{Open} Suckers luck

Met een mokkend gezicht klauterde Sparkpaw de elders den uit. Hij had net ál het mos van de elders den zelf moeten vervangen, want de andere apprentice met wie hij dit samen moest doen was hem gesmeerd naar de medicine cats den, zeggende dat hij buikpijn had. Nu hij dit rotklusje alleen kon doen, kwam zijn humeur niet eens in de buurt van een goede. De kater had er een hekel aan als hij vond dat hem onrecht aangedaan was en nu al helemaal dus. Hij had het gemopper van de elders aan moeten horen dat hij niet snel genoeg was, niet secuur genoeg, niet alles genoeg. Echt waar, als hij ooit een elder werd, zou hij elke apprentice die voet zette in de den het leven zuur maken, besloot hij bij zichzelf. Hierna plofte hij neer naast de verse prooi stapel, ergens toch wel uitgeput door de taak. Eigenlijk was hij nog niet eens klaar, maar hij had gewoon geen zin meer. "Ik háát elders.." Gromde hij tussen zijn tanden door.

{Open}

_{Voorzichtig klauterde Harepaw de apprentice den uit, terwijl ze alle slaap uit haar ledematen probeerde te strekken. Ze was moe van het slapen, wat ze zelf dus niet kon begrijpen. Ze liet haar ogen eventjes wennen aan het plotselinge felle licht van de ochtend, en stapte hierna met lome passen de den uit. Net nadat ze een paar stappen had gedaan hield ze halt en liet ze haar ogen rond het kamp glijden. Sommige waren druk bezig met hun vers gevangen prooien te ordenen, of ze waren simpelweg wat weg aan het doezelen. Haar maag begon een vervelend, knorrend geluid te maken. Harepaw begon na te gaan wanneer ze het laatst had gegeten. Ze was gister wel wat wezen jagen, en ze had in de morgen een klein, zielig muisje van de prooistapel gepikt. Het zou maar weer eens tijd worden dat ze wat zou gaan eten. Vrolijk trippelde de apprentice naar de prooistapel, waar ze gehaast een merel vanaf trok. Naast de prooistapel lag een andere apprentice opgestelt, al leek deze niet erg vrolijk. ’’Hallo..’’ probeerde ze voorzichtig. Je kon de reactie van een kat immers nooit precies inschatten.}

Sparkpaw kneep zijn ogen eventjes nukkig dicht en gromde wat binnensmonds. Chagrijnig? Zekerweten. De kater hief zichzelf uiteindelijk half overeind uit zijn over de grond uitgespreide positie en wierp nog een blik op de prooistapel. Zou hij het gewoon wagen? Hij wist dat hij niet mocht eten totdat hij zijn taak voltooid had. Maar wie was er om hem tegen te houden? Net reikte de apprentice uit naar de prooistapel, toen hij pootstappen hoorde. In starclan's naam... Hij kneep zijn ogen wat samen en draaide zijn kop om naar de andere apprentice die hem begroette. "Hallo," Miauwde de kater, nogal onverschillig. Ach, het was maar een andere apprentice. Wat maakte het ook uit? Hij trok hierna dus een merel van de stapel en plofte ermee neer, nog eventjes af en toe een blik werpende op de andere apprentice. Je wist immers maar nooit of je verlinkt zou worden of niet...

_{Onverschillig draaide Harepaw haar hoofd terug naar de merel die er voor haar poten lag. Harepaw drukte haar scherpe tanden in het vlees en begon haar prooi op te eten, direct naast de prooistapel. De andere apprentice had blijkbaar niet erg veel intresse, al keek hij af en toe wel haar richtig op. Ze vroeg zich af wat er zou zijn, maar ze wist dat ze voor nu beter haar mond kon houden. Deze kater zag er vandaag niet erg vrolijk uit, en in ruzie had ze geen zin. Rustig kloof ze de botjes af tot bijna al het vlees verdwenen was. Een vol gevoel vulde haar maag heerlijk, terwijl ze de overgebleven botjes aan de kant schoof. Weer keek ze naar de apprentice, ze had het gevoel dat hij op haar lette. ’’Is er iets?’’ vroeg ze zachtjes, nauwelijks verstaanbaar. Ze richtte haar blik op zijn merel, die hij zat te eten.}

De andere apprentice leek zich van geen kwaad bewust. Dat was mooi, want dat zorgde voor een minder groot risico voor hemzelf en dat vond hij prima. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zijn tanden begroef in de merel die hij van de prooistapel getrokken had. Het vlees smaakte goed. Had hij zich dit nu willen onthouden door die elders die toch nooit tevreden waren? Hij was blij dat hij het niet gedaan had. Met vlugge beten maakte hij werk van het gevogelte, want hij had echt trek gekregen ondertussen. Hij dacht niet meer aan Harepaw, behalve af en toe een gedachteloze blik las ze bewoog. Want opletten deed hij altijd wel. "Is er iets?" Vroeg de andere apprentice zachtjes. Sparkpaw schrok eventjes wat op en keek haar met een lichte frons aan. "Nee," Miauwde hij kort, "Hoezo?" Zijn staartpunt bewoog zachtjes heen en weer terwijl hij sprak.

_{Blijkbaar was het niet duidelijk wat Harepaw bedoelde, want al fronsend en nogal verbaasd keek hij haar aan. "Nee," miauwde de kater wat kortaf. "Hoezo?" Harepaw reageerde wat afzijdig op deze vraag. Haar blik vloog direct weer naar de grond. Ergens gaf Sparkpaw haar een minderwaardig gevoel, al wist ze niet zo zeker waardoor dat kwam. ’’Ik weet het niet.’’ zei ze zacht. Ze probeerde maar snel van onderwerp te veranderen, want dit schoot niet zo zeer op. ’’Kun je mee jagen?’’ vroeg ze met iets enthousiastere stem. Ze moest tenslotte nog haar steentje bijdragen aan de clan, en met zijn tweeën was het altijd beter dan in je eentje. Althans, dat vond zij.}