Fallen memories

Onderwerp: Fallen memories vr 12 apr 2013 - 20:57

Smoketear verliet voor de zoveelste keer het kamp. Hij was zelfs enkele nachten verdwenen, puur omdat hij zich niet meer tussen zijn clangenoten kon bevinden zonder gek te worden. Hij wist dat het moest gaan opvallen dat hij zo vaak verdween. Smoketear zuchtte, wat maakte het hem ook uit? Hij kon toch de waarheid zeggen? Dat hij zich niet meer op zijn gemak voelde in het kamp. En als ze verder vroegen kon hij zeggen dat het komt om dat katten hem verdenken van de moord op Smoketail, hij zou niet liegen, enkel zou hij door gaan met verzwijgen. Hij had ook gewoon geen keuze. Smoketear kwam bij de waterval aan. Hij staarde er naar, en toen werd hij op nieuw overvloed door herinneringen. Herinneringen aan hij en Lastbreathe. En dat kon hij dus ook zeggen, dat hij zich niet meer op zijn gemak voelde door zijn twee exen, eigenlijk drie exen. Smoketear zuchtte en liet zich door zaken op de grond. "Why me?" Gromde hij terwijl hij zijn nagels in de grond liet zaken en hij naar het water keek.

OOC: Stormstar~

Onderwerp: Re: Fallen memories wo 17 apr 2013 - 11:16

Luister dit:
https://www.youtube.com/watch?NR=1&v=sza4rh1YzsM&feature=endscreen

Kleine zonnenstralen braken door het wolkendek. Een warme wind woei over het woud. De tempratuur klom langzaam omhoog. Bladgroei hing in de lucht, het was heerlijk. In het kamp van het Riverclan territory, lag een rots. In de rots lag hun trotse leader, hij sliep. Zijn ademhaling was kalm en hij had een tevreden uitstraling.

Ik keek om me heen, zag de stilte. Mijn poten voelde moe aan. Terwijl mijn blik over de hoge velden gleden, zag ik een jonge kater aan komen lopen. Hij was in de war, schudde de hele tijd zijn kop. ''Wat is er mijn zoon?'' Sprak ik met diepe stem. De kater keek op met zijn verwarde ogen. ''Pap, waarom is het leven zo moeilijk?'' Ik keek hem serieus aan. ''Smoketear, kom naast mij zitten'' De kater liep op me af en kwam inderdaad naast mij zitten. ''Kijk over de heuvels, zie het leven door een andere blik. Kijk niet naar het donkere, maar naar de zon. Het gras lijkt altijd groener aan de overkant, maar je moet weten dat het hier ook altijd groen is.'' Ik keek hem aan. De kater keek down. Ik voelde het verdriet in zijn hart. Opeens vervaagde hij en ik. Opeens rende ik over de velden, ik dolde met een jonge kat. Hij had plezier en was zorgeloos. Ik lachtte luid en hij lachte speels mee. We rende, deden wedstrijdjes, stoeide en vingen prroi. De warme namiddag zon scheen om het tafereel. Ik vond het heerlijk, hij was mijn warmte. De kitten, bijna leerling was blij leergierig en opstandig. Opeens zat ik op mijn leader rots. Ik zag verschillende katten lopen, ze zagen er alleen allemaal hetzelfde uit. Het enige verschil was hun leeftijd, de beelden vertelde een verhaal. Ik keek naar de nursery, er sprong een sorgenloze kitten uit. Hij daagde zijn vriendjes uit en keek lief naar een andere witte vrouwtjes kitten. Hij likte haar oor. Ik glimlachte. Daarna zag ik de kater tegen zijn leader schreeuwen, waar vele andere katten bij waren. De leader was alleen bruin en niet grijs. Ik kreeg een steek van verdriet bij het zien van de leader. Ik slaakte een zucht. Ik zag beelden van verliefde stellen, hoe hij haar beet nam en weer liet gaan. Ik zag zijn fouten en de dingen die hij goed deed. Ik zag de geboortes van zijn kittens, allebei de nestjes. Toen zag ik opeens een andere kater liggen dood, het was alleen niet hem, maar Smoketail. Wat had hij er mee te maken? Opeens was alles weg, ik zag alleen wit. Ik liep door het witte heen. Opeens zag ik een kleine kitten zitten, vrolijk. Langzaam groeide hij, zag hem veranderen. Uiteindelijk was hij ongeveer net zo groot als ik. Ik keek hem aan in de ogen. De kater was alleen niet meer zorgeloos, pijn verlies en verdriet stond in zijn ogen. Haat, razernij, en iets wat hij duisternis noemde. Ik wist dat dat geen duisternis was, maar frustratie. Opeens hoorde ik een zuivere stem, licht als een veer. Ik hoorde mijn zusje. ''Hij heeft hulp nodig mijn grote broer, hij red het niet alleen. Hij is zichzelf kwijt.'' Ik knikte en likte de kater over zijn voorhoofd. ''Het komt allemaal goed.''

Het was zwart voor zijn ogen, hij voelde zijn bewustzijn terug keren. Stormstar spitste zijn oren en keek slaperig om zich heen. Vreemde boodschap, vond hij zelf. Hij schudde zijn kop en kwam overeind. Hij sloeg met zijn staart en keek naar buiten. Toen hij het kamp zag, zag hij de kater uit zijn droom. Smoketear liep met lome, lusteloze passen. Stormstar kon vanaf hier hier zien dat zijn vacht dof was. Hij zuchtte en keek naar de lucht, wat moest hij doen? Hij besloot achter Smoketear aan te gaan en gewoon met hem te praten. Hij stond op en liep dus achter zijn zoon aan. Even later zag Stormstar dat hij bij de waterval lag. Stormstar sloop naar hem toe. "Why me?" Gromde Smoketear terwijl hij zijn nagels in de grond liet zaken en hij naar het water keek. ''Misschien, omdat het al een lange tijd terug is mijn zoon, dat je mij om raad hebt gevraagd. Ik moet zeggen dat er een hele tijd voorbij is gegaan.''

Onderwerp: Re: Fallen memories wo 17 apr 2013 - 16:40

Smoketear keek in het water. Hij zag hoe slecht hij er uit zag. Zijn vacht was dof, alles aan hem was duister, slecht, gewoon niet meer zich zelf. Hij had er altijd uit gezien als de knappe, sterke, moedige Smoketear. En nu zag hij er uit als een monster, duister, slecht, onverzorgd, je kon duidelijk aan hem zien dat hij zich zelf totaal kwijt was geraakt. En dat was zijn eigen schuld, dat zag hij zelf ook wel in. "why me?" Vroeg hij terwijl hij zijn nagels dieper in de grond stak. ''Misschien, omdat het al een lange tijd terug is mijn zoon, dat je mij om raad hebt gevraagd. Ik moet zeggen dat er een hele tijd voorbij is gegaan.'' Smoketear verstijfde bij het horen van zijn vaders stem. Smoketear haalde diep adem, en draaide zich langzaam om naar zijn vader. "Vader..." sprak hij terwijl hij hem aan keek. "Wat is er in Starclans naam met me gebeurd!?" Vroeg hij. "Kijk naar mij! Ik ben me zelf niet meer... ik..." Smoketear gromde en schudde met zijn kop, hij kon geen woorden meer uit brengen. Hij had domme dingen gedaan. Hij had een poes die ook zich zelf kwijt was geraakt gedekt! Hij had misbruik gemaakt van de situatie! Hoe kon hij? Hij had een clan genoot vermoord! Hij had gespeeld met de liefde als of het niks voor stelde. En nu? Nu was hij alleen...

Onderwerp: Re: Fallen memories