Bring 'Em Down:.

Duistere wolken hingen aan de hemel, ergens verder weg hoorde hij het gebrul van de onweer die langzaam maar zeker in zijn richting dreef. Toch bleef de kater zitten, zijn blauwe ogen op de naderende donkere wolken gericht. Hij had weer zo'n moment dat hij even een flashback had van zijn verleden. Het gelach van zijn moeder weer hoorde, haar stem, haar vastberadenheid om haar kits terug naar het kamp te brengen even voelde. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich enkel op het geluid van het duistere weer dat op het riverclan territorium af kwam. Dat het newleaf was betekende dus niet dat de zon de hele tijd scheen, zo af en toe kwam er wel een storm opdagen. Nu zat Arcticlight niet zo heel dicht bij het kamp en hij had ook niet het gevoel om terug te gaan nu. Het was daar zo druk en hij had even tijd voor zichzelf nodig. Een zucht rolde over zijn lippen, waarna hij zijn ogen weer opende. Starclan, wat hadden ze in petto voor hem? Waarom hadden ze hem zonder familie achtergelaten? Met als enigste familie zijn vader, die nog steeds niet naar hem omkeek. Niet dat hij dat wilde, maar had die kater dan echt zo'n koud hart? Dat hij zijn enigste zoon zo negeerde? Nogmaals rolde een zucht over zijn lippen, nee, hij kon het niet begrepen. Hij zou een betere vader zijn voor zijn kits, als hij die ooit kreeg dan. Plots schrok hij op van het harde gebrul van de donder. Even later verlichtte een bliksemschicht het gebied kort, waarna na enkele tellen de donder weer brulde. Hij keek naar de hemel. Was hij bang voor bliksem? Niet echt. Toch kon hij maar beter weggaan, anders zou de clan hem missen en gingen ze misschien opzoek. Bij zo'n weer was niemand echt op jacht, het was inderdaad een beetje gevaarlijk. Vooral in een gebied zoals riverclan, waar de rivieren mogelijk konden overstromen en waar modder enorm glad kon zijn. Hij stond op en baande zich langzaam aan een weg terug naar het kamp. Het zou nog wel even duren en misschien was de storm dan al over, maar in de tijd dat hij terug liep kon hij rustig nadenken over wie hij was en of hij wel een doel had in het bos. Ja, hij had al enkele katten gered. En ja, hij had al enkele dassen en vossen weggejaagd. Maar was dat de bedoeling van zijn leven? De held zijn die nooit herkent werd? Hij wist het niet, maar hij ging er ook niet over peinzen nu. Zijn toekomst zou nog wel komen en wat zijn toekomst met zich meebracht was een verassing voor zowel hem als anderen. Hij keek naar de hemel en schudde lachend met zijn hoofd. Had Starclan het expres zo gedaan dat zijn broers en zussen overleden en zijn moeder even later ook? En dat zijn vader niets om hem gaf? Het had hem wel gemaakt tot de kater die hij nu was. Sterk, groot, dapper en vooral behulpzaam. Plots merkte hij nu pas op dat hij gevolgd werd door een andere kat. Of het nou een riverclan kat was of een indringer wist hij niet, daarom draaide Arcticlight zich om en wachtte op de kat die naderde.