te slaan als nodig was. Ooit moest ze verveeld raken door dat kat en muis spelletje, dat hoopte hij althans.
‘Maar ik wil dat die vogel hier blijft,’ miauwde hij heel simpel als antwoord op haar indirecte vraag, waarna hij even zweeg en zijn mondhoeken omhoog krulde. ‘Mijn trots maakt me niet zoveel uit, dus in principe kan ik me zo erg verlagen om die vogel hier te houden dat jij alsnog met je staart fier omhoog weg kunt lopen.’ Hij zou die scene die hij in zijn hoofd had afgespeeld maar voor zichzelf houden, ergens was het nogal gênant om dat soort dingen in te beelden. Af en toe waren ze wel grappig, maar tot daar aan toe. Echter was het wel zo dat zijn trots hem wat dat betreft een niks kon uitmaken: want wat was trots nou precies? Er waren genoeg momenten waarop hij zich verlaagd zou hebben in andermans ogen, maar in zijn eigen ogen niet. Iedereen had zo zijn of haar eigen opvatting bij een begrip en hij wist toevallig dat zijn opvatting ietwat afweek van die van anderen als het op die term aankwam.
Zwijgend keek hij naar Nightwing na het horen van haar opmerking. Het was overduidelijk dat ze van onderwerp wilde veranderen, maar waarom ook niet? Misschien kon hij haar zolang aan de praat houden dat ze de vogel zou vergeten, hij kon het altijd proberen. ‘Weet je zeker dat mooi de correcte term is? Want er is een groot verschil tussen die term en de term anders.’ Hij wist niet echt wat ze bedoelde met mooi, ook wist hij niet precies hoe het Shadowclan territorium eruit zag. Modderig zeiden velen, maar of dat iedere dag van het jaar zo was kon hij niet weten.}

Nightwing hield haar uitdrukking onbeweeglijk en overwoog zijn voorstel. Ze kon natuurlijk gewoon omdraaien en weglopen en het verhaal rondvertellen hoe ze ongestraft WindClan territorium in was gegaan, een vogel had gevangen, die uiteindelijk had verloren en met kleerscheuren weer het territorium uit kon marcheren. De idee dat ze dit op een Gathering bijvoorbeeld kon rond bazuinen gaf haar een gevoel van pure sadistische voldoening. Quietwind beantwoordde haar eerdere observatie en ze richtte zich weer op hem aangezien ze voor een tel weggekeken had. 'Weet je zeker dat mooi de correcte term is? Want er is een groot verschil tussen die term en de term anders' Miauwde hij. Moest hij nu de hele tijd in rijmpjes praten? Geduldig haalde ze diep adem en ze gaf hem een lange harde blik voor ze uiteindelijk antwoord gaf. "Welke term anders kan ik mogelijk bedoelen?" Vroeg ze quasi onthutst en ze knipperde nogmaals overbodig langzaam. Langzaam begon ze zich af te vragen of ze toch maar de vogel moest pakken en moest rennen. Gewoon de gok wagen. Ze werd geheid tegengehouden maar ze was op zijn minst wat meters dichterbij de grens, als ze dat nog één keer flikte of twee was ze er over. Nightwing haalde haar eerdere idee boven. De vogel hier laten en weglopen. Terwijl ze de ideeën nog even door haar hoofd liet rollen liet ze verder niets merken dat ze mogelijk bezig was met enig anders dan haar 'conversatie'. "Je gaat me die vogel echt niet geven, hé?" Gooide ze het over een andere boeg met een frons op haar gelaat.

_{Blikken en vragen lieten hem koud. Vroeger had hij ze altijd voelen prikken, brak het zweet hem soms uit bij sommige vragen: maar nu vroeg hij soms af of iemand hem nog opmerkte. Hij had een soort van afweer systeem gemaakt tegen dat soort dingen, gewoon omdat het fijner was. Vandaar dat het hem ook niks kon schelen als ze hem zwart zou maken – mede dankzij hem omdat hij haar het idee had aangepraat. Alles kwam met een prijs en die vogel blijkbaar met een vrij hoge. Nou ja, voor hem was het niet echt hoog – dus het viel wel mee allemaal. Geen reden om van een mug een olifant te maken.
Hij keek weg, leek na te denken. ‘Vrij veel eigenlijk, daarbij heb ik er ook al eentje genoemd als je goed had geluisterd.’ Nee, hij wilde niet zeggen dat ze niet goed kon luisteren: maar hij had er wel eentje genoemd en de enige reden waardoor ze dat niet goed had kunnen meekrijgen was door niet goed te luisteren. Veel afleidingen waren er niet, dus moest ze wel zichzelf aan het afleidden zijn met haar gedachtes. Dat betekende dus dat hij moest opletten, zich niet moest laten bedotten door haar acteerwerk – om het zo maar eventjes zo te noemen.
Langzaam draaide hij zijn kop een beetje, keek de inktzwarte poes zijdelings aan. ‘Sorry, maar dat kan ik niet toelaten nee.’ Uiteindelijk draaide hij zijn hele kop zodat hij haar recht aan kon kijken. ‘Ben je nog van plan om wat tijd te doden door toch nog wat dingen te proberen?’ Daarmee gaf hij ergens aan dat het haar niet zou lukken, maar niet op een uitdagende manier. Het laatste wat hij wilde was dat de poes zo volhardend zou worden door een mogelijke uitdaging dat hij hier de rest van de dag moest blijven.}

Nightwing zette zich schrap toen Quietwind zich naar haar omdraaide. ‘Sorry, maar dat kan ik niet toelaten nee’ Toen hij zich helemaal naar haar toe draaide bleef ze bewegingsloos zitten en staarde ze hem aan. ‘Ben je nog van plan om wat tijd te doden door toch nog wat dingen te proberen?’ Met een tik van haar staart en een flauw glimlachje vernauwde ze haar ogen. ”Als ik heel eerlijk ben wel ja” Miauwde ze langzaam. ”Misschien kun je me je territorium laten zien” Voegde ze er een tikkeltje sarcastisch aan toe en ze gniffelde emotieloos. Rennen, ik ga gewoon rennen. Schoot er door haar hoofd. Heel langzaam kwam ze overeind, haar gezicht zwakte af naar een koele, harde blik. Tijd om in actie te komen. Tijd om haar eerste zet te zetten in dit bordspel. De loper moest de koning omver werpen, alleen was de loper minder snel en soepel als de koning. De koning was echter niet zo sluw als de loper. De loper was kleiner en flexibeler, de koning machtiger en sterker. ”Aan de andere kant, ik denk dat ik nu maar eens terug moet-” Nightwing haar blik dwaalde af naar de vogel die ze met één haal van haar poot voorzichtig naar zich toe schoof alsof ze bang was dat hij haar zou krabben als ze het sneller deed. ”mijn familie is vast ongerust om mij” Fluisterde ze er nu dreigend aan toe. Ze pakte de vogel en keek hem recht aan. Gewoon rennen. De adrenaline gierde door haar fragiele lijfje en ze hoorde haar hart in haar oren bonken. Zonder waarschuwing draaide ze zich plots om en zette haar eerste zet in het schaakspel. Zo snel als maar kon schoot ze als een adder door het lange gras, haar oren werden verdoofd door haar hartslag. Hijgend behaalde ze een sneller tempo. De loper had haar zet gezet, de koning was nu aan de beurt. Haar azuurblauwe ogen waren gericht op de open velden voor haar, als ze die kon bereiken zou ze veilig zijn. Maar Nightwing wist heel goed dat ze dit niet kon winnen, onmogelijk kon je een WindClan kat ontlopen. Ze stonden niet voor niets bekend om hun snelheid. De snelste kat van ShadowClan kon dat niet. Niemand behalve de oude Wind haarzelf.

_{Er stond geen glimlach meer op zijn gelaat, zijn mond was een rechte streep en zijn blik was weer serieuzer geworden. Hij had gelijk: ze was inderdaad bezig geweest met haar gedachtes, ze had vast en zeker dingen zitten bedenken. Zitten uitstippen, een plan om hier weg te komen met die vogel en zonder kleerscheuren. Nou, hij wenste haar geluk. Hij ging niet voor niets al ongeveer drie jaar mee. Twee jaar daarvan had hij kunnen besteden aan het perfectioneren van bepaalde technieken. Hij schatte haar nog niet eens twintig manen oud, maar wie weet zag ze er gewoon jong uit voor haar leeftijd – echter wist hij gewoon zeker dat hij ouder was dan haar. En ook echt wel meer dan een maandje of twee, misschien wel een jaar.
‘Jammer genoeg ben ik een Warrior en geen gids,’ merkte hij op. Het was een grapje, natuurlijk. En stiekem was je ergens ook wel een gids als Warrior, mits je een mentor was: dan moest je jouw apprentice het territorium laten zien. En dat kon je ergens wel zien als een soort van tour, dus in zekere zin waren Warriors wel degelijk gidsen. Maar niet zoals de manier die Nightwing bedoelde, het was maar een grapje. Waarschijnlijk. Ja.

Bij het horen van het woord terug spanden al zijn spieren zich al aan en vernauwden zijn ogen zich. Ze maakte het hem ergens wel heel gemakkelijk. Hijzelf zei geen woord, luisterde enkel naar de hare. Bij het horen van die woorden zakten zijn oren een beetje naar beneden en klemde hij zijn kaken stevig op elkaar. Hij liet het dan wel niet merken, maar er was wel één woord waar hij niet tegen kon: familie. Waarom had ze dat dan nou weer moeten zeggen? Hij zou er toch niet voor vallen, daarbij hield hij zich eerder bezig met andere dingen bij het horen van dat woord.
Hij keek haar strak aan wanneer ze opkeek met de vogel tussen haar kaken geklemd. Het leek net alsof ze gewoon aan het aankondigen was, heel uitgebreid, dat ze ieder moment weg kon gaan rennen. Hij kwam nog niet in beweging toen ze wegrende, het leek haast alsof hij haar een voorsprong wilde geven. Echter vroeg hij zich af of ze gek was geworden. Had ze niet op zijn bouw gelet? Zijn bouw was het toonbeeld van een Windclan kat. Slank en lange poten, spieren die je niet kon zien maar die er weldegelijk waren.
Met een achterstand van ongeveer drie tellen zette hij de achtervolging in, schoot gewoon weg waardoor – zorgde met de sterke afzet van zijn achterpoten ervoor dat wat stof omhoog kwam. Hij had in die drie tellen eventjes nagedacht over wat hij nou precies zou gaan doen. Hij rende niet in een rechte lijn achter haar aan, maakte eerder een soort van boog. Hij zat niet op zijn top snelheid, dat lieten de tegenstrijdige krachten niet toe. Tijdens een bocht kon hij nooit zijn top snelheid bereiken, maar hij zou alsnog wel snel genoeg zijn. Wanneer hij iets zwarts zag versnelde hij, zette zich uiteindelijk hard af met zijn achterpoten en sprong erop af. Zijn nagels waren echter niet uitgeklapt. Het was enkel zijn bedoeling om haar om te duwen, tegen de grond. Gewoon weg om haar te stoppen. Om haar echt pijn te doen was nergens voor nodig, tenzij ze hem geen andere keus zou laten.

OOC; Hopelijk snap je me nog =w=}

Namaten de snelheid aannam voelde ze hoe ze voor een fractie dacht dat ze misschien won! Hij kwam haar niet achterna. Ze wierp één blik achter zich en merkte tot haar grote schrik dat ze hem niet meer zag. Nergens meer. Dit weerhield haar er niet van om meteen te stoppen en al gauw voelde ze poot stappen over de grond dreunen. Het was pas op het moment dat ze poot stappen op hielden dat ze wist dat ze verloren had. Toen een gewicht met veel geweld tegen haar aan knalde liet ze een geschokte miauw horen en rolde ze op haar zij, de vogel was al losgelaten en was ietsje verder neergekomen. Nightwing haar azuurblauwe ogen gingen naar de gestalte boven haar en met hevig deinende borst bleef ze op haar zij liggen. Twijfel was er niet meer, het was nu een feit. WindClan katten waren zo snel als de wind. Ze voelde haar spieren kreunen toen ze moeizaam omhoog kwam. Nog steeds buiten adem lukte het haar om een paar roekeloze woorden er uit te gooien. "Ik moet het je nageven .. je- bent .. heel .. snel" Ze liet haar hoofd weer rusten op de koude aarde en grinnikte. De koning had zijn zet gezet, nu was het weer aan de loper. Opnieuw hief ze haar kop op en nu rolde ze ook verder door op haar buik zodat ze niet geheel kwetsbaar daar voor hem lag en hem haast uitnodigde om haar buik open te krabben. Hoewel ze onderhand wel begon te begrijpen dat deze kat veel te gemanierd was om zo'n streek uit te halen. Als de rollen nu andersom waren en zij was hem in het voordeel dan lag hij nu al met zijn ingewanden er rijkelijk uit in een poeltje van bloed. "Ik benijd je, Quietwind. Als ik zo snel was als jij zou ik zo veel meer kunnen" Miauwde ze op lage toon en ze hield haar kop laag met haar oren naar de zijkant. Of ze nu dominant of onderdanig ging doen op het moment gooide ze alle regels van de katten fysiologie overboord. Naar de hel met de regels, ik ga die vogel meenemen hoe dan ook. Het leek wel een ziek spel die ze niet wilde verliezen maar ze was vastberaden om die vogel mee te nemen gewoon om te laten zien dat ze niet waardeloos was. Misschien ook wel om te laten zien dat ze zelfs de meester op zijn eigen territorium kon verslaan. Aan de andere hand begon ze nu wel te twijfelen. Nightwing had Quietwind snel ingeschat maar zo snel als dit had ze nooit kunnen dromen. Het was wel alsof Wind haarzelf met hem mee had gerend. Ik moet die verdomde geschiedenis nog eens rond vragen. Herinnerde ze zichzelf er stilletjes aan.

Onderwerp: Re: The windmills of your mind.