You can't drain the energy away {+Leafstorm}

Op een rustig tempo verliet de smal gebouwde kater het kamp en keek hij twijfelend van links naar rechts. Welke kant zou hij het eerste opgaan? Blithesoul schudde zijn kop lichtjes en trippelde in een random richting, alsof het hem uitmaakte waar hij naartoe ging. Zijn staart stond fier omhoog, en ook zijn oren waren naar voren gespitst. Sinds dat het zonnetje zich weer liet zien, en ze ook haar warmte gebruikte om de aarde te verwarmen, voelde hij zich weer stukken beter. Zijn pootkussens voelde echter nog steeds de koude die de grond nog altijd niet verlaten had. De gevlekte kater hield halt bij een redelijk grote steen, en zonder er bij stil te staan of er gevaar dreigde kroop hij erop en liet hij zich op zijn flank vallen, genietend van de zonnestralen die zijn vacht verwarmde.

_{Say you're sorry
that face of an angel
just when you
need it to
Leafstorm liet haar kittens achter in het kamp. Ze speelden wat samen en daar was ze blij om, dat ze niet super depressief waren geworden over hun vader, net als zijzelf over het feit dat hij haar had laten stikken. Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij echt van haar hield? Misschien had hij dat ook gedaan, maar waren ze te snel gegaan? Hadden ze misschien wel te snel geoordeeld over hun gevoelens. Ze voelde weer een traan achter haar ogen prikken. Nee, het was klaar, dit kwam nooit meer goed. Ze had haar leven verpest, punt uit, dat was het. Ze zuchtte en liep vedder. Ze was wat afgevallen de laatste tijd, ook al dronken de kittens niet meer. Haar bladgroene ogen op de grond gericht, in plaats van naar voren. Eigenlijk was ze gewoon een hoopje ellende. Ze voelde hoe de tranen achter haar ogen prikten, maar ze liet het niet toe om ze te laten vallen. Soms voelde haar hart gewoon kapot, gebroken, alsof het nooit echt was geweest. Het voelde alsof ze niks meer kon doen, vol verplichtingen. Ze sloot haar ogen en liet zichzelf neervallen. Zachtjes snikte ze terwijl ze in het lange gras lag, hoe had hij haar ooit zo hard kunnen laten vallen? Elke nacht droomde ze wel over hem, elke nacht zag ze hen samen weer naar zilverpels kijken, hoe kon dit allemaal verbeelding zijn?
Na een tijdje stond ze op, ze was weer uitgehuild. Vol goede, nouja, wat je goed noemt voor een vreselijk depressieve kat, moed stond ze weer op. Ze moest doorgaan met het leven. Het was nu al weer drie manen geleden, en nog steeds was er die brandende pijn. "Vergeet hem Leafstorm.." Sprak ze zachtjes en liep weer vedder. "Vergeet hem." Een zucht rolde over haar lippen en ze keek op. Toen pas drong een andere geur haar neus binnen, wat laat omdat ze de kat al zag zitten, maar toch. Leafstorm glimlachte en liep op de kat af, ook een kater. Ze was wat nerveus en liet haar tempo wat langzamer gaan, hopelijk kon hij het gesprek beginnen.}

Zonder het besef te krijgen dat er een poes op hem afliep sloot hij zijn helder blauwe ogen. Zijn flank rees ritmisch op en neer en de witte plekken die af en toe voorkwamen in zijn vacht werden verhelderd door het felle zonlicht. Pas toen de verse, nieuwe Windclan geur zijn neusgaten reikte tilde hij zijn kopje omhoog en keek hij de spierwitte poes voor een paar tellen vragend aan. "Wie mag deze schoonheid zijn?" Vroeg hij een beetje plagend en hees zichzelf overeind. Zijn ogen waren gevuld met vriendelijkheid en ook zijn houding zag er aardig uit. Blithesoul was nou eenmaal een kater die zo goed als altijd goed gezind was. Het zat in zijn genen, en hoogst waarschijnlijk zou je pas na veel moeite die karakter eigenschap van hem wegkrijgen.

_{As I paced back and
forth all this time
Cause I honestly believed in you
Leafstorm zwiepte wat ongemakkelijk met haar staart. Ze zag hoe de kater zich omdraaide. Zijn warme blik en vriendelijke uitstraling deed haar meteen al smelten. "Wie mag deze schoonheid zijn?" Vroeg hij een beetje plagend en hij kwam overeind. Nu pas zag ze hoe knap hij er eigenlijk uitzag. "Leafstorm," Zei ze met een kleine glimlach. Het was zo lang geleden dat ze weer eens had gelachen. "Queen op dit moment." Voegde ze er nog aan toe. Haar blad groene ogen kruisten zijn blauwe. Ze kwam weer dichterbij. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Ergens hoopte ze dat hij niet door zou vragen over haar kittens, en al zeker niet over haar partner, want die had ze niet meer. Soms baalde ze echt enorm van haar gehele leven. Als ze Fearlightning nooit had ontmoet op die ene avond zou het allemaal nooit gebeurt zijn. Dan had ze een betere kater gevonden en waren ze gelukkig geweest.}

Als hij eerlijk moest zijn over zijn jeugd en verleden dan zou hij moeten zeggen dat hij het best wel goed heeft gehad. Enkel had hij de dood meegemaakt, maar hoogst waarschijnlijk had iedereen de dood al eens meegemaakt, of er al eens een voorproefje van gehad. Het was nou eenmaal niet iets leuks om mee te maken, maar hij had zich erover heen gezet. "Leafstorm," Zei de poes die duidelijk nog niet klaar was met praten. Hij wachtte geduldig af met een blije blik op zijn gelaat en spitste zijn oren naar voren, in de richting van de poes. "Queen op dit moment." Vervolgde de kattin genaamd Leafstorm. Hij knikte als teken dat hij het had gehoord en klauterde voorzichtig van de steen af zodat hij voor haar kon staan. "Bravo! Ik ben er van overtuigd dat jou kittens dezelfde schoonheid hebben als jou." Hij knipoogde naar haar en krulde zijn staart over zijn poten. De knipoog was niet om haar te verlijden, maar gewoon om aan te tonen dat hij het meende, en niet zomaar van alles was aan het brabelen. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Was het de poes die deze keer een vraag stelde. "Blithesoul, warrior van de Windclan."

_{Holding on,
the days drag on
Ze zag hoe de kater van zijn steen af kwam. "Bravo! Ik ben er van overtuigd dat jou kittens dezelfde schoonheid hebben als jou." Hij knipoogde naar haar en ze glimlachte verlegen, niet veel warriors vonden haar een goede moeder. "Blithesoul, warrior van de Windclan." Ze greens even naar hem. ''Aangenaam, Blithesoul, zeker een van de beste warriors van Windclan.'' Ze keek hem even aan en likte haar lange vacht. Haar grasgroene ogen keken zo nu en dan even naar de kater. ''En wat doe jij hier, helemaal alleen?'' Vroeg ze aan hem en greens een beetje. Ze voelde zich fijn bij hem, vertrouwt, terwijl ze voor de eerste keer met hem sprak.}