Sleep&dream

De wereld vervaagd.. droom, kat, droom.. de enige keer dat de werkelijkheid je loslaat is nu
Leopardstrike lag in de Warrior's Den, waar in de vroege ochtend al kleine straaltjes licht naar binnen prikten. Desondanks bereikten ze zijn droom niet, zijn wereld van de slaap bleef onaangetast onder het scherpe licht dat over een tijdje, met het verschuiven van de zon, op hem zou schijnen. De wereld was nu nog mooi, onaangetast, niet zoals zijn ziel. Hij was een verbitterde kater. Leopardpaw mocht nooit de Medicine Cat's Apprentice worden, al wilde hij het zo graag.. zo graag.. Maar nu was er geen sprake van ongenoegen. Er was alleen dat heerlijke droomgevoel, met prachtige beelden die zijn geestesoog maar al te graag zag. Leopardstrike snorde zachtjes in zijn slaap, terwijl hij zich nog een keer omdraaide. Niemand kon hem nu uit die slaap halen.. het was te heerlijk.. Was hij maar voor altijd zo blijven liggen.. maar de trance van de slaap duurde niet langer dan noodzakelijk leek voor zijn biosysteem. Zodra ze scherpe zonnestralen zijn ogen bereikten werd hij ruw weggetrokken uit die heerlijke wereld. Meteen chagrijnig. Toch toverde hij nog een glimlach tevoorschijn en keek om zich heen. Was er iemand?

Langzaam was Emberstorm weggetrokken uit haar droomwereld waar haar poten gevleugeld waren en waar alles mogelijk was. Ze verbleef hier het liefst, maar hield ook van de echte wereld. Haar heldere groene ogen openden zich langzaam terwijl iemand die de warriors den uitliep op haar staart trapte. 'Hey kijk uit waar je loopt!' siste ze en ze kneep haar ogen eventjes tot spleetjes. Dat was het jammere van met veel anderen in 1 den slapen, maar ja, het wende. Toen ze apprentice was, was de apprentice den veel drukker. Dus dit maakte haar eigenlijk ook niet heel veel uit. Alleen zou ze niet meer over zich heen laten lopen, ze was niet meer zo'n stille muis zoals ze was toen ze een apprentice was. Ze was trots op zichzelf, op wat ze bereikt had. Maar toch, nu was ze wakker, nu kon we weer door de saaie sleur die elke dag plaats vond. Ze kwam half overeind uit haar nest, haar lapjesachtige vacht zat onder het mos van haar nest. Dat moest ze er eerst uit wassen voordat ze zich kon vertonen. Voorzichtig begon ze zich te wassen, zorgvuldig als een moederpoes bij haar kittens deed. Ze gaf niet zo erg veel om uiterlijk, maar ze moest wel een beetje goed voor de dag komen. En ze had ook geen zin om zichzelf pijn te doen, ze had een aardig lange vacht en dat kon nog wel eens klitten. Ze begon om zich heen te kijken, waren er nog anderen? De enige die ze zag was Leopardstrike, een eervolle warrior. Ze boog haar kop even, 'Goedemorgen Leopardstrike' Miauwde ze beleefd

De lapjespoes genaamd Emberstorm bevond zich ook in de Den. 'Goedemorgen Leopardstrike,' mauwde ze, waardoor hij haar eindelijk opmerkte. Was hij nog maar in die droom.. daar was alles veel zorgelozer. 'Goedemorgen Emberstorm,' mauwde hij terug, even beleefd. Er was bijna niemand in de Den, wat hem wel enigszins desoriënteerde toen hij net wakker was. Meestal werd hij al wakker voor het ontwaken van de zon. Dan lag iedereen nog snorrend op elkaar gepropd, in de krappe Den. Hij rekte zich even uitgebreid uit en hoorde bijna wat kraken. Daarna volgde hij Emberstorms voorbeeld en begon zichzelf zorgvuldig te wassen. Hij hield er niet van om onverzorgd rond te lopen, dat gaf zo'n raar gezicht. Om de stilte maar even te breken besloot hij iets te vragen aan Emberstorm. Die wist meestal wel wat er aan de hand was in het kamp. 'Zeg, Emberstorm,' begon hij,'weet jij iets over wie gaan patrouilleren en wanneer?' Anders kon hij nu net zo goed weer gaan slapen.

Emberstorm's groene ogen namen Leopardstrike nieuwsgierig op. Ze was nog wel eens scherp, maar ook erg nieuwsgierig. Ze wikkelde haar verschillendgekleurde staart om haar heen terwijl ze zich weer een keer uitstrekte, luid gapend. Eigenlijk had ze nog niet zo vaak met Leopardstrike gesproken.'Goedemorgen Emberstorm,' Miauwde Leopardstrike terug, ook beleefd. Emberstorm boog haar kop eventjes eervol voor de oudere warrior. Ze was bijna klaar met het wassen, alleen haar voorpoten zelf nog, haar lapjesvacht glom bijna. Ze was niet ingedeeld in een patrouille, maar erg opgelet had ze niet. Ze was bijna meteen weer door gaan slapen. Ze spitste haar oren naar Leopardstrike toe terwijl ze bezig was, want ze moest het natuurlijk wel horen als hij iets zei. 'Zeg, Emberstorm,' Miauwde Leopardstrike. Emberstorm tilde haar kop op, ze moest nu nog maar één poot. Ze hield haar hoofd eventjes scheef, 'Ja?' Miauwde ze vragend. 'weet jij iets over wie gaan patrouilleren en wanneer?' Ging de zin verder. Emberstorm dacht diep na, 'Ik weet het niet zeker, ik sliep toen nog half, ik weet in ieder geval dat ik niet op patrouille moet. Ik ga denk ik wel jagen bij zonhoog, anders lig ik maar de hele dag in de den te suffen.' Miauwde ze als reactie. Ze gaapte nog een keer diep en kwam daarna overeind.

Zijn heldergroene ogen inspecteerden zijn vacht voor de laatste keer voordat hij daadwerkelijk naar Emberstorm luisterde. Het idee van de hele dag blijven slapen had hij al verworpen. Daar had hij nu echt geen zin in zeg. In zijn droom had hij al de hele tijd gerend. In de echte wereld zou dat vast ook geen kwaad kunnen. 'Ik weet het niet zeker, ik sliep toen nog half, ik weet in ieder geval dat ik niet op patrouille moet. Ik ga denk ik wel jagen bij zonhoog, anders lig ik maar de hele dag in de den te suffen.' Ze had al beter opgelet dan hij. Meestal lette Leopardstrike wel op, maar niemand lette meer op hem tegenwoordig. Vroeger was hij goed begonnen als Apprentice, en ook als Warrior had hij niemand teleurgesteld. Het kon dus ook geen kwaad om iets te missen. 'Ik denk dat ik vanmiddag ook maar ga jagen,' mompelde Leopardstrike. Hij had nog voldoende tijd om iemand te vinden die met hem mee kon gaan. Wacht.. misschien Emberstorm? Ach wat, hij zou het later wel vragen. Wat maakte het ook uit.

'Ik denk dat ik vanmiddag ook maar ga jagen,' Miauwde Leopardstrike, Emberstorm moest haar oren spitsen en erg goed luisteren om hem te kunnen verstaan. Hij mompelde erg. Waarom? Emberstorm kon alleen maar gissen, maar het was niet naar haar smaak om in andermans zorgen te neuzen, ze vond dat niet nodig. Wie weet waren er niet eens problemen en stelde ze zich alleen maar aan. Leopardstrike was een veel oudere warrior dan zij, zijzelf was nog maar net de warriors den binnen gekomen, nog maar net EmberSTORM. Nee, ze moest zich er niet mee gaan bemoeien. Dus liep de slanke lapjespoes naar de zonovergoten uitgang van de warriors den. Ze draaide haar kop nog even om, 'Oke, veel succes Leopardstrike,' Miauwde ze eerbiedig. Van oudere warriors kon je leren, ze was nog niet zo oud zelf, ze voelde zichzelf niet eens een warrior, ze kon nog zoveel leren naar haar smaak, ze was nog maar een paar manen een warrior. Had Tallstar geen fout gemaakt, hadden ze haar wel tot een warrior moeten maken? Even draaiden haar oren naar achter, maar toen besefte ze zich dat ze in de opening van de warriors den was blijven hangen. Ze keek Leopardstrike dus nog even verontschuldigend aan en stapte daarna de opening uit.

'Oké, veel succes Leopardstrike,' miauwde Emberstorm eerbiedig. Ze was hier eigenlijk nog niet eens zo lang. Toch was Leopardstrike al gewend aan haar aanwezigheid. Emberstorm droeg haar taak met gratie. Kon hij maar gelukkiger zijn.. Dat zou zo opluchten. Maar ja, wat gebeurd is kan niet veranderd worden, net zoals de zon voor eeuwig rond zal gaan, maar nooit achteruit. Hij knipperde even met zijn ogen toen de schaduw van Emberstorm het licht tegen bleef houden. Het was hier eigenlijk wel koud, zo zonder licht. Met een verontschuldigende blik draaide de poes zich om en stapte uit de ingang. Leopardstrike stond op, inspecteerde voor de laatste keer zijn vacht en liep achter haar aan. 'Emberstorm, heb je zin om samen met mij te gaan jagen,' vroeg Leopardstrike, alsof hij iedere dag iemand meevroeg om te gaan jagen. Meestal jaagde hij alleen, maar op de een of andere manier had hij nu behoefte aan gezelschap. En zo vreemd was dat toch niet? Al 36 manen alleen..

De zon verwarmde haar vacht terwijl ze het kamp instapte. Haar ogen moesten wel even wennen aan het felle licht, in de warriors den was het namelijk een stuk donker. Maar ja, het beloofde een goede dag te worden. Ze ademde eventjes diep in en uit en rekte zich uit. Misschien moest ze zich niet zo veel zorgen maken. Door het uitstrekken moest ze uiteindelijk gapen, haar kaken kwamen los van elkaar en ze voelde zich wat meer ontspannen. Ze glimlachte even. Ja, een goede dag zou het worden, niet veel om je zorgen over te maken. Ze knipperde eventjes een paar keer met haar ogen. Zou ze eerst even gaan eten? Of tijdens het jagen gaan eten? Tijdens het jagen eten was efficienter maar ze had wel erg honger. Nee, ze ging eerst jagen. Ze liep richting de kamp uitgang, maar ze stopte in haar poot sporen toen ze een stem achter zich hoorde, een bekende stem. Ze draaide haar kop om. 'Emberstorm, heb je zin om samen met mij te gaan jagen,' Vroeg Leopardstrike aan haar. Emberstorm glimlachte aarzelend en knikte, 'Oke,' Miauwde ze en ze boog haar kop eventjes. 'Waar wil je gaan jagen Leopardstrike?' Ze had besloten de keuze bij de oudere warrior te leggen, dat was wel zo netjes of niet dan? Ze wou niemand op hun tenen stappen, eigenlijk verviel ze weer een beetje terug in het gedrag dat ze als apprentice had, eerbiedig zijn, stilletjes, terwijl ze zichzelf had beloofd dat ze sterker zou zijn. Maar ja, oude gewoontes verdwijnen niet zo snel? En wat was er eigenlijk ook mis mee. Waarom zou je met een masker door het leven gaan?

Opnieuw moesten zijn ogen wennen aan de verandering van licht, alleen deze keer deed het bijna pijn aan zijn ogen. Leopardstrike knipperde even kort met zijn ogen. 'Oké,' antwoordde Emberstorm op zijn vraag. 'Waar wil je gaan jagen, Leopardstrike?' Leopardstrike dacht even na. Waarom niet op de Hoge Vlaktes? Daar zaten wel wat konijnen. Dat waren goede prooien. Het duurde altijd even voor ze je doorhadden, plus dat je ze duidelijk kon zien lopen. Het enige probleem kon zijn dat ze te sterk voor je waren, maar dat gebeurde bijna uitsluitend bij Apprentices of bij katten die net Warrior waren. Het stemde hem wat milder dat Emberstorm beleefd bleef. Sommige Warriors werden overmoedig en hondsbrutaal. Daar had zij blijkbaar geen last van. Gelukkig, want chagrijnig was hij al genoeg. 'Ben je het eens met de Hoge Vlaktes,' legde Leopardstrike zijn keuze neer. Daarna keek hij even het kamp rond, in afwachting van een antwoord.

Emberstorm's staart zwiepte ietwat nerveus heen en weer, had ze iets verkeerd gezegd? Het bleef zo lang stil. Het beviel haar niet, maar toch, ze mocht Leopardstrike wel. Emberstorm likte zwijgend langs haar poot, wachtend op het antwoord. Ze wreef haar poot langs haar vuurkleurige oor, ze had alle tijd van de wereld, maar alleen niet al het geduld, toch bleef ze beleefd. Ze had geen zin om de oudere warrior op zijn teentjes te trappen, want dan zou hij vast niet meer met haar willen jagen en al haar waarschijnlijk een grote uitbrander geven. Hij was meestal niet in zo'n goed humeur, dat was Emberstorm wel opgevallen. Dus ze bleef op haar hoede bij hem. 'Ben je het eens met de Hoge Vlaktes?' Miauwde Leopardstrike. Hoge vlaktes.. Ze keek even naar de stand van de zon, ja, dat zou een goed idee zijn. Emberstorm knikte instemmend, 'Goed idee, rond deze tijd van de dag zullen de konijnen vast eten zoeken, ze zullen waarschijnlijk nog niet zo lang wakker zijn en dus ook nog wat duf.' Miauwde ze, uitleggend wat zij vond. En omdat ze nog niet zo wakker zijn.. Vang ik er misschien een paar.. Voegde ze er in gedachten aan toe, even verscheen er een onzekere glans in haar ogen. Emberstorm was niet zo erg zeker, ze had vaak problemen hier mee. En dat ze niet de beste was in jagen hielp ook niet echt. Ze liet vaak prooi ontsnappen, ze was niet zo snel als de meeste windclankatten. Ze keek eventjes ietwat nerveus naar Leopardstrike, hij had haar moment van onzekerheid toch niet gezien? Ze zou zich dood schamen als hij dat wel had..

'Goed idee, rond deze tijd van de dag zullen de konijnen vast eten zoeken, ze zullen waarschijnlijk nog niet zo lang wakker zijn en dus ook nog wat duf,' antwoordde Emberstorm. Leopardstrike knikte instemmend. Het maakte hem niet zoveel uit. Konijnen ontsnapten toch niet zomaar; ze vielen op als je ze eenmaal in het vizier had. Hij was afgeleid geweest door allerlei activiteiten in het kamp. Sommige katten zaten te tongen, anderen bespraken iets. Misschien een patrouille, of ook een jacht. De kits lagen vast nog te slapen. Leopardstrike kon het niet zoveel schelen. Maar toen zijn blik over de Medicine Cat's Den gleed voelde hij even een steek in zijn hart. Als Leopardpaw had hij zo graag Apprentice willen worden van Littlecreek.. maar hij verbood het hem. Leopardstrike voelde even een soort van haat opflakkeren. Snel schudde hij het van zich af. Nu ging hij op jacht, met Emberstorm. 'Zullen we vertrekken,' vroeg hij, zijn stem op een neutrale toon. Zijn staart zwiepte nog een keer heen en weer voor hij opstond en met rustige, regelmatige passen zijn weg maakte naar de uitgang van het kamp.

Emberstorm's blik werd ietwat nerveus toen Leopardstrike na zijn instemmende knik, niet meer reageerde. Waar keek hij naar? Ze volgde zijn blik aarzelend, niet goed wetend wat ze moest doen. Moest ze hem wakker schudden? Ze opende haar mond om iets te zeggen maar sloot hem weer. Daarna viel het haar pas op dat hij naar de medicine cat den keek. Waarom? Was hij gewond? Ze voelde zich net een apprentice, waarom? Ze schraapte haar keel even, 'Leopardstrike, gaat het wel?' Miauwde ze, proberend de nerveuze ondertoon in haar stem uit te bannen, zag ze eventjes een vreemde blik in Leopardstrike's ogen? of verbeelde ze zich dat maar? Ze schudde haar kop eventjes, nee, ze was paranoide aan het worden, ze moest zich niet zo erg de put in denken. 'Zullen we vertrekken?' Vroeg Leopardstrike op een neutrale toon. Emberstorm schrok op uit haar gedachten, was ze zo ver weggezonken? Met een kort knikje liep ze achter hem aan, haar zachte poten maakten nauwelijks geluid op de harde ondergrond van het kamp. Ze wrong zich een weg door de doornentunnel naar buiten. Doornen haakten zich in haar halflange vacht, maar nu was ze dat wel gewend. Ze grinnikte eventjes binnensmonds toen ze terug dacht aan hoe erg verstrengeld ze was geraakt in die prikkende takken toen ze pas net een apprentice was, haar mentor toen had haar moeten bevrijden. Het was best een afgang geweest, maar nu kon ze er wel om lachen.

'Leopardstrike, gaat het wel?' Emberstorm's stem drong wat laat tot hem door. Hij had naar de Medicine Cat's Den zitten staren. Alweer. Leopardstrike negeerde de vraag. Even flitste het door hem heen dat Emberstorm zich daardoor misschien wel wat ongemakkelijk zou voelen, maar de seconde erna besloot hij dat het hem niets kon schelen. Leopardstrike was nooit een prater geweest, meer een teruggetrokken denker en soms een doener. Hij zag nauwelijks Emberstorm's knikje voor hij ging lopen. Het regelmatige getik van zijn pootkussentjes op de grond zorgde voor rust in zijn nu enigszins overhoop liggende gedachten. Bij elke tik leek er wel iets geordend te worden, zelfs dingen waarvan hij dacht ze allang weggestopt te hebben. Vergeten was moeilijker dan men dacht; je moest de herinneringen alleen weer terug zien te halen. Door zijn korte vacht kon hij zonder problemen door de doornenmuur om het kamp heen. Omdat Emberstorm al eventjes niets meer gezegd had keek Leopardstrike om. De poes had iets meer moeite dan hij om door de uitgang te komen, maar ze maakte zich er toch nog goed vanaf. Hij wachtte even tot ze erdoor was, gewoon om nog wat beleefd over te komen. Zodra Emberstorm zich bij hem gevoegd had, zette hij er flink de pas in en begon zijn tocht naar de Hoge Vlaktes.
Na een tocht die eindeloos leek te duren kwamen dan toch eindelijk de Hoge Vlaktes in zicht. Leopardstrike kreeg even een tevreden glans in zijn ogen. Toen hij jonger was, was hij hier net zo snel en zonder omwegen aangekomen. Hij was nog niet aan het tanen door zijn steeds ouder wordende lichaam. 36 manen kon nog best. Hij herinnerde zich de Apprentice nog, die hem vroeg of hij niet in de Elders Den moest liggen. Die had het geweten. Een flinke kras op zijn neus was genoeg geweest om hem ervan te overtuigen dat Leopardstrike een volwaardige Warrior was. Zijn zintuigen reageerden sneller op de omgeving dan hijzelf deed. Zijn oren registreerden het geluid van een konijn. Een onwetend konijn. Leopardstrike zakte in de sluiphouding, zijn staart zorgvuldig achter zich om zijn evenwicht te behouden. De volgende momenten waren de laatste van het konijn en de eerste van een snelle vangst voor Leopardstrike. Rustig liep hij weer terug naar de plek waar hij vandaan was gekomen. Zou Emberstorm ook al aan het jagen zijn? Ontspannen zocht hij een goede plaats om zijn prooi te begraven en keek toen om zich heen. Als je samen met iemand ging jagen moest je toch af en toe wel kijken waar diegene was?