Never. Again. {BROKENPAW}

Hij was het kamp al vroeg uitgelopen en voelde de warme zonnestralen op zijn asgrauwe vacht neerdalen. Het was heerlijk buiten, vooral nu de Clan werd verbeterd onder de leiding van Rushspirit. De kater had eigenlijk wel zo zijn twijfels over de nieuwe Leader, maar misschien dat dat er gewoon bij hoorde. Want dit was de eerste wisseling die hij had meegemaakt. Langzaam kroop Ashpaw onder een paar struiken en drukte hij zijn kopje door de groene bebladerde takken. Vrolijk keek hij naar een felrode eekhoorn en deed hij snel een paar zachte passen achteruit. Voorzichtig bekeek hij zijn prooi en spande zijn achterpootspieren aan. Met een erg kleine aanloop sprong hij op. In een flits zag hij de rode eekhoorn en die zag hem. Gelukkig was deze te laat en was Ashpaw al snel aan het dalen. Met zijn klauwen haakte hij zich vast aan de rode vacht en beet hij snel het nekje door zodat zijn prooi niet meer weg kon komen. Gotcha! Trots pakte hij de eekhoorn op in zijn bek en keek op toen hij plots een geluid hoorde.

_{BROKENPAW
Bah, moest hij ook nog eens jagen voor die stomme clan voordat hij zelf mocht eten? Wat een dom gedrag was dat. Kwaad verliet de kater het kamp, hij vulde zichzelf wel met eten. Alles wat hij ving was voor hem en voor niemand anders. Hij had totaal geen zin om te jagen, het kostte hem teveel energie. Hij zuchtte geërgerd en ging kwaad zitten. Totdat hij opeens een grijze apprentice zag.. jagend! Meteen kreeg de kater een idee en toen de grijze apprentice de eekhoorn had gevangen stond hij op. "Hey, jij daar!" Klonk zijn stem, arrogant zoals altijd. "Ja, jij, grijze apprentice." Met grote passen kwam hij op de kat afgelopen. "Geef dat diertje maar aan mij, zoek maar een andere prooi om trots op te zijn." Bromde hij vervolgens uit. Zijn ijsblauwe ogen keken de kater voor hem gevaarlijk aan. "Komt er nog wat van?" Zei hij wat ongeduldig, toen het hem te lang duurde.}

"Hey, jij daar!" De stem klonk op van een net wat oudere Apprentice, met een bruin gekleurde vacht en lichtere ogen. Ashpaw vernuawde zijn blik en hield zijn ogen kalm en emotieloos. hij vertrouwde die arrogantie in zijn stem niet, helemaal niet eigenlijk. "Ja, jij, grijze apprentice." Hij kwam dichterbij en Ashpaw voelde dat de grens van zijn persoonlijke ruimte steeds kleiner werd. Zijn oren trokken wat meer in de richting van zijn nek. "Geef dat diertje maar aan mij, zoek maar een andere prooi om trots op te zijn." Een brok woede ontstond in zijn maag en een licht grommend geluid ontstond in zijn keel. "Komt er nog wat van?" Ashpaw liet de eekhoorn vallen, voor een moment leek het alsof hij zich over zou geven, maar toen hief hij in een seconde zijn poot op en probeerde de kater op zijn wang te raken met zijn klauwen. Sissend sprong hij achteruit om een eventuele na klap te ontwijken en trok de eekhoorn mee naar achteren. "Je kan 'm halen als je zo'n luie donder bent." Siste hij en keek de andere Apprentice vals aan.

_{BROKENPAW
Hij hief zijn hoofd op en spande zijn spieren aan. Geef die eekhoorn, dat gaf zijn lichaamstaal aan. De grijze tabby met blauwe ogen haalde uit naar hem en zijn nagels gleden over Brokenpaws wang. De kater keek zijn mede apprentice kil aan, emotieloos zelfs. "Je kan 'm halen als je zo'n luie donder bent." Siste de kater hem toe. Het enige wat hij deed was verbaasd fronzen. "Pardon?" Miauwde hij, met een arrogante ondertoon. "Ik geef je nog één kans," Hij vernauwde zijn ogen. "Denk daar goed over na, Apprentice. Want voordat je het weet ben ik het laatste dat je ziet.." Zijn stem klonk kil, killer dan je zou verwachten bij een kat van zijn leeftijd. Met zijn vernauwde ijsblauwe ogen keek hij de grijze tabby strak aan. "Dus geef mij die eekhoorn, nu." De kater bleef echter stil zitten, viel de kat voor hem nog niet eens aan. Hij wilde die eekhoorn, zodat hij zelf niets hoefde te doen. Natuurlijk kon hij jagen, hij was de beste daarin, volgens hemzelf. Maar voor zijn clan werken? Dat nooit.}

Een verbaasde frons verscheen op het gelaat van de andere Apprentice, maar Ashpaw hield zijn blauwe ogen op hem gericht. hij vertrouwde niemand of niets en al helemaal niet deze gast. "Ik geef je nog één kans," Zijn ogen werden wat kleiner, maar Ashpaw hield zich sterk. "Denk daar goed over na, Apprentice. Want voordat je het weet ben ik het laatste dat je ziet.." Weer die kille stem en gelijk met die blauwe ogen. Maar misschien dacht hij dat hij 'm aan kon alleen omdat hij ouder was. Maar wat was er zo speciaal aan hem? "Dus geef mij die eekhoorn, nu." Ashpaw verkleinde zijn ogen nog wat. De keuze was duidelijk. Maar Ashpaw wist dat hij zich nooit over zou geven aan deze arrogante kwast. "Ik zei het al, kom hem maar halen." Gromde Ashpaw en sloeg zijn nagels in de grond. "Met die arrogante toon van je, zou ik het nooit gedaan hebben."