{Open} Can I trust you?

Frostlake liep langzaam langs het Thunderpath. Hij liep in de schaduwen van het hogere gras en hij rook de geur van ThunderClan, niet gek, zo aan de grens. Ergens was hij wel benieuwd naar hun gebied, hun kamp, hoe zag het leven van de andere clans eruit? Ook opstaan, jagen en patrouilles regelen? Hij schudde zijn kop en greens, niet aan denken Frost, niet aan denken. Hij liep vedder en voelde de wind tegen hem aansnijden toen er een monster voorbij kwam. Door de enorme windkracht lag hij bijna omver, wow. Hij keek even naar het Thunderpath en de felle zon, extra gevaarlijk. Als je met dit weer aangereden werd, je naar de kant van de weg zou kruipen en daar wachten tot iemand je vond, konden je wonden snel gaan ontsteken en je kon uitdrogen. Snel duwde hij deze gedachtes weg, dat gaat toch nooit gebeuren, hij wist wel beter. Even keek hij op toen de geur van ThunderClan sterker werd.

Alleen ThunderClanners graag, later in het topic mogen er ShadowClanners komen, als ik dat aangeef!

Strawberry stapte voorzichtig langs het donder pad heen. De vuile, bittere lucht van het door twee benen aangelegde pad stak in haar neusvleugels en liet haar haar bovenlip iets opgetrokken van walging. Toch had ze vrijwillig deze patrouille aangenomen. Ze wilde het kamp even uit. Even weg van alle dood en verderf om haar heen. Nu was ze de laatste van naar familie die over was, en ondanks daar ze haar familie niet leuk had gevonden, stak het haar nog steeds. De poes zuchtte iets, maar schrok vervolgens op van een sterke Shadowclan lucht. Ze had geen rekening ermee gehouden dat ze misschien Shadowclan katten tergen zou komen. Ze legde haar oren eventjes achterruit en keek om zich heen. 'Shadowclan kat, kom tevoorschijn.' Miauwde ze. Het klonk niet echt bedreigend, er was een twijfel in haar stem hoorbaar.

''ShadowClan kat, kom tevoorschijn.'' Hoorde hij een poes miauwen en hij spitste zijn oren, dat was waarschijnlijk voor hem bedoelt. Rustig stapte hij uit de schaduwen die hem al heel de tijd bescherming gaven, net een kitten die de nursery verliet. Zijn ogen speurden langs de overkant van het Thunderpath en hij zag een poes staan. ''Goedenmiddag, ThunderClan kat.'' Zei hij op een kalme toon en keek naar de poes aan de overkant van het Thunderpath. ''Mijn naam is Frostlake, van ShadowClan.'' Hij keek op toen er nog een monster voorbij raasde en ging weer een eindje naar achteren, wel weer in de schaduw, maar beter beschut tegen de monsters. De poes had hem nu immers toch al gezien en gehoord dat hij niet echt vijandig was.

Geconcentreerd staarde Strawberry naar de overkant van het donder pad, zoekende in de schaduwen naar de verschijning van de Shadowclan kat. Maar tegelijkertijd voelde ze zich onzeker, wie weet had ze helemaal geen kat gezien of geroken. Wie weet had ze het zich maar verbeeld. Net toen ze zich dat eind wilde maken, stapte er een kat uit de schaduwen, zwart als de nacht. Wantrouwig staarde Strawberry naar de overkant. Ze keek wat verbaasd op toen de kater zich beleefd voor begon te stellen. 'Goede middag,' Miauw de ze wantrouwig, 'Strawberry is de naam,' Even sprong ze wat geschrokken naar achterr toen er een monster voorbij raarste, maar hierna stapte ze voorzichtig weer naar voren. 'Wat doe je zo dicht bij de border!' Bracht ze uiteindelijk uit.

''Goede middag.'' Miauwde de poes wat wantrouwig naar hem. Hij zag dat de poes ook schrok van het monster dat voorbij raasde en ook naar achteren ging. Maar ze kwam weer naar voren, dit keer kwam ze wat bozer over. ''Wat doe je zo dicht bij de border!'' Bracht ze uit en Frostlake kwam weer een beetje naar voren, half uit de schaduwen. ''Die vraag kan ik ook wel aan jou vragen.'' Miauwde hij luid, het kwam er nog al bijdehand uit, maar dat was hij ook wel. ''Maar aangenaam kennis te maken, Strawberry from ThunderClan.'' Sprak hij haar toe en liet zijn ogen over de poes heen glijden, een echte ThunderClanner. Hij ontspande zijn spieren en ging zitten, deze poes bleef toch wel op haar eigen territorium, en hij ook.

Strawberry's staart zwiepte nerveus heen en weer terwijl de poes naar de Shadowclan kater keek. Hij was zo zwart als de nacht, zwart als ink, maar zijn groene ogen priemden door haar blauwe heen en het liet af en toe een huivering door haar lichaam heen trekken. Ze vond de katten van andere clans zo nu en dan maar eng. ''Die vraag kan ik ook wel aan jou vragen.'' Riep de kater terug. Strawberry's bovenlip trok eventjes wat geërgerd op, maar haar toon was beleefd. "Ik was enkel de grenzen aan het nakijken." Miauwde ze, op een tot haar eigen verbazing redelijk kalme toon. "Ja.. Aangenaam," Miauwde ze, ietwat voorzichtig. Ze voelde zich ongemakkelijk toen de kater zijn blik over haar heen liet glijden, veel te kwetsbaar. Het liefste zou zij ook weg zinken in de schaduwen zoals die kater kon. Alleen daar waren de melkwitte delen van haar pels veel en veel te licht voor.

"Ik was enkel de grenzen aan het nakijken." Miauwde de poes kalm, maar hij zag dat ze geërgerd was. Een kleine grijns sierde zijn lippen. "Ja.. Aangenaam." Miauwde ze een beetje voorzichtig. Hij voelde dat ze het niet fijn vond dat hij haar zo bekeek. ''Ik keek ook alleen maar de grenzen na, je weet maar nooit of er een domme ThunderClanner denkt dat ie stoer is.'' Hij grinnikte en keek weer naar de poes. ''Jaloers?'' Vroeg hij en ging weer een beetje op in de schaduwen. Zodat ze wist waar hij het een beetje over had. Hij besloot te gaan zitten en er raasde weer een paar monsters langs, irritante dingen waren dat zeg.

Strawberry's staart zwiepte nerveus heen en weer, en om zichzelf toch nog maar iets van een houding te geven, raspte ze haar tong over één van haar voorpoten heen. ''Ik keek ook alleen maar de grenzen na, je weet maar nooit of er een domme ThunderClanner denkt dat ie stoer is.'' Miauwde de kater. Eventjes rees Strawberry's pels geïrriteerd overeind. "Zegt de arrogante maar domme Shadowclan kater." Miauwde ze koeltjes, "Zover ik weet, staat er in de Warrior Code dat een clan verplicht is zijn of haar grenzen te controleren." Kaatste ze terug. Nee, Strawberry was niet dom. Zo nu en dan was ze dan wel verlegen, maar op dit punt niet. Verdriet had haar hart ietwat verkleumd en het zou nog wel eventjes duren voordat het weer ontdooide. "Jaloers waarop?" Vroeg ze vervolgens, terwijl ze haar ogen kritisch vernauwde.