{ Open || My Polyamorous friend, you've got me in a mess of trouble again }

{Open~ Ik zal alleen korte postjes doen (:}

Met haastige passen rende Strawberry weg van het kamp, weg van iedereen. Paniek gaf haar poten extra snelheid en met grote haast rende ze door het bos heen. Ze had last gehad van nachtmerries en het feit dat ze met een moordenaar in één kamp moest leven, was eventjes teveel voor haar. Ze had er ecter geen rekening mee gehouden dat vierboom al heel erg snel dichterbij kwam. Noch had ze gedacht dat de helling zo steil was. Ze rende er zo van af en tuimelde naar beneden. Ze kermde eventjes zachtjes toen ze in het stof neerklapte, maar wist zichzelf wel, al dan ietwat draaierig, overeind te krijgen. Ze schudde haar pels eventjes wat ongemakkelijk uit en keek om zich heen, hopend dat niemand haar gezien had.

Hij was bij Fourtrees gaan zitten. Eventjes weg van het kamp, wat hij de laatste tijd steeds vaker deed. Hij leunde tegen een van de bomen aan, die voor een van de clans stond. De blik in zijn amberkleurige ogen stond kalm en hard. Hij spitste zijn oren toen een andere geluid zijn gehoorgang binnen drong. Hij deed zijn bek een stukje open en ving de geur van Strawberry op. Wat kwam die hier nou weer doen. Hij knarste zijn tanden over elkaar. Het was juist de bedoeling geweest dat hij geen clankatten tegen kwam. Er trok een frons in zijn voorhoofd toen hij haar van de helling af zag tuimelen. “Heb je haast Strawberry?” vroeg hij kalm. Hij nam haar in zich op terwijl hij zijn staart om zijn middel bond. “Dan gebeuren ongelukjes veel sneller weet je,” vervolgde hij kil.

Ze schudde voorzichtig het stof weer uit haar pels en nieste eventjes toen de stof aan haar donkere neus kietelde. Maar zoals het voelde, was ze zonder kleerscheuren van haar tuimeling afgekomen. Ze had nare ervaringen met deze plek. Op deze plek was ze een keer aangevallen door de kater Bones en daar droeg ze nog steeds de littekens van. Een stem onderbrak haar gedachten echter en Strawberry legde haar oren achteruit toen ze de stem herkende. "..Oh.. Hallo Darkstripe.." Miauwde ze, met een ietwat timide toon in haar stem. "Ik had geen haast," Loog ze met zachte stem, "En ja daar ben ik van op de hoogte.." Ze hief haar blik weer voorzichtig naar Darkstripe. "Maar wat doe jij hier dan?" Besloot ze uiteindelijk te vragen.

Hij keek kalmpjes naar haar. Hij had wel door dat ze haar oren naar achter legde toen ze zijn stem herkende. Hij rolde even met zijn ogen, totdat ze naar hem keek. Toen keek hij weer normaal en wachtte totdat ze iets tegen hem zou zeggen. “Hallo Strawberry,” vervolgde hij naar haar begroeting. "Ik had geen haast," Hij fronste even zijn voorhoofd. “Nee?” vroeg hij rustig. Hij schudde langzaam zijn kop. “Waarom ren je dan zo hard van de helling af?” hij keek haar vragend aan. Terwijl hij opsprong en iets dichter naar haar toe liep. Toen ging hij weer zitten en veegde met zijn staart over de grond. "Maar wat doe jij hier dan?” Hij trok even zijn schouders op. “Ik wilde even alleen zijn,” zei hij simpel. “En waarom ben jij hier?” Hij tilde zijn voorpoot op en gaf er een lik over, voordat hij haar weer aankeek.

Strawberry begon zwijgzaam wat stof van haar pels te likken, maar hield ten alle tijden een oog op Darkstripe, gewoon voor de zekerheid. "Nee?" Vroeg de kater, “Waarom ren je dan zo hard van de helling af?” Hij kwam dichterbij. Strawberry wiebelde wat nerveus met haar oren en zuchtte daarna. "Oké, touché," Miauwde ze, met een zwiep van haar staart. "Ik was even aan het rennen, gedachten op nul. Had alleen geen rekening gehouden met de helling." Ze haalde haar schouders iets op. "Niet dat ik hier wilde komen.. Heb slechte ervaringen met Fourtrees." Mompelde ze er bijna onverstaanbaar achteraan. Op haar andere vraag antwoordde de kater dat hij alleen had willen zijn. Meteen sprong Strawberry op uit haar zittende positie, terwijl ze haar oren ongemakkelijk achteruit legde. "Oh.. euh... Sorry, dan.. dan zal ik je wel met rust laten."

Ze reageerde nerveus toen hij dichterbij kwam, waardoor hij even geïrriteerd met zijn snorharen trok. Hij zou haar niks aan doen, dat wist ze toch wel? Hij fronste opnieuw zijn voorhoofd toen ze uitlegde waarom ze zo hard van de helling gerend was. “Aha, op die manier.” Zei hij kort. Dan gingen bij hem altijd meteen al zijn alarmbellen rinkelen. Je moest je omgeving in de gaten houden, altijd. Tenzij je dood wilde natuurlijk. Hij zag Strawberry niet als een poes die gewoon voor de lol niet oplette. Al ging hij er verder niet over door. "Niet dat ik hier wilde komen.. Heb slechte ervaringen met Fourtrees." Hij keek haar verrast aan. “Hoe komt dat?” vervolgde hij kalm. Hij schudde zijn kop en knikte naar de plek waar ze eerst nog gezeten had. “Blijf toch zitten Strawberry,” Zijn blik verplaatste weer naar de hare. “Ik was niet van plan je weg te jagen, omdat ik toevallig alleen wil zijn.” Ze had zijn nieuwsgierigheid gewekt. Zoals altijd als een gesprek naar een onderwerp ging waar hij niks vanaf wist.

Strawberry schoof haar pootjes uit nervositeit wat dichter naar elkaar toe en krulde haar staart eromheen. De donkere kater voor haar werd duidelijk nieuwsgierig van haar ontwijkende gedrag. “Hoe komt dat?” Vroeg hij. Maar Strawberry had al besloten dat ze hem met rust zou laten en was al bezig met overeind komen. Het kwam haar eigenlijk wel goed uit. Ze had het niet zo graag over het Bones incident. Darkstripe liet haar er echter niet zo makkelijk vanaf komen. “Blijf toch zitten Strawberry. Ik was niet van plan je weg te jagen, omdat ik toevallig alleen wil zijn.” Dus ging Strawberry voorzichtig weer zitten, met een ietwat ongemakkelijke blik. "Oké.. Bedankt," Miauwde ze, "Maar om je eerdere vraag te beantwoorden, ik ben hier een keer bijna vermoord door een grote rogue kater." Ze wiebelde eventjes nerveus met haar oren terwijl ze dat zei en keek even naar de grond. De herinnering alleen al maakte haar een beetje paniekerig. Het gevoel dat ze machteloos was toen... Nee, dat wilde ze nooit meer voelen.

Frostlake kwam die morgen vroeg het kamp uit. Hij knikte een aantal katten toe en nam een klein sprintje. Hij rook best veel prooi, maar zijn spieren waren nog niet echt los. Hij voelde dat hij nogal onhandig zijn poten neerzette, dat was het. Hij zuchtte eventjes. Hij was vergeten te eten! Hij kon zichzelf wel voor z'n kop staan, zo dom vond hij zichzelf nu. Hij zuchtte en probeerde de geur van een muisje op te vangen. Hij liep met onhandige, slaapdronken passen vedder. Hij rook de geur van een muisje, en dook ineen. Zijn spieren waren nog steeds niet losser geworden. Hij zag het muisje en sprong erop af. Hij greens toen hij het grijze diertje tussen zijn klauwen had en beet deze dood. De zwarte kater schrokte de muis zowat op, en ging met een beter gevoel vedder. Ergens had hij zin om naar de Vierboom te gaan, niet wetend waarom. Hij greens en trippelde vedder. In de verte zag hij de Vierboom al, was hij dan al zo ver in dat kleine stukje dat hij achter die muis aan was gegaan? Blijkbaar wel dus. Hij zette een snelle pas in, dit keer geruisloos. Na een tijdje rook hij ThunderClan, deze twee had hij eerder geroken. Hij kon er niet meteen katten bij plaatsen. Hij liep vedder en stond al gelijk zichtbaar. Hij greens toen hij ze zag. Strawberry, de poes, had hij ontmoet bij de grenzen. En die grijze kater, waar hij geen naam van wist, had hij gezien toen hij Brightpaw redde van een vos. "Hey Strawberry." Sprak hij op een plagerige toon.

Ze ging weer zitten en bedankte hem dat ze mocht blijven. Hij kreeg alleen niet echt het idee dat ze er heel blij mee was. Ook vroeg hij zich af waarom ze hem bedankte. Hij had helemaal het recht niet om haar weg te sturen. Al zou hij dat wel gedaan hebben als hij in een slecht humeur was geweest en ze hem niet nieuwsgierig gemaakt had, maar dan wel zo dat het niet opgevallen was. Dan zou hij het niet zo openlijk doen als hij haar vroeg om te blijven. Hij verwachtte eigenlijk niet meer dat ze zijn vraag zou beantwoorden, maar uiteindelijk deed ze dat toch. Hij snoof verontwaardigd. “Bij Fourtrees hoe durft hij?” Hij schudde langzaam zijn kop. “Sowieso is het al een schandaal,” hij keek haar weer aan. “Alleen we zijn nou met zijn tweeën,” vervolgde hij kalm. “Maar als je weg wilt. Ik hou je niet tegen,” zijn blik werd peilend terwijl hij haar aan bleef kijken. Zijn haren kwamen overeind toen opeens een nieuwe geur zijn neus bereikte. Hij sprong overeind en draaide zich met een ruk om. De kat begroette Strawberry, die twee kende mekaar dus. Hij had die Shadowclan kat eerder gezien. Al gaf hij geen blijk van herkenning terwijl hij de kat vijandig aanstaarde.

Strawberry haalde haar schouders wat op. "Hij durfde het," Mompelde de poes zachtjes, "Hij had me tegen de grond gedrukt, ik kon geen kant meer op en was niet sterk genoeg om me los te trekken." Ze zuchtte eventjes zachtjes en huiverde bij de gedachte. Het was een redelijk traumatische ervaring geweest voor de poes. Maar ze had het overleefd, daar ging het om wat haar betrof. Ze sprong geschrokken overeind en blies geschrokken toen een Shadowclan kat haar begroette. Eventjes knipperde ze verbaasd met haar ogen, die een wantrouwende blik droegen. "Wie...?" Wist ze verbaasd uit te brengen. Maar toen wist ze het weer. "Jij was die Shadowclan kat die zo dicht bij de Thunderclan grens rondhing, niet?" Ze vernauwde haar ogen eventjes terwijl ze nadacht. Ze moest op haar tellen letten. Eén kat in de clan die de poten onder haar weg probeerde te zagen was voldoende, ze wilde niet dat nog meer katten aan haar kunnen zouden gaan twijfelen. Twirlfang had haar kunnen als een warrior immers in twijfel getrokken omdat ze was flauwgevallen.