Life is a mystery || Open

Onderwerp: Life is a mystery || Open wo 6 feb 2013 - 23:02

Nieuwsgierig keek ze naar het groene slijmerige ding dat voor haar stond. Het leek niet door te hebben dat Applepaw een oogje in het zeil hield, hem in de gaten hield. Onhoorbaar sloop ze naar voren, en kwam ze beetje bij beetje dichter in de buurt van de kikker. Nadat ze uiteindelijk nog maar twee staartlengtes van het ding verwijderd stond, hield ze haar adem in, en sprong ze na enkele tellen getwijfeld te hebben in de lucht. Met een sierlijke sprong landde ze op het ding, en beet ze het dood. Iets wat algauw een slechte zet bleek te zijn. De walgelijke smaak van de kikker vulde haar mond en deed haar voor een paar seconden proesten. Ze schudde haar kop en keek walgend naar het groene lijkje dat op de grond lag. Het lag nu toch al op de grond, en daar zou het ook blijven liggen! Ze stak haar kop in de lucht, en trippelde rustig verder. Echter duurde het niet lang of ze kreeg weer iets interessants in de gaten. Een rood bruinig dier kwam in haar zicht te staan, en algauw herkende ze het prooidier. Eekhoorn! Klaarwakker dook ze voor de tweede keer in haar sluiphouding, en baande ze zich een weg naar het dier toe. Ze begon met haar achterpoten te trappelen, en schoot uiteindelijk de lucht in, haar nagels uit hun hulsjes, en haar groene ogen beide op het dier gericht dat zich te pletter schrok. In een fractie van een seconde gaf ze de eekhoorn de genadeslag, en keek ze trots naar het wél eetbare dier dat ze had gevangen.

Life passes us without us knowing it,
Life is a mystery || Open EUCl0Oq

without us living it

_{Gewone kleur; #000000
Spraak; #d1df4f

Twee witte sokken landde op de zanderige grond rondom de rots en de achterste poten die geheel tabby waren volgde al vlug. De heldere ogen glinsterde vrolijk en de Warrior liep met opgeheven staart naar voren. In een telgang liep de tabby poes door het lage gras van de de Windclan Territory, op zoek naar iets te eten voor de clan. Mothwing ging niet vaak mee met jachtpatrouiles of grenspatrouiles, vaak vermeden de katten haar een beetje en werd ze niet vlug uitgenodigt. Maar dat gaf niet, aangezien de kortharige poes liever alleen jaagde. Nou, ja, alleen? Ze was nooit alleen, zelfs al zag je niemand bij haar. Birddance was er nog altijd. Een spinsel in haar kop, in haar krankzinnige, achterlijke brein. Birddance, een poes die een eigen leven was gaan leiden. Mothwing had haar 'roem' deels dankzij die poes te danken, maar ook wel aan zichzelf. Ach, wat gaf het. Als Birddance er even niet was, kon Mothwing best 'normaal' zijn voor haar doen. Hoewel ze wel rare reacties had op dingen. Keihard lachen of schreeuwen, gekke doen gewoon. De kits vonden het wel grappig en daarbij was Mothwing wel wat populaider dan bij de rest. Opeens besefte de poes dat ze al een tijdje aan het lopen was, zonder iets te doen. Stokstijf bleef de poes stilstaan, en een poot zweefde nog een lucht. Mothwing zette hem neer en plofte op haar charmante achterwerk... ''Loop door, loop door. Tot aan de horizon'' zei de poes in het wilde weg, terwijl de wind door haar vacht heen waaide en in haar oren blies. ''En als de horizon weg is, loop dan door totdat je hem weer vindt.'' klonk opeens haar eigen stem in haar kop, Mothwing keek op, hoewel dat niks hielp en slikte. Nee, hé! Waarom nou? Birddance was wakker geworden. Meteen kreeg Mothwing een beeld van de zwartwitte langharige poes genaamd Birddance. ''Hé, Birdance''begroette de kat grommend haar hersenspinsel. werd ze meteen terug begroet. Mothwing zwiepte met haar staart en stond op, negeren, gewoon negeren. Opeens kreeg de poes iets in beeld, een rood bruinig diertje. Wat in de Starclan Name deed een eekhoorn hier? Dit was niet bepaald een boomrijk gebied en aangezien de eekhoorns in de bomen woonden...Toch ging de tabby poes in de sluiphouding die ze voor de zeldzame eekhoorns gebruikte. Haar ogen waren gericht op de eekhoorn en Birddance was stil. Geen afleiding. Net toen de poes wou springen, was een andere haar voren. Een orange tabby poes schoot door de lucht voor Mothwings ogen. Toen de andere kat de prooi gedood had, richtte Mothwing zich op en zag wie de kat was. Applepaw, een bijna volgroeide Apprentice van de rond de Ten Moons. De poes keek trots naar haar verse prooi en had de poes achter haar blijkbaar niet in de gaten. ''Verslagen door een apprentice''grinnikte Birddance in haar kop. Mothwing ging er niet op in en liep om de poes heen, zodat ze haar zag. ''Hé, Applepaw.'' begroette ze de Apprentice voor haar. Hopelijk durfde die iets terug te zeggen, Mothwing verlangde naar een normaal gesprek.}

[Misschien een idee dat Applepaw weet dat Mothwing wat gestoord is?)

Applepaw wist dat de meeste katten van de Windclan haar nog altijd zouden wantrouwen, aangezien ze haar zus, Linepaw ooit eens had aangevallen. Toen was de lichtrode poes blijkbaar iets té geweest, aangezien de verwondingen van Linepaw zo erg waren dat ze naar de Medicine den moest gaan. Applepaw schudde haar kop in de hoop dat die gedachten aan de kant werd gedrukt, en richtte haar weer tot de eekhoorn. ''Hé, Applepaw.'' Hoorde ze plots iemand zeggen. Een tikkeltje verbaasd keek ze op, en zag ze dat het Mothwing, een van de Windclan warriors die haar aansprak. "Hi Mothwing." Miauwde ze simpel terug en liet haar appel groene blik vervolgens weer op de eekhoorn rusten. Ze wist dat Mothwing niet bepaald een van de normaalste was, dus een gesprek met de poes aangaan leek niet echt het beste idee. Plots drong er een scherpe geur haar neusgaten binnen, en nog geen seconde later herkende ze die geur als de markering van een das. Klaarwakker schoot Applepaw naar voren, en keek ze zoekend rondom haar heen. Vanwaar kwam die geur toch? Ze was er van overtuigd dat het een verse geur was, dus moest die das ergens in de buurt zijn. "Hoor jij dat ook?" Miauwde ze zachtjes en wees met haar lichtroze neus naar één van de struiken die lichtjes ritselde.

Life passes us without us knowing it,
Life is a mystery || Open EUCl0Oq

without us living it

_{Gewone kleur; #000000
Spraak; #d1df4f

De lichtrode poes beantwoordde Mothwing's begroeting met een simpele, ''Hi, Mothwing'' en richtte haar ogen weer op de vers gevangen eekhoorn voor haar. Meer zei ze niet. Mothwing ging zacht zuchtend zitten en sloeg haar staart om haar voorpoten heen. Natuurlijk wou Applepaw niet met haar spreken. Waarom had ze dat dan ook ooit gedacht? '' Hoe is het?'' vroeg Mothwing maar, misschien antwoordde de apprentice wel. In plaats daarvan keek de jonge kat opeens op en Mothwing kon aan haar houding zien dat er is mis was. De jonge poes keek zoekend rond en Mothwing vroeg zich af wat er aan de hand was. Het leek erop dat Applepaw iets geroken had, dus opende Motgwing haar mond om haar geurklieren te gebruiken. Verschillende geuren kwam langs, maar Mothwing begreep al vlug wat er aan de hand was. DAS! "Hoor jij dat ook?" vroeg Applepaw zachtjes naar haar en richtte haar neus op een licht bewegende struik. Mothwing voelde dat haar staart dik werd en kromde haar rug, terwijl ze opstond. Dat was geen prooi. De das die allebei de katten hadden opgemerkt, zat drie vossenlengtes van hen af. ''What's up?'' klonk er opeens in haar kop, Birddance. ''Er zit daar een das'' siste Mothwing terug, terwijl ze met een gebogen rug beschermend voor Applepaw ging staan. Hopelijk begreep Birddance dat ze geen zin had in haar gepraat, dat het nu wat minder uit kwam. '' Okay...Kijk uit'' klonk er als antwoord en toen hoorde Mothwing alleen haar eigen gedachten. ''Waar blijf je, das?'' klonk een overheersende gedachte in haar kop en de kat wachtte met nagels uit totdat de das tevoorschijn kwam. Gegrom klonk en twee logge poten verschenen, al vlug gevolgd tot de rest van de das. Mothwing blies venijnig naar het logge beest en maakte zich nog groter. ''Applepaw, ga langzaam achteruit en ren als ik het zeg.'' fluisterde ze tegen de poes achter haar. Zelf liep ze zijwaarts op de das af en legde haar oren plat in haar nek. De das boog zijn kop en liet zijn scherpe tanden zien. Hij liep om haar heen en Mothwing liep naar hem in toe, in de hoop dat hij naar achter ging. En toen hield Mothwing het niet meer uit. Een keiharde lach steeg op en de poes gooide haar kop de lucht in en lachte nogmaals. Geweldig. Zo geweldig. ''Applepaw, ren! Niet voor hem, maar voor mij.'' riep ze naar de poes en sloeg met haar poot een graspol weg. Het schoot door de lucht en landde op de das zijn snuit. Die schudde zijn snuit en de graspol vloog verder. Mothwing begon te hijgen, een oogspier begon te trekken en haar linker oog trok steeds samen. ''MOTHWING!!'' riep Birddance in haar kop, maar de poes reageerde er niet op.
Birddance kon de boom in. En toen sprong Mothwing, boven de op de das. Die niet wist wat hem over kwam. Mothwing beet in de achterkant van zijn gebogen rug en zette haar nagels in de de zijn kanten. Haar staart zwiepte wild, maar de poes grinnikte. De das was het er niet mee eens en draaide zijn kop om, om bij de tabby poes te kunnen. Die sprong er aan de zijkant af, waar geen kop was en rende een stukje naar voren. Op dat moment kreeg ze keiharde klap tegen haar zijkant aan en de poes viel neer. De das draaide zich om en wou net de genadeklap geven...}

(Klifhanger...Misschien red Applepaw haar?)

Applepaw schreef:: Een geïrriteerd gevoel borrelde omhoog in haar maag toen Mothwing beschermend voor haar ging staan, maar nog voordat Applepaw de kans kreeg om mokkig over de poes te springen schoot Mothwing naar voren. ''Applepaw, ren! Niet voor hem, maar voor mij.'' Wat de poes daarvoor zei had ze niet kunnen verstaan, ze zag alleen nog maar dat de bruine tabby poes op de das sprong. Was Mothwing écht gek geworden?! Ze moest toch weten dat je helemaal alleen kansloos was tegenover een das? Zonder naar het wegloop bevel van de warrior te luisteren bleef ze voor een paar tellen verstijfd kijken naar het schouwspel dat zich voor haar afspeelde. Echter duurde het niet lang of de lichtrode apprentice schoot in actie. Ze had gezien dat de bruine Windclan kattn in gevaar was, en ook al mocht ze Mothwing niet bepaald, zou wou het liefste geen dode kat op haar geweten hebben staan. De das was al hevig verwond door de klappen die de warrior hem had gegeven, dus zou het niet echt vreselijk lastig moeten zijn om hem aan de kant te duwen zodat Mothwing de kans kreeg om te vluchten. Met een grote snelheid botste ze tegen het zwart witte ding, en door de wilde klap vloog het beest naar achteren. "Vlug! Sta op!" Gromde ze luid en keek de das die zich weer overeind hees uitdagend aan.

Life passes us without us knowing it,
Life is a mystery || Open EUCl0Oq

without us living it

Onderwerp: Re: Life is a mystery || Open