{Luck really isn't on my side, now is it?} - Icy

APPLEBLOSSOM

ROLLING GIRL LIVES ALWAYS IN A DREAM

Met een beetje een slaperige uitdrukking op haar gelaat, stapte Appleblossom door een licht sneeuwlaagje heen dat zich op de grond van het Riverclan gebied had gevormd. Een gaap ontsnapte uit haar mond en verdween in een licht wolkje in de lucht. Het was nog vroeg, de zon had nog maar net haar ochtendgloren ingezet en de hemel lichtroze gekleurd. Enkele schapenwolkjes vertoefden zich nog in de lucht en in de verte kon je de donkerdere sneeuw wolken weer zien aan komen. Dit was dan ook de reden dat Appleblossom zo vroeg uit het kamp gegaan was. Zodat ze ongestoord kon gaan jagen zonder dat haar pels aan haar lichaam vast zou vriezen. Ze hief haar kopje de lucht in en ademde diep in, zoekende naar zoveel mogelijk geuren. Een koude klauw van angst sloeg zich echter om haar hart heen toen een sterke Bloodclan lucht haar neus bereikte. Haar goudkleurige ogen sperden zich wijd open van angst en haar oren verdwenen plat tegen haar pluizige nek. Oh Starclan... Oh nee. Ze keek paniekerig in het rond, ondertussen kon ze ook al krakerige voetsporen horen in de sneeuw. De kleine poes reageerde op haar eerste instinct en dook de struiken in. Sneeuw van de takken haakte zich in haar pels, maar het mocht haar even niet deren. Licht bevend spiekte ze tussen de takken van de struiken door, afwachtende. Als de kat veilig gepasseerd was en ze zou kunnen peilen wie het was, zou ze of aanvallen, of terug rennen naar het kamp voor hulp. Als ze tenminste niet geroken was... Want waar de kleine Appleblossom geen rekening mee had gehouden, was dat elke pootstap zichtbaar was in de sneeuw.

WORDS: 280 COMPANY: {Icy}

Het was kil in het rivierclangebied, en koud.. Oh zo ijzig koud. De warme adem die haar mond verlaatte steeg op in kleine wolkjes en verdampte helemaal. De kilte deed deugd aan haar spieren, vond Icy, en zelfs nu voelde ze nog steeds de krampachtige schouder die ze had. Niet alleen omdat hij haar écht pijn bezorgde, maar ook omdat ze terugkeerde naar de plek waar ze ongeveer een negen aantal maanden met de rivierclan poes Dreamheart had gevochten en diens leider, Stormstar. Daarbij had ze die gruwelijke beet opgelopen, maar ze had zich in ieder geval mooi verweerd tegen die grote, langharige kater. Ze herinnerde zich nog het licht in zijn amberkleurige ogen toen hij weer opgestaan was, nadat ze hém had verwond. Hij leek sterker dan ooit te voren te zijn, en hij wreekte zijn vriendin goed. Icy had de benen genomen, enkel om haar ongeboren kittens in veiligheid te brengen. Hij zou haar nu maar eens een vechtaanbod moeten doen, welke plek dan ook, welk tijdstip hij ook wou.. Ze zou ervoor zorgen dat hij morsdood is, die dag zou komen. De plek leek anders, alles leek anders als het ondergedompeld was in de sneeuw, maar ze wist zeker dat ze goed zat. Ze verschool zich in de struiken, want weer was de rivierclangeur hier sterk. Niet alleen omdat ze dicht was bij hun kamp, maar ook omdat voor haar zich een vijandelijke kat bevond. Wat een dom mormel, dacht ze minachtend, die had het nog nat achter de oren. Icy hees zich terug op haar poten en kwam vanonder de struiken vandaan toen de kat haar blijkbaar gemerkt had en schichtig onder een struik kroop. Ze trippelde dichterbij de schuilplaats en bleef een vossenlengte of twee verder staan. “Wel, wel, wel,” Snoof ze en haar cyaanblauwe ogen bleven op de struik gebrand. “als dat geen stomme clankat is.”

APPLEBLOSSOM

ROLLING GIRL LIVES ALWAYS IN A DREAM

De sneeuw viel in kleine klompjes op haar kop en spatte uiteen terwijl ze zich doodstil hield in de struik. De takken ratelden in de bries en het leek wel een stilte voor de storm. Haar goudkleurige ogen waren wijd open gesperd van nervositeit en angst. De laatste Bloodclan Warrior die ze tegen was gekomen was hulpeloos geweest door de kou en daardoor niet vreselijk beangstigend. Dit... dit was een andere zaak. Ze hoorde de sneeuw ondertussen kraken, het geluid poten. De geur werd ondertussen steeds sterker en sterker. Veel sterker dan de meeste Bloodclan katten. Appleblossom voelde pure kilte en angst door haar aderen vloeien. De struiken ritselden en Appleblossom kroop automatisch nog iets verder achteruit. Haar formaat zou je eerder doen denken aan een jonge apprentice, ondanks dat ze een warrior was. Apple was nou eenmaal niet zo groot. Ondertussen kwam de poes steeds dichterbij haar schuilplek. Ijsblauwe ogen... Een litteken op de schouder. Appleblossom's hart leek even stil te staan van angst. Oh starclan... Dat was de Bloodclan leader.

"Wel, wel, wel." Klonk een kille stem. Appleblossom begon nog erger te rillen, zo erg dat de takken een beetje mee begonnen te ratelen. Ze kroop nog wat verder achteruit, weg proberende te komen van de priemende, ijzige ogen. Tot ze zich met een schok besefte dat ze klem zat. De takken bos werd te dicht om nog verder doorheen te kruipen. De kleine takjes haakten zich in haar pels. Oh god... "Als dat geen stomme clankat is." Kwamen de volgende kille woorden. "G-ga van het Riverclan territorium!" Wist Appleblossom uit te brengen, maar haar stem trilde en beefde. "O-of ik r-roep Stormst-star!" Het dreigement was zwak, ze wist dat heel goed. Maar Apple was niet mondig, ze was niet grof. Ze kon dat gewoon niet.

WORDS: 298 COMPANY: {Icy}

Icy’s lange, pluizige staart zwiepte geamuseerd heen en weer. Dit zou een heel leuk spelletje worden voor de Bloodclan leidster. Het was net als vliegen uit de lucht plukken met haar vlijmscherpe nagels, om ze vervolgens te martelen door hun vleugels een voor een uit te trekken, hun poten af te snijden en vervolgens ze doormidden te rijten. De vliegen waren perfect te vergelijken met die clanmurmels. De takken van de struik, waar de rivierclankat zich angstig onder verscholen had, begonnen te schudden. De grijze poes kreeg een minachtende grijns op haar gezicht. De poes probeerde te ontkomen aan haar ijzige blik, maar al snel besefte ze dat dat helemaal niet kon. “G-ga van het Riverclan territorium!” Sprak het arme ding met een bevende stem van de schrik. “O-of ik r-roep Stormst-star!” Icy liet zich door haar poten zakken. Ze zag de grote ogen van de kleine kat, ze waren betoverend goud van kleur. De takken zaten in haar pels gehaakt, en het zag er onmogelijk uit voor haar om te ontsnappen in haar uppie. Ze had hulp nodig, en ze wist dat ze die niet meer zou krijgen. “Oh ja,” Hoonde Icy. Ze herinnerde zich de Riverclan leider nog goed. Door hem had ze dat litteken op haar schouder opgelopen, en door hem had ze nog steeds moeite zo nu en dan. Maar ze liet haar zwakte niet merken, en ze droeg het litteken zowel vol verachting als met fierheid. “Ik zou het enig vinden om hem nog eens te zien.” Ze hield haar kop een beetje schuiner toen ze van genoegen even ongevoelig lachte. “En jij.. Zou je hem echt halen en je clanleider de dood in leiden?” Die kater zou haar geen twee keer ontglippen. Vorige keer droeg ze Saxon’s kittens in haar buik. Maar nu? De eerstvolgende keer dat ze hem zag ging de enorme, grijsharige kater eraan.

>> Kort en sorry voor het late antwoord. Ik ben een beetje in de bui voor een kortere-posts-topic.

I try to run but I lose,

Haar angst was duidelijk merkbaar, sterker nog, het leek wel van haar af te golven. De ijzige blik van de bloodclan kat prikte in haar pels en het voelde zeer ongemakkelijk. Appleblossom wist niet waar ze heen moest, ze wilde hier zo snel mogelijk weg. De kleine poes was aan het beven van angst. Deze kat radieerde gevaar, niet zoals andere clankatten deden. Nee, dit was murderous intend. Haar goudkleurige ogen staarden eventjes omhoog naar de de massieve poes. Appleblossom was gewoon klein in vergelijking met deze Bloodclan kat. "G-ga weg," Wist Appleblossom nog uit te brengen, maar haar stem was net een fluistering. “Ik zou het enig vinden om hem nog eens te zien.” Een nieuwe huivering trok over Appleblossom's lichaam en onwillekeurig probeerde ze nog wat achteruit te kruipen. “En jij.. Zou je hem echt halen en je clanleider de dood in leiden?” Appleblossom kromp eventjes wat ineen. "S-stormstar is sterker dan dat!" Protesteerde ze, met nog steeds een angstige toon in haar stem. Maar toen besefte ze zich iets. Als zij er niet doorheen kwam... Kwam Icy er zeker niet doorheen. Met hernieuwde kracht probeerde ze zich los te rukken uit de takken en zich verder naar achter te wurmen. Een energie en tijdrovende actie, die hopelijk zijn vruchten af wierp...

There's no real end I can choose...

Appleblossom sloeg haar ogen even op naar de massieve Bloodclan leidster voor haar, het liet de langharige grijze poes enkel smalend en neerbuigend kijken naar het arme ding met die lange, bruine pels. Ze vezelde nog wat, maar niet luid genoeg voor de elite leidster om het te horen. Zij bleef echter geïnteresseerd kijken, met die kille maar bezeten twinkeling in haar ijzige ogen, terwijl ze zich bedacht hoe het zou zijn om dit arm schepsel open te rijten met haar vlijmscherpe klauwen. Een grijns verscheen op haar gezicht toen ze zag dat de bruine kat nog wat verder achteruit kroop, toen ze verder sprak.

“S-stormstar is sterker dan dat!” Probeerde de clankat de forse leider van de riverclan te verdedigen, waar de leidster zelf al van wist dat hij over een enorme kracht beschikte. Maar ze waren aan elkaar gewaagd, en ze kon stiekem niet wachten op de dag waarop ze het nog eens tegen hem kon opnemen en hem dit maal te doden. Ze zou de waardige riverclan katten bij haar troepen in lijven en de weerlozen doden, en Appleblossom behoorde tot die laatste groep.. De bruinharige poes kroop nog wat verder achteruit. Icy leek wel te gaan kakelen omdat ze zo fanatiek was. “Vooral!” Ze gierde het uit en strekte haar nagels uit om onder de struik door naar de pels van de poes te graaien, in de hoop dat ze de weerloze kat beet nam. Hoe dan ook, ze zou er wel onder vandaan komen, en Icy zelf was niet zo achterlijk om haar in die val te volgen. De kat moest al heel erg wanhopig zijn als ze dat zou gaan verwachten van zo’n vooraanstaande elite kat.

_{Met grote angstogen keek Appleblossom naar boven naar de Bloodclan leidster. Haar heldere, goudkleurige ogen waren wijd opengesperd en zo rond als de volle maan ondertussen, net zoals haar pupillen. De zwarte gaten waren van angst en adrenaline al net zo rond als haar open gesperde ogen. Alleen al haar blik straalde pure angst uit terwijl ze het weer waagde omhoog te kijken naar de kille leidster van de Bloodclan. Diep van binnen wist Appleblossom al dat ze geen kans maakte. Dit zou haar dood worden. Er was niemand om het te zien, niemand om haar te horen. Niemand om haar te redden als ze eenmaal uit de struik gerukt werd... De poes beefde opnieuw, de takken ratelden om haar heen. Het gekakel van de poes leek wel door merg en been te gaan bij de kleine bruine poes. Ze kneep haar ogen eventjes dicht. "G-ga weg! Lazer op!" Wist Appleblossom uit de spuwen, maar haar stem beefde te erg om ook maar een beetje intimiderend te zijn. "Vooral," Gierde de poes uit. Al heel erg vlug kwam er een poot met vlijmscherpe klauwen de kant van Appleblossom op, net niet ver genoeg om haar te bereiken. Appleblossom probeerde nog wat verder naar achter te kruipen terwijl haar adem er gejaagd en paniekerig uitkwam. De poot kwam dichter en dichter en ineens, handelde Appleblossom uit instinct. Weer kwam de poot nader. Ze opende haar kaken en plotseling, beet Appleblossom zo hard als ze kon in de uitgestrekte poot van Icy.}

Dit leek allemaal op een stom spelletje voor de elite leidster. Ze graaide met haar poot, die grijs van kleur was en waar net als op haar hele lijf een lange vacht op groeide, onder de struik door naar de riverclan kat alsof ze aan het jagen wat een op een dikke, sappige bosmuis. Alsof het haar eten was hunkerde ze naar de geur van het bloed, die vloeide in deze angstige kat, het was bijna alsof ze nergens anders op zou kunnen overleven. Ze krulde haar lippen naar achteren in zowel een grauw als een grijns, zodat haar rij van vlijmscherpe tanden tevoren kwam, en graaide gretig naar de kleine, bange poes. “Kom, kom..” Schaterde ze geamuseerd door dit kleine spelletje. “wees maar niet bang. Ik ga je niet op eten hoor..” Ze proestte het uit van het lachen. Ditmaal klonk het niet kil. Eerder vervaarlijk, Appleblossom besefte vast wel dat dit haar einde werd. “Nou ja, niet voordat ik je levend gevild heb!” Ze bleef graaien onder de struik en voelde plots een scherpe pijn, veroorzaakt door een afschuwelijke beet. Icy sloeg een kreet van pijn en trok haar poot snel naar achteren, ze mocht van geluk spreken dat het niet de kant van haar krampachtige schouder was. Door de snelle actie van Appleblossom besefte de leidster niet dat ze zowat het hele riverclan kamp bij elkaar aan het brullen kon zijn, in ieder geval.. Iemand zou haar zeker gehoord hebben. Het duurde enige tijd voor de poes weer bij zinnen kwam. Ze wierp een verdorven blik naar het mormel, de haat was zo duidelijk te zien dat haar cyaanblauwe ogen wel twee blauwe vlammen leken. “Jij scharminkel! Dit maal heb ik je!” Gegrom steeg op uit haar keel en ze wierp zich naar voren zodra ze haar kans zag.

_{De wind waaide, de zachte zon scheen warm over de velden. Vogeltjes vloten vrolijk, het was prachtig. In het RiverClan kamp lachte katten, vele liepen rond. Hier en daar zaten katten te eten of te tongen. In de nursery, warm en behagen speelde de kittens met plezier en enthousiasme. Ze rolde over elkaar heen, zaten achter elkaar aan. De warmte maakte het kamp gezellig, een heerlijk gevoel. Aan de rand lag een klein verlegen katertje. Zijn -nog- blauwe oogjes keken bewonderend naar de grotere kittens. Hij was een kleine kitten, hij verwachtte niet veel en wilde niet tot last zijn. Hij keek vol bewondering naar de wereld, genoot van de kleuren die het bos liet zien. Opeens kwam er een zwart witte kitten op hem af stappen. Toen de grijze kitten hem zag kroop hij gelijk in een. Twee hel blauwe gemene oogjes priemde in die van de ogen van Stormkit. Het andere katertje had twee andere katers bij zich, zijn 'handlangers' ''Hee mousebrain! Jij bent echt zo zwak. Niemand mag jou Stormkit!'' De kleine kitten kroop verder ineen en sloeg zijn pootje over zijn betraande oogjes. Hij wilde en kon niks terug zeggen, voelde zichzelf zwak. Iedereen pestte hem. Niemand mocht hem. Opeens voelde hij het kouder worden. Toen hij onder zijn pootje vandaan keek zag hij een grote schaduw. Het was een statige schaduw van een grote majestueuze kater. ''Wat mot dat hier?'' Stormkit haalde zijn pootje weg. Opeens keken de drie andere kittens elkaar aan, ze stoven weg. Stormkit keek ze verbaasd na. Toen hij opkeek zag hij zijn vader staan. De reuzachtige kat, zwart met witte snuit buik en poten. De ambere heldere wijze ogen keken naar de kitten. Stormkit stond voorzichtig op. ''Je moet je niet zo op je kop laten zitten jongen'' Een lief glimlachje kwam op het smoeletje van de kleine kitten. Hij raakte de neus aan van de grote Wiseheart. ''Dankje papa'' Sprak het piep stemmetje. Stormkit keek naar zijn vader met zoveel bewondering. ''Ik zal er niet altijd zijn zoon. Bescherm de gene van wie je houd.'' Opeens vervaagde het beeld van de twee katten die elkaars neus aanraakte. Het werd langzaam zwart.

Het was koud, ijzig koud. Stormstar lag in zijn nest, poten over elkaar geslagen. Zijn ambere ogen keken nietsziendend naar buiten. Hij dacht terug aan de herinnering die hij had gedroomd. Hij miste zijn ouders eigenlijk op z'n tijd wel. Hij slaakte een zucht en stond op om naar buiten te lopen. Zijn trage stappen deden hem het leven voelen. De wind trok aan zijn vacht, hij voelde zich vreemd. Vriendelijk gleed zijn blik naar de katten die hem begroette. Even keek hij naar de prooi hoop, geen trek. Stormstar kuchte, besloot maar weer eens een patrouille te doen.

Zijn poten brachten hem langs de patrouille plaatsen. Hij dacht na, woelde in zijn gedachten. Hier en daar ving hij wat schraal prooi. Het bos was maar kaal en leeg zonder de bladeren. De iet wat gesmolten sneeuw maakte vieze plassen water en hopen prut. Hij merkte wel dat er weer sneeuw zou komen. Hij keek in de lucht, snoof de lucht op. De koude wind in zijn neus maakte zijn hoofd leeg. Hij zag in de verte de rivier liggen, draaide zijn kop om. Opeens dacht hij aan een aantal manen terug. Hij zag Dreamheart voor zich, een steek van pijn gleed over zijn hart. Hij miste haar zo verschrikkelijk. Natuurlijk wist hij dat ze nooit terug zou komen. Hij wist dat ze bij hem was in zijn hart, ze zou hem nooit verlaten. Het was alleen gewoon zo moeilijk. Hij wilde de oude tijden terug. Hij liet zijn kop zakken. Zijn staart sloeg verveelt, wat was er nou eigenlijk nog over? Zoveel dat wist hij. Hij schudde zijn kop, was radeloos. Icy, pure haat en verachting voelde hij bij dat secreet. Hij snoof een beetje bij een oud muizenhol, niks bijzonders. Opeens hoorde hij een ijselijke geschreeuw. Gelijk trok hij zij kop met een ruk omhoog. Haat vlamde in zijn ogen. Laat het niet waar zijn, dacht de clanleader. Hij sloeg met zijn staart. Hij sprintte gelijk op het geluid af waar het vandaan kwam. Hij hoopte dat ze vreselijke pijn leed. Opeens ving hij de geur op van Appleblossom. Zijn hart sloeg drie keer over. Hij rende sneller, en voelde het bloed in zijn aderen stromen. “Jij scharminkel! Dit maal heb ik je!” hoorde hij een te bekende stem roepen. Stormstar grauwde, voelde woedde en haat gieren in zijn lichaam. Op het moment dat Icy zich op Appleblossom wilde storten kwam Stormstar op het toneel. Hij sprong net op tijd voor Appleblossom, zodat Icy tegen hem op viel. Hij keel haar kil aan, haat vlamde in zijn ambere ogen. ''Ik dacht dat jij je hier nooit meer zou vertonen, vreselijk misbaksel.'' Hij was kwaad, was boos, en had ergens een gevoel van paniek. Terwijl er heel veel gevoelens door hem heen gierde bleef hij angstwekkend kalm. Zijn spraak was beheerst. Hij wilde niet onnodig nog een leven aan deze duivelin verspillen.

Spoken}

_{Het bloed van Icy smaakte metaalachtig in haar mond. Op de één of andere manier was het bloed van een prooi heerlijk, maar die van een jager smaakte verschrikkelijk. En omdat Icy haar poot zo rap terug trok, werd Appleblossom ook half de struik uit gesleept. Doornen haakten zich in haar pels en rukten plukjes los. Maar uiteindelijk stond de poes oog in oog met de leader van de Bloodclan, zo dicht bij dat als ze haar poot zou uitstrekken, ze de snorharen van de poes kon aanraken. Haar ogen boorden zich in dat verschrikkelijk moment nog even in de ijsblauwe ogen van Icy, maar de poes wierp zich al snel naar voren in een aanval. Appleblossom kneep haar ogen dicht, maar.. Er kwam geen pijn. Eerder een wervelwind van geluid. Toen ze haar ogen opende, hapte ze geschrokken naar adem. "S-stormstar." Wist ze uit te brengen. Oh nee... Oh nee! Nu zou Icy Stormstar aanvallen. "Stormstar, ga weg!" Bracht Appleblossom geschrokken uit, "S-straks vermoord ze je!" Ze krabbelde wat omhoog, trillende op haar pootkussentjes. Dit was allemaal haar schuld... Bloed druppelde naar beneden uit de kleine sneetjes die de doornen hadden gemaakt, het maakte haar pijnlijk bewust van haar situatie.}

Er heerste een korte stilte tussen de twee katten voor Icy zich weer naar voren stortte op de bruine poes met die heldere, gouden ogen. De geur van angst drong diep door in Icy's neusgaten en nestelde zich er, wat was het toch een heerlijk iets. Ze kon niet wachten om het kleine ding onder haar nagels te voelen kronkelen en het bloed te proeven, de kille sfeer van geweld en moord dansend in de lucht. Ze strekte haar vlijmscherpe nagels uit zodra ze van de grond ging. Ze sprong op de langharige poes af, maar ze werd achteruit gekaatst toen ze tegen een fors iets op botste. Boven haar uit torende een kater, de lange grijze vacht herkende Icy meteen. De amberen ogen stonden kil en met haar vervuld, de laatste keer dat ze die had gezien waren ze vol van kleuren geweest. Ze herkende de kat meteen voor geen ander, Stormstar.. Het verrassingselement werkte maar even in het voordeel voor de kater, want de bloodclan leidster was vrijwel meteen weer overeind gekrabbeld. De ontzette blik die even doorbrak, was weer veilig opgeborgen achter de kille grijns die de vlijmscherpe tanden in haar muil onthulde. Ze had zich weer breed en verdedigend, maar toch elegant en uitdagend opgesteld voor haar tegenstander. "Ik dacht dat jij je hier nooit meer zou vertonen, vreselijk misbaksel." Sprak hij, de riverclan leider was er nog voortreffelijk kalm bij gebleven. Icy deed haar best om zijn voorbeeld te volgen, maar zij was nog steeds de beste in het werpen van een dodelijke blik. De ijzige ogen staarden hem kil aan, terwijl ze hem honend antwoordde: "Je moet niet denken, maar weten. Zeker dat je de slimste bent thuis?" Ze snorde bij deze wederontmoeting met de forse kater. Ze had er zo lang naar uitgekeken om hem af te maken, nu was het moment eindelijk hier. Deze keer liet ze hem niet gaan, en ze liet zich al zeker niet afleiden door dat gejengel van Appleblossom die haar leider wou beschermen. Maar misschien moest ze het weer zo spelen als destijds bij Dreamheart.. Stormstar wou die lapjespoes zo nodig beschermen, en nu ook deze poes.. Was het zijn zwakke plek?