{The Blue Star, Part 3} {I am sorry this is all my fault}

_{De ochtend was grauw en de oudere apprentice Jaypaw was aan het jagen. Hij had het gevoel dat er iets ging gebeuren, maar wat wist hij niet. Jaypaw sloop richting zijn prooi, een klein muisje, maar dat zou toch een kitten of twee kunnen voeden. Maar net toen hij wou springen op de muis, druppelde een druppel precies op zijn neus. Niet lang daarna kwam het met bakken naar beneden uit de donkergrijze lucht. De muis rende weg en een flits volgde daarna. Jaypaw twijfelde geen moment en rende terug richting het kamp, voordat hij helemaal doorweekt was. Toen hij nog een eind van het kamp was, was hij al helemaal doorweekt en koud, maar zijn aandacht trok een rare geur die hij nog nooit geroken had. Het was een geur, die er stonk en hem een beetje misselijk maakte. Hij wist zeker dat het geen vos of das zou zijn, hij kon het melden bij Bluestar of Fireheart, maar zijn nieuwsgierigheid nam toe naar de vreemde, misselijk makende geur. Zijn neus volgde de geur, en toen het ophield en hij omzich heen keek, werd hij plots vastgegrepen in zijn nek en weggeslingerd tegen een rots, waar hij precies tegen de punt kwam met zijn linkervoorpoot. Nog een flits kwam en een boom voor hem werd ontworteld door de sterke wind, hij kroop dicht tegen de steen om niet weggeblazen te worden, maar toen kwam de hond er weer aan en hij wist niet wat hij moest doen en rende gewoon volgens zijn instinct de boom die ernaast stond in. Hij kon niks anders meer dan staren naar de hond die het opgaf en wegrende. Hij staarde naar de grond. Hij was bang om naar beneden te gaan. Wat gebeurde er ooit. Hij voelde hoe het bloed in zijn nek langzaam richting zijn poten sijpelde. Zijn poot was helemaal rood door het bloed van zijn nek en van de poot zelf. Het was een redelijk grote wond die over de hele poot liep richting zijn schouder.

{Thunderstrike, Bluestar en evt Fireheart}
{The Blue Star, Part 3}}

Het was stil in het kamp, vreemd stil. Het was de werkelijke stilte voor de storm, want slecht weer was op komst. Of het nu echt een storm was wist hij niet, maar het was zonder twijfel niet erg lekker. Een robuuste oudere warrior keek het kamp rond en zuchtte, hij was er vandaag met Jaypaw niet op uit gegaan. Zelf was hij wel even gaan jagen, maar als het opeens slecht weer zou worden wilde hij niet dat zijn apprentice ziek werd. Hoewel de jonge kater al best sterk was geworden in de tijd dat de grote kater hem onder zijn hoede had genomen. Hij had een apprentice om trots op te zijn, eentje die aandacht, respect en ook vriendschap toonde. In de tijd als zijn mentor was de grote tabby warrior zich aan het jongere katertje gaan hechten. Maar hij wist ook dat Jaypaw nu echt aan het eind van zijn training kwam en er weinig was dat hij hem nog kon leren. Binnenkort was het tijd voor zijn apprentice om warrior te worden, dat zou hij binnenkort gaan bespreken. Maar eerst wilde hij het overleggen met zijn apprentice, subtiel dan wel maar hij moest hem toch ook testen.

Tijd verstreek en de grote kater had zijn apprentice niet gezien. Was Jaypaw het kamp uit gegaan zonder toestemming te vragen? De uitdrukking op zijn gezicht werd donkerder en hij zwiepte zacht met zijn staart. Hij begon zich nu zorgen te maken om de jonge kater. Soepel stond de grove warrior op en liep naar de apprentice den, misschien lag hij wel gewoon zwaar uit te slapen voor een dagje. Echter zijn hoop werd verpletterd toen hij niet de bekende gestreepte pels van zijn apprentice zag. Onmiddelijk keek hij het kamp rond om te kijken of hij hem niet toevallig over het hoofd had gezien. Nee, Jaypaw was een stevige kater geworden. Net als bij hem zelf kon je hem nauwelijks missen, je kon niet om hem heen. ''Waar ben je toch Jaypaw?'' Het weer begon slechter te worden en hij maakte zich steeds meer zorgen. Hij hoopte echt dat Jaypaw voor de storm terug was, wie weet wat er zou gebeuren?

Langzaam begon het te regenen, maar de grote kater bleef waar hij was, op de uitkijk naar zijn apprentice. ''He Thunderstrike, kom toch naar binnen straks word je ziek.'' Werd er achter hem gezegd maar hij schudde zijn kop. Desondanks dat de regen hem al helemaal doorweekt had stond hij op en begon naar de kampingang te lopen. ''Wat ga je doen gek!'' Hoorde hij dezelfde stem weer en met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht keek hij om. ''Jaypaw is nog steeds niet terug in het kamp, wat hij ook is gaan doen. Ik ga hem zoeken.'' Sprak hij rustig en gaf geen krimp bij het zien van een flits. Hij wist ook wel dat het voor hem gevaarlijk was, maar hij kon zijn apprentice niet aan zijn lot overlaten. Dat liet zijn hart niet toe, als er iets zou gebeuren dan vergaf hij zich dat nooit. Hij draaide zich om en verdween rennend het kamp uit, de rest van de kreten negerend.

In dit weer was het al moeilijk om sporen te zoeken maar hij deed zijn best. Maar de geur die in zijn neus doordrong joeg zelfs hem de angst toe. Hij kende die geur, het was de geur van een hond! Maar dat was niet het enige, de sterke windvlagen droegen ook de geur van bloed. Was dat van Jaypaw? Door deze informatie begon hij alleen maar harder te rennen, hij moest zijn apprentice vinden. ''JAYPAW!!'' Schreeuwde hij over het slechte weer heen. Een volgende flits joeg hem wel even wat angst extra aan, wat als zijn apprentice was gegrepen door die hond? zijn diepgroene ogen hadden een vreemde uitdrukking gekregen, woede rees op in heel het lijf van de grote warrior. ''Jaypaw waar ben je!?'' Schreeuwde hij maar wist dat zijn stem niet boven de storm uit zou komen. Een windvlaag dwong hem om stil te staan en haalde hem bijna neer. Hij liet zijn lijf naar de grond zakken, zodat hij minder wind opving en verder kon. Zijn ogen keken speurend om zich heen, zoekend naar zelfs maar de kleinste hint die hem de aanwezigheid van Jaypaw kon vertellen.

De geur van bloed werd langzaamaan vermengd met de maar al te bekende geur van zijn apprentice. Waar was die kater? Hij wist nu dat zijn apprentice in de problemen zat, maar waar was hij. Op een deels open plek bleef hij staan en keek om zich heen. ''JAAYPAAW!'' Schreeuwde hij nu met al zijn kracht en hij keek om zich heen. Zijn blik viel op een een aantal bloeddruppels in het gras. Zo snel als hij kon liep hij er naar toe en keek geschrokken op toen er een druppel op zijn neus eindigde. Onmiddelijk keek hij op om daar zijn apprentice te zien. Zonder na te denken klom hij omhoog en bekeek zijn apprentice snel. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg hij en keek Jaypaw recht in zijn ogen. Maar veel tijd gaf hij zijn apprentice niet om te antwoorden, dat zou hij in het kamp kunnen vertellen. ''We moeten terug naar het kamp! Kun je op je poot staan?'' Vroeg hij knikkend naar zijn voorpoot. De grote kater had al het vage voorgevoel dat het antwoord een nee was Hij liet zich echter al uit de boom zakken en keek afwachtend op. ''Komop! het weer word alleen maar erger!'' Hij moest echt veel eisen van zijn stem om te zorgen dat Jaypaw hem verstond. Maar bezorgd bleef hij opkijken naar Jaypaw, luisterde hij eigenlijk wel naar hem?

_{''JAAYPAAW!'' hoorde de kater. Hij wou iets terug zeggen maar hij kon het niet. Hij kon zich wel bewegen maar hij kreeg niks uit zijn mond. Thunderstrike keek naar hem maar Jaypaw zag steeds de hond voor zich. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg Thunderstrike en keek Jaypaw recht in zijn ogen. maar veel tijd had hij niet om te zeggen wat er was. ''We moeten terug naar het kamp! Kun je op je poot staan?'' Vroeg hij knikkend naar zijn voorpoot. Hij knikte nee. Dat was tenminste iets. ''Komop! het weer word alleen maar erger!'' Hij schudde heel hard nee. "V-v-verst-t-top j-j-je...'' Kreeg hij er alleen maar uit. Ergens lag de hond op hem te wachten, en straks pakte hij Thunderstike ook nog. Maar Thunderstrike kijk afwachtend naar hem en hij gleed rustig naar beneden. Waarna hij schokkend rond keek. Waar was die hond gebleven. Bij ieder geluid dat hij hoorde schrok hij en keek hij schrokachtig richting de plek. Ze moesten hier weg! Ze moesten hier weg!}

Waarom reageerde Jaypaw niet op hem? Wat was er gebeurd met zijn apprentice, wat had hem zo laten schrikken. Erger nog, wat had hem toegetakend? Hij had wel een vaag vermoeden, alleen een groot beest kon zoveel schade doen aan het lijf van een kat. Was Jaypaw de hond gaan opzoeken en had die hem aangevallen? Of was het per ongeluk gegaan, had de hond Jaypaw aangevallen en had zijn apprentice zich niet kunnen verdedigen? Hij schudde even zijn kop en bleef naar zijn apprentice kijken. Hij moest zo onderhand toch wel beseffen dat ze alleen maar verder in gevaar kwamen met dit weer."V-v-verst-t-top j-j-je...'' De diepgroene ogen van de kater schoten wijd open. Snel keek hij om zich heen, zoekend naar het gevaar, maar er was niks te zien. Hij wilde weer wat naar de jonge kater toeschreeuwen maar Jaypaw kwam al naar beneden, maar het was voor hem duidelijk geweest dat hij er niet mee kon lopen. Althans dat had Jaypaw hem getoond, dan wel niet in woorden maar hij had het begrepen.

De grote kater zag de schrik in de ogen van zijn apprentice, het was de hond dat wist hij nu zeker! Maar wat deed een hond hier, in dit weer? Hij schudde zijn kop weer en keek Jaypaw aan. Er stond wel een reflectie van angst, maar hij moest nu sterk zijn voor zijn apprentice. En zelfs zijn angst zou hem niet weerhouden om zijn apprentice te beschermen, dat was zijn taak als mentor. Hij liep naar voren en gaf Jaypaw een zacht duwtje tegen zijn schouder. ''Het komt goed Jaypaw, geloof me.'' Sprak hij nu en zette zijn krachtige kaken even in de nekvel van zijn apprentice. Als hij niet kon lopen dan moest hij hem maar meeslepen. Bij een volgende flits schoten zijn ogen even omhoog. Waarom moest dit nu weer gebeuren? Maar om de omstandigheden maakte hij zich niet zo'n zorgen als om zijn apprentice. Jaypaw had hulp nodig, en snel ook! Zonder een seconde langer na te denken begon hij zijn poten te bewegen en trok Jaypaw mee, terug naar het kamp

_{''Het komt goed Jaypaw, geloof me.'' Sprak Thunderstrike nu en zette zijn krachtige kaken even in de nekvel van Jaypaw. Jaypaw zou zich niet bewegen, maar zijn linkerpoot sleepte de hele tijd over de grond, wat een groot bloedspoor achterlaatte. De grote hond zag hij steeds voor zich. Waarom moest hij nou weer gepakt worden? 'Waarom moest ik nou weer zo nieuwsgierig zijn?' Dacht hij bij zichzelf. Hij zag het kamp al in de verte, nog even en ze zouden veilig zijn, tenminste dat hoopte hij dan maar. Niet wetend wat later zou gebeuren, en het zijn schuld zou zijn dat Bluestar zou overlijden. ''T-t-thund-d-der...'' murmelde hij zacht. Hij kon even niks anders dan naar achter staren. ''Z-zijn.... B-b-ijna?'' kon hij eruit krijgen. Hij kon niks meer uitbrengen dan dat. Zijn bedoeling was om te vragen of ze bijne bij het kamp waren aangekomen. Hij staarde maar naar achteren, naar zijn bloedspoor en angstig kijkend of de hond het volgde.

--Kortje, sorry kon niet meer maken dan dit...--}

De grote tabby kater maakte zich gigantisch veel zorgen om zijn jonge apprentice. En met de wind die hem constant om dreigde te blazen werd het er niet makkelijk op. Zijn apprentice was natuurlijk geen klein katje meer, dus het was al zwaarder om hem mee te moeten slepen. Maar als zijn mentor zou hij zelfs zijn eigen leven riskeren en sterven zolang de jongere kater maar een kans had om te overleven. Zijn eigen mentor had dat eens tegen hem gezegd en hij had alleen geknikt. Maar nu stond hij voor een situatie die hij niet kon negeren. Als die hond echt in de buurt was, dan moesten ze allemaal wegwezen. Zouden ze niet op tijd weg zijn dan zou er teveel bloed vloeien. Jaypaws poot liet een bloedspoor achter, maar de regen zou dat snel genoeg weer wegspoelen. ''T-t-thund-d-der...'' Het zachte gemurmel van zijn apprentice deed hem terugkomen uit zijn diepe gedachtes. ''Hmmm?'' Mompelde de kater half, maar bleef doorlopen. ''Z-zijn.... B-b-ijna?'' bracht de jongere kater uit en even begreep de oudere warrior hem niet. Maar even herhaalde hij de woorden in zijn hoofd en snapte hem al snel.

Even bleef hij staan en liet Jaypaw zakken om even op adem te komen. hij bleef echter wel extreem dicht bij de jonge kater zitten terwijl zijn kop iets zakte zodat hij meer adem kreeg. ''Geen zorgen Jaypaw, we zijn er bijna.'' Sprak hij geruststellend tegen zijn apprentice. Maar alles in zijn hoofd was geruststellend, wat als Jaypaw door dit geen warrior meer kon worden. Wat zou dat met hem doen? Wat als de hond het kamp vond, dat zou een regelrechte ramp zijn. Wat als alles dat fout kon gaan fout ging? Hij schudde zijn kop en zuchtte. Hij was moe aan het worden, de storm begon zijn tol te eisen op hem. Hoewel hij dan geen jonge krijger was, hij was fit en sterk. Maar zelfs deze storm was voor hem te veel, en ze moesten echt door naar het kamp. ''Oke, daar gaan we weer.'' Sprak hij weer en greep zijn apprentice weer vast en begon het laatste en meest vermoeiende deel van hun tocht terug.