Het gevolg van jagen bij Fourtrees..

Moonpaw hinkte terug naar het kamp. Zijn gevecht met de Windclankrijger had hem geen goed gedaan! Met zijn mond vol prooi hinkte hij terug naar het Thunderclankamp. Onderweg stelde hij zich steeds vragen over de poes, ze was duidelijk vande Shadowclan geweest! Maar waarom had ze hem dan gered? En wie was ze? En wat deed ze daar? Allerlei vragen tolden rond in zijn hoofd. De weg was hem zo goed vertrouwd dat hij niet moest uitkijken waar hij liep. Het Thunderclanterritorium kende hij uitstekent, zoals bijna iedere andere Warrior. De o zo bekende kattengeur kwam al opzetten en hij wist dat de kampingang zo moest opduiken. Hij verbeet de pijn in zijn achterpoot en rug nog even en hinkte toen dapper door de kampingang. Het was het efect dat hij al gedacht had. De katten bleven staan om hem aan te kijken. Voor iemand kon vragen wat er gebeurt was legde hij zijn prooi snel bij de stapel die al goed hoog begon te worden. Hij keek om zich heen, hij was nog nooit in het medicijngedeelte geweest! Hij snoof de geur van Doveheart en haar twee apprentices echter al snel op en hinkte toen maar in die richting. De varentunnel dempte enigsinds het geluid en gaf een verkoelend fris efect. 'Hallo?' Miauwde hij maar. Een kat verscheen, 'Ik moest even mij laten nakijken.' Stamelde hij een beetje. 'Bij Fourtrees werd ik aangevallen door een Windclankrijger!' Zei uiteindelijk maar helemaal. Hij ging stram zitten, en wachtte.

[Een Medicijnkat natuurlijk! xD En was een beetje inspiloos..DX]

Doveheart zat rustig in haar den om zich heen te kijken. Het was toch aardig rustig hier, bijna te rustig voor haar gevoel, maar het was wel beter zo, want anders zouden er katten ziek of gewond zijn en dat zou juist niet goed zijn. Misschien was het dan toch beter als het rustig was. Ze zuchtte even een keer en stond toen op en rekte haar lichaam even uit. Ze liep terug naar haar den en keek even naar de rij met kruiden, er was overduidelijk nog genoeg van de meest nodige dingen en de dingen die minder snel nodig waren, waren er ook wel. Ze zuchtte even en liet haar blik opnieuw over de kruiden heen gaan, maar veel zin had het niet, want het enige dat ze kon verzinnen was de kruiden opnieuw gaan sorteren, maar dat was vandaag al weer een keer gedaan. Ze wilde zich omdraaien toen ze iets hoorde. Het leek wel alsof er een kat in de den was. Ze liep naar buiten toe en zag Moonpaw in de medicine cat den staan. Ze staarde de apprentice aan en vroeg zich meteen af wat er was gebeurd, want het leek er duidelijk op dat er iets niet helemaal pluis was. "Ik moest even mij laten nakijken." Hoorde ze de apprentice een beetje stamelen. "Bij Fourtrees werd ik aangevallen door een Windclankrijger!" Ze opende haar ogen iets wijder bij deze woorden. Ze begreep niet waarom een Windclan krijger een Thunderclan apprentice aan zou vallen, maar dat deed er nu even niet toe. Het belangrijkste was dat alles goed met de apprentice zou komen en daarna zou dat wel komen. Ze zag dat de apprentice was gaan zitten en ze liep naar de apprentice toe.

[Kun je me de verwondingen van Moonpaw vertellen?]

De poes bleek Doveheart te zijn. Hij knikte even en vertelde wat er pijn deed. 'Mijn achterpoot en op mijn rug verschillende plekken.' Zei hij een beetje verlegen. Moonpaw wist niet echt wat hij moest doen. De poes ekeek de plekken even. Ondertussen keek hij wat rond in de den. Er legen allerlei kruiden die niet bekent roken. Maar als zij wisten wat het was was het goed voor Moonpaw! 'Ik was er gewoon gaan jagen, komt er een krijger aanzetten.' Hij kon misschien beter het verhaal vertellen zodat ze het goed begreep. 'Scheld hij mij uit en beschuldigt hij mij dat ik zijn konijn verjoeg! Moet hij maar beter jagen,' Mompelde hij erachteraan. 'Uiteindelijk komt er nog een Shadowclanpoes aanzetten, maar zij hield zich keurig aan de krijgscode! Door haar zit ik hier nu nog met wat vacht!' Snorde hij wat vrolijker. 'Wat is het hier stil!' Miauwde hij voorzichtig. Hij wou de poes niet beledigen of zo iets! 'En, niets erg toch?' Vroeg hij een beetje bezorgt. Hij wierp een blik op zijn rug, maar stopte toen maar draaien voor de poes.

[Lange wonde op achterpoot en gewoon wat kleintjes op de rug... Very Happy

]

Doveheart bekeek de wonden zorgvuldig. De wonden op de apprentice's rug waren niet zo diep, dat scheelde, maar die op de achterpoot leken toch wel wat dieper. Die zouden meer tijd nodig hebben om te helen en misschien een litteken achterlaten, maar dat was gewoon afwachten. Ze zag dat er verder niets serieus was en draaide zich toen om, om naar haar den te lopen. Ze zocht de juiste kruiden die ze nodig zou hebben om de wonden te behandelen. Ze kwam terug met de kruiden en legde ze naast zich neer. "Ik was gewoon gaan jagen, komt er een krijger aanzetten." Vertelde Moonpaw. Ze vond het niet erg dat de apprentice haar vertelde wat er was gebeurd, misschien was het ook beter als ze hoorde wat er was gebeurd. "Scheld mij uit en beschuldigt mij dat ik zijn konijn verjoeg! Moet hij maar beter jagen." Hoorde ze Moonpaw mompelen. "Uiteindelijk komt er nog een Shadowclanpoes aanzetten, maar zij hield zich keurig aan de krijgscode! Door haar zit ik hier nu nog met wat vacht!" Hoorde ze Moonpaw al wat vrolijker zeggen. Ze begon de wonden schoon te likken, want als dat niet gedaan werd zou het alsnog niet veel effect hebben. Toen ze met haar tong over de wonden op de achterpoot ging merkte ze al dat de wonden inderdaad wat dieper waren. Ze begon de goudsbloem fijn te kauwen en toen het klaar was plaatste ze het op de wonden. "Dit kan een beetje prikken." Waarschuwde ze. Ze waarschuwde liever, want straks was een kat er niet op voorbereid. "Wat is het hier stil!" Hoorde ze hem voorzichtig miauwen. "Er zijn geen andere katten gewond behalve jij, dus dat verklaart wel een hoop." Zei ze rustig. Ze had de Goudsbloem op elke wond gedaan en pakte toen de spinrag en plaatste het toen op de wonden met het goudsbloem erop. Dat zou de goudsbloem wel op zijn plek houden. "En, niets erg toch?" Vroeg Moonpaw bezorgt. Ze schudde haar hoofd. "Er lijkt niks ernstigs te zijn, de wonden op je achterpoot zijn wel redelijk diep, maar er lijkt niks beschadigt te zijn. Het beste is als je wat rust neemt." Ze hoopte dat de apprentice het wel zou begrijpen, want anders had ze straks nog een probleem als de apprentice niet wilde luisteren, er was dan kans dat de wonden zouden gaan infecteren en dat zou alleen maar erger zijn. "Wil je wat papaver zaadjes tegen de pijn?" Vroeg ze hem. Ze legde de kruiden die ze over had terug bij de andere kruiden en wachtte op zijn antwoord.

Hij helemaal nagekeken door Doveheart. Hij wist niet wat ze allemaal deed, maar hij had er vertrouwen in. Als laatste plakte er spinrag op. "Dit kan een beetje prikken." Waarschuwde ze."Er zijn geen andere katten gewond behalve jij, dus dat verklaart wel een hoop." Zei ze rustig als antwoord op zijn vraag. Moonpaw keek nog eens bezorgt naar zijn rug, maar zag niks. Ze schudde haar hoofd. "Er lijkt niks ernstigs te zijn, de wonden op je achterpoot zijn wel redelijk diep, maar er lijkt niks beschadigt te zijn. Het beste is als je wat rust neemt." Ze keek hem aan zodat hij het niet kon weigeren. 'Zal ik doen Doveheart!' verzekerde hij haar. Hij wou de medicijnkat niet in de weg zitten. "Wil je wat papaver zaadjes tegen de pijn?" Vroeg ze hem. Ze legde de kruiden die ze over had terug bij de andere kruiden en wachtte duidelijk op zijn antwoord. Moonpaw twijfelde, ergens wou hij wel wegzakken in een diepe droomloze slaap, maar hij wou ook wakker blijven als er iets gebeurde! Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd heen en weer. 'Nee, dank je! Ik blijf toch maar liever een beetje wakker.' En als het te erg werd kon hij nog altijd wat vragen toch? 'Ben ik ontslagen?' Vroeg hij met een beetje van zijn oude grappigheid terug. 'Als ik meteen ga rusten.' Voegde hij er met iets van tegenzin aan toe. Maar hij zou het wel opvolgen.

Doveheart wachtte rustig op zijn antwoord en die kwam gelukkig ook. "Zal ik doen Doveheart!" Hoorde ze hem zeggen. Ze hoopte dat hij het ook echt zou doen, maar dat kon ze nooit zeker weten, want sommige katten waren koppig en andere weer niet, het lag maar net aan het karakter. "Nee, dank je! Ik blijf toch liever een beetje wakker." Zei Moonpaw. Hij zou vast wel terugkomen als het niet zou gaan lukken, daar was ze wel zeker van, dat deed bijna elke kat, maar als de apprentice het niet nodig vond zou ze het hem ook niet geven. Ze liep terug naar de apprentice en bekeek hem nog een keer goed, hij zou niet te veel mogen doen, want de wonden zouden weer open kunnen gaan en ook gaan ontsteken en dat was helemaal niet prettig, dus ze hoopte dat de apprentice naar haar zou luisteren, want anders zou het niet goed komen. "Ben ik ontslagen?" Hoorde ze de apprentice vragen. "Als ik meteen ga rusten." Dat voegde Moonpaw er nog wel even aan toe. Ze knikte. "Ik zie er niets tegenin, maar dan moet je ook echt wel rust nemen, want straks gaan de wonden opnieuw open en kun je weer hierheen komen." Zei ze. "Ik wil wel graag dat je elke dag even komt, zodat ik kan kijken hoe de genezing van de wonen gaat." Voegde ze er nog aan toe, het was belangrijk dat hij dat deed, want hij mocht pas met toestemming van haar weer gaan jagen, want vandaag zat dat er niet meer in en morgen waarschijnlijk ook nog niet. Ze wachtte op zijn reactie en ging zitten.

Ze knikte. "Ik zie er niets tegenin, maar dan moet je ook echt wel rust nemen, want straks gaan de wonden opnieuw open en kun je weer hierheen komen." Zei ze. "Ik wil wel graag dat je elke dag even komt, zodat ik kan kijken hoe de genezing van de wonen gaat." Voegde ze er nog aan toe. Moonpaw knikte weer. Hij zou het opvolgen, anders zat er waarschijnlijk langer in dat hij niet mocht gaan trainen, en dat was juist iets wat hij niet nodig had! Ondertussen was de grijze tabby poes gaan zitten. 'Dank je Doveheart!' Miauwde hij nog even snel. Hij drukte even zijn neus in haar flank als teken van dankbaarheid en trippelde voor zo ver dat ging naar de hoop prooi. Hij had honger gekregen. De keuze bestond uit spitsmuis of waterrat. Hij ging uitendelijk maar voor de waterratt en hinkte naar de apprentices den. Hij had heel wat te vertellen! Maar voor hij zijn verhaal kon vertellen, draaide hij zich even een paar keer om en viel toen in een droomloze slaap. Hij merkte allang niet meer dat een andere apprentice naast hem ging liggen en hem geschrokken aankeek om de wonden. Ze deden geen pijn meer, Doveheart was een begaafde medicijnkat! Soms stuiptrekte hij met zijn poot, en dan schoot een flits van pijn er doorheen.

[Einde topic zeker? ;D]

Onderwerp: Re: Het gevolg van jagen bij Fourtrees..