Being loyal to my Clan? No, I don't think so. [OPEN]

________________________________________

Een sadistische glimlach verscheen rond Mazepaws lippen terwijl ze naar de muis keek die voor haar lag. Zijn oog was opengescheurd, de oogbol lag ergens op de grond en haar klauwen zaten onder het bloed. Het deed haar denken aan Gentlekit. Ze had het kleine poesje met haar klauwen aangepakt, had haar lichaam bewerkt en had haar vervolgens voor dood achtergelaten. Dapplepaw had haar ontdekt. Nu was het nog afwachten wanneer Hollystar er weet van zou krijgen en ze uit het kamp gejaagd zou worden. Geen enkele WindClankat keek haar raar aan, dus Mazepaw vermoedde dat Dapplepaw gezwegen had. Toch was de moord al een tijdje gebeurd, Mazepaw had eigenlijk wel verwacht dat Dapplepaw alarm zou slagen. Maar dat had hij nog niet gedaan en Mazepaw vroeg zich af waarom. Was de kater van zijn positie afgeslagen zonder dat zij het gemerkt had, was er nu een nieuwe leerling medicijnkat en was zij vrijgesteld van haar daad? Dat kon niet. De moederkatten in de Den waar Gentlekit sliep hadden de dode kitten ’s morgens vroeg heus wel opgemerkt. Misschien was er zelfs een heel rouwproces voorbijgegaan zonder dat zij het in de gaten had. Maar ja, wat wilde ze ook? Ze sliep niet meer eens in haar eigen Den. Niet dat ze bang was voor haar Clangenoten, maar ze had gewoon geen zin meer om bij ze te slapen. Nu ze toch tegen de Code was ingegaan joeg ze voor zichzelf en at de prooi zelf op die ze ving. Je kon eigenlijk al zeggen dat ze solidair was. Zoals verwacht miste niemand haar. En zij miste ook niemand, ze was blij als ze eenmaal van die Clan verlost was. Ze hoopte eigenlijk dat Dapplepaw spoedig wel naar Hollystar zou gaan, zodat ze officieel uit de Clan gekickt kon worden.

Kalm liep de grijze poes naar een rustig plekje en begon de muis op te eten. Ze was het zat om in het WindClanterritorium rond te hangen, ze had zin om haar prooi op te gaan zoeken op een andere plaats. Ze was een rebelse poes, er was niks goeds aan haar en ze was ook niet van plan om goed te worden. Niemand zou haar van haar slechte karakter brengen. Ze had nagedacht over haar toekomst. Ze had gehoord van een bloeddorstige Clan die het niet eens erg vond om levens van andere katten te ontnemen, de BloodClan. Maar ze kon ook een Rogue worden, hoewel dat meestal softies waren. Die waren veel te aardig. Mazepaw zocht meer naar het ruige. Eigenlijk had ze zin om BloodClan een bezoekje te brengen, maar eigenlijk kon ze beter eerst naar Vierboom gaan en daar zien wat ze zou gaan doen. BloodClan kon wachten. Misschien viel ze dan weer onder het leiderschap van iemand, het was niet haar bedoeling dat iemand steeds iets over haar te zeggen had, ze wilde haar eigen leven leiden. Ze had zelf trainingen gedaan die haar misschien niet heel sterk maakten, maar al wel een beetje. En dat zelfs zonder een slappe poes of kater van de WIndClan. Mazepaw grijnsde breed, stond op en vervolgde haar tocht naar Vierboom. De schemering begon al te vallen. Misschien kon ze gaan slapen bij Vierboom. Het was misschien ook wel de veiligste plek, hoewel Mazepaw niet voor het veilige ging. Het gras daar was ook wel lekker om op te liggen, dat vermoedde ze dan toch. De poes grijnsde, haar groenkleurige ogen keken recht in de ondergaande zon en haar haat voor haar Clan werd weerspiegeld in haar ogen. Ze merkte dat ze al dichtbij Vierboom was, ze was ver afgedwaald vannacht zo te zien. Ze hoorde iets achter zich en draaide zich vijandig om, waarna ze op het geluid afstoof en met haar klauwen op het geritsel insloeg.

________________________________________

Zijn felle gele ogen gleden over het kamp maar vonden niets dat hem interesseerde. Een zucht verliet zijn bek en niet veel later stond de kater op en wandelde hij met ruime passen door de kamp uitgang. Strawberry leek hem de laatste tijd te ontwijken. Niet dat het hem iets uitmaakte... Hij hield de poes gewoon goed in de gaten omdat hij niet wou dat ze zijn geheim ging door vertellen aan andere katten. Al leek hij op iemand die om niets gaf, toch wou hij het liefste niet uit de Clan worden verbannen. Was het omdat hij bang had van het leven als een Rogue? Of was het zijn loyaliteit? Dat had Twirlfang nog niet weten uit te stippelen, en als hij eerlijk moest zijn deed hij niet eens de moeite om er achter te komen of hij nog wel loyaal was aan zijn Clan. De bruinkleurige kater schudde onopvallend zijn kop en versnelde zijn passen ietwat. Zolang Strawberry tegen niemand iets zei was hij nog veilig en had hij nog geen behoefte om over dingen zoals de Clan verlaten te denken. De Thunderclan kater tilde zijn kop omhoog en keek naar de ondergaande zon. De roodkleurige gloed die ze over het aardoppervlak liet schijnen was prachtig, echter schonk Twirlfang zijn aandacht aan iets anders. Niet ver van hem vandaan zag hij een grijze poes, eentje die de geur van de Windclan had. Nieuwsgierig liep hij naar haar toe, maar voordat de kater nog maar iets tegen d'r kon zeggen sprong ze naar achter. Twirlfang trok één van zijn wenkbrauwen omhoog zodat er een honende grijns op zijn gelaat kwam te staan en bleef de poes nakijken zonder iets te zeggen.

________________________________________

Woedend spuugde Mazepaw wat gras uit. Natuurlijk was het niks geweest, wat dacht ze dan ook? Ze vloekte en wilde net weglopen toen een geur haar neus binnendreef. Ze haalde diep adem en kon van de geur afleiden dat het ThunderClan was. Ze had veel dagen gespendeerd buiten de Clan, was zelfs op grenzen geweest waar ze niet mocht komen en had daardoor verschillende geuren opgepikt. Ze had die van ShadowClan al eens geroken, dat was een heel scherpe geur, hun slechtheid was gewoon te ruiken in hun geur, maar Mazepaw vermoedde dat daar ook softies waren. RiverClan had ze ontdekt omdat ze Autumnkit eens was tegengekomen, een aantrekkelijke kater die ook nog eens dacht zoals zij. Dan had ze nog haar eigen geur van haar eigen Clan, maar die trok op niks. En dan de ThunderClan, maar die gokte ze eigenlijk nu gewoon maar omdat de overige geuren anders roken. In elk geval had ze zich al bliksemsnel omgedraaid en boorde haar ogen recht in de ogen van de kater die tegenover haar stond. Het was een bruine kater, ze kon het niet goed zien, maar ze vermoedde dat hij ook nog cypers in zijn pels had. Behoedzaam liep de poes dichterbij. Niet op het loopje dat een Clankat zou doen, maar op het loopje van een killer die op het punt stond zijn prooi te belagen. Het loopje die ze bij Gentlekit had gebruikt en bij de muis van daarnet. De slechtheid moest wel in haar ogen te zien zijn. Zo niet, dan zou de kater blind zijn. Ze slikte toen ze zag dat hij ouder was, minstens tien maanden. Ze vroeg zich af of het wel zo’n goed idee was om er nu naartoe te gaan, maar ze vermoedde dat hij te soft zou zijn om met haar te vechten en dat hij haar vast wel zou onderschatten.

Haar pels was mooi gekleurd dankzij de schemering. Ze zag dat dit hetzelfde was als bij de kater. Nu konden ze elkaar wel goed zien, vermoedde ze. Althans, zij kon hem goed zien. ‘Wat doe jij hier?’ snauwde ze de kater toe. Ze was onbeleefd tegen haar Clan, maar ook tegen iedereen daarbuiten. Ze had voor niemand respect, behalve voor Autumnkit van de RiverClan, maar hij straalde iets uit wat haar respect voor hem liet opbrengen. Deze kater deed dat echter niet en Mazepaw wilde dat hij zo snel mogelijk wegging. Ze spande haar spieren. Als hij haar zou onderschatten en een gevecht met haar zou aangaan dan kon ze haar tanden goed gebruiken. Haar hoektanden waren scherp. Ze waren vroeger toen ze een kit was al scherper dan die van de rest, misschien omdat ze veel tijd spendeerde om op dingen te bijten. Misschien scherpten je tanden daar echt wel van aan, maar Mazepaw geloofde natuurlijk liever dat ze van nature al zo waren. ‘Moet jij niet bij je Clan zijn om daar voor die softies te zorgen?’ Een honende grijns kwam rond haar lippen terwijl ze zich voor de kater neerzette. Ze voelde zich niet geïntimideerd door hem, hoewel hij wel ouder was en ze misschien wel bang voor hem moest zijn. Normaal zouden leerlingen respect hebben en respectvol praten, maar zo was zij niet. En Autumnkit had zich daarin geïnteresseerd. Hoe zou het met hem zijn? Zou hij ondertussen een andere naam hebben? Ze wist het niet. De poes draaide haar blik weer naar de kater en keek hem daarna aan.

________________________________________

De honende blik in zijn ogen veranderde niet, zelfs niet toen de poes op een gevaarlijke manier naar hem toe liep. Er was iets aan haar dat niet klopte. De manier waarop ze liep, of de manier waarop ze hem aansprak? Aangezien die niet echt was zoals die hoorde te zijn. ‘Wat doe jij hier?’ Snauwde ze hem toe. Hij spitste zijn oren naar voren en liet een grijns op zijn gelaat verschijnen. "Niks speciaals." Beantwoordde Twirlfang haar vraag en liet zichzelf zakken totdat hij in een zithouding terecht kwam. ‘Wat doe jij hier?’ De grijns rond zijn lippen werd groter door de arrogantie van de Windclan apprentice. Nu wist hij wat hij zonet raar vond aan haar, de moorddadige manieren waarop ze stapte en praatte. Echter was hij niet verbaasd, of onder de indruk. Hijzelf had de tante van Strawberry vermoord, en dus moest je met meer afkomen dan alleen maar stoere praatjes. "Waarom zou ik." Mauwde hij droogjes en gunde zijn borstkas een ruwe lik. Hij sloeg zijn staart over zijn poten heen en keek de grijze kattin voor hem neutraal aan.