Sadly, live isn't so easy {OPEN}

Het water golfde tegen zijn poten aan, zorgde ervoor dat hij een koude rilling over zijn rug voelde glijden. Met een treurige blik keek hij naar het gladde oppervlak, het bijna ondoorzichtbare water. Af en toe zag hij in de verte het gespetter van een vis die even boven kwam om een vliegje te vangen en vervolgens weer naar beneden dook. Hawkscream voelde zich moe. Zijn hele leven was hij al een buitenbeentje geweest, maar nu leek het nog meer dan eerst. Hij had ooit eens twee Apprentices gehad, maar nu leken die alweer van de aardbodem verdwenen te zijn. Een zucht ontsnapte uit zijn bek en hij kroop weer op het land. Vervolgens legde hij zijn natte startpuntje op zijn neus en zijn poten onder zijn borst. Zo keek hij even uit over de rivier, een rustgevend gevoel gleed door hem heen. Wat nou als hij elke dag, als hij zo'n depressieve bui had, hier ging zitten. Misschien zou hij dan beter in de Clan passen. Langzaam begon hij zijn voorpootjes droger te likken, maar door die bezigheid had hij niet door dat er iemand zijn kant op kwam.

_{Hij was op weg om zijn warrior taken weer te vervullen en te gaan jagen, zoals hij iedere dag leek te doen. Al leek hij steeds vaker andere katten tegen te komen, zowel van zijn clan als indringers. Soms kreeg hij ook contact met vossen of dassen. Kort keek hij naar zijn schouder, die ondertussen zo goed als genezen was. Enkel was het wel een licht litteken geworden. Gelukkig begon er haar op te groeien en zou het niet lang meer duren voordat je het litteken niet meer zou zien. Plots zag hij een grijze tabby op de grond liggen. Een droevige sfeer hing om hem heen en Arctic kon deze makkelijk voelen. Hij liep op de kater af en merkte op dat het Hawkscream was. "Hallo Hawkscream.." Klonk zijn stem voorzichtig, zodat de kater niet op zou schrikken. "Gaat het een beetje?" Hij ging een stuk van de kater afzitten en keek deze vragend aan.}

De grond trilde door de pootstappen van een andere kat, als teken dat Hawkscream nog bij bewustzijn was, trok hij wat met zijn oren, maar wilde niet opkijken. Zijn amberkleurige blik was nog steeds gericht op de steeds maar bewegende rivier. "Hallo Hawkscream.." Klonk de stem van een kater en lichtelijk herkende Hawkscream de stem, maar nog steeds keek hij niet op. Hij had gewoon geen zin in de bemoeienis van anderen, wie weet zou hij straks ook nog eens een preek krijgen dat hij niets deed. Bijna wilde hij een zucht over zijn lippen laten glijden, maar hij hield zich in. "Gaat het een beetje?" Bij deze vraag kon hij zich niet meer houden en ging Hawkscream zitten. Zijn nog natte voorpoten onder zijn gestreepte staart verstopt. Voor de eerste keer bekeek hij zijn gast en herkende hem als Arcticlight. De Warrior had langzaamaan een reputatie opgebouwd in de Clan, iets waar Hawkscream zo naar had gesmacht. Meteen werd zijn blik weer naar zijn poten getrokken. Hij was een niemand. "Tja, ik voel me niet perfect.." Mompelde de Warrior en hij keek de andere Warrior niet aan, te bang om iets verachtends zien. Deze kater in beter weggaan, voordat hij in zijn depressieve wereld werd getrokken.

_{"Tja, ik voel me niet perfect.." Mompelde Hawkscream. Arcticlight staarde kort naar het water, zoekend naar woorden. "Nou.." Begon hij zacht, zijn kristalblauwe ogen nog steeds op het bewegende water gericht. "Niemand is perfect. Zelfs een clanleider niet, zelfs Starclan niet." Zuchtte hij, waarna hij terug naar Hawk keek. "Iedereen maakt fouten," Klonk zijn stem weer. Maar sommige fouten zijn er niet om te vergeven, herhaalde hij na zijn zin in zijn hoofd. Hij zou de fout die zijn vader had gemaakt in ieder geval nooit vergeven, het had ervoor gezorgd dat zijn siblings en zijn moeder gestorven waren. De kater ging ook liggen en richtte zijn blik weer op de rivier. "Heb jij fouten gemaakt, Hawkscream?" Vroeg hij vervolgens. Als hij nodig was bij iemand dan deed hij dat. Hij liet natuurlijk niet iemand hier depressief voor de rivier achterlaten, wie wist wilde dat persoon zijn leven dan ook nog eens beëindigen. Dat liet hij nooit, maar dan ook nooit, gebeuren. Jagen deed hij dadelijk wel weer, hij had nog genoeg tijd om al zijn taken te doen.}

OOC: Mag ik erbij komen?

In gedachten verzonken liep Petalcloud rond, zonder echt op te letten welke kant ze op ging. Ze dacht na over Smoketear. Wat moest ze van hem denken? In haar eerste opwelling had ze de woorden die hij had gesproken nar Bravesouls beschuldiging opgevat als een soort bekentenis, maar later in het kamp had hij gezegd dat hij het niet had gedaan. Ze kon zich niet precies meer herinneren wat hij toen ter plaatse precies had gezegd. Had ze het gewoon verkeerd geïnterpreteerd? Ze kon zich haar gevoel van afkeer zo duidelijk herinneren. Was dat een vergissing geweest? Haar mentor had terug in het kamp gezegd dat de elder was vermoord door een onbekende kat. Zijn woorden hadden overtuigend geklonken. Hij klonk niet alsof hij loog. Maar waarom had Bravesoul dan meteen gedacht dat hij Smoketail had vermoord? Was het gewoon een rare inval van hem geweest of had hij iets gezien wat zij niet gezien hadden? Haar gevoel zei haar haar mentor te vertrouwen. Haar vertrouwen in hem was eigenlijk ook een soort gewoonte geworden. Hij was haar mentor, hij was wijs en goed en loyaal. Zo iemand vertrouw je toch vanzelf?

Ze had niet eens gemerkt dat ze had geneuried, maar toen ze door het plotselinge gefluit van een vogel opschrok uit haar gedachten herinnerde ze het zich. Ze hoorde ze rivier stromen en bedacht zich dat ze nog moest jagen. Ze had al wel geholpen met allerlei klusjes in het kamp, maar haar overige taken had ze nog niet vervuld. Bij de rivier aangekomen zag ze Hawkscream en Arcticlight een eind stroomopwaarts zitten. Ik kom Arcticlight vaak tegen de laatste tijd, viel haar op. Ze was ook blij Hawkscream weer te zien. Ze had hem de laatste tijd wat minder vaak gesproken. Ze ging vaak vroeg weg uit het kamp en als ze moe terugkwam ging ze meestal met wat eten naar de den, waarna ze ging slapen. Ze was blijer dan ze had verwacht om hem weer te zien, maar goed, hij was dan ook zo ongeveer haar enige échte vriend. Ze vond veel andere katten wel aardig, maar... nou ja... minder. Ze versnelde haar pas tot ze bij hen kwam. Toen pas zag ze de ernstige uitdrukkingen op hun gezichten en ze voelde zich een beetje schuldig dat ze hun gesprek verstoorde. Ze begroette hen met een knikje en een glimlach en ging zwijgend aan de waterkant zitten.

Het was vreemd om te zen dat de jongere Watrior bijna meer leek te weten dan hij. Maar Hawk had ook geen zin om veel moeite te doen om contacten te leggen, hij was een geboren loner, alleen dan had hij het geluk gehad om in een Clan geboren te zijn. "Nou.." Ze de kater en hij verbrak zijn oogcontact met Hawkscream. "Niemand is perfect. Zelfs een clanleider niet, zelfs Starclan niet." Een zucht ontsnapte uit de mond van Arcticlight en die twee blauwe ogen werden weer op hem gericht. "Iedereen maakt fouten," Hawkscream waagde het om de kater aan te kijken, meende hij dat of wilde hij hem gewoon blij maken? Een beetje ongeïnteresseerd keek hij naar zijn voorpootjes. "Heb jij fouten gemaakt, Hawkscream?" Dit keer keek hij nietmzo, want op de een of andere manier had hij verwacht dat de kater niet uitgepraat was. Hawkscream draaide zijn kop naar de langharige kater en deed zijn mond open, maar toen zag hij het bekende figuur van Petalcloud. De poes die problemen en oplossing in zijn leven had gebracht. Hawkscream vernauwde zijn blik even, want hij had haar niet cut verwacht hier, maar stond toen toch op als een soort beleefde begroeting. Vervolgens ging hij weer liggen, maar nu voelde de situatie nog ongemakkelijker aan. "Natuurlijk, zoveel. Misschien wel te veel om op te noemen." Mompelde Hawkscream, in de hoop dat Petalcloud het niet gehoord zou hebben.

_{Plots voegde ook Petalcloud zich in het gesprek. Wat kwam hij die kat vaak tegen, te vaak zelfs. Het leek alsof de clan maar enkele leden had, zo vaak kwam hij bepaalde katten tegen. Zoals Creamypaw, Bravesoul, Petalcloud en nog enkelen. Hij knikte als een begroeting naar de poes maar zijn aandacht ging weer naar de kater die op de grond lag. "Natuurlijk, zoveel. Misschien wel te veel om op te noemen." Zacht knikte hij. "Ik weet natuurlijk niet wat voor fouten jij gemaakt hebt, Hawkscream. Maar ga naar die personen toe en zeg dat het je spijt... Als ze echt om je geven dan zullen ze het je vergeven." Klonk zijn kalme stem weer, terwijl hij zijn kristalblauwe ogen op de kater gericht hield.}

Hawkscream stond even op en ging weer zitten en Arcticlight knikte naar haar. Ze leken niet echt blij haar te treffen. Hawkscream had zelfs even zijn ogen vernauwd toen hij haar zag. Petalcloud voelde zich een beetje ongemakkelijk. Moest ze weer weggaan? Ze had gewoon graag weer eens met Hawk willen praten, maar ze had het idee dat hij op dit moment tijd noch zin had om een babbeltje te maken. Petalcloud maakte aanstalten om op te staan, maar bleef vervolgens toch zitten. "Natuurlijk, zoveel. Misschien wel te veel om op te noemen,"
mompelde Hawkscream zacht tegen Arctic. Zoveel waarvan? wilde Petal bijna zeggen, maar ze slikte haar vraag in. Ze moest zich niet in hun gesprek gaan mengen. Ze zou het waarschijnlijk niet eens moeten horen. "Ik weet natuurlijk niet wat voor fouten jij gemaakt hebt, Hawkscream. Maar ga naar die personen toe en zeg dat het je spijt... Als ze echt om je geven dan zullen ze het je vergeven," zei Arctic. Fouten? Wat voor fouten? Petalcloud zou niet weten wat voor fouten haar vriend had gemaakt, maar aan de andere kant: hoe vaak zag ze hem tegenwoordig nou? Ze begroette hem tijdens het eten, 's nachts sliepen ze in dezelfde den. Meer niet. Ze wilde weer eens met hem samen op jacht gaan, dat vond ze altijd gezellig, maar om de een of andere reden kwam het er gewoon steeds niet van.

Ze krulde haar staart om haar pootjes, stond op en ging weer zitten. 'Als ik weg moet gaan zal ik dat wel doen, hoor. Ik wil jullie ook niet storen...' zei ze zacht. Ze keek Hawkscream aan. Ze zag dat hij zich ongemakkelijk voelde en had het idee dat zij daar de oorzaak van was. Het voelde bijna net zo als toen zij nog apprentice was geweest en hij al warrior.

_{Zijn blik gleed van Hawkscream naar Petalcloud en nu pas merkte hij de sfeer. Hawkscream had het niet zo fijn gevonden dat Petalcloud erbij kwam, dit was waarschijnlijk een gevoelig gesprek voor de kater. Arcticlight slikte zacht en keek naar het water, zich even stilhoudend toen de poes sprak. 'Als ik weg moet gaan zal ik dat wel doen, hoor. Ik wil jullie ook niet storen...' Klonk haar stem. Hij keek naar Hawkscream, wat zou hij te zeggen hebben? Hij maakte aanstalten om te spreken, maar liet het vervolgens geheel over aan de kater voor hem. Als deze wilde dat de poes bleef of wegging dan zou hij daar niets tegen te zeggen hebben. Afwezig gleed zijn blik naar de rivier, het water dat telkens in een richting vooruit ging en vissen die tegen de stroming in probeerden te zwemmen. Hoe zou het leven er eigenlijk uitzien als een vis? Hij zou het in ieder geval niet zo heel leuk vinden. Iedere dag weer moeten zwemmen, tegen de stroming in moeten gaan om misschien terug naar huis te gaan. Bah, nee, dat zou hij helemaal niet leuk vinden. En dan ook nog eens het feit dat vissen ook prooidieren waren, nee, hij was liever een soort van roofdier.}

Arcticlight knikte naar Petalclpud en opeens herinnerde hij zich dat hij de twee al aardig vaak had gezien. Een knoop vormde zich in zijn maag. Hadden ze iets met elkaar? Nerveus legde hij zijn staart weer over zijn voorpoten, en hij probeerde die gedachte te vergeten. "Ik weet natuurlijk niet wat voor fouten jij gemaakt hebt, Hawkscream. Maar ga naar die personen toe en zeg dat het je spijt... Als ze echt om je geven dan zullen ze het je vergeven." Nu werd zijn aandacht wel weer naar de kater getrokken. Maar wat als hij daar de moed niet voor had? Hawkscream slikte en opeens mengde Petalcloud zich in het gesprek. 'Als ik weg moet gaan zal ik dat wel doen, hoor. Ik wil jullie ook niet storen...' Even keek hij haar aan, maar wist dat dat het niet geweest was. Hawkscream stond op en deed een paar passen in de richting van Petalcloud. "Nee, je hoeft niet weg te gaan." Hij keek achterom, naar Arcticlight, nog stee onzeker over de woorden die die kater net had gezegd. "Ik denk dat ik sorry tegen jou moet zeggen, voor al die dingen die ik je heb aangedaan. Jij verdient het niet om mijn lasten te dragen.." Mompelde hij en keek meteen naar zijn pootjes. Hij wilde zijn vriendschap met Petalcloud niet beëindigen, maar hij wilde haar leven ook niet verpesten.

_{Arcticlight zei niks. Petalcloud schuifelde met haar pootjes, terwijl ze Hawkscream aankeek. "Nee, je hoeft niet weg te gaan," zei die ten slotte. Petalcloud ging weer wat rustiger zitten, maar twijfelde nog steeds. Misschien wilde hij gewoon niet onbeleefd zijn... Ze wist dat hij onzeker was, misschien was hij bang dat hij hun vriendschap zou verpesten als hij haar weg stuurde. De kater stond op en liep naar haar toe. "Ik denk dat ik sorry tegen jou moet zeggen, voor al die dingen die ik je heb aangedaan. Jij verdient het niet om mijn lasten te dragen.." zei hij zacht en hij keek naar zijn pootjes. Petalcloud zweeg eventjes. 'Je hoeft geen sorry tegen me te zeggen,' antwoordde ze toen zacht. 'Als je nog steeds doelt op...' Ze keek even naar Arcticlight. '...die keer bij de rivier,' Ze bedoelde de dag dat hij in het water was gesprongen, kort na Dreamhearts dood. Ze wilde het liever niet duidelijk noemen waar een ander bij was. Op de dag zelf hadden ze besloten het geheim te houden en ze wilde het niet verraden. 'daarvoor hoef je je niet te verontschuldigen.' Ze gaf hem een likje over zijn oor en glimlachte naar hem. 'Ik beschouw jou als mijn beste vriend, Hawkscream, je dringt me niks op. Als ik je help, dan doe ik dat omdat ik dat wil. Ik ben blij als ik je kan helpen,' vervolgde ze op fluistertoon.}

_{Gelukkig zei Hawkscream snel iets en hoefde Arcticlight dit moment niet te spreken. Hij had gemerkt dat dit iets tussen beiden was, tussen Hawkscream en Petalcloud. Wat was er gebeurd tussen de twee? En waren ze wel nog vrienden? "Nee, je hoeft niet weg te gaan." Sprak de kater uit terwijl hij op Petalcloud afliep. "Ik denk dat ik sorry tegen jou moet zeggen, voor al die dingen die ik je heb aangedaan. Jij verdient het niet om mijn lasten te dragen.." Hm, er was dus wel iets gebeurd tussen de twee. Arcticlight hield zich stil, sprak niet en liet de twee kort met rust. Hij wilde dit niet verpesten door iets doms te zeggen, misschien zouden de twee wel weer juist heel goede vrienden worden? 'Je hoeft geen sorry tegen me te zeggen,' Antwoordde de poes zacht. 'Als je nog steeds doelt op...' Kort keek ze naar Arcticlight, het was dus een geheim. Hij keek weg van de twee, zijn kristalblauwe ogen op het water gericht. '...die keer bij de rivier,' Hoorde hij haar nog net zeggen. Hij was niet eens nieuwsgierig naar wat daar was gebeurd, hij begreep wel dat het een geheim was. 'daarvoor hoef je je niet te verontschuldigen.' Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Petalcloud Hawkscream een likje over zijn oor gaf. 'Ik beschouw jou als mijn beste vriend, Hawkscream, je dringt me niks op. Als ik je help, dan doe ik dat omdat ik dat wil. Ik ben blij als ik je kan helpen,' Zacht knikte hij en hij keek naar Hawkscream. Wat zou hij nu zeggen?}

'Je hoeft geen sorry tegen me te zeggen,' Zei haar stem zacht en Hawk voelde de knoop in zijn maag verzwakken. 'Als je nog steeds doelt op...' Haar blik gleed naar Arcticlight en Hawk voelde de volgende woorden al aankomen.'...die keer bij de rivier,' Meteen flitste die vreselijke dag aan hem voorbij, alles was zo snel in elkaar over gegaan. Dreamhearts dood en zijn zelfmoordpoging. Ook die vreselijke woorden die hij naar Petalcloud had gespuugd blijven in een donker hoekje in zijn gedachten haken. Toch waardeerde hij het zeer dat Petalcloud de gebeurtenis niet hardop had gezegd. 'daarvoor hoef je je niet te verontschuldigen.' Hij voelde haar tong over zijn oor gaan en hij keek haar dankbaar aan. 'Ik beschouw jou als mijn beste vriend, Hawkscream, je dringt me niks op. Als ik je help, dan doe ik dat omdat ik dat wil. Ik ben blij als ik je kan helpen,' Haar stem veranderde in een fluistertoon. Hawk slikte. Inderdaad, Petal betekende erg veel voor hem, ze was zowat zijn enige vriend en daarom wilde hij haar ook liever niet loslaten. Maar misschien wilde hij meer zijn? Ongemakkelijk schuifelde de kater met zijn pootjes en opende zijn mond om wat te zeggen, maar sloot deze weer toen hij geen woorden kon vinden. Er viel een kleine stilte en elke seconde leek hem pijn te doen. Wat moest hij doen? Bijna wilde hij naar Arcticlight kijken, maar wist dat deze hem niet zou begrijpen. Niemand kon hem begrijpen. Niet wat hij nu voelde..

_{Petalcloud zag dat Hawk zich een beetje ontspande bij haar woorden en glimlachte. Ze zei die dingen niet omdat ze aardig tegen hem wilde zijn. Ze zei ze omdat ze waar waren. Hawkscream was echt haar beste vriend en ze zou niet aarzelen hem waar dan ook mee te helpen. Ze probeerde zich te bedenken wat ze gedaan zou hebben als ze Hawkscream die dag niet uit de rivier had gehaald. Ze wilde er niet aan denken, maar ze kon er niks aan doen. Wat zou ze gedaan hebben? Teruggegaan zijn naar het kamp om de nadren het slechte nieuws te vertellen? Of... Ze schudde de gedachte weg, maar besefte er wel door hoe veel de kater eigenlijk voor haar betekende. Hij was echt haar beste vriend, of...

De kat leek zich nog steeds niet echt op zijn gemak te voelen. Hij leek iets te willen zeggen, maar bleef zwijgen. Petalcloud wist ook niks om te zeggen, en zo bleef het even stil. Ze keek over Hawkscreams schouder en zag Arcticlight zitten. Sloten ze hem niet buiten? Ze glimlachte even naar hem: deels om te laten weten dat ze hem niet vergeten waren, deels uit dankbaarheid omdat hij zich niet in het moment mengde en zich beleefd afzijdig hield in het gesprek. De kater luisterde zonder iets te zeggen. Hij was vriendelijk, geduldig. Hij was zo'n typische mentor-figuur: rustig, dapper, loyaal, ervaren. Opeens bedacht ze zich dat hij niet eens zo heel erg ervaren kon zijn. Hij was zelfs jonger dan Hawkscream en scheelde maar één maan met haar. Ze keek weer naar Hawkscream. Hij leek nog steeds ergens mee te zitten. Wilde hij haar iets vertellen?}

De poes voor hem, daar had hij al zo veel mee meegemaakt, en toch kon hij zich nog steeds niet geheel uiten voor haar. Wat zat hem dan zo dwars? Hawk wierp een blik op Petalcloud, die zojuist even naar Arcticlight had gelachen, Hawkscream was hem totaal vergeten. Maar dat was omdat de kater zich al een tijdje niet had laten horen. Weer keerde hij met zijn volle aandacht naar de poes voor, hij keek recht in haar groen getinte ogen en vond toen opeens de woorden die hij nodig had. Gelukkig zweeg zij ook. Dan was het makkelijker voor hem, want hij kon niet met onderbrekingen op weg. "Petal," Begon hij en schraapte even zijn keel. Hoe moest hij het onder woorden brengen? Straigth to the point? Of met een saaie inleiding? Hij schudde zijn kopje en probeerde zijn hart te volgen. "I-ik," Hij vermande zich en ging wat steviger staan. "Petal, ik denk dat ik een soort gevoelens voor je heb ontwikkeld die je niet in normale vriendschappen ziet. Ik bedoel, we hebben samen zoveel meegemaakt en zelfs door strenge tijden wist je mijn vriend te blijven. Dat waardeer ik zeer, dus.." Hij schudde voor de zoveelste keer zijn kopje om weer helder te woorden. Ah hell, we've already come so far. "Ik denk dat ik verliefd op je ben." Smekend voor een antwoord keek hij haar aan. Wat had hij zichzelf nu weer aangedaan?

_{"Petal," zei Hawkscream uiteindelijk, de stilte doorbrekend. Hij schraapte zijn keel. "I-ik," begon hij. Hij haalde even diep adem en ging steviger staan. "Petal, ik denk dat ik een soort gevoelens voor je heb ontwikkeld die je niet in normale vriendschappen ziet. Ik bedoel, we hebben samen zoveel meegemaakt en zelfs door strenge tijden wist je mijn vriend te blijven. Dat waardeer ik zeer, dus.." Hij schudde zijn kop. Petalcloud hield haar adem in. Ze had al een vermoeden wat hij ging zeggen. "Ik denk dat ik verliefd op je ben." Bam. Hij keek haar met een smekende blik aan. Petalcloud wist even niks te zeggen. 'Ik... wacht... heel even...' stamelde ze. Ze probeerde haar ademhaling weer rustig te krijgen en sloot haar ogen. Het moest heel even tot haar doordringen wat hij had gezegd. In gedachten probeerde ze de kluwen emoties te ontwarren en haar gedachten netjes op een rijtje te zetten. Ze dacht aan de dag dat ze vrienden waren geworden. Ze hadden samen gespeeld in de sneeuw, Hawkpaw en zij, toen ook nog Petalpaw. Aan die tijd een paar manen later, die ze voor zichzelf de afstandelijke periode had genoemd. Toen was zij nog een apprentice geweest en Hawk een warrior. Daarna was die verschrikkelijke dag dat Hawkscream... ze wilde er niet eens aan denken. Ze herinnerde zich haar tirade tegen hem. "Egoïst! Hoe kun je zomaar je hele clan in de steek laten!" Haar stem werd luider en luide terwijl ze doorraasde, maar nu werd hij weer zachter. 'Hoe kun je míj in de steek laten...'

En nu... had ze het wel goed verstaan? Ik denk dat ik verliefd op je ben... Oh StarClan, als dit een of andere flauwe grap was. Maar het was geen grap, dat wist ze zeker. Hawk was niet zo. Het was echt. 'Hoe kun je míj in de steek laten...' En ze wist het. Haar mondhoeken krulden omhoog in een enorme glimlach. Als hij echt al haar gevoelens uitdrukte, moest hij nu aan de zijkanten van haar gezicht uitsteken. Ze besefte nu pas wat ze al langer had gevoeld. Ze had het noiit zo opgemerkt. Ze hád geweten dat ze van hem hield, maar dacht dat de gevoelens die ze had puur vriendschappelijk waren. Nu dronk het tot haar door dat het niet alleen dat was... 'Ik houd denk ik ook van jou,' antwoordde ze zacht, op fluistertoon, en ze opende haar ogen.}

'Ik... wacht... heel even...' Waren de woorden die als eerste haar mond verlieten. Nerveus zwiepte Hawk een keer met zijn staart. Was het niet de bedoeling dat zij nu iets zou zeggen? Wat als ze niet dezelfde gevoelens had als hij voor haar? Al deze gedachten raasden door zijn kop en hij kon ze niet zomaar negeren. Het duurde even voordat er weer beweging kwam in de Warrior voor hem. Hij verwachtte een hele ongemakkelijke reactie met woorden die hem meer pijn zouden doen dan de klauwen van een kat. Hij zette zich schrap en drukte zijn poten in het nog natte gras. En toen zag hij het. Langzaamaan verscheen er een grote glimlach op het gezicht, en hij werd steeds groter. Even vergat hij die onzekere gevoelens die hem altijd teisterden en voelde hij zich échte gelukkig. 'Ik houd denk ik ook van jou,' Ze opende haar mooie groen getinte ogen en bij die woorden drukte Hawk zijn kopje tegen dat van haar. Hij voelde zich weer gelukkig, iets wat hij al lang niet meer had gevoeld. "Ik beloof dat ik je nooit in de steek zal laten," Hij trok zijn kopje weer terug en keek Petal direct in haar ogen aan. "Je maakt me écht gelukkig hiermee."

_{Hawkscream drukte zijn kop tegen de hare en ze gaf hem een lik over zijn oor. "Ik beloof dat ik je nooit in de steek zal laten," zei de kater terwijl hij zijn kop weer terugtrok. Petalcloud voelde een golf van geluk door zich heen trekken, waardoor ze bijna tranen in haar ogen kreeg en haar lach nog groter werd. Hawkscream, haar lieve Hawkscream, keek haar aan en in zijn gouden ogen zag ze haar eigen blijdschap weerspiegeld. "Je maakt me écht gelukkig hiermee," zei hij tegen haar. Petalcloud zette een stap naar hem toe en wreef met haar wang langs die van hem. 'Jij mij nog meer,' fluisterde ze zacht in zijn oor. Ze kon bijna niet geloven wat er zojuist was gebeurd. Opeens was leek alles bijzonder: het groene gras, de ruisende rivier, het getjilp van de mussen. Petalcloud sloot haar ogen. Ze voelde Hawks vacht en ze rook zijn geur en ze hoopte dat het nooit normaal zou worden, maar altijd even bijzonder zou blijven.}