{{ How are you now? || Littlepaw // Med.cat(app)

Met twee muizen en een dikke raaf kwam Innerghost het kamp binnen gelopen. Haar zwarte staart waaide rustig heen en weer. En zachte wind briesjes speelde met haar lange zwarte vacht. Haar Cyaan blauwe ogen stonden kalm en neutraal, net als de rest van haar houding. Haar spieren waren lichtelijk te zien onder haar vacht bij elke stap dat ze zette. Ze gooide haar prooi op de prooi stapel en keek met een tevreden blik naar de prooi stapel. De prooi stapel was mooi gevuld. Ze keek naar de medicine cat den. Hoelang was het ook maar weer geleden dat ze bij haar dochter was wezen kijken? Te lang. Innerghost pakte een andere muis. Één muis die de Dawn patrol vast en zeker mee had genomen, want het verse prooi was voor de Queens en Elders. Ze besefte dat ze ook wel wat voor de medicine cat en haar apprentice mee kon nemen, wel zo netjes. Ze pakte nog een muis en een rat en daar mee liep ze naar de medicine cat den. Ze keek naar binnen. Ze gooide haar prooi op de grond. "Hallo, ik heb wat prooi mee genomen," sprak ze kalm. Ze legde de twee prooien voor de medicine katten aan de kant en pakte de muis voor haar dochter. Ze ging bij haar dochter en keek met versmalde ogen naar haar dochter. Ze legde de prooi naast haar en wachtte af op haar reactie.

Littlepaw en eventueel Smokebreath en Birchpaw als ze willen.

Er stond een verveelde blik te lezen in Littlepaw's olijfgroene ogen. Ze haatte het, dat ze helemaal alleen in de Medicine cat's den moest liggen. Nou ja, helemaal alleen was ze ook weer niet want ze had nog altijd Birchpaw en Smokebreath. Maar met hen maakte ze liever geen praatje, laat staan dat ze met hen kon spelen. Om de een of de andere redenen hoopte ze dat er binnenkort iemand ziek zou worden, of gewond zou raken. Iemand van de apprentice's, een mede apprentice waar ze dan mee zou kunnen praten of spelen. Ze besefte het zelf ook wel dat dat niet echt netjes was om te hopen, maar er was toch niemand die haar gedachten kon lezen? Dus wat was het probleem dan? De grijze poes schudde onopvallend haar kopje en staarde naar de ingang van de den, waar niet veel later een zwarte kattin tevoorschijn kwam. Het duurde even voordat ze herkende wie het was, maar eens dat de bekende geur haar neusgaten binnendrong had ze meteen door dat het Innerghost was, haar moeder die haar een soort van had afgestoten. Zonder de poes recht aan te kijken knikte ze simpel toen ze de muis voor haar poten zag liggen. Daarnet wou ze nog iemand om mee te praten, maar iedereen behalve Innerghost dan wel. Het was raar, maar ze had eerder een soort van haat-moeder band met de warrior. Ze bekeek haar niet echt als haar moeder, het voelde zelfs aan alsof ze geen moeder had, terwijl ze die wel had. "Bedankt." Miauwde ze simpel en boog haar voorover zodat ze bij het prooidier kon. Met kleine hapjes verorberde ze het grijze diertje, en begroef ze de resten onder wat zand.

Innerghost wist dat Littlepaw haar vrijwel niet mocht. Begrijpelijk, Innerghost had haar verstoten toen ze nog een jonge kitten was geweest. Maar dat puur uit bescherming naar de anderen. Ze wou liever dat er één stierf dan dat de rest stierf omdat ze te eigenwijs was om één aan de kant te duwen. Het leven was hard, maar dat was de pure waarheid. Innerghost legde een muis voor Littelpaw neer om haar wat te laten eten. "Bedankt." Miauwde Littlepaw simpel. Innerghost gaf geen reactie daar op. "Zeg, word het niet eens tijd dat je beter word?" Besloot ze maar te zeggen. "Straks zijn je siblings allemaal warrior en dan begin jij net." Innerghost likte haar lippen en keek kort de medicine cat den rond om te kijken of de medicine cat of apprentice er zelf ook bij was. Niet dus. Innerghost sloeg haar lange zwarte staart over haar poten heen. "Mag je het kamp wel al uit?" Vroeg ze even later. Als dat zo was kon Littlepaw prima het territorium uit kammen van top tot teen. En misschien gaan kijken naar hoe andere apprentices vochten of gingen jagen, zo kon ze dan alvast dingen gaan leren zonder dat ze zelf ook maar iets deed. Dan kon ze gewoon met een andere mentor mee en zijn of haar apprentice.

Door haar kleine, fragiele lichaampje en haar olijfgroene ogen leek het bijna onmogelijk te zijn dat zij een kitten was van Innerghost en Flamepath. Beiden waren zij sterk gebouwd, en geen van beide had groene ogen. Echter had ze de vachtkleur van haar moeder wel geërfd, alleen was de hare iets bleker. "Zeg, word het niet eens tijd dat je beter word?" Ze keek de zwarte kattin een beetje geïrriteerd aan, maar besloot vervolgens om toch maar niets te zeggen. Littlepaw had ondertussen al wel door had Innerghost niet van zieke kittens hield, zelfs niet als die kitten van haar was. Maar ze moest het er ook weer niet elke dag inwrijven dat ze Littlepaw niet mocht... "Straks zijn je siblings allemaal warrior en dan begin jij net." Woede flitste in haar groene ogen en in één ruk richtte ze haar weer tot de warrior. "En wat wil je daar nou weer mee zeggen? Dat ik niets waard ben?" Miauwde ze luid en kwaad. Haar oortjes lagen in haar nek en haar nagels schoten half uit hun hulsjes. Voor heel even nam de woede haar lichaam over, maar algauw wist Littlepaw zichzelf weer te kalmeren. "Wat maakt het uit..." Sprak ze vervolgens half tegen haarzelf en liet ze haar oortjes bedroefd hangen. "Als ik nooit meer warrior kan worden dan word ik gewoon maar een elder." Fluisterde ze zo zacht dat Innerghost het amper kon verstaan. "Mag je het kamp wel al uit?" Vroeg de gitzwarte poes met cyaanblauwe ogen aan haar. "Als dat zo was dan zou ik hier nu niet zitten." Siste ze scherp en ontweek nog enig oogcontact.

Innerghost versmalde haar reactie bij het antwoord van Littlepaw. "En wat wil je daar nou weer mee zeggen? Dat ik niets waard ben?" Miauwde Littlepaw luid en kwaad. De grijze oortjes van de apprentice lagen in haar nek gedrukt en haar houding veranderde naar razend. Innerghost kon het niet laten om geamuseerd te grinniken. "Wat maakt het uit..." Hoorde ze Littlepaw half tegen zich zelf murmelen. "Als ik nooit meer warrior kan worden dan word ik gewoon maar een elder." Fluisterde Littlepaw zo danig zacht dat Innerghost haar best doen om het te horen. Maar de woorden die ze er uit wist te pikken deed haar haar ogen versmallen. "Oh?" Innerghost keek neer op haar dochter. "Een echte Shadowclan warrior zal nooit zulke woorden uit spreken," sprak ze. "Je eerste reactie, die boze reactie, dat was een goede reactie," vervolgde ze. "Toon kracht, daar maak je indruk mee," ging ze veder, "toon zelfvertrouwen, daar word je sterker van," sprak ze vervolgens. "Als ik zo naar jou kijk, dan zie ik het wel goed komen." Vervolgens vroeg Innerghost aan Littlepaw of ze al het kamp uit mocht. "Als dat zo was dan zou ik hier nu niet zitten." Siste Littlepaw scherp en vermeed oogcontact. Innerghost knikte. "Ik zal wel met Smokebreath praten, vragen of je onder begeleiding het kamp uit mag," sprak ze kalm.

Ze keek met haar groene oogjes naar haar voeten en liet een zucht uit haar bek glijden. "Een echte Shadowclan warrior zal nooit zulke woorden uit spreken," Ze gunde de zwarte kattin een zijdelingse blik maar zei niets terug. Het had toch geen zin wat ze tegen Innerghost zei. "Je eerste reactie, die boze reactie, dat was een goede reactie," Haar oren zonken tot in haar nek. "Toon kracht, daar maak je indruk mee," ging ze veder, "toon zelfvertrouwen, daar word je sterker van," sprak ze vervolgens. "Als ik zo naar jou kijk, dan zie ik het wel goed komen." Woedend keek ze de poes dan toch weer aan. "Zeg me niet wat ik wel of niet moet doen, jij hebt niks over mijn persoonlijkheid te zeggen. Ik reageer hoe ik wil, niet hoe jij wilt dat ik zou moeten reageren." Woede had haar olijfgroene ogen gevuld, en ze was er zeker van dat enkele katten buiten de Medicine cat's den haar hadden gehoord. "Ik zal wel met Smokebreath praten, vragen of je onder begeleiding het kamp uit mag," Ze zwiepte kwaad met haar staart van links naar rechts. "Goed zo, ga maar met Smokebreath praten en laat mij maar met rust. Ik hoef je niet meer in mijn zicht." Ja ze was kwaad op de zwarte poes. Omdat zij haar verstoten had vanaf haar geboorte. Kon Littlepaw er dan iets aan doen dat ze ziek was geworden? Nee toch? Nog steeds woedend stond ze op en liep ze naar haar nest toe dat in de Medicine cat's den lag. Ze liet haar er vervolgens in vallen en sloeg haar staart over haar neus heen, geen zin meer hebbende om met haar moeder te praten.

De reactie van Littlepaw deed haar niks. Littlepaw was kwaad op haar. Maar Innerghost kon ook kwaad op haar zijn, als ze daar zin in had. Littlepaw kon sterk zijn, maar aan de houding die de jonge kattin aan gaaf was wel te merken dat ze er geen behoefte aan had. Innerghost was teleurgesteld in de kleine poes. Ze was al klein, en om zich dan ook nog zo zwak op te stellen? Dat was niet de Shadowclan spirit, Littlepaw had die wel, maar ze lied er niks van blijken. Ze hees haar snoet in de lucht en luisterde kalm naar de woorden die de poes uit sprak. "Prima," antwoordde ze op een kalme toon met weinig emotie. Ook Innerghost keek haar dochter nog even zijde links aan, waarna ze vervolgens met haar lange zwarte staart zwaaide en de medicine cat den uit liep. Sometimes I wish she wasn't born... she is nothing more that a little pipsqueak Ze liep naar de warriors den en keek daar naar binnen. Er waren enkele warriors, ze vroeg een paar met haar mee te komen om te gaan jagen. Ze had wel wat meer te doen dan naar haar dochters gezeur te luisteren, veel beter was ze dus niet geworden.

;-; Ben blij dat Innerghost niet míjn moeder is x3

Vanaf haar nest kon ze zien dat Innerghost de den verliet. Een opgeluchte zucht verliet haar mond en bijna tegelijkertijd hees ze haarzelf weer overeind. Als ze eerlijk moest zijn vond ze dat het nog best goed was verlopen, ze had veel erger verwacht. De grijze poes kon het niet laten om even te grinniken toen Birchpaw, de Medicine cat's apprentice bijna omver werd gelopen door Innerghost. "Hier" Miauwde de kater en liet twee muizen voor haar pootjes vallen. Ze staarde voor een paar tellen naar de prooien, maar verroerde geen vin. "Oh .. je hebt al gehad!" Een grijns kwam tevoorschijn rond haar lippen toen ze ja knikte. "Zal ik deze meenemen dan?" Ze sloeg haar staart over haar poten heen en keek de kater aan met haar groene ogen. "Is goed hoor." Sprak ze kalm. Ze vond het veel leuker om te praten met Birchpaw dan met die Innerghost. Ze bekeek de zwarte poes niet als een moeder, maar eerder als een vijand, of hoe je het ook wou noemen. "Hoe voel je je vandaag?" Ze werd weer tot de realiteit gebracht door Birchpaw die zijn stem nog een keer liet horen. "Stukken beter dan voorheen." Beantwoordde de jonge poes zijn vraag en schudde zachtjes haar vacht zodat de mosrestjes wegvlogen.