Can I trust you? {R e i d y}

_{Een kleine gestalte bewoog zich langzaam voort over de bosgrond. De cyperse vacht van de jonge kater was geklit, hij was mager en zijn blik was verwilderd. Moonpaw wist niet waar hij heen liep, hij volgde zijn poten, het maakte hem niets uit waar hij uitkwam. Als hij maar alleen kon zijn. De vroege ochtendzon wierp haar stralen over de bomen, die, gefilterd door het dichte bladerdak, de vacht van de kleine apprentice verwarmde. Hij voelde zich verward, rusteloos zoals altijd. Beelden en geluiden spookten door zijn hoofd en kwelden zijn verwarde geest. De nietsziende ogen van zijn zusje keken hem verwijtend aan, terwijl het bloed uit haar verse wonden sijpelde. Hij haalde realiteit en werkelijkheid door elkaar, de beelden van zijn vermoorde moeder en zusje leken overal op te duiken. Elke nacht herleefde hij de moord, elke dag werd hij geplaagd door visioenen en beelden. Overal om hem heen waren happende kaken, vlokken schuim vlogen in het rond, felle woeste ogen boorden zich in de zijne, met niets anders vervuld dan met haat. De jonge apprentice bezweek onder zijn verzwaarde geest. Hij durfde niemand meer te vertrouwen, met niemand open te spreken. Zijn verdriet en haat jegens zichzelf stapelde zich in zijn binnenste op, zonder dat hij het met iemand kon delen. Hij kon het niet loslaten, hoe hij ook zijn best deed alles te vergeten. Alles uit te wissen en opnieuw te beginnen.

Een geluid bereikte zijn oren, en deed hem angstig opschrikken. Verwilderd en bang keek hij om zich heen, op zoek naar mogelijk gevaar. Zijn hele houding was gespannen en wantrouwend. Met grote ogen vol angst zag hij de kat aan, die zich uiteindelijk aan hem liet zien. Met al zijn spieren gespannen, zijn oren plat en vacht overeind keek hij de kat aan, bang voor een reactie.

& Reidy}

De Roden kater drong zicht een weg door het dikken stuik gewas, in zijn vacht bleven veel taken en dorens hangen. Reidy werd boos dat hij er niet meer zo snel als vroeger door kon, en krijsten had van woeden. Hij deed zijn nagels uit om meer griep te hebben en slenterde zo vlucht hij kon verder door. Vandaag zou hij terug keren naar wat ooit zijn clan was, hoe moeilijk het ook voor hem ging worden. Hij had veel mee gemaakt in de clan, waar hij nog nooit met iemand over had kunnen patten op de plaats waar hij nu was beland. Als je over Clans of wat er ook dieper in het woud verborgen zat praten dan werd je de meest keer uit gescholden of ze verklaarden je als gek. Vermoeit kwam Reidy eindelijk het ThunderClan territory in. Het zag er nog het zelfde uit, alleen wat het wat meer begroeit met van die dome platen overal. Zo zacht zijn poten hem konden dragen sloop hij lang de river op zoek naar oude vrienden of bekenden. Hij wist niet wat hem te wachten stond, niemand wist dat hij nog leefden of waarom hij weg gegaan was. Al snel kwam hij dicht bij het kamp, hij besloot eerst maar eens te kijken of de kust veilig was. Toen hij geen geuren rook en geen ander geluiden horden ontspanden hij zich en liep verder het territory in. Hij had niet de kondietie meer van een echt warrior dus besloot hij even wat dicht in het bos te gaan zoeken naar een uit rust plaats. '' Daar'' zei hij harder dan hij wilden zeggen. Hij trippelde ontspannen verder, maar toen hij dicht bij kwam rook hij een ander kat. Meteen zetten hij zijn haren recht overeind, en sprong op de geur af. Hij zijn Bruinen ogen zacht een hij jong jongen kater, die zicht geen houding wist te geven op zijn onbedoelde ontmoeting. Reidy keek de Teddy bruinen kater nieuweschierig aan, Hij had al zijn spieren aan gespannen en zijn oren recht overeind staan net als Reidy zelf. Al snel lied hij zonder iets te zeggen, zucht vacht zakken waar door ook de spanning verdween bij hem. '' Hallo'' Zei hij op een speelse toon.

_{Met al zijn spieren gespannen keek hij de kater voor hem aan. Hij was licht in elkaar gedoken, alsof hij een aanval verwachtte. Zijn oren lagen plat, zijn vacht stond omhoog en zijn ogen waren groot van angst. In zijn gedachten achtervolgde de hond hem met happende kaken. Felle ogen keken hem aan, een hijgende adem klonk in zijn nek. Verschrikt draaide hij zich om. Niets. Geen woedende ogen. Geen vlijmscherpe tanden. Geen hond. Hij draaide zich weer om naar de kater, die hem met opstaande vacht en oren aankeek. Plots liet de rode gestalte zijn vacht weer zakken, en daarmee vervloog ook zijn gespannen houding. Moonpaw bleef hem wantrouwend aankijken. 'Hallo,' klonk de stem van de kater, met een speelse ondertoon in zijn stem. Zijn grijze ogen namen de rode kater angstvallig in zich op. 'Hallo,' antwoordde hij, nog steeds op zijn hoede. Hij verwachtte nog elk moment gegrepen te kunnen worden door de denkbeeldige kaken van woeste hond die zijn moeder en zusje het leven had ontnomen.

Kort en laat >.<}

'' Hallo'' zei de jongen kater die voor hem deze houding aan hielt. Reidy keek stond nog steeds toe te kijken naar de jongen kater. Zijn wenkbrauwen deed hij omhoog en zijn schouders ging snel ophoog en om laag. Zijn gespannen houding en zijn angst op hem stond de roden kater niet aan. Hij keek om zicht heen en snoof de lucht in, misschien was er gevaar die hij niet gezien. Met een snel bewegen keek hij weer naar op de taddy bruinen kater, zijn ogen gelden van de staat tot zijn kop.'' Moet ik ook bang worden'' floepten er uit, hij keek geschokt op. Reidy boog zijn kop schuin en vroeg zicht af waarom hij zoon angstig was, en het zo lied merken. Hij wist dat hij al lang weg was uit ThunderClan maar hij wast vast besloten om zijn ouder vrienden weer eens op te gaan zoeken. Hij had toen die tijd veel Apprentices op geleden tot goed en snel warriors. Zo jongen kater in zijn bloei van zijn leven en nu al zo geworden door iets of iemand. Reidy zuchten bij de vele gedachten over deze kater. Hij wist niet wat hij moest doen, of wat hij nu eigenlijk wilden zeggen tegen hem. Vermoeit van wat hij zelf mee had gemaakt en van de langen toch ging hij voor de kater zitten. Zijn ogen bleven de jongen kater in de gaten houden te wel hij zicht zacht begon te wassen. Die katten en klitten moesten er toch uit en waarom nu niet.

Hoop dat het goed is, ben vandaag ook van het korte XD

_{Zijn grijze ogen stonden nog steeds wantrouwend tegenover de rode kater. Zijn spieren waren nog steeds gespannen, en zijn vacht nog overeind. Hij was verward, haalde realiteit en hallucinaties door elkaar. Hij wist niet meer wat echt was gebeurd, en wat zich enkel in zijn hoofd afspeelde. Hoeveel keer was hij al achterna gezeten door de woeste hond, nadat hij zijn moeder en zusje had zien sterven? Twintig keer? Tien keer? Eén keer? Of was het allemaal bedrog geweest? Hij wist het niet. Zelfs het daglicht waar hij elke ochtend mee opstond, scheen onecht. ''Moet ik ook bang worden?'' De duidelijk onbedoelde woorden van de kater verraste hem. De kater dacht dat er gevaar dreigde. Maar er was niets om bang voor te zijn. Niet voor de rode kater. Maar Moonpaw werd verscheurd door angst, angst voor iets dat zich enkel in zijn hoofd afspeelde. 'No, it's just..' Automatisch geen hij over op Engels, de taal die hij ook met zijn moeder en zusje had gesproken. 'I don't know,' vervolgde hij zacht, naar waarheid. Hij wist het allemaal niet meer. Zijn angstige houding liet hij vallen, en hij leek het toonbeeld van teneergeslagenheid. De hond had twee levens genomen, maar die van de kleine, grijze kater was ook al ver heen. Hij begreep niets meer van de wereld, en wenste dat de hond hem op een dag te pakken zou krijgen, als hij de hijgende ademhaling weer in zijn nek voelde, en de happende kaken hem dreigden te verslinden.}

De jongen kater bleef in de zelfde houding zetten, toen er werd gevraag door Reidy of hij zelf ook bang moet zijn voor gevaar. De houding van deze jongen ziel stond de lanharigen roden kater helemaal niet aan. Hij was in de tussentijd maar gaan zitten, en hij wilden weten waarom hij deze houding bleef aan houden. Soms had hij zelf ook last van werkelijkheid of juist niet. Toen hij zijn geliefde zag op de open plaats, wist hij niet wat hem overkwam. Hij hield van het clan leven, maar zonder haar was er niets meer om te vechten. Hoewel hij kittens achterlied is hij gewoon gegaan zonder iemand iets te zeggen. Reidy was daarom terug gekomen naar zijn huidig clan. Meteen ging zijn gedachten naar de jongen kater voor zat, er kwam geluid uit. 'No, it's just..' zei deze jongen kater tegen hem. Reidy trok zijn wenkbrauwen omhoog, hij krulden zijn staat om zicht heen en luister aandachtig naar wat hij verder zo gaan zeggen. 'I don't know,' zei hij even daarna. Ondertussen dat hij dat zei stak Reidy zijn grote kop naar voren om het goed te kunnen horen. Een staat kat moet meer talen kennen dan alleen zijn eigen. Reidy ging weer normaal zitten, en hij keek hem even nadenken aan. ''it is good'' zei hij te wel hij zelf niet wist of deze kater liever Engels had of zijn gewoon taal. Hij knikte vriendelijk naar de jonge kater voor hem. Hij had een ander houding aan, hij keek maar verslagen uit zijn ogen. Wat moets hij nu beginne tegen zo jongen kater, te wel hij zelf nog eens niet helemaal over zijn verdriet heen was. Voor hem was het makkelijk om alles te verbergen, en weg te stopen.