{{ Attack me like a D E V I L ::H E A R T P A W::

Een zachte wind bries waaide door haar lange zwarte vacht terwijl ze terug kwam van de Dawnpatrol. Ze had beloofd Heartpaw mee uit trainen te nemen bij Sunhigh. En dat was het nu bijna. Ze trippelde over de open plek naar de jonge apprentice. "Eet wat, daarna zie ik je bij Pinewoods," miauwde ze terwijl ze haar apprentice aan keek. "En kom niet te laat," vervolgde ze strak waarna ze haar zwarte lichaam om draaide. Innerghost was wat vorser gebouwd dan de meeste poezen, en je kon ook aan haar zien dat ze gebouwd was voor het vechten. Snel en lenig was ze wel, maar zoals de meeste poezen niet. Ze was meer gebouwd op het gebied van kracht. Ze verliet het kamp op nieuw en versnelde haar pas langs Little Creek door naar The Pinewoods. Daar zou ze Heartpaw leren hoe 'i tegen een Badger moest vechten. Één van de moeilijkste en zwaarste manieren. Dat verwachte Heartpaw niet, maar ze zou die apprentice eens goed verassen. Want in het echte harde leven kwam je ook niet te weten wat je te wachten stond. En dat gold dus ook voor nu. Ze ging zitten terwijl ze haar poot om hoog haalde om die af te likken terwijl haar Cyaan blauwe ogen naar voren waren gericht om Heartpaw aan te zien komen. Aan de zon te zien moest de apprentice maar eens snel komen, anders was die te laat.

Stilletjes zat een mager katertje voor zich uit te staren. Kort geleden had hij een nieuwe mentor aangewezen gekregen, maar toch was hij bang voor haar. Zijn mentor was dan wel de deputy van de clan. Iedereen wist dat alle shadowclanners gemeen waren, hij ging er van uit dat zij dat ook was. Maar hij was anders, na alles wat hij had meegemaakt was hij niet zo kil als de rest. Gelukkig had hij in een lange tijd een echte vriend gemaakt, hij was blij dat hij Ashpaw die ene dag had ontmoet. Ashpaw begreep em en respecteerde hem maar bovendien accepteerde hij hem zoals hij was. Hij wilde hem niet veranderen zoals vele anderen. "Eet wat, daarna zie ik je bij Pinewoods," klonk opeens een stem en hij schrok op. Hij keek zijn mentor even recht aan en knikte stilletjes. "En kom niet te laat.'' Snel stond hij op en ging wat te eten halen, een mager muisje was genoeg voor hem. Hij at bveel minder dan de gemiddelde apprentice en dat wist hij ook heel goed. Snel werkte hij zijn maaltijd naar binnen en stond op. Zijn leven was wel iets rustiger geworden, maar nog steeds werd hij gepest door anderen.
Stilletjes verliet het jonge katertje het kamp, met zijn kop laag hangend en zijn staart bijna over de grond slepend. Hij wist niet zeker hoe Innerghost met hem om zou gaan, ze was tijdens hun toer rond het territoria eng geweest. Zou ze zijn angst hebben opgemerkt toen ze de twolegplace passeerde? Teveel herinneringen kwamen in hem op als hij daar in de buurt kwam. Hij deed het niet express maar het deed toch pijn. Het was afleidend voor hem geweest, maar zou ze dat begrijpen? Hij zuchtte even en versnelde zijn passen, hij mocht niet te laat komen had ze gezegd. In de verte zag hij haar al zitten en vroeg zich af of hij te laat was. Snel liep hij door voor hij voor haar stond. ''Ik ben er Innerghost,'' zei hij zacht en boog zijn kop om naar de grond te kijken.

Innerghost hield niet van apprentices die te laat kwamen, je kwam ook niet te laat bij een gevecht of een patrol, dus ook niet bij een training. Dat was ook het eerste dat Innerghost er uit haalde bij de apprentices die zij toegewezen keek. De jonge queen keek om zich heen wachtend tot de crème kleurige apprentice in beeld zou komen. Voor een Shadowclan kater was hij nogal snel op zijn teentjes getrapt en angstig, boven al, ook niet echt spraakzaam. En dat was iets dat maar snel veranderd moest worden. In Shadowclan moest je je bek klaar hebben staan, en dan kon je er niet bij lopen als een zoutzak. Nee. Shadowclan katten waren trots en sterk, en dat moesten ze uiten. Als een kat van een andere clan zo'n zoutzak zou zien lopen, wat zullen ze wel niet denken? Ze zullen denken dat Shadowclan verzwakt is en makkelijk aan te vallen is voor meer territorium! Afwachtend bleef ze zitten tot de apprentice in beeld kwam. ''Ik ben er Innerghost,'' hoorde ze een zacht stemmetje. Innerghost liet haar koude cyaan blauwe ogen over de apprentice heen glijden. Hij had zijn kop gebogen. Ze schudde met haar kop en liep naar de apprentice op. Met opgehesen kop keek ze op d'r apprentice neer. "Hijs je kop op, en laat zien dat je een Shadowclan kater bent, en geen zwakke Kittypet, begrepen?" Begon ze. "Je moet inzien dat als Shadowclan kat, kan je er niet bij lopen als een zoutzak," begon ze. "Wij zijn trots en sterk, boven al, de clans om on heen vrezen voor ons, dat moet zo blijven, en om er dan mager en zwak te lijken, dan maak je Windclan niet eens onder de indruk!" Siste ze. "Ik wil dat je daar mee bezig gaat, begrepen?" Vervolgde ze terwijl ze haar apprentice strak aan keek. Silverpaw nu Silverfeather was ook niet de meest stoere, sterke, angstaanjagende Shadowclan poes geweest geweest, maar in haar kon je nog wel Shadowclan zien, dat was altijd wel aanwezig geweest, ze wist dat als ze moest vechten dat Silverfeather dat zou doen, en dat was wel het minste dat ze ook van een Shadowclan kater wou maken, zoals Heartpaw.

Wat hij van deze training moest verwachten wist hij niet, maar veel goeds leek het niet te betekenen. Althans, zijn gevoel vertelde hem dat het geen leuke dag ging worden voor hem. Diep van binnen zuchtte hij en hij vervloekte zijn leven, waarom was hij er eigenlijk nog? De enige met wie hij om kon gaan was Ashpaw, die heel erg op hem leek. Maar ook hij had nu meer trainingen en had minder tijd, hij sprak hem gelukkig nog wel elke dag maar het maakte het er voor hem niet beter op. Terwijl hij neerkeek op zijn rode voetjes wachtte hij af wat Innerghost zou zeggen. "Hijs je kop op, en laat zien dat je een Shadowclan kater bent, en geen zwakke Kittypet, begrepen?" Begon zijn mentor te spreken en hij schrok ervan. Instinctief zakte hij wat in elkaar maar de woorden spraken dat hij zijn kop op moest hijsen. Langzaam tilde hij zijn kop toch op maar durfde het niet aan om zijn mentor aan te kijken, simpelweg omdat hij niet wist wat voor een blik zijn mentor in haar ogen had. "Je moet inzien dat als Shadowclan kat, kan je er niet bij lopen als een zoutzak," vervolgde ze. "Wij zijn trots en sterk, boven al, de clans om on heen vrezen voor ons, dat moet zo blijven, en om er dan mager en zwak te lijken, dan maak je Windclan niet eens onder de indruk!" Siste ze. "Ik wil dat je daar mee bezig gaat, begrepen?" Heel even durfde het rode katertje het aan om haar aan te kijken, maar zijn blik schoot onmiddelijk weer weg. Haar blik maakte hem bang, hij wist niet precies wat hij nu moest doen. ''Begrepen,'' antwoordde hij zelf zacht en liet zijn kop toch weer iets zakken. Het was echt een gewoonte van hem, hij wist dat als hij anderen aankeek ze het zouden zien als een uitdaging. En met uitdaging een reden om zich op hem te uiten. Hij schuifelde even nerveus met zijn pootje over de grond. '' Ehh wat gaan we eigenlijk doen?'' Vroeg hij zacht, maar niet uit nieuwsgierigheid. Als hij wist wat ze gingen doen dan kon hij zich voorbereiden. De vorige training was net als alle andere apprentices hadden gekregen. Dus hij was er op voorbereid om ook langs de plek te moeten waar de Bloodclan zich huistte. Hij rilde half bij de herinnering, hij moest sterker worden zei zijn geest. Maar zijn hart durfde het niet aan, hij was in een woord gewoon zwak.

Innerghost keek neer op d'r apprentice. Hij was niet het soort kater dat ze graag zag in Shadowclan katten. Maar sommige katten hadden een reden om zo te zijn. Darkfire had genoeg verteld over zijn apprentice. En stiekem begreep ze wel waarom die apprentice zo was als ze de verhalen hoorde. Maar ag, ze begreep Darkfire ook wel, een angsthaas toegewezen krijgen was niet alles. En Thunderclan met angsthaasjes? Ja dat begreep ze nog wel. Maar een Shadowclan met angsthazen? Nee, dat klopte niet. En ze ging er voor zorgen dat de apprentice wat meer zelf vertrouwen ging krijgen. ''Ehh wat gaan we eigenlijk doen?'' Vroeg de apprentice. Innerghost keek de apprentice kort aan. "Kom maar mee," miauwde ze kalm op haar gewoonlijke duistere toon. Ze zwaaide met haar staart als teken dat ze weg gingen rennen. Al snel versnelde ze haar pas. "Zorg er voor dat je vlak achter me blijft of beter, naast me, raak je te ver achter dan geef ik je een andere opdracht, en die is harder dan enkel een stukje rennen," sprak ze op een duistere toon. Eerst maar even een lekker stuk rennen, dat zorgde voor conditie. Innerghost zou er voor zorgen dat hij zelf vertrouwen ging krijgen. Want hier na zal al snel een gevecht training volgen, die hij waarschijnlijk niet leuk zou vinden. Maar het moest, het was zowel voor hem als voor de clan. De clan had fitte sterke angst-loze katten nodig, en geen zachte zoutzakken.

In stilte wachtte hij zijn vonnis af, iets wat hem niet positief bijstond. Zou ze hem alle hoeken van het territoria laten zien door middel van geweld? "Kom maar mee," zei zijn mentor met een kalme maar eng duistere toon, wat stond er op hem te wachten. Wat ging er gebeuren, wat was Innerghost met hem van plan. Ze versnelde haar passen en meteen moest het rode katertje zijn poten strekken om haar in te halen. Hij had totaal geen conditie en had moeite haar nu bij te houden. Was dit haar manier van treiteren, zijn zwakke punten opzoeken en die tegen hem gebruiken? "Zorg er voor dat je vlak achter me blijft of beter, naast me, raak je te ver achter dan geef ik je een andere opdracht, en die is harder dan enkel een stukje rennen," de duistere toon waarop het werd gesproken joeg hem angst aan. Maar veel keus had hij dus niet en hij spande zich in tot zijn lichaam hem niet meer kon geen dan het deed. Met moeite hield hij haar passen bij, maar het ademen werd voor hem moeilijk. Maar hij moest, hij wilde niet eens weten wat die andere opdracht zou kunnen zijn. Het idee van een andere opdracht en de toon waarop Innerghost het had gezegd deed een rilling over zijn ruggengraat gaan. Wat als ze hem naar de BloodClan stuurde om daar met iemand te moeten vechten. Hij maakte daar geen schijn van kans, hij kon niet vechten en hij wist dat door zijn angst zijn kansen alleen maar kleiner werden. Hij zette zijn kaken op elkaar en viel toch iets achter op de passen van zijn mentor, maar niet voor lang. Met nog meer inspanning wist hij zichzelf weer naast haar te krijgen en hij dwong zichzelf door te lopen. Het was de angst die hem voortjoeg, angst voor wat anderen met hem van plan waren, angst voor die andere opdracht en zelfs nu joeg de angst voor de BloodClan hem voort.

Innerghost merkte dat Heartpaw nogal angstig deed tijdens het rennen, maar de apprentice hield het wel vol, gelukkig voor hem, want die 'straf' was dan iets dat Heartpaw niet leuk zou vinden. Maar Innerghost wou haar apprentice gewoon meer zelf vertrouwen geven. De hele reis leek Heartpaw in gedachten verzonken te zijn. Een waardeloze Shadowclan kat in ieder geval. Misschien dat Innerghost de apprentice nog wat waarde kon brengen. Innerghost kwam al snel aan bij haar bestemming. Het had lang gebeurd maar was toch al redelijk snel gegaan. "Mooi, nu zijn we er, zoals je ziet is t hier open, maar kan je je hier ook makkelijk verstoppen," begon Innerghost. "Wat we gaan doen is gevecht-training," sprak Innerghost toen. "Maar dan ben ik een indringer op Shadowclan territorium, ik wil dat je eerlijk laat zien hoe je zal reageren als het écht zo was," sprak Innerghost toen. Pinewoods had haar daar een geschikte plek voor geleken, dus ze gingen even vechten, maar ook de regelingen oefenen met hoe dat ging als er een indringer was.

Met zijn gedachtes op volle toeren rende de jonge kater verder. Hij begon steeds zwaarder te hijgen, maar durfde niet te stoppen. Hij wist echt niet wat Innerghost dan met hem zou doen. "Mooi, nu zijn we er, zoals je ziet is t hier open, maar kan je je hier ook makkelijk verstoppen,"slippend kwam hij tot stilstand omdat hij niet echt op aan het letten was. Hij was eerder nog een beetje geschrokken van de plotse stem van zijn mentor. Hij keek even om zich heen en knikte langzaam. "Wat we gaan doen is gevecht-training," sprak Innerghost en hij slikte even. Dat zou dus dramatisch foutgaan. "Maar dan ben ik een indringer op Shadowclan territorium, ik wil dat je eerlijk laat zien hoe je zal reageren als het écht zo was," zei zijn mentor toen en hij knikte weer. Hij had hier echt geen zin in, hij was geen vechter meer. Vroeger ook al niet maar nu wilde hij gewoon niet meer vechten. ''Oke...'' Mompelde hij zacht en keek weer om zich heen. Langzaam deed hij een paar passen achteruit en zakte iets door zijn poten. Hij moest wel doen wat ze zei, anders was hij echt de klos. Hij sloeg zijn klauwen niet uit, omdat hij niet wist hoe zijn mentor erop zou reageren als hij zijn klauwen wel gebruikte. Nerveus wachtte hij af.

Innerghost bekeek Heartpaw even nauwkeurig toen ze bij de open plek aan kwamen. Hij hijgde als een gek, duidelijk als ze even waren door gegaan zal hij er wel gewoon bij neer zijn gevallen. Innerghost gaf er geen acht aan en begon aan haar uitleg over wat ze gingen doen. Aan zijn reactie te zien was hij er niet blij mee. Jammer dan, je moest éénmaal goed handelen als er een indringer kwam. Sommige warriors deden dat door eerst te vragen wat die gene hier deed, door die gene vervolgens te verzoeken om weg te gaan. Meestal luisterde de indringer dan niet. Dus werd het vechten, of eerst nog even op een felle toon duidelijk te maken dat die gene weg moest gaan. Of te wel, oprotten. Innerghost wou t nog wel eens formeel doen, gewoon op een kalme kille, maar duidelijke toon. Ging het mis, óf het werd vechten, of het werd op een extra felle toon gaan spreken. En dan het liefst scherp ook. Ging het dan nog niet, ja dan werd het vechten en goed duidelijk maken dat die gene er niet welkom was, tegen clan katten wou ze nog wel eens wat formeler doen, tegen rogues niet. Laat staan Bloodclan. "Laat ik het wat duidelijker maken. Ik ben een Bloodclan kat." Innerghost stapte weg en ging duidelijk in op haar rol. Ze zei gewoon niks en wachtte af op de eerste reactie van Heartpaw. Aan haar houding en de zwaai van haar staart was duidelijk gemaakt dat het 'spel' begonnen was. Enkel was dit niet het soort spel zoals er in de Nursery werd gespeeld.

Zijn rode staart zwiepte even heen en weer, onzekerheid uitend. Waarom moest dit nu weer gebeuren, hij kon totaal niet vechten. De laaste keer had een ander hem moeten redden. "Laat ik het wat duidelijker maken. Ik ben een Bloodclan kat." Bij die woorden trok er een rilling door het lijfje van de jonge kater. Waarom moest ze dat nu weer zeggen, alsof het nog niet erg genoeg was. Zelfs zij moest weten dat hij BloodClan boven geen ander vreesde. Het maakte hem er alleen maar nerveuzer op, bovendien was hij nog moe van het rennen van net. Ze liep iets weg en haar teken was duidelijk voor hem. Hij had geen keus en moest echt met haar vechten. Langzaam zette hij een stap naar achteren, maar sloeg zijn nagels niet uit. Zijn oren zakten naar achteren en hij zakte door zijn magere pootjes, klaar om aan te vallen. Langzaam zette hij een stap naar voren en liep langzaam om haar heen. Zijn amberen ogen waren strak op de poes gericht, op zoek naar plekken die hij kon aanvallen. Zonder een seconde helder na te denken zette hij zich af, maar hij wist dat hij te zwak en te langzaam zou zijn. Hij richtte zich op haar poten, hopend dat hij haar kon omhalen.

Innerghost keek Heartpaw een tikkeltje uitdagend aan, wachtend op zijn reactie. Innerghost deed als of ze een Bloodclan kat was en gedroeg zich er ook wat na, ze had een gemene grijns op haar gezicht, en haar ogen vlamden kil. Ze liep een beetje op zij wachtend op de reactie van de apprentice. Hij zag er nerveus uit, en voor even dacht Innerghost dat ze het beter toch anders kon aan pakken. Maar dat zou ze wel na deze les doen. Heartpaw liep in een cirkel om haar heen en keek haar onderzoekend aan, op zoek naar een zwakke plek. Heartpaw zette af met zijn achterpoten en had het over duidelijk op haar poten gemunt. Maar Innerghost maakte het hem niet makkelijk en ontweek zijn aanval simpel, en ze belande weer netjes op haar vier poten. Nonchalant draaide ze zich om en keek ze haar apprentice aan. "Wees sneller, en laat niet zien wat je ideeën zijn," siste ze de apprentice sluw toe terwijl ze op nieuw afwachtte op zijn aanval. Want daar ging het nu tenslotte om.

Hij wist dat zijn aanval hopeloos was geweest en dat werd al snel aan hem bewezen. Ze ontweek zijn aanval veel te gemakkelijk en hij wist met zekerheid dat hij was gefaald. Al half vrezend voor haar woorden staarde hij haar aan. "Wees sneller, en laat niet zien wat je ideeën zijn," siste zijn mentor even en hij kromp iets in elkaar. Hij was nog steeds moe van die ren die ze hem had laten maken. En snel kon hij al helemaal niet zijn. Hoe moest hij dit in hemelsnaam ooit goed doen? Toch zakte hij opnieuw door zijn poten en staarde strak naar haar lijf, niet echt een specifieke plek in gedachtes. Langzaam begon hij weer om haar heen te cirkelen maar het idee dat het een BloodClankat had kunnen zijn tegenover wie hij stond joeg hem al zware angst aan. Even liet hij zijn aandacht weer hangen op haar voorpoten, maar zijn doelwit zou wat anders zijn dit keer. Opnieuw zette hij zich af, zijn ogen gericht op haar poten maar in zijn hoofd ging hij af op haar rug, hopend dat hij zich erop zou kunne klemmen. Hij had zijn poten al uitgestrekt en hoop suisde door zijn hoofd. Misschien dat hij het nu wel goed kon doen.

Innerghost had tegen Heartpaw gezegd dat hij niet moest laten zien wat hij van plan was, hij moest sneller zijn, minder twijfelen over wat hij ging doen, dus ook niet te lang na denken. Na even gewacht te hebben schoot Heartpaw op haar af, dit keer zag Innerghost niet wat zijn plan was geweest. Heartpaw lande op haar rug, dat haar een tikkeltje verraste. Innerghost liet zich vallen en rolde weg waar door Heartpaw weer los was geraakt. Innerghost sprong op en plaatste haar poot op zijn borstkas, Innerghost hield haar nagels in, en haar cyaan blauwe ogen brandde op Heartpaw. "Wees snel, en denk snel, niet te lang twijfelen," siste ze hem toe. "Als ik een Bloodclan kat was geweest had ik je voor je aanval allang de nek door kunnen bijten," sprak ze. Innerghost verslapte haar kracht zodat Heartpaw toch nog de kans had om wat te doen.

_{Opnieuw hoopte hij dat hij niet te zwaar zou falen, dat zou echt ellendig voor hem worden. Maar hij kon haar niet uitleggen waarom, ze zou hem uitlachen en vernederen zoals bijna iedereen deed. Tot zijn eigen verbazing landde hij juist wel op zijn doel, de rug van zijn mentor. Zijn klauwen had hij niet uitgeslagen, bang voor wat er ging gebeuren als hij haar bezeerde. Ze werkte hem echter gemakkelijk weer van haar rug door om te rollen. Het verbaasde hem niet echt niets dat ze hem kon overmeesteren, zoals ze daarna deed. Hij was zwak en waardeloos, zoals alle anderen zeiden. door haar poot op zijn borst werd hij gedwongen haar aan te kijken en een onopvallende rilling trok door zijn lijf. "Wees snel, en denk snel, niet te lang twijfelen," siste ze hem toe en hij knikte alleen maar kort. "Als ik een Bloodclan kat was geweest had ik je voor je aanval allang de nek door kunnen bijten," Hij schrok van haar woorden en voelde dat de druk op zijn borst verslapte. Even dacht hij na en trok toen zijn poten op en trapte haar met zijn achterpoten van zich af voor hij zich weer omhoog hees. hij begon moe te worden, en veel kracht had hij al niet. ''Ik..'' Fluisterde hij zacht en keek neer op zijn poten. Hij kon echt niet veel kracht meer uit zijn lijf halen. ''Ikkannietmeer.'' Fluisterde hij bijna en bleef naar zijn pootjes staren.}