{{ I'd like to thank you || Polarbear

Brightpaw wist dat het niet lang zal duren voor de zon onder zou gaan, maar ze had toestemming om nog even het kamp te verlaten. De ontmoeting met Darkfire zat haar nog steeds dwars. En op de één of andere manier zat Darkstripe haar zelfs dwars terwijl ze amper met die kater om ging. Brightpaw zuchtte terwijl ze het kamp verliet. Ze at nog wel gewoon goed en was niet weer in een depressieve bui beland. Maar ze was wel prikkel baar. Ze schrok steeds sneller en probeerde meestal met zo veel mogelijk katten te zijn. Al was had ze ook gewoon zin in momenten van rust en even alleen zijn. Denken aan haar moeder bijvoorbeeld, en de andere geliefde die ze was verloren, zowel aan de dood als aan liefde drama's. Brightpaw liep door en haar poten brachten haar naar Tallpines. Brightpaw liep door tot dat een rots haar aandacht trok, ergens op een open plekje. Ze sprong op de rots en ging daar zitten terwijl haar ogen op de lucht was gericht. De eerste katten van Silverpelt waren al te zien. Mum? Ze sloot haar ogen en snoof de lucht op. Ze opende haar ogen toen ze de bekende geur van Polarbear haar neus gaten binnen drong. Een glimlach kwam rond haar lippen terecht. Ze mocht Polarbear graag, heel graag.

En zoals verwacht was het inderdaad Polarbear die ze had geroken. Onbewust begon ze zacht te spinnen. Bij hem voelde ze zich op d'r gemak, veilig, gewild, en niet waardeloos. "Hey Brightpaw," snorde Polarbear. Brightpaw glimlachte en sprong van de rots af, ze drukte haar kopje tegen de zijne als groet. "Hey Polarbear," snorde ze terug. Gewonde vrienden konden ook gewoon zo doen, en er was niks mis mee. Ze mocht Polarbear graag, en ze kon hem echt zien als een hele goede vriend. Ze zwaaide met haar lange gevlekte staart en keek Polarbear aan met een zacht glimlachje. "Nog bedankt, ik denk dat als je niet gekomen was, dat hij... ... je begrijpt me wel..." murmelde ze zacht. Ze meende het. Ze was Polarbear heel erg dankbaar dat hij was gekomen. Als hij niet was gekomen had Darkfire haar zeker weten gedood. Polarbear had voor afleiding gezorgd waar door ze gewoon weg had kunnen komen. "Hoe is het?" Miauwde ze toen terwijl ze Polarbear aan keek met zachte vriendelijke oogjes. Ze was aan de ene kant best wel verlegen. Maar ook gewoon heel blij om hem te zien. Hij was gewoon haar beste vriend. And I never wanna lose him like I lost another best friend... Dat kon nog wel eens haar grootste angst zijn... Maar dat zou nooit gebeuren. Ze wist het zeker.

_{Polarbear had het probleem dat zijn vacht wit was, hierdoor werd hij niet echt verwarmd in de newleaf en greenleaf seizoenen. De zon mocht dan wel krachtig zijn, toch kreeg hij het nooit echt heel erg warm. Maar het maakte nu niet echt uit. Hij spon toen Brightpaw hem een kopje gaf en hij beantwoorden de groet met een lik over d'r kop heen. "Hay," miauwde hij rustig. Meestal had Polarbear een chagrijnig, nors humeur, maar bij Brightpaw was hij altijd vrolijk en in een goed humeur. Wat voor een uitwerking sommige katten toch niet op je konden hebben. Hij vond het geweldig.
Hij glimlachte eventjes, toen haar geel/groenige ogen zijn blauwe ogen kruiste en hij snorde nog een keertje. Zolang hij maar bij Brightpaw was, meer was er niet voor nodig om zijn humeur om te laten slaan. "Nog bedankt, ik denk dat als je niet gekomen was, dat hij... ... je begrijpt me wel..." Polarbear gaf de apprentice nog een lik over d'r kop heen. "Geen dank, ik kon je daar moeilijk alleen achter laten. Darkfire had je afgemaakt," miauwde hij, recht voor z'n raap. Hij draaide niet graag om dat soort dingen heen. Dit was nou eenmaal de waarheid en daar moest ze het mee doen. "Hoe is het?" Eventjes dacht de witte kater na. "Goed," miauwde hij, iets wat afwezig. "Al zitten me een paar dingetjes dwars," maakte hij zijn zin af.}

"Hay," miauwde Polarbear op zijn warme rustige toon toen Brightpaw hem had begroet met een kopje. Brightpaw wist over het algemeen dat Polarbear best wel knorrig en nors kon wezen, maar ze merkte ook op dat hij dat niet was als zij samen waren. En dat voelde toch wel speciaal aan vond Brightpaw. Brightpaw vond Polarbear echt geweldig, maar gewoon als een vriend, toch? Het maakte haar ook niet uit, ze genoot van zijn aanwezigheid en piekerde niet als hij er was, gewoon genieten en lol maken, dat was goed. Dat was gewoon fijn. "Geen dank, ik kon je daar moeilijk alleen achter laten. Darkfire had je afgemaakt," miauwde Polarbear recht voor z'n raap. Brightpaw wist dat hij gelijkheid, maar bij die laatste zin ging er toch wel een rilling door haar ruggen graat heen, maar ze haalde even diep adem en duwde die rilling weg. Daar had ze nu geen zin in. "Dat weet ik," murmelde ze zacht. Daarna vroeg Brightpaw aan Polarbear hoe het met hem ging. Die dag zou vast ook wel een impact op hem gemaakt hebben. Tenminste, dat leek Brightpaw logisch. Darkfire zat in de Shadowclan! Dat was gewoon niet normaal vond ze. "Goed," beantwoordde Polarbear haar vraag. Brightpaw knikte. "Al zitten me een paar dingetjes dwars," vervolgde Polarbear. Brightpaw vernauwde haar groen/gele ogen. "Wat dan?" Vroeg ze op een tikkeltje bezorgde toon. Ze keek hem recht aan met haar groen/gele ogen die een tikkeltje bezorgd stonden.

_{Brightpaw was een van de weinige die hij met zijn leven kon vertrouwen. Het was vreemd, als warrior en apprentice, maar zij was speciaal. Hij voelde sympathie voor alles wat er met haar was gebeurd, het hele gebeuren met Darkfire en zo, maar ze was een sterke poes die best haar poot stijf kon houden. Als ze een goed duwtje in de rug zou krijgen, en daar zou hij haar best mee kunnen en willen helpen. "Wat dan?" Polarbear keek op, recht in de geel/groenige ogen van de gevlekte apprentice. Hij ging zitten en zuchtte zachtjes. "Darkstripe." begon hij maar, om maar met de deur in huis te vallen. "Naar mijn gevoel ging hij te vriendschappelijk om met Darkfire. Ik weet dat ze vrienden waren, toen die verrader nog in Thunderclan zat, en het zou me niets verbazen als die vriendschap in stand zou zijn gebleven." Hij keek eventjes in de verte, verdwaald in zijn eigen gedachten. "Ik vind dat we Darkstripe in de gate moeten houden," stelde hij daarna voor.
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Maar jij doet niets," miauwde hij daarna, terwijl hij de poes een lik over d'r oren gaf. "Daar ben je te bang voor, nog wel," vervolgde hij. Opeens gingen zijn oren overeind staan, alsof hij een idee had gekregen. "Ik kan je helpen. Ik weet dat Softcream je mentor is. Maar misschien kan ik je wat vecht-technieken bij leren. Voor later gebruik, zeg maar." Zou Brightpaw het een goed idee vinden? Of hem voor gek verklaren?}

Het was gewoon zo, Polarbear wekte de zelfde vertrouwde gevoelens bij haar op die Moonstripe haar ook ooit gegeven had, enkel waren deze anders. En Brightpaw durfde er niet helemaal aan toe te geven, puur om dat ze bang was dat dan de zelfde gevoelens veder zouden groeien tot waar ze bang voor was, tot wat het had verpest tussen haar en Moonstripe.
Polarbear had gezegd dat er een paar dingen hem dwars hadden gezeten, en Brightpaw had vrijwel meteen en een tikkeltje bezorgd gevraagd naar wat die dingen waren. "Darkstripe." Een koude rilling gleed door Brightpaw heen, en dat was vrijwel meteen aan haar te zien, haar ogen werden harder en haar houding verstrakte. "Naar mijn gevoel ging hij te vriendschappelijk om met Darkfire. Ik weet dat ze vrienden waren, toen die verrader nog in Thunderclan zat, en het zou me niets verbazen als die vriendschap in stand zou zijn gebleven." Ging Polarbear veder. Brightpaw knikte. "Maar dat... dat hadden we wel gezien... toen... toen..." murmelde ze. "Ik vind dat we Darkstripe in de gate moeten houden," stelde Polarbear voor. Brightpaw verstijfde kort en zweeg. Maar was dat niet riskant?

"Maar jij doet niets." Brightpaw keek de jonge warrior aan met een vragende blik in haar ogen. "Maar je zei 'we' en ik vind dat ik ook moet helpen," miauwde ze vastberaden. Aan haar blik was te zien dat ze het echt wou. Maar aan haar houding was te zien dat ze te zwak en angstig was. "Daar ben je te bang voor, nog wel," sprak Polarbear. De woorden kwetsen haar een beetje, maar ze wist dat het de waarheid, dus knikte ze enkel. De woorden nog wel hadden haar toch wel laten op kijken. "Ik kan je helpen. Ik weet dat Softcream je mentor is. Maar misschien kan ik je wat vecht-technieken bij leren. Voor later gebruik, zeg maar." Brightpaw keek hem aan, en dankbaarheid was duidelijk aanwezig in haar blik. "Softcream besteed niet veel trainings-aandacht meer aan mij..." murmelde ze. "Maar ik zou t fijn vinden als je mij wat bij leert, ik zou graag mijn clan willen dienen zoals elke warrior dat doet. En mijn vrienden en familie kunnen beschermen zonder dat ik er zelf kapot aan ga," miauwde ze. Haar ogen werden helder en dankbaar drukte ze haar kopje tegen de nek van de witte kater aan gevolgd door een dankbare lik langs zijn wang.

<sub>Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Maar jij doet niets," miauwde hij daarna, terwijl hij de poes een lik over d'r oren gaf. "Daar ben je te bang voor, nog wel," vervolgde hij. Opeens gingen zijn oren overeind staan, alsof hij een idee had gekregen. "Ik kan je helpen. Ik weet dat Softcream je mentor is. Maar misschien kan ik je wat vecht-technieken bij leren. Voor later gebruik, zeg maar." Brightpaw keek hem lichtelijk gekwetst aan bij zijn eerste woorden, waardoro hij aan zichzelf begon te twijfelen of 't wel het juiste was geweest om te zeggen. Maar natuurlijk was het de waarheid, maar soms was Polarbear iets té eerlijk, waardoor hij andere kon kwetsen. Gelukkig knikte ze er alleen maar op en zei verder niets, zou 't wel goed zitten?
"Softcream besteed niet veel trainings-aandacht meer aan mij..." Het was niet meer dan een gemurmel wat Brightpaw miauwde, maar hij kon het verstaan. Een steek van woede ging door hem heen. Hij had er een hekel aan als een apprentice werd verwaarloost door zijn of haar mentor. Dat was bij hem gelukkig niet het geval geweest, maar hij kon er niet tegen als hij hoorde dat het gebeurde, zoals bij Brightpaw nou. "Maar ik zou t fijn vinden als je mij wat bij leert, ik zou graag mijn clan willen dienen zoals elke warrior dat doet. En mijn vrienden en familie kunnen beschermen zonder dat ik er zelf kapot aan ga," Polarbear keek verbaast toen hij het kopje van Brightpaw tegen zich aan voelde en een lik over zijn wang kreeg. Hij kon het dan ook niet laten om zachtjes te spinnen en d'r een kopje terug te geven. Ging hij te ver? Was het te snel? Damn, hij wist het niet meer.
De witte kater opende zijn blauwe ogen en keek Brightpaw aan. "We zullen later aan je vecht technieken werken, maar niet nu. Nu is het een tijd van ontspanning," Polarbear hees zichzelf overeind en tikte de jongere apprentice met zijn voorpoot aan. "Tik... kie, jij bent 'm," miauwde hij op een vrolijke toon, voordat hij er vandoor stoof.

[PLAY-TIME >D]</sub>

Brightpaw voelde zich op haar gemak toen Polarbear haar een kopje terug gaf, ze wist niet of ze te snel ging met kopjes en likjes, maar met vriendschappelijke bedoelingen was toch niks mis? Ze gaf om Polarbear, hij betekende echt heel veel voor haar. Vrienden? Meer? Het maakte haar even niks uit. Ze wou dingen met hem doen, en wat het betekende? Ze lette daar even niet op.
"We zullen later aan je vecht technieken werken, maar niet nu. Nu is het een tijd van ontspanning," sprak Polarbear. Brightpaw keek hem een tikkeltje verbaasd aan maar wachtte af op wat er komen ging. Polarbear kwam in eens overeind en tikte haar aan met zijn poot. Verbaasd keek Brightpaw hem aan. "Tik... kie, jij bent 'm," miauwde Polarbear op een vrolijke toon. Brightpaw keek nog even verbaasd tot ze besefte dat dit een spel was en dat ze hem moest tikken. Polarbear stoof er van door en Brightpaw besefte dat ze achter hem aan moest rennen. Brightpaw sprong op en een mooie sierlijke lieve vrolijke glimlach kwam op haar snuit terecht. Ze rende achter Polarbear aan. Ze zette af met haar achterpoten en sprong over een boom heen. "Ik krijg je wel hoor!" Miauwde ze lachend toen ze dacht dicht bij genoeg te zijn sprong ze en hoopte ze hem aan te tikte ze hem aan. "Tikkie! Jij bent m!" Lachte ze waarna ze zich om draaide en er zelf ook vandoor rende, hopend dat ze snel genoeg was om het hem moeilijk te maken.

_{De witte kater opende zijn blauwe ogen en keek Brightpaw aan. "We zullen later aan je vecht technieken werken, maar niet nu. Nu is het een tijd van ontspanning," Polarbear hees zichzelf overeind en tikte de jongere apprentice met zijn voorpoot aan. "Tik... kie, jij bent 'm," miauwde hij op een vrolijke toon, voordat hij er vandoor stoof.
Het leek eventjes te duren voordat Brightpaw door had wat hij bedoelde met zijn actie, maar daarna kwam ze achter hem aangerend. Polarbear wist dat hij zich niet makkelijk kon verstoppen met zijn opvallende witte vacht, maar dat betekende niet dat hij zich snel gewonnen zou geven. Hij was een snelle kater en kon aardig goed klimmen, waar hij zich z'n voordeel aan kon doen. Toch had Brightpaw hem sneller te pakken dan dat hij had verwacht en al snel zag hij haar gevlekte vacht bovenop hem. "Tikkie! Jij bent m!" lachte ze in zijn richting, voordat ze er weer vandoor ging.
Polarbear kwam overeind, schudde wat gras en takjes uit zijn lange witte vacht en zetten de achtervolging in. Behendig ontweek hij alle obstakels en probeerde Brightpaw zo snel mogelijk te pakken te krijgen, maar de jonge poes was sneller dan hij dacht. Hij versnelde een beetje en sprong op. Jammer genoeg haakte een tak achter zijn poot, waardoor hij voorover viel en tegen Brightpaw aanrolde. Samen rolde ze door, totdat ze tegen een boom tot stilstand kwamen. Polarbear, lichtelijk duizelig en niet zo stevig meer op z'n poten, stond op en tikte de apprentice op haar kop. "Tikkie!" miauwde hij, voordat de witte kater in lachen uitbarsten.}

"Tik... kie, jij bent 'm," miauwde Polarbear vrolijk waarna hij weg stoof. Verbaasd en even niet wetend wat ze doen moest keek Brightpaw Polarbear aan. Het was zo lang geleden dat ze een spelletje had gedaan. De laatste keer was met Moonpaw, ze hadden een wedstrijdje jagen gedaan waar bij veel stoeien was voor gekomen. Ze was nauwelijks een apprentice geweest, ze was zowat nog maar een kitten. Ze was toen net zes maanden geworden en droeg net de naam Brightpaw...
Ze besefte dat ze achter Polarbear aan moest rennen en hem moest gaan tikken. Ze draafde snel en lenig achter hem aan. Ze zette af met haar achterpoten en besprong Polarbear. Ze tikte hem aan en ging er toen van door. "Tikkie! jij bent 'm!" Miauwde ze lachend. Ze draafde er vandoor, ze keek even over haar schouder naar Polarbear waar door ze iets langzamer rende. Maar al snel ging ze terug naar volle tempo. Ze voelde hoe Polarbear tegen haar aan knalde en samen rolde ze over de grond net zo lang tot ze stopte me rollen. Polarbear stond boven aan en Brightpaw keek met gelukkige pretoogjes recht in de ogen van Polarbear. Polarbear hees zijn poot op en tikte haar op d'r kop. "Tikkie!" Miauwde Polarbear voor hij in lachen uit barstte. Brightpaw barstte ook in lachen uit. "Ik zal maar gaan rennen als ik jou was, anders kan je weer achter me aan rennen," lachte ze met een grote speelse grijns. Ze stond op en zwaaide speels en uitdagend met haar staart terwijl ze door haar voor poten heen zakte en op zij sprong. Een vrolijke glimlach stond op haar snoet terwijl ze naar Polarbear keek.