I don't belong here anymore [Undertaker]

Mokkend liep ze rondjes door haar tuin. Echt wie een vredesnaam had het verzonnen om iets uit te vinden wat je katten aan kon trekken? Op de een of andere manier waren haar tweebenen met het idee gekomen om haar net zo’n vel om te doen als hun altijd hadden. Met het gebaar dat ze het dan minder koud had buiten, wat een onzin. Ze had het sowieso niet koud buiten. Denk maar niet dat ze met dat geval om, haar tuin uit zou gaan. Het voelde naar en had een vreemde geur. Haar poten waren er doorheen gestoken en het bedekte haar rug en buik. Het had een roze kleur en er stond een konijn op afgebeeld. Serieus? Ja serieus… Ze stopte met lopen, omdat dat ding daardoor alleen maar schuurde. Ze moest een manier zien te vinden om dat vel kwijt te raken. Misschien als ze tegen de boom aan zou schuren. Ze trippelde naar de boom toe en begon haar rug er tegen aan te wrijven. Wat een branderig gevoel veroorzaakte, waardoor ze er maar snel weer mee ophield. Daardoor zou ze alleen haar vel maar open schuren. Dit had geen zin, misschien zou de tweebeen het weer af doen als ze maar genoeg klagerig mauwde. Ze liep naar het kattenluik toe en liet zich er weer door naar binnen glijden. De tweebeen zat naar een levenloos beeld te kijken, nog zoiets vreemds. Het bewoog en het was vierkant, maar het leefde niet. Ze sprong bij de tweebeen op de bank en mauwde klagerig. De vrouw draaide zich naar haar om. “Skinny wat heb je nou gedaan!” riep ze geschrokken. Ze keek de tweebeen onverschillig aan. “Nou heb je je hele trui gesloopt!” De vrouw begon het haastig af te doen, op die snelle manier waarop alleen tweebenen dat konden. Aangezien zij van die handige klauwen hadden. “Kijk nou,” ze hield hem voor haar neus. Er zat een gat op de plek waar eerst de afbeelding van het konijn gezeten had. “Heb je je nou niet pijn gedaan?” de vrouw boog zich over haar heen en zuchtte opgelucht. “Alleen maar een schrammetje,” ze legde de trui op de tafel en keek weer naar het levenloze scherm. Skinny Love schudde even haar kop en sprong toen weer van de bank af. Ze had geen kik gegeven. Ze snapte ook niet wat ze daarnet gezegd had en het interesseerde haar ook niet. Ze was dat stomme vel tenminste kwijt. Nou kon ze fatsoenlijk de deur uit. Ze liet zich opnieuw door het kattenluik glijden en klom over het hek. Ze zou het bos in gaan.
Er lag een tevreden blik in haar gele ogen terwijl de huizen plaatst maakten voor bos. Ze vond het heerlijk als de bosgeur de geur van de huizen overstemde. Ze verzonk in gedachten, waardoor ze niet doorhad waar ze heen liep. Opeens stond ze met een schok stil, haar ogen werden groot. Was ze helemaal hier heen gelopen? Ze had het niet eens doorgehad, misschien begon ze dan toch oud te worden. Dat was niks voor haar. Ze was hier niet meer geweest sinds, sinds dat ze gevangen werd. Voor haar strekte het Shadowclan territorium zich uit. Ze stond op de grens, ze deed een stap achteruit waardoor ze nog niet in Shadowclan gebied was en ging zitten. Er lag even een verlangende blik in haar ogen, maar die verdoezelde ze snel weer. Ze hoorde hier helemaal niet te zijn, dat zou alleen maar herinneringen opwekken en daar had ze geen zin in. Ze wilde net weer op staan om weg te gaan toen een verse Shadowclan geur haar neus bereikte, ze verstijfde.

[&Undertaker]

I don't belong here anymore [Undertaker] 2462nbk

undertaker
'Quote'

undertaker was alleen op jacht patrouille gegaan. hij vond er maar niks aan en sjokte een beetje door het bos. undertaker pikte een zoete geur van konijnen vlees op. hij deed zijn bek open om beter te ruiken en wist toen zeker dat het beest niet ver weg was. hij sloop naar voren totdat hij het beest bijna kon proeven. undertaker sprong naar voren, hij mistte het witte beesie maar net het konijn rende er natuurlijk als een gek vandoor. undertaker sprintte er met al zijn kracht achter aan. zigzaggend kwam hij dichter bij, undertaker draaide met een boog naast het beest. door alle snelheid struikelde hij en rolde hij een paar meter over de grond undertaker sprong er op en zoals altijd wrong hij het hoofd van het beest tegen de grond totdat het stierf. dit was best een gemene manier van dode maar zo deed undertaker het nou eenmaal. undertaker gooide aarde en bladeren over het konijn en liep verder. hij realiseerde dat hij het beest tot aan de grens had gevolgd. undertaker keek rond en besloot zijn markering langs de grens achter te laten. toen undertaker dichter bij kwam rook hij de zoet zure geur van kittypet. undertaker schrok. wat moest dat beest nou weetr hier, spottend dacht undertaker die is vast zijn mama tweebeen kwijt. undertaker besloot om te gaan kijken wie het was. undertaker ging achter een struik liggen. hij keek naar een oude kale poes vol walging realiseerde hij zich dat hij deze oude poes kende het was Snakeeye!! dat was een poes die in de shadowclan had gezeten toen undertaker een jaar oud was. undertaker liep achter het bosje van daan en zij "dat is lang geleden Snakeeye"

Haar blik viel op een zwarte kater. Haar vermoeden was dus goed geweest. Ze kende deze kat. Ze had zin om te vloeken, dat ze hier naar toe was gelopen. Een stomme actie, eentje die haar misschien haar kop kon kosten. Toch zorgde ze ervoor dat ze een kalme indruk maakte. Ze verdoezelde alle andere gedachten en toverde een kleine glimlach om haar lippen. "dat is lang geleden Snakeeye" Ze hield haar gezicht in de plooi al liep er een koude rilling over haar rug. Ze was dus herkend, dat had ze ook wel verwacht. Haar geur was misschien iets veranderd, maar ze rook nog altijd naar zichzelf. Ook haar uiterlijk was moeilijk te missen. “Mijn naam is Skinny Love,” zei ze naar een korte stilte. “Ik weet niet hoe je bij Snakeeye komt? Alleen je vergist je,” de blik in haar gele ogen boorde zich in die van Undertaker. Ze wist zijn naam, maar die zou ze niet hardop uitspreken. Dan zou ze alleen maar zichzelf verraden. “Met wie heb ik het genoegen Shadowclankat?” vervolgde ze rustig. Haar staart veegde een keer over de grond terwijl ze haar spieren gespannen hield. Ze wist niet wat Undertaker zou gaan doen, maar ze had geen zin om verrast te worden. Alleen al dat ze hem tegenkwam was verrassing genoeg. Eigenlijk al veel te veel voor één dag. Ze had hier totaal geen behoefte aan. Alleen ze wist dat het haar eigen domme schuld was. Zij had niet opgelet waar ze heen gelopen was en het was blijkbaar automatische om dan deze kant op te lopen. Haar instincten hadden haar hier heen gebracht en haar in deze benarde positie gemaneuvreerd. Ze vermoedde dat Undertaker haar toch niet geloofde en dat hij wist dat ze ooit Snakeeye geheten had. Alleen ze zou het niet toegeven, dat was ze niet van plan tenminste.

Onderwerp: Re: I don't belong here anymore [Undertaker]