I think it's time to end this ridiculous fight

Een zwakke zonnestraal bescheen de melkwitte vacht van de poes toen ze de warrior's den verliet. Neutraal liet ze haar amberkleurige ogen over het kamp glijden en merkte ze de zwart witte vacht van Shrewleap op. Dat was waar ook, sinds dat haar kittens apprentice waren geworden bij de vorige Ceremonie mocht ze de nursery verlaten. En Ivyleaf had zo het gevoel dat de poes dat met plezier had gedaan. Ze zag er niet uit als de beste Queen van allemaal, maar ze kon ook weer niet zeggen dat ze niet goed voor haar kittens zorgde. Kalm wandelde ze naar de poes toe en begroette ze haar door met haar staart te zwaaien. De vorige keer was ze niet echt al te vriendelijk geweest tegen haar, en ze vond dat het eens tijd was om het belachelijke ruzietje tussen Shrewleap en haar weer goed te maken.

"Goedendag Shrewleap," Sprak ze kalm en knipperde even met haar ogen. "Lekker weertje hé?" Vervolgde ze en wiebelde rustig met haar oren. Ze liet haar blik naar de zon glijden, maar keek vervolgens de oudere warrior weer aan. Ook omdat Thrushpaw, de enigste zoon van Shrewleap, haar apprentice was geworden wou ze dat ze een iets betere band kreeg met de poes. Ivyleaf liet haarzelf zakken totdat ze in een zithouding terecht kwam en sloeg haar witte pluizige staart over haar poten heen.

+Shrewleap

Rustig keek Shrew uit over de open plek, haar groene blik volgde elke kat die maar bewoog. Normaal was ze allang het kamp uit geweest, maar vandaag was een van die dagen waar de zon je gewoon aan de grond vast ketende en dat je gewoon niet weg wilde. Haar kittens waren niet lang geleden Apprentices geworden en daardoor kon ze nu weer genieten van haar vrijheid. Alleen was er één tegenvaller. Eentje die haar hele leven in de war had geschopt. Weer had ze het geflikt om ruzie te krijgen met Wolftail, alleen was deze nu een beetje vervelender afgelopen. Dit keer was zij degene geweest die het had veroorzaakt. Ongemakkelijk sloot de poes haar ogen en het geluid van pootstappen bereikte haar oren. "Goedendag Shrewleap," Shrew opende haar ogen, maar ze had de stem al herkend. Die Ivyleaf, die haar ooit als een slechte moeder had laten zien, stond voor haar. "Lekker weertje hé?" Shrew vernauwde haar blik, waarom was ze opeens zo aardig? En toen herinnerde ze het zich weer. Haar zoon Thrushpaw was haar Apprentice geworden en misschien had ze nu haar hulp nodig. Ongeïnteresseerd keek Shrew de witgekleurde poes aan. "Het gaat wel, maar zeg eens wat je van me nodig hebt, want je komt niet zomaar bij deze slechte moeder staan, niet waar?" Mompelde ze en keerde haar blik weer naar de rest van het kamp. Ze wist niet zeker of ze zo'n zin had in haar gezelschap, maar die knoop in haar maag weigerde het om te verminderen. Dus misschien was het wel handig om er met iemand over te spreken, maar was Ivyleaf wel de juiste persoon?

Ze hield haar amberkleurige ogen die gevuld waren met vriendelijkheid op Shrewleap gericht. Ook al leek het te zijn dat ze er geen moeite mee had aardig te doen, toch had ze dat wel. Ze was naar de zwart witte poes gegaan om haar excuses aan te bieden, echter was excuses aanbieden niet echt een van haar sterkste punten. Ze haatte het zelfs. Het druiste recht tegen haar persoonlijkheid in. "Het gaat wel, maar zeg eens wat je van me nodig hebt, want je komt niet zomaar bij deze slechte moeder staan, niet waar?" Toen de kattin voor had dat had gezegd wiebelde ze even ietwat nerveus met haar oortjes. Blijkbaar was Shrewleap de woorden die Ivyleaf had gebruikt een tijdje geleden nog niet vergeten. "Ik heb niks van je nodig," Sprak ze rustig. "Gewoon even een praatje maken mag toch?" Ze maakte haar zin af en keek voor een paar tellen naar de grond, waarna ze haar blik weer op de gevlekte pels van Shrewleap liet rusten.

De zwart witte poes had echter wel gelijk, ze was niet voor niets naar haar toe gelopen om simpelweg een gesprek te starten. Ze was van plan haar te verontschuldigen, maar was er gewoon nog niet uit geraakt hoe ze dat zou gaan doen. "Je hebt ergens wel gelijk, ik ben niet zomaar bij jou gaan staan." Haar stem haperde af en toe en voor een paar seconden schoot er een kwade blik door haar ogen heen. Algauw herpakte ze haarzelf weer en nam ze haar aardige houding weer aan. "Ik wou sorry zeggen. Het was nooit mijn bedoeling geweest om ruzie met je te maken." Ivyleaf's stem klonk vriendelijk, maar tegelijkertijd ook serieus. Ze wou het ook weer niet laten overkomen alsof het een grap was, dat ze Shrewleap alleen maar in de maling wou nemen.

Het stond haar niet aan dat Ivyleaf haar zo vriendelijk aankeek. Met een scherpe blik keek ze de witte poes aan, geen enkele blije emotie was te zien in haar groene ogen. "Ik heb niks van je nodig," Zei de poes rustig, maar Shrew geloofde het nog niet helemaal. Nee, ze zou wel wachten totdat ze de échte reden zou horen. "Gewoon even een praatje maken mag toch?" Zonder een woord over haar lippen te laten keek ze Ivyleaf nog steeds strak aan. Er viel een kleine stilte waarin Shrew haar gewoon bleef aankijken. Sinds het moment dat Ivyleaf naar de grond had gekeken had ze haar woorden al niet geloofd. "Je hebt ergens wel gelijk, ik ben niet zomaar bij jou gaan staan." Een trotste glans verscheen in haar ogen toen ze de woorden hoorde, maar wat was dan wél de reden. "Ik wou sorry zeggen. Het was nooit mijn bedoeling geweest om ruzie met je te maken." Verbaasd liet Shrew een frons op haar voorhoofd verschijnen. Was de trotste poes nu door haar knieën gezakt? Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. "Nou, dan accepteer ik deze als een echte Warrior. Maar denk niet dat ik al te snel de draad weer met je zal oppakken, want je hebt me beledigt voor mijn eigen kittens." Bijna had dit gesprek haar van haar échte probleem geleid, maar toen herinnerde ze zich weer haar gevalletje met Wolftail en keek ze snel naar haar pootjes. Zonder het zelf op te merken ontsnapte er een zucht uit haar mond en legde ze haar kop op haar pootjes.

Nervositeit was te lezen in haar amberkleurige ogen. Ze had geen idee wat Shrewleap op dit moment over haar zou denken, of wat voor antwoord ze voor de boeg had liggen. Ivyleaf hield haarzelf voor dat als de tweekleurige poes haar excuses niet zou accepteren, ze gewoon weg zou wandelen. Dan had ze hier niks meer te zoeken, toch niet bij Shrewleap. "Nou, dan accepteer ik deze als een echte Warrior. Maar denk niet dat ik al te snel de draad weer met je zal oppakken, want je hebt me beledigt voor mijn eigen kittens." Miauwde de gevlekte kattin. Een opgeluchte zucht verliet haar lichaam en dankbaar liet ze haar hoofdje zakken. "Ik snap het dat je me nog niet zo snel zult vertrouwen, maar ik ben al blij dat je het me hebt vergeven." Sprak ze op een rustige manier en spitste haar oren naar voren, richting de andere poes. Een stilte viel over de twee katten. Een beetje geïrriteerd door het feit dat ze geen gespreksonderwerp hadden begon ze de grond samen te kneden met haar voeten. "Dus... Hoe gaat het met je?" Vroeg ze en maakte tegelijkertijd een einde aan de stilte.