Staying Strong:.

De zon scheen fel over het gebied heen. Prachtig, dat was het perfecte woord voor deze Highlands. Hier was zijn leven begonnen, hier was hij ter wereld gekomen. Een zucht verliet zijn mond en een zwakke glimlach verscheen. Hier stierven zijn siblings en hier werd zijn moeder achtergelaten in een sneeuwstorm door zijn vader. Hij schudde met zijn hoofd. Die tijd, hij wilde het het liefst weer vergeten. Maar toch ook weer niet. Het was zijn verleden, zijn begin. Hij mocht het niet vergeten, want dan zou hij ook vergeten hoeveel moed en kracht zijn moeder erin heeft moeten steken om toch door te lopen richting het kamp. Om haar kits te proberen te redden, en nu? Nu was hij de enige die overgebleven was. En hij was van plan zijn moeder en siblings zeker trots te maken. Zijn vader was er nooit voor hem geweest, zelfs nu niet. De kater leefde wel nog steeds, maar dat maakte Arcticlight niet veel uit. Hij had niets met zijn vader, het was een egoïstische zak. De kater zat bovenop de highlands, ergens hoog genoeg om over het gebied heen te kijken. Hij genoot ervan, maar dacht ook een tijd serieus na. Totdat hij voetstappen ergens achter zich hoorde en hij zijn hoofd naar het geluid omdraaide. De kat die hij opmerkte was Cindersmoke, een van de riverclan warriors. Hij knikte naar de kater een draaide zijn hoofd weer van deze af. Natuurlijk mocht deze zich bij hem voegen, om van het uitzicht te genieten. Even rust, dat had hij nu vooral nodig. De kater had de laatste tijd heel hard gewerkt en had zich enorm veel bezig gehouden. Nu nam hij heel even rust.

- Cindersmoke -

Nadat hij zijn hoofd weer had weggericht van Cindersmoke en zijn blik weer op het uitzicht voor hem stond merkte hij pas hoe mooi het Riverclan gebied eigenlijk was. Het was hier echt prachtig en hij kon het soms wel begrijpen dat rogues hier te vinden waren, dat had hij ook gedaan als hij een rogue was geweest. Van dit gebied kon je niet afblijven, al stond hij erbij dat dit van riverclan was en van niemand anders. De kater knikte naar hem, als een soort hallo. Hij had de kater al begroet, dus staarde hij gewoon voor zich uit. Kort nadat het even stil was wendde hij zijn blik even van het uitzicht af. "Het is mooi hier, hé?" Glimlachte hij, waarna hij zijn blik weer op het veld voor hem legde. Dit wilde hij voor eeuwig vasthouden, het was gewoon zo mooi. Ook al lag zijn verschrikkelijke geschiedenis hier ergens op deze heuvels, hij zou nooit een hekel krijgen aan de Highlands. "Maar toch, kan ik er nooit volledig van genieten als ik hier ben." Glimlachte hij. "En jij?" Hij keek de kater niet aan, keek gewoon voor zich uit zoals eerst. Zijn staart krulde hij voor zijn poten, zo wilde hij wel even blijven zitten. Even nadenken in rust, dat was gewoon wat hij even nodig had. Hij ademde diep in en daarna weer diep uit, de heerlijke geuren van de pas bloeiende bloemen drongen hierbij zijn neusgaten binnen.