.: You don't know a thing about me :.

Met slaapdronken passen verliet ze stiekem de Medicine cat den en keek ze nieuwsgierig rondom haar heen. Een doodse stilte hing over het kamp, en de oorzaak daarvan was simpel; Iedereen was aan het slapen. Littlepaw had zich voorgehouden om vannacht laat op te blijven, wachten tot iedereen aan het slapen was zodat zij stiekem een kijkje kon nemen in het kamp. De nieuwsgierige blik in haar ogen werd sterker met de tijd dat het maanlicht haar zichtbaarder maakte. Ze zouden haar moeilijk kunnen straffen, toch? Het was toch normaal dat een apprentice die ziek was dat die wat beweging en actie wou hebben? Maar goed, het zou haar totaal niets uitmaken zouden ze haar betrappen. Oké... Misschien wel.

_{De maan was aan de hemel komen te staan eer dat de jonge kater zijn laatste passen in het territorium zette. Hij was laat die middag nog gaan jagen en wilde perse wat prooi mee terug hebben, gek genoeg was dat hem ook nog gelukt ook. Hij had twee muizen kunnen vangen, een grijze en een bruine. Een tikkeltje ontevreden legde Wildpaw de twee muizen op de prooistapel en maakte een zwiep met zijn staart. Hij was nog niet moe, had nog geen zin om te slapen en verveelde zich. Hij wist sowieso dat als hij zich nu tot een balletje zou oprollen, hij niet in slaap kon komen. Misschien was er toevallig nog iemand op? Er waren altijd een of twee Apprentices die niet konden slapen, maar de meeste bleven niet in het kamp. Please, let it be. Ja, na niet lang zoeken rustte zijn blik op een wat kleinere poes. Zij was niet lang geleden Apprentice geworden, wist hij. Littlepaw, dat was het. Wildpaw maakte snelle passen richting de poes en groette haar vervolgens vriendelijk. "Hallo, Littlepaw." Miauwde hij vriendelijk.}

Een zenuwachtig gevoel borrelde omhoog in haar maag toen ze in de verte voetstappen hoorde. Maar... Ze dacht dat iedereen al sliep? Had ze dan toch beter nog even kunnen wachten? Net toen de donkergrijze apprentice zich wou omdraaien om terug naar de Medicine den te stuiven, hield een vriendelijke stem haar tegen. "Hallo, Littlepaw." Meteen keek ze omhoog om te zien wie of wat haar aansprak, en algauw merkte ze op dat het een apprentice die eveneens als Littlepaw nog niet sliep. Een hoest verliet haar bek voordat ze iets zei. "Hey Wildpaw!" Miauwde ze zachtjes, maar wel hees terug, haar staart opgewonden in de lucht gestoken en haar oren nieuwsgierig naar voren gevouwen.

_{Littlepaw keek niet vreemd op bij het zien dat hij nog wakker was, gelukkig ook maar, hij had niet zoveel zin in problemen. "Hey Wildpaw!" Klonk haar stem. Wildpaw keek haar vrolijk aan. "En, hoe bevalt het je om Apprentice te zijn," Bij die woorden besefte hij dat Littlepaw nog niet kon trainen. "Ehh.. Sorry." Miauwde hij er dus onhandig achteraan. Hij bekeek zijn poten even beschaamd, hopelijk had hij haar niet gekwetst. Littlepaw mocht dan klein zijn, maar zei dat ook dat je haar makkelijk kon kwetsen? Veel wist Wildpaw niet over haar, dus, dat was maar afwachten? Hij keek haar weer aan, ze zat blijkbaar wel vol energie.. Dus waarom zou het ook? Misschien had ze wel zin om de volgende dag even een rondje territorium te doen, als het mocht van haar moeder. Hij wilde dus echt geen boze Innerghost op zijn dak hebben als Littlepaw iets overkwam. Maar als nieuwe Apprentice moest je het territorium toch al minstens één keer gezien hebben.}

Nog steeds zweefde er een vrolijke blik rond in haar felle olijfgroene ogen. "En, hoe bevalt het je om Apprentice te zijn," Ze keek hem even vragend aan, maar besloot vervolgens om dan toch maar niet te antwoorden. Normaal wisten de meeste katten van de Clan toch dat Littlepaw als kitten ziek was geworden, en dat die ziekte nog altijd niet over was? Ach, het maakte niet uit. Iedereen kon zich vergissen of een foutje maken, Littlepaw zou je daar heus niet voor beginnen te haten. "Ehh.. Sorry." Excuseerde de kater voor haar zich, een tikkeltje onhandig. Ze kneep haar ogen geamuseerd toe. "Geeft niet hoor, kan eens gebeuren." Sprak ze vrolijk en en opende haar kijkers weer. Als ze eerlijk moest zijn had ze geen zin om de hele tijd te niksen, ze wou wat gaan doen. Iets dat gevaarlijk en gewaagd was. "Ga je mee het territorium in? Het zou toch méga eng moeten zijn in deze donkerte, niet?" Al kon je nog steeds zien dat ze niet op haar best was, Littlepaw zat boordevol energie. En daarbij; Ze was nou eenmaal een jongensachtige kattin die graag zulke dingen deed.

_{Littlepaw leek zich te amuseren bij zijn onhandigheid. Wildpaw moest erom lachen, oke, dat was een groot voordeel van een poes. "Ga je mee het territorium in? Het zou toch méga eng moeten zijn in deze donkerte, niet?" Littlepaw leek er zin in te hebben, maar wat nou als haar iets overkwam. Wildpaw dacht even na en kwam tot een conclusie. "Oké, als je maar beloofd dat je niks overkomt.. Anders overkomt mij ook iets." Zuchtte hij. Maar niet lang daarna keerde zijn enthousiasme terug. "Kom je dan? We moeten nog steeds ongezien wegkomen." Dit was altijd het leukste deel, wegkomen uit het kamp. Niet moeilijk, maar wel leuk.

-Flut}

Speelsheid flitste in haar olijfgroene oogjes toen de kater zijn antwoord gaf. "Oké, als je maar beloofd dat je niks overkomt.. Anders overkomt mij ook iets." Eigenlijk was dat best een vaag antwoord, maar oké, ze kon er mee leven. De grijze apprentice tikte met haar staartpunt tegen de schouder van de kater en wou net naar de kamp uitgang lopen toen hij nog iets zei. "Kom je dan? We moeten nog steeds ongezien wegkomen." Littlepaw grinnikte eventjes, en keek Wildpaw vrolijk aan. "Probeer me maar in te halen!" Mauwde ze zachtjes en schoot ietwat onhandig naar de uitgang van het kamp. Ook al was ze nog ziek, ze wou eindelijk eens het territorium zien. Ontdekken wat er allemaal te zien viel, en welke prooidieren er allemaal leefde.

Open jij een topic in het territorium? c:

Onderwerp: Re: .: You don't know a thing about me :.