Can't sleep at all:.

Hij rolde op zijn rug en keek zuchtend naar de top van de warrior den. Het was midden in de nacht, hij was net terug van de border check die hij in zijn eentje had gedaan en had zich geplaatst in zijn vertrouwde nest. En nu? Nu kon hij even niet slapen. Hij keek naar zijn schouder, de wond begon langzaam aan te genezen en hij begon er al minder last van te krijgen. Zijn hoofd was weer geheel genezen van die das en pijn eraan had hij dus al een tijd niet meer. Al leek de wond op zijn schouder minder snel te genezen, hij begreep het ook wel. Hij bewoog zijn schouder bijna ieder moment, bijna iedere seconde in zijn leven. Dus het zou nog wel een tijd duren voordat de wond die zowel door een vos als een das was gemaakt goed genezen zou zijn. Misschien hield hij er zelfs een litteken aan over, aangezien de wond nu al twee keer open was gehaald door die domme beesten. Hij keek om zich heen, merkte op dat bijna iedereen rustig lag te slapen. De katten die naast hem lagen, lagen dan ook lekker te slapen in hun bedje van mos. Maar hij was niet moe, zelfs niet naar zo'n dag. Plots hoorde hij ergens naast hem wat geluid van een kat die vast wakker is. Het was Stormfur. De kater keek opzij en fluisterde zacht; "Hey, kun je ook niet slapen?" Zijn blauwe ogen keken vragend naar de kater. Als deze sliep zou deze niet reageren, was deze wakker zou deze vast wel reageren. Hopelijk maakte hij niemand wakker, want ruzie wilde hij zeker niet.

Stormfur, later mogen er wat meer katten bijkomen!

De grijze kater draaide zich naar hem om, hij deed hetzelfde. Zijn kristalblauwe ogen keken naar de grijs gekleurde kater. "Ik denk niet dat we hier lang kunnen blijven fluisteren." Hij haalde zijn schouders op, voor zover dat ging. "Niemand zal er wakker door worden, denk ik. Als je midden in je slaap zit word je niet zo heel snel wakker." Een grijns verscheen rondom zijn lippen, waarna hij zijn blik even van de kat afwende de den doorkeek. Een gaap rolde over zijn bek, maar moe was hij niet. "Mooi hé, die sterren." Klonk hij opeens zachtjes. Zijn kristalblauwe ogen keken door het dak heen naar boven, naar de sterren die er een klein stukje doorheen schenen. Hij hield ervan en als hij niet slapen kon was het wel zo dat hij daar naar staarde.

Hij hield zijn ogen op de sterren gericht, die hij amper door het dak heen kon zien. Ze waren zo prachtig, stuk voor stuk. "Geloof jij het," Even wierp hij zijn ogen op de kater naast hem, maar zijn blik gleed al snel terug naar de hemel. "Dat de sterren echt allemaal StarClan Warriors zijn?" Hij haalde zijn schouders op. "Ja.. ik geloof het deels wel." Hij boog zijn hoofd lichtelijk opzij zodat hij de kater aan kon kijken. "Je moet toch ergens in geloven, niet? Zo heb je toch nog een beetje een connectie met.. je overleden familie en vrienden." Hij richtte zijn blik weer op het dak. "Heb jij ooit iemand verloren?" Klonk zijn stem weer. Als hij zo naar de sterren keek dacht hij terug aan zijn moeder, een zwakke glimlach verscheen hierdoor op zijn gezicht. Zo'n lieve poes, zo aardig en zo zorgzaam. Waarom moest zij weg? Waarom zijn vader niet? Die eikel verdiende het leven niet.. niet nadat hij hun had achtergelaten in die sneeuwstorm.

Met zijn blik gericht op zilverpelt luisterde hij naar wat de kater te zeggen had. "Mijn moeder..." Hij knikte zacht en sloot zijn ogen. Hij had ook zijn moeder verloren, net voordat hij apprentice werd. Net op de dag dat hij apprentice zou worden, eigenlijk. Ze was overleden aan een bepaalde ziekte waarbij ze enorm moest hoesten, de naam heeft hij nooit geweten. Hij zuchtte en schudde met zijn hoofd. Ze was zo'n aardige poes, waarom moest zij gaan en waarom zijn vader niet? "Ik heb bij mijn geboorte mijn siblings verloren, en mijn moeder is vlak voordat ik apprentice werd gestorven aan een bepaalde ziekte waarbij ze enorm veel moest hoesten. Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken, terwijl hij wel hier ergens in de riverclan is." Zuchtte hij uit. Hij had geen overige familie, zijn vader was waarschijnlijk zijn enige familie die hij nog had. Zijn blik gleed kort naar de katten om zich heen. Anderen hadden vaak zo'n grote familie, zoals die familie van Stormstar. Die was echt heel groot en overweldigde de clan soms een beetje. Wat hij wel zeker wist was dat hij niet in zijn vaders sporen zou treden. Als hij kits kreeg zou hij er voor ze zijn, altijd. Zelfs na zijn dood.

"Ik heb alleen mijn vader en zus nog, maar mijn vader zie ik niet zo vaak meer." De kater knikte, maar keek niet weg van de sterren. Zijn ouders, of ja, zijn moeder. Hij hield zoveel van zijn moeder, in de tijd dat ze er was, was ze een engel voor hem geweest. De beste moeder die hij ooit had kunnen hebben. Deels door haar was hij nu zo. Beleefd, aardig en trots op zichzelf. Zij had hem een duw gegeven om verder te gaan en die duw had hij met open armen aangenomen. "Het is fijn om siblings te hebben, ik en Feathertail hebben een goede band." Nogmaals knikte hij. Ja, die band had hij natuurlijk nooit gevoeld. Maar daar zou wel een reden voor zijn, Starclan zou er vast een reden voor hebben gehad. "Ik had je haar graag gegund, maar ze is nou eenmaal míjn zus." Hij grinnikte zacht. "Starclan had er vast een reden voor om mij hier alleen te laten, het heeft me gemaakt tot de kat die ik nu ben. Natuurlijk had ik liever familie om me heen gehad. Maar ooit, ooit, zal ik ook familie krijgen, al kan dat vast nog wel een tijd duren." Een zwakke glimlach kwam op zijn gezicht. "Denk jij daar ooit wel eens over? Vader worden? Kittens onder je hoede hebben?" Hij schudde met zijn hoofd en moest zacht lachen. "Ik weet zeker dat ik het niet zo ga doen zoals mijn vader, dat wel. Ik ga er zijn voor mijn kits, als ik ze ooit krijg." Klonk zijn stem weer, nog steeds fluisterend.