Do you wanna join me? [Wolfkit & Heathpaw]

Hij kwam met verse prooi in zijn bek het kamp binnen lopen. Hij had zijn bek zo vol gepropt, dat de helft er de hele tijd uit viel en hij dat weer op moest rapen. Natuurlijk had hij twee keer kunnen lopen, maar dat was voor hem niet zo zelfsprekend als voor anderen. Want dat betekende dat hij zichzelf flink in de nesten kon werken, omdat zijn verlatingsangst dan op zou spelen. Dus sleepte hij het liefste alles in één keer mee. Hij had een jong konijn, twee muizen en een vogel in zijn bek hangen. Vlak voor de prooibult liet hij de prooi opnieuw vallen. Hij zuchtte gefrustreerd. Hij pakte de muizen en de vogel weer op en legde die bij de prooibult. Daarna pakte hij het konijn tussen zijn tanden en liep ermee naar de elders den. Het konijn was het dikste wat hij gevangen had en het was de taak van apprentices om de elders te voeden. Hij legde het bij de mos nesten van de elders neer en glimlachte naar ze. “Ik hoop dat jullie zin hebben in konijn,” er lag een plagerige ondertoon in zijn stem, maar er klonk ook respect in door. “Ik heb deze voor jullie gevangen,” zei hij weer serieus. Hij schoof het konijn nog wat dichter naar ze toe en liep toen de den weer uit. Meestal bleef hij nog wel even luisteren naar de elders, als de elders zeiden dat hij mocht blijven. Alleen dit keer had hij daar niet zo heel veel zin in. Hij wilde liever een paar van zijn vrienden opzoeken. Misschien hadden een paar van zijn vrienden wel zin om samen met hem te eten. Hij koos een eekhoorn van de verse prooibult en liep ermee naar zijn vaste plek. Daar lag hij eigenlijk altijd als hij ging eten. Meestal werd hij dan wel vergezeld door anderen. Hij legde de eekhoorn voor zijn poten neer en ging liggen. De blik in zijn lichtbruine ogen keek zoekend om hem heen. Benieuwd of er anderen naar hem toe zouden komen. Hij hoopte eigenlijk van wel, want de jacht had zijn eenzaamheidsgevoel aangewakkerd. Eigenlijk sloeg dat nergens op, want hij was verre van eenzaam. Alleen zijn gevoel zei wat anders, wat nog wel eens gebeurde.

[Wolfkit & Heathpaw]

Half moe stapte Wolfkit haar den uit. Mpfhee wat een stomme droom, nog geen teken van de starclan maar goed. Een zucht verliet haar mond terwijl ze naar de zon keek. De zon mocht wel schijnen maar het was anders nog wel hartstikke koud. Het enige wat Wolfkit terug wilde hebben was sneeuw. Het was glad, leuk en je kon zien waar je al was geweest. Dat was ook beter wand dan hoefde je niet te ruiken. Eigenlijk wilde ze het kamp uit zonder begeleiding maar dan moest ze eerst zes maanden zijn en dat duurde ongeveer nog 5 maanden ofzo. Tenminste ze had haar favoriete woordjes nog. Zingend liep ze naar de prooistpael. ' Chinny-chin-chins' Ze maakte af en toe nog een sprongetje. Het waren echt zulke leuke worden en het deed haar ook denken aan haar verleden. 'Yhea!' Vervolgde ze half schreeuwend. Ze was zo in gedachten dat ze bijna op iemand stond. 'Sowrry!' vervolgde ze. 'Ik was zo in gedachten en aan het zingen en dan is het ook niet handig om dan nog te gaan lopen' Ze gaf een zachte tik met haar staart op de grond terwijl ze naar de kater keek. 'Ohww ik had helemaal niet in de gaten dat jij Scarredpaw was?' Zei ze lachend. Ze nam een sprongetje en belande keurig op de kater. 'Sooww nog nieuwe leden gevonden?' Vroeg ze nieuwsgierig.

Hij schrok op toen er bijna iemand boven op hem stond. Hij was zo om zich heen aan het kijken dat hij niet doorhad gehad, dat er iemand vlak bij hem was. Hij glimlachte toen hij zag wie het was, Wolfkit. Hij schoot in de lach bij haar uitleg. “Nee, meestal is dat dan niet zo handig. Tenzij je zin hebt om op iemands staart te gaan staan,” zei hij plagerig. “Hallo Wolfkit,” vervolgde hij vrolijk. “Hoe is het met jou?” vroeg hij grijnzend toen Wolfkit boven op zijn rug sprong. “Nah, herken je me niet eens?” zijn stem had een gemaakte verontwaardigde klank aangenomen. Hij sloeg met zijn staart naar zijn rug, waardoor hij Wolfkit zacht met zijn staart zou raken. 'Sooww nog nieuwe leden gevonden?' Hij grinnikte weer. “Misschien,” zei hij met een mysterieuze klank in zijn stem. Hij dacht aan Strongpaw, misschien wilde zij wel. Hij kon het haar vragen. Hij vond haar in ieder geval aardig. “Alleen wie weet, als jij maar enthousiast genoeg doet. Komt er spontaan iemand naar ons toelopen,” grapte hij tegen de kitten. Hij rolde op zijn rug, waarbij hij haar met zijn staart op zijn buik duwde. Zodat ze niet van hem af zou glijden. Hij keek haar met een vrolijke fonkeling in zijn ogen aan. “Boe,” hij grijnsde opnieuw naar haar.

Zuchtend liep een oranje gestalte de apprentice den uit. Zo als de laatste tijd had ze weer slecht geslapen en was ze met grote schrik wakker geworden. Nog een paar rillingen gleden zo nu en dan over haar ruggengraat en haar vacht stond nog warrig van de nacht. Heathpaw voelde zich vreselijk. Ze had al een paar nachten vreselijk geslapen en telkens door diezelfde droom. De droom die haar bang maakte om te slapen en de droom die haar overdag treiterde. De oranje poes voelde zich alsof ze elk moment in weer één van die onrustige slapen kon zakken. Zelfs de frisse buitenlucht kreeg haar niet wakker. Moe slofte de anders elegante poes de den verder uit. De poes keek om zich heen het kamp rond. Ze zag apprentices vertrekken met hun mentoren of terug komen. Ze zag hoe verschillende warriors hun taken deden. En dat allemaal kon kon de poes Heathpaw niet doen door 1 klein ding dat ze miste, een mentor. Haar amber kleurige ogen bleven even rusten op de prooistapel. Ze zag hoe warriors en apprentices de stapel bleven aanvullen, en ze zag hoe andere katten hun deel van het eten pakten. De poes voelde hoe haar maag knorde maar ze weigerde te eten. De apprentice was namelijk niet blij met haar figuur. Ze was kleiner uitgevallen dan de andere apprentices en vond zichzelf te dik. Maar wat ze niet kon zien was dat ze eigenlijk heel erg mager was. Moe slofte de poes richting een plek aan de zijkant van het kamp om daar alleen te zitten. Eenmaal aangekomen bij een goed plekje wierp ze nog één hongerige blik op de stapel prooien en ging zich toen zitten wassen. Elke haal die de poes met haar ruwe tong over haar vacht haalde liet steeds duidelijker zien hoe mager ze was. Na even was de poes klaar en zakte ze verder tot ze in een goede houding lag. Ze krulde haar staart naast haar en keek alweer richting de prooistapel. Heathpaw voelde hoe haar maag pijnlijk knorde. Maar ze weigerde om eten te gaan halen. En tot haar probleem kon ze heel erg koppig zijn dus dat won het dan ook vaak van haar verstand.

~sorry voor mijn late reactie ~

Zijn aandacht werd van Wolfkit afgeleid toen hij iemand een eindje van hen af hoorde. Hij zag hoe Heathpaw daar in haar eentje ging liggen. Hij zag wel hoe ze naar de prooibult keek. Meteen gleed zijn blik naar de eekhoorn die hij nog steeds niet opgegeten had. Het leek wel of Heathpaw honger had, want ze keek steeds naar de verse prooi. Zou ze niet alleen willen eten? Misschien was dat het wel. Hij duwde Wolfkit zachtjes met zijn poot van hem af. “Volgens mij wil Heathpaw niet alleen eten. Zullen we even bij haar gaan kijken?” Hij rolde op zijn buik en stond op. Hij schudde even zijn vacht uit. “Ik heb die eekhoorn nog steeds niet opgegeten, dus die zal ik wel even meenemen.” Vervolgde hij met een grijns om zijn lippen. Hij pakte de eekhoorn tussen zijn kaken en keek Wolfkit weer aan. “Ga je mee?” het klonk nergens naar de de eekhoorn tussen zijn tanden, maar dat deed hij ook expres. Er lag een plagerige fonkeling in zijn lichtbruine ogen. Hij trippelde in de richting van Heathpaw. De plagerige blik in zijn ogen maakte plaats voor een vriendelijke blik. Hij liet de eekhoorn voor haar poten neervallen. “Hallo Heathpaw,” zei hij rustig. Hij gaf haar een vriendschappelijk duwtje tegen haar schouder. “Wolfkit en ik dachten dat je wel wat gezelschap kon gebruiken,” er verscheen een glimlach om zijn lippen. “Wil je eekhoorn delen?” Hij keek haar afwachtend aan terwijl hij ging zitten. Hij sloeg zijn staart om zijn middel en keek van Heathpaw naar Wolfkit en weer terug.

Zachte halen volgden na elkaar over de oranje vacht van Heathpaw. Zo ging ze door en door en door. Tot ze het geluid van naderende pootstappen hoorde. Eerst had ze gedacht dat het gewoon een kat was die langs haar ging lopen maar toen ze opkeek zag Heathpaw door haar amber kleurige ogen een gevlekte kater op haar aflopen met een eekhoorn in zijn kaken. Heathpaw aanschouwde hoe de kater rustig op haar afkwam. Bij elke stap van de kater werd de oranje poes zenuwachtiger en steeds meer verlegen. Tot de kater die ze van dicht herkende als Scarredpaw stand hield voor haar. De witte snorharen van de kleine oranje poes trilde hevig van de zenuwen en omdat ze verlegen was. Heathpaw probeerde dit echter te verbergen maar zonder succes. Dit was haar eerste contact met een kat dat ze had in meer dan drie dagen. Ze hoorde hoe de kater haar begroete en was klaar om iets terug te zeggen maar toen voelde ze hoe de kater haar een vriendschappelijk duwtje gaf tegen haar schouder. Normaal gesproken is dit goed, maar Heathpaw werd hier alleen maar verlegener van. "Oh eehm, eeh hallo Scarredpaw." De poes kon zich direct voor de kop slaan als ze die woorden had uitgesproken. Al dat gestotter ook! Wat had Heathpaw daar een hekel aan! De kater praatte verder en toen verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Heathpaw probeerde zo vriendelijk mogelijk terug te glimlachen maar het was goed te merken hoe verlegen ze was. Toen kwam het aanbod om de eekhoorn te delen. Heathpaw vond dat ze dat aanbod niet mocht wegslaan omdat dat onbeleefd zou zijn dus knikte ze en antwoordde ze. "Dat lijkt me leuk." Heathpaw haar verstand kon het wel uitschreeuwen van geluk dat ze eindelijk iets ging eten maar haar gedachten waren er minder blij om. Er klonk een nare stem in haar hoofd. Dezelfde stem die haar wijsmaakte dat ze te dik was en moest afvallen. "Vies vet varken! Hoe durf je te eten?!" Zei de stem in haar hoofd, zoals altijd als ze iets wou eten. De poes hees zich overeind in een zit houding en durfde voor het eerst met haar amberkleurige ogen in de kater zijn ogen te kijken.

Onderwerp: Re: Do you wanna join me? [Wolfkit & Heathpaw]