Drinken

Met lichte, verende pasjes liep Dewpaw door het bos heen. Ze wist dat ze eigenlijk niet alleen op stap mocht gaan, maar ze was gewoon wel nieuwschierig. Met haar blauwe ogen keek ze door het bos heen. Het was hier wel heel groot. Rustig ging ze zitten, en keek om zich heen. De dag was al lekker begonnen, en de zon scheen waterig door de bomen heen, waardoor je een prachtig effect kreeg. Tevreden liep de jonge Apprentice weer verder. Ze had al een paar basistechnieken geleerd, maar ze kende ze nog niet allemaal. Dewpaw keek nog een keer om zich heen terwijl ze liep. Hoog in de bomen klonken de mooiste vogel geluiden, die door het bos geen galmde. Het was een prachtig geluid. Soms kwamen hier tweebenen die vol aandacht luisterde naar alle geluiden. Dewpaw vond dat maar niets. Ze ving ze veel liever natuurlijk! De licht grijze poes keek weer vooruit, en liep zachtjes verder. Een tijdje later klonk er zacht geruis in de verte. Voor haar lag een zacht stromend beekje, die gevuld was met heerlijk koel water. Gulzig rende Dewpaw er op af. Ze bracht haar tong naar het water toe, en begon te drinken. Heerlijk fris water stroomde haar buik in. Dewpaw kwam weer omhoog. Ze likte nog even snel het water van haar lippen af, en ging voor de oever zitten. Ergens op een plekje in het bos, schen de zon door de bladeren heen. Dewpaw stond op, en liep er op af. Midden in die cirkel ging ze zitten. De Apprentice genoot van de zon, en sloot haar oogjes even. Ineens gingen ze weer open. Ergens voor haar zag ze dat een andere Apprentice naar haar toe kwam. Dewpaw bleef rustig zitten waar ze zat. Alles was goed, zolang er maar geen Warrior tevoorschijn kwam. Het licht dat op de licht grijze poes scheen, glansde mooi op haar vacht. Dewpaw fonkelde even met haar ogen, en glimlachte naar de Apprentice die voor haar stond. Rustig wachtte ze af.

Foxpaw trippelde rustig tussen de struiken door. De zon scheen rustgevend op zijn warm oranje getinte vacht. Eigenlijk kon de prooi hem al van veraf zien aankomen, maar ja, hij was ook nog niet zo lang een apprentice, hij zou er vast wel eens technieken voor leren? Want iedereen kon toch leren jagen? Zelfs hij met zijn oranje vacht? Ach ja, hij hoefde zich geen zorgen te maken. Alles kwam vast wel goed. Hij moest er gewoon in vertrouwen. Hij knipperde eventjes tegen het felle zonlicht dat tussen het gebladerte van de bomen doorscheen. De wind had de takken doen buigen, en de straal licht die zich een weg daartussen gebaand had, was precies in zijn ogen gevallen. Hij wendde zijn kop eventjes af, hij kon niet goed tegen erg fel licht in zijn ogen. Plots, ritselde een varen. Foxpaw spitste zijn pluizige oren en keek op. Een dikke muis scharrelde rond tussen het gebladerte dat door de bomen los was gelaten. Het diertje had hem blijkbaar nog niet door gehad. Misschien kon hij het beestje vangen? Dan had hij bewezen dat hij het wel kon! Hij liet zich een beetje klunzig in een jachthouding zakken, wie weet was het mogelijk dat hij het diertje kon vangen? Voorzichtig tilde hij zijn bruingekleurde pootje op en zette hij het voorwaarts neer. Bijna geruisloos kwam zijn poot neer op het gebladerte. Oke, dat ging goed, nu de volgende poot nog. Weer, met dezelfde voorzichtigheid, stapte hij voorwaarts. Alleen dit keer had hij geen rekening gehouden met de ondergrond. Onder de blaadjes lag een takje, en deze was niet zo stil. Met een zachte knap knapte het takje door midden. Het muisje keek geschrokken zijn richting op, zijn oren gespitst en zijn zwarte kraaloogjes opengesperd. Met een rotvaart ging het diertje ervandoor. Snel zette Foxpaw de achtervolging in, takken haakten zich in zijn vacht alsof ze hem wouden afremmen, nee, het was te laat. Het muisje was in zijn veilige holletje geschoten, te laat. Foxpaw legde ietwat teleurgesteld zijn oren naar achter en trok wat takjes uit zijn halflange, maar toch redelijk gladde, vacht. Hij spitste zijn oren, hij had geen idee dat hij zo dicht bij het stroompje was gekomen! Hij trippelde er voorzichtig heen, je wist maar nooit waar je voor moest uitkijken. HIj keek tussen de varens door, het was een andere apprentice, ja, volgens mij kende hij haar wel. Hij kneep zijn ogen eventjes half dicht, proberend de naam van de apprentice op te lepelen uit zijn herinneringen, hij en namen? Dat ging nooit goed komen. Uiteindelijk schoot hem een naam te binnen, als die nou maar goed was. Hij trippelde voorzichtig tussen de varens vandaan en ging zitten, 'Hallo Dewpaw,' Miauwde hij vriendelijk, hopend dat hij de goede naam had gezegd.

Een mooie oranje kop stak tussen de varens uit. 'Hallo Dewpaw,' Miauwde hij vriendelijk. De kater trippelde wat verder door, en ging zitten. Dewpaw moest even nadenken. Wie was dat nou ook alweer? Ze dacht even diep na. Het was een oranje kater, met net zo'n blauwe ogen als zij. Alleen iets lichter. Hij leek een beetje op een vos... Foxpaw! Dat was het. 'Hallo Foxpaw!' Zei Dewpaw vriendelijk. Glimlachend kneep ze haar blauwe ogen dicht. Dewpaw keek even naar Foxpaw. Er zaten een paar kleine takjes in zijn vacht. 'Heb je net gejaagd?' Vroeg de poes een beetje lachend. Het leek er tenminste wel op. Hoe kom je anders aan al die takjes in je vacht. Gelukkig had Dewpaw niet zo'n dikke vacht. Die moest je voortdurend wassen. Maar ze vond het wel heel mooi staan. Tenminste mooier dan haar korte vachtje. Voorzichtig stond de poes op, en ging met ongeveer 10 centimeter afstand naast Foxpaw zitten. Hij zat namelijk op een afstandje. Zo vond ze het wel gezellig. Zijn oranje vacht kleurde leuk bij haar licht grijze vachtje. Rustig wachtte ze op het antwoord van Foxpaw. Het was nu net begin middag, en de zon begon steeds warmer te schijnen. Tevreden stak Dewpaw haar kop de lucht in, en spinde bijna onhoorbaar. Zachtjes geniete ze van de warmte die haar vacht opwarmde.

(Sorry voor de korte post. Ik had niet veel inspiratie )

Foxpaw knipperde vriendelijk naar de apprentice voor hem, ze zag er vriendelijk uit, ze had wel een veel kortere vacht dan hij. Eigenlijk was hij een beetje jaloers op haar, zij had vast nooit last van takjes en blaadjes die in haar vacht bleven haken, achja, hij had het waarschijnlijk veel minder snel koud. Dus hij kon niet klagen? Wat maakte het ook uit, Dewpaw zei iets, hij moest opletten, straks had hij gemist wat ze had gezegd! Nee dat had hij niet, hij had het duidelijk opgevangen. 'Hoi Foxpaw!' Was het antwoord, het klonk vriendelijk. Foxpaw boog zijn kop eventjes als vriendelijk gebaar en krulde zijn pluizige staart rond zijn bruine voorpoten. Hij gaapte eventjes diep, wakker was hij niet. Eigenlijk was hij dat ook nog maar net, dus daar kon hij niks aan doen. 'Heb je net gejaagd?' Vroeg Dewpaw, ze lachte een beetje. Hoe wist zij dat? Oh wacht.. Natuurlijk.. Een beetje gegeneerd keek hij naar zijn vacht en trok er schaapachtig nog een takje uit, 'Een beetje..' Miauwde hij aarzelend, 'Erg succesvol was ik niet.. Prooien zien me waarschijnlijk van mijlenver aankomen.' Hij was niet zo extravert van natuur, al was zijn vacht wel een felle kleur. Hij dacht terug aan de jachtpartij, het was WEL leuk, hij voelde de adrenaline nog door zijn poten stromen terwijl hij de muis achtervolgde, ja, het was leuk. Hij sloot zijn ogen eventjes tevreden. Wat maakte het uit dat hij de muis ontsnapt was? Het was waardevolle ervaring die hij had opgedaan, dus waarom zou hij klagen? Hij had nog een heel leven voor zich waarin hij muizen en andere dieren kon vangen. Hij spitste zijn oren eventjes, zat Dewpaw.. te spinnen? Hij kon het niet goed horen, zijn concentratie was toch alweer afgedwaald. Hij keek naar een vlinder die langs zijn neus fladderde. Voorzichtig tilde hij zijn ene voorpoot op om naar het insect te reiken, al snel gevolgd door de ander, al bleef hij op zijn achterpoten zitten. Hij staarde naar de vlinder, keek naar elke vleugelslag van het diertje. Voorzichtig sloeg hij ernaar met ingeklapte nagels, totdat hij zijn evenwicht bijna dreigde te verliezen. Met een zacht plofje kwamen zijn voorpoten weer op de grond terecht, verborgen onder zijn pluizige staart die er weer omheen krulde, nee, koude poten had hij nooit.

'Een beetje..' Zei Foxpaw aarzelend. 'Erg succesvol was ik niet.. Prooien zien me waarschijnlijk van mijlenver aankomen,' Miauwde hij weer. Dewpaw dacht na. Dat is inderdaad zo. Zijn oranje vacht was niet bepaald een schutkleur. Maar dat maakte niet zo veel uit. Vond Dewpaw. Sommige katten uit de RiverClan hadden net zo'n felle vacht. De licht grijze poes had eigenlijk nog nooit zo geprobeerd zelf een muis te vangen. Alleen onder leiding van een Warrior. Maar dat is natuurlijk niet leuk! Straks ging zijn het wel proberen. Haar gedachten dwaalde zachtjes af, terwijl ze nog heel zachtjes spinde. Dewpaw werd weer afgeleid door een vlindertje die langs Foxpaw's neus vloog. Ze oranje kater hief zijn poot voorzichtig op, en haalde er met ingetrokken nagels naar uit. Zijn andere poot hield hij nu ook in de lucht. Het was een grappig gezicht. Foxpaw sloeg er naar toe. Dewpaw lachte zachtjes. De oranje kater verloor zijn evenwicht bijna, en lande weer op twee voorpoten. Dewpaw lachte weer eventjes, en sloot haar ogen voor een kort momentje. De kater krulde zijn staart weer om zijn poten. Het was wel een mooi gezicht zo. Had zij ook maar zo'n lange vacht.. Dewpaw schudde haar kop even, en keek tevreden vooruit. Ze moest blij zijn met wat ze had. Het werd weer stil tussen de twee. 'Wat kwam jij hier eigenlijk doen?' Vroeg Dewpaw nieuwschierig terwijl ze haar lippen krulde.

Foxpaw keek het vlindertje na, als hij meer zijn best had gedaan.. Hij hoorde Dewpaw zachtjes naast zich lachen, had hij iets stoms gedaan? Had hij het vlindertje dan wel kunnen vangen? Hij hield zijn kop eventjes scheef en focuste zijn aandacht weer op de vlinder. De vleugels van het diertje glansten in het zonlicht, zou zijn vacht dat dan ook doen? Hij keek eventjes naar de oranjegekleurde haren, nee, echt glanzen deden ze niet. Maar hij had zich ook redelijk vervuild met zijn wilde toer door het woud. Als hij terug in het kamp was zou hij zich wel wassen, dat was niet zo'n groot punt of niet dan? Hij gaapte eventjes diep, nope, wakker was hij serieus niet. Hij ging weer staan en boog voorover naar het water. Voorzichtig likte hij wat van de koele vloeistof op. Water was leven, het was essentieel voor leven. Hij rekte zich eventjes uit en ging aan de waterkant liggen. Hij keek in het water, naar zijn reflectie, zijn neus en voorpoten raakten het wateroppervlak bijna aan. Hij kon zich over zoveel dingen verwonderen. Maar waarom zou hij dat doen? Misschien hoorde het wel bij hem. Eigenlijk kon het hem ook niet echt boeien, waarom zou hij er van wakker liggen? Waarom stelde hij zichzelf zovaak vragen? Hij schudde zijn kop eventjes, wake up call Foxpaw, Dacht hij bij zichzelf. Hij keek weer naar zijn reflectie, twee blauwe ogen staarden terug, zag hij er echt zo uit? Of zou het water een verkeerde reflectie geven? Vroeg hij zichzelf af. Plots klonk er een stem achter hem, hij schrok op. Hij was zo in gedachten verzonken geraakt dat hij vergeten was dat Dewpaw er nog was. 'Sorry, ik was eventjes aan het denken' Miauwde hij verontschuldigend terwijl hij eventjes beschaamd wegkeek. Concentratie.. Concentreer je.. Het was al zo vaak tegen hem gezegd, maar hij kon het niet. Zijn gedachten dwaalden als maar keer op keer af. Hoe kon het dan ooit goed met hem aflopen? Straks dwaalde hij af met zijn gedachten tijdens het jagen of nog erger.. Tijdens een gevecht! Pas daarna besefte hij dat hij nog antwoord moest geven op de vraag van Dewpaw, 'Ehm.. Ik was gewoon het kamp uitgelopen om het gebied te verkennen, ik ken het namelijk nog niet zo goed.' Miauwde hij als uitleg waarom hij hier was, 'En jij? Waarom ben jij hier?' Voegde hij er nieuwsgierig aan toe terwijl hij zijn kopje even scheef hield.

De kater was weer afgeleid door het vlindertje. Zijn vleugels glansde in het zonlicht. Dewpaw zag dat Foxpaw even nadacht. De oranje kater keek even naar zijn eigen vacht. De kater gaf daarna een luide geeuw. De kater rekte zich uit, en liep naar het water. Daar hurkte hij, en boog zijn kop voorover. Hij dronk gulzig het koele water op. Het duurde even. Dewpaw hield haar kop even een beetje schuin, en glimlachte. De kater zat in diepe gedachten. Dewpaw keek naar Foxpaw. De oranje kater keek in het water. Voorzichtig vroeg Dewpaw iets aan Foxpaw. De oranje kater schrok op. 'Sorry, ik was eventjes aan het denken,' Verontschuldigde Foxpaw terwijl hij beschamend weg keek. 'Ehm.. Ik was gewoon het kamp uitgelopen om het gebied te verkennen, ik ken het namelijk nog niet zo goed.' Zei hij als antwoord op haar vraag. Dewpaw gaf een kort knikje. 'En jij? Waarom ben jij hier?' Vroeg hij daarna nieuwschierig. Foxpaw hield zijn kop even schuin, en keek haar aan. 'Nou.. Ik was eigenlijk ook van plan om eens rond te kijken,' Zei ze vriendelijk. 'En geef toe, dit is een prachtige plek,' Glimlachte ze. Dewpaw stond op, en liep naar de rand van de oever toe. Daar ging ze naast Foxpaw zitten. Even keek de licht grijze poes in het water. Daar zag ze zichzelf. Haar blauwe ogen fonkelde in haar zicht. De poes glimlachte even. Ze had zichzelf eigenlijk nog nooit bekeken in het water. Ze wist zelfs niet dat ze zo'n blauwe ogen had... Ze dacht, gewoon, blauw... Dewpaw raakte heemaal verzonken in het water. Met diepe gedachtes. Net zoals Foxpaw net deed. De poes glimlachte weer, en keek daarna weer naar Foxpaw.

Foxpaw schudde zijn dikke vacht eventjes uit waardoor het eventjes overeind stond. Maar de zwaartekracht trok het al snel weer naar beneden, zoals altijd. Hij was blij dat zijn vacht niet zo snel pluisde, dan zou hij er de halve dag bij lopen als een ontploft bolletje fluf. Hij likte zijn voorpoot zwijgend schoon. Hij wachtte op een reactie van Dewpaw op zijn vraag. Maar deze kwam uiteindelijk ook. Hij spitste zijn pluizige oren en luisterde geduldig, 'Nou.. Ik was eigenlijk ook van plan om eens rond te kijken, Miauwde Dewpaw, Foxpaw knikte, goede reden. Want.. Hij was zelf ook hier om die reden. Dan moest het wel een goede reden zijn, tenzij hij een slechte reden had. Hij spitste zijn oren weer, Dewpaw sprak verder, 'En geef toe, dit is een prachtige plek,' Miauwde Dewpaw met een glimlach. Foxpaw knikte instemmend, 'Ja, dat is het inderdaad,' Miauwde hij instemmend, 'Kijk dan naar hoe de zon op het water schijnt.' Zijn poot rees in de lucht en hij wees naar het water oppervlak, het glansde en fonkelde in de heldere zonnestralen. Met scheefgehouden kop keek hij ernaar, hoe kon het dat dat water wel glansde terwijl de bomen dat niet deden? Of misschien kwam het gewoon omdat het water gladder was. Hij keek op toen Dewpaw naast hem kwam zitten en glimlachte aarzelend. Ze leek nu verzonken in gedachten te zijn, net zoals hij was. Hij keek haar observerend aan. Hij tilde zijn voorpoot op en porde in haar zij. Daarna sprong hij in het verkoelende water en schepte hij water op met zijn voorpoot. Hij zwiepte het naar Dewpaw en spetterde daarna nog wat meer water naar haar toe, springend en stuiterend.

'Ja, dat is het inderdaad,'Miauwde Foxpaw instemmend. 'Kijk dan hoe de zon op het water schijnt,' Zei de kater weer. Hij wees met zijn poot op het sprankelende water, die de zon weerkaatste. Het was een prachtig gezicht. Heldere zonnestralen weerkaatste in het water. Ineens voelde ze een por in haar zij. Dewpaw keek op. De oranje kater was in het ondiepe water gesprongen. Het water spatte alle kanten op. Foxpaw schepte water op met zijn voorpoot, en spetterde het naar Dewpaw. De poes keek lachend terug, en dook het koele water ook in. Het was maar een ondiep beekje waar je gewoon in kon staan. Het water voelde verkoelend aan, en haar huid prikte ervan. Gelukkig xat ze in de RiverClan. Nu was ze eraan gewend. Speels sprong Dewpaw door het water heen, terwijl ze water naar Fozpaw terug spatte. Lachend keek de poes om. Ze hield er altijd al van om in het water bezig te zijn. Er wou alleen bijna nooit een Apprentice meedoen. Maar Foxpaw speelde wel lekker mee. De zon scheen fel op Dewpaw's vacht, dat een warme gloed bracht. Hier genoot ze nou van. De zon scheen half in haar ogen, waardoor er een soort fonkeling ontstond. Ze kneep haar ogen half dicht. Dewpaw wachte af op het gespetter van Foxpaw. Dat ze tenminste wel verwachtte!

(Meep, korte post...)

Foxpaw hapte eventjes geschrokken naar adem toen het koele water over zijn vacht golfde, ondanks dat hij kon staan, kwam hij niet zo hoog boven het water uit. De heldere vloeistof glinsterde nog steeds en hing nu in druppeltjes aan zijn snorharen. Hij keek er eventjes verdwaasd naar en schudde daarna zijn kop. Hij keek naar de kleine steentjes onder zijn poten, die bij elke beweging verschoven. Daarna werd hij natgespetterd, ergens had hij dat ook wel kunnen verwachten. Want zeg nou zelf, hij had zelf ook iemand natgespetterd. Hij liet zich in het water zinken en kroop onderwater naar Dewpaw toe. Daarna duwde hij haar poten onder haar weg, althans, dat probeerde hij en kwam toen zelf proestend weer boven. Hij hapte naar lucht en kuchte lachend wat water uit terwijl op de kant klom. Hij schudde zijn dikke oranje pels uit en keek om naar Dewpaw, was hij misschien iets te wild geweest? Misschien had hij haar niet om moeten duwen. Hij wiebelde eventjes nerveus met zijn oren. 'Sorry Dewpaw, ik was te wild' Verontschuldigde hij zichzelf met achteruitgelegde oren. Hij zette zijn vacht iets op, nu hij nat was, was de zon ineens minder warm en de bries veel kouder. En hij zou ook nog wel even nat blijven, te wijten aan zijn dikke vacht. Water bleef daar tussen zitten, en waarschijnlijk zou het ook wel even duren voordat zijn vacht zich aangepast had aan het water.

Dewpaw had Foxpaw net speels terug gespetterd. Ze zag de kater lachen. Foxpaw dook onderwater. Wat doet hij nou? Dacht Dewpaw terwijl ze haar kop een beetje schuin hield. Ineens voelde ze dat haar poten onder haar vandaan werden gehaald. Eventjes zonk Dewpaw naar beneden. Ze keek onderwater even om zich heen. Daar zag ze een oranje vacht. Foxpaw! Proestend kwam ze weer boven water uit. De oranje kater was al op de kant gekropen. Glimlachend volgde Dewpaw hem. Ze kwam op de kant aan, en schudde zich uit. Lachend keek ze naar Foxpaw. Maar Foxpaw keek een beetje verontschuldigend. 'Sorry Dewpaw, ik was te wild,' Zei hij zachtjes. Zijn oren lagen in zijn nek. Dewpaw keek hemhalf glimlachend aan. 'Ow, geeft niet hoor.. Ik vond het juist wel leuk!' Zei ze met een vriendelijk gezicht. 'Ik hou wel van een beetje ravotten,' Zei ze nog eens. Maar nu met een iets grotere glimlach. Nog een keer schudde ze zichzelf goed uit, en gaf een stevige lik over haar pels. De druppels van het uitschudden vlogen in het rond, en gaven een mooi effect daardoor. Iedere wind bries voelde nu koud aan. Hoe zacht het nou was. Maar ze was zo weer opgedroogd met haar korte vachtje. Dewpaw keek weer naar Foxpaw. Bij hem zou het allemaal wat langer duren natuurlijk...