Berry's hanging in the T R E E {{ H o n e y k i t }}

Let the S P E L L begin

Een wind bries waaide de Nursery in terwijl Berrykit opgerold en afzijdig in de Nursery lag. Op de één of andere manier lag hij enkel met zijn kopje bij Honeykit. Honeykit was aardig, maar zo druk, en hij wist niet waarom, ondanks dat ze het tegen over gestelde van hem was... wou hij heel graag bij haar zijn, gewoon om te spelen of een discussie te voeren, maar t was vaak wel gezellig. Super speels was Berrykit niet, maar Honeykit wist hem vaak op te vrolijken. Zonne stralen kwamen de Nursery in, en Berrykit hees zijn kopje op terwijl hij keek naar hoe verschillende kitten toestemming kregen van hun Queens om de Nursery te verlaten. Berrykit vond de andere Queens maar vervelend. Ze deden als of zij zijn moeder was en die van zijn sibling Silentkit. Hij wist dat dat zo hoorde, maar ze waren zijn moeders niet, zijn moeder was nu samen met Starclan, met een hoop andere katten, maar stiekem was hij er ook wel blij voor - anders had hij voor zich zelf moeten zorgen, zoals Loners. Zijn vader was ook dood, hij had geen ouders meer, en dat vond hij jammer, maar hij bestede er geen aandacht meer aan. Wat dood was was dood, en door te piekeren kwamen ze niet terug, dat hadden de queens tegen hem gezegd.
Toen de meeste kittens uit het Nursery waren besloot Berrykit ook even een wandeling te maken. Gewoon kijken wat hij kon doen. Maybe Honeykit wants to do something together, dacht hij toen. Maar toen dacht hij aan hoe bazig ze kon doen - hij wou er niet tegen in gaan, want daar konden ruzies van komen. Maar dat maakte niet doen. Honeykit was een goede vriendin. Hij liep de Nursery uit en keek om zich heen. De New-leaf zon scheen fel op zijn crème rode vacht en zijn crème bruine ogen glinsterde mooi. En toen hij tussen wat struiken keek van het kamp zag hij de zwart/witte vacht van zijn vriendin.

<sub>Het lichaam van de kleine Honeykit rees langzaam op en neer. Doffe zonnestralen vielen op haar oogleden. Voorzictig opende ze ze voor even, en zag hoe Berrykit, de kater waar ze veel mee omging, dicht naast haar kopje lag. Toen ze voelde dat hij bewoog, kneep ze direct haar oogjes weer dicht. Wanneer Berrykit de nursey verliet, deed ze haar ogen pas weer open. Eerst voorzichtig, om te wennen aan het plotselinge felle licht wat de zon afgaf. Op een rustig tempo stond ze op, en rekte de slaap uit haar jonge ledematen. Ze dacht nog vaak terug aan haar 'uitstapje' waardoor ze een aardig litteken op haar voorpoot had opgelopen. Ze had het geluk dat Silverpaw toevallig ook op dat moment in het bos liep, anders had de das haar met huid en haar verslonden. Ze begon al te huiveren bij de gedachte ervan. Ze had spijt dat ze ooit zo eigenwijs was geweest, jammer genoeg kun je de tijd niet terug draaien. Als dat zou kunnen, had ze dat natuurlijk al lang gedaan. Met een speelse glimlach op haar gelaat stapte ze de nursey uit, en keek nieuwsgierig om zich heen. Waar was Berrykit? Net toen ze de hoop op wou geven, zag ze hoe hij zich verborgen hield achter wat lage struikjes in het kamp. Vrolijk trippelde ze naar de kater toe. "Goedemorgen, Berrykit!" riep ze uitgelaten in zijn richting. Enthousiast krulde haar mondhoeken lichtelijk omhoog, waardoor er een glimlach verscheen. "Heb je lekker geslapen?" vroeg ze belangstellend aan hem toen ze was aangekomen. Met een rustige beweging nam ze voor en plaats en ging zitten. Honeykit sloeg haar staart over haar voorpoten terwijl ze in de richting van Berrykit keek.

》 Flutje, sorry :c</sub>

De struiken vol met bessen om hem heen vulde zijn neus gaten, die heerlijke zoeken geur van wat deze bessen dan ook maar mochten zijn. En boven hem uit stak een grote boom, met daar in ook allemaal soorten bessen, maar die bessen waren crème kleurig, zoals hij was. Waren dat de bessen waar door zijn moeder hem Berrykit had genoemd? Het waren wel mooie bessen, en ze zagen er lekker en zoet uit. "Goedemorgen, Berrykit!" Hoorde hij Honeykit's uitgelaten stem. Hij keek naar haar om met een iet wat onzekere grijns. Hij wist niet wat het was, maar Honeykit kon hem best wel onzeker maken. Maar die onzekerheid ging al vrijwel snel weg toen Honeykit dichterbij was, en haar honing zoete geur zijn neus gaten binnen kwam. "Goedemorgen, Honeykit," snorde hij. "Heb je lekker geslapen?" Vroeg Honeykit. "Jawel, en jij?" Vroeg hij vervolgens terwijl hij kort keek naar de New-leaf zon die langzaam om hoog kwam. "Zal het nog lang duren voor we eindelijk apprentices zijn en het kamp mogen verlaten, we zitten hier al zo lang opgesloten," mompelde hij terwijl hij een blad met zijn klauw op tilde. "T lijkt me heel vet om te leren jagen," vervolgde hij. Hij liet het blad los en pakte vervolgens een takje op en die gooide hij weg. Hij zakte in een best wel goede sluip houding voor nog maar een kitten rond de vier moons. En zo begon hij het takje te besluipen, daarna zette hij af met zijn achterpoten en belande hij vlak voor het takje die hij vervolgens op pakte met zijn bekje. Hij keek naar Honeykit, benieuwd wat ze ging zeggen, gezien hij een reactie verwachtte. Misschien ging ze zeggen wat zij graag wou als Apprentice, of juist uitdagen dat zij het beter kon, dat leek hem het meest logisch.

_{Waarna Honeykit de kater had begroet, straalde hij een wat onzekere houding aan. Zij negeerde deze volkomen en sprong dichterbij. "Goedemorgen, Honeykit," snorde Berrykit haar toe. Een vrolijke glimlach omarmde haar gezicht. "Jawel, en jij?" Voorzichtig knikte Honeykit. Goed kon je het niet noemen, maar ze had wel redelijk geslapen. Haar blik dwaalde lichtelijk af naar een dichtbijgelegen perkje bloemen, maar de stem van Berrykit haalde haar weer uit gedachten. "Zal het nog lang duren voor we eindelijk apprentices zijn en het kamp mogen verlaten, we zitten hier al zo lang opgesloten," mopelde Berrykit terwijl hij zich bezig hield met een blad. "T lijkt me heel vet om te leren jagen," zei hij hierna. Honeykit moest even nadenken voor ze een antwoord wist te verzinnen. ’’Inderdaad. Dan kan ik tenminste een das wegjagen zonder hulp, haha,’’ sprak ze opgewonden. ’’Ik denk niet dat het nog heel lang zal duren. Het word tijd dat ik het kamp uit mag zonder te worden betrapt en straf te krijgen.’’ grinnikte Honeykit stilletjes. De normaal vrolijke en uitgelaten kitten was moe, waardoor ze wat apart kon reageren. De fijne oogjes keken die van Berrykit rustig aan, terwijl ze stevig met haar staartje begon te zwiepen.}

Berrykit liet het blad los en pakte toen een takje op. Die gooide hij weg met zijn klauw. Hij had daar voor gezegd dat het hem heel leuk leek om te gaan jagen. ’’Inderdaad. Dan kan ik tenminste een das wegjagen zonder hulp, haha,’’ sprak Honeykit opgewonden. Berrykit hield zijn poot op het takje en keek om naar Honeykit. "Dat ga je vast heel snel leren! En ik durf te wedden dat je daar het beste in word!" Miauwde hij oprecht. ’’Ik denk niet dat het nog heel lang zal duren. Het word tijd dat ik het kamp uit mag zonder te worden betrapt en straf te krijgen.’’ Grinnikte Honeykit stilletjes. Berrykit knikte instemmend. Hij keek kort Honeykit recht in de ogen aan, en merkte toen een emotie op die hij nooit bij haar op merkte. Was ze moe? Maar veel deed Berrykit er niet mee, want de mede kitten keek hem aan met fijne oogjes, toch rustig, maar haar staart zwiepte wild heen en weer. Berrykit keek even om zich heen, hij wou wat doen. Maar wat konden ze doen. "Weet jij wat we kunnen doen vandaag?" Vroeg hij aan haar. Hij wist dat Honeykit altijd wel ideetjes had. En Berrykit had nu wel zin in iets wat met avontuur had te maken. "Misschien iets wat spannend is, iets met avontuur, jij weet vast wel wat? Toch?" Vroeg hij aan Honeykit met een tikkeltje uitdagende ondeugende glans in zijn crème bruine oogjes.

_{Berrykit richtte zijn aandacht op het op een takje, die hij hierna direct weer weggooide. Het jonge poesje volgde zijn bewegingen aandachtig. De poot van Berrykit liet hij rusten op het takje, terwijl hij Honeykit aankeek. Honeykit liet haar oortjes nerveus heen en weer wiebelen, aandachtig luisterend naar wat Berrykit te vertellen had. "Dat ga je vast heel snel leren! En ik durf te wedden dat je daar het beste in word!" miauwde het katertje voor haar. Er was iets wat Honeykit leuk vond aan de kater, al kon ze niet precies zeggen wat. Was het dat hij vaak bij haar was? Of gewoon omdat ze goed met elkaar op konden schieten? Zelf kon ze geen antwoord geven op deze vragen, al zou ze de antwoorden maar al te graag willen weten. ’’Echt waar?’’ vroeg Honeykit ongelofig. ’’Ik hoop het. Ik wil net zo’n goede warrior worden als alle katten hier!’’ riep het poesje uitgelaten. Ze was al snel haar moeheid vergeten, en een speelse twinkeling verscheen in haar ogen. "Weet jij wat we kunnen doen vandaag?" Ze begreep dat hij ook niet wéér zo’n saaie dag in het kamp door wou brengen, al konden nu kittens eenmaal niet anders. Zelfs met begleiding mochten ze het kamp niet verlaten. "Misschien iets wat spannend is, iets met avontuur, jij weet vast wel wat? Toch?" Honeykit knikte instemmend. Ze wist genoeg, al was het merendeel buiten het kamp, waar hun dus niet heen mochten. ’’Het kamp uit is geen oplossing. Dat mag niet, en als ze er achter komen krijg ik weer straf.’’ sprak ze bedroefd. ’’Maar we kunnen wel een spelletje doen?’’ zei ze hierna. Ze wilde ook wat gaan doen met Berrykit, samen was altijd gezelliger dan alleen.}

Berrykit was een rustig katertje voor een kitten, en dan nog wel een Shadowclan kater. Maar vandaag was hij wel voor in om iets met Honeykit te doen. Normaal kon Honeykit hem wel eens op zijn zenuwen werken, en zeker weten andersom, omdat Berrykit wel eens betweterig over wou komen, of juist gewoon saai, maar toch zag Berrykit iets in Honeykit dat hij niet bij andere katten kon vinden, hij mocht haar meer dan welke kitten in het kamp dan ook, misschien mocht hij Honeykit zelf wel meer dan zijn eigen zusje Silentkit. Wat maakte het hem ook uit. Berrykit zei dat Honeykit wel de beste zou worden in het verjagen van Badgers, maar dat geloofde Berrykit ook. Honeykit kon best wel stoer en sterk over komen. Terwijl Berrykit zelf wat softer over kon komen, maar hij vond het gewoon fantastisch om ge jagen, niet vechten en tegen moeilijke dingen aan botsen als het verjagen van vossen en dassen. ’’Echt waar?’’ Vroeg Honeykit. Berrykit knikte. "Écht waar," miauwde hij oprecht. ’’Ik hoop het. Ik wil net zo’n goede warrior worden als alle katten hier!’’ Berrykit grinnikte. "Weetje wat? Je word gewoon de beste van allemaal! Misschien word je zelfs wel Leader en dan draag je de naam Honeystar, en dan ben ik je trouwe Deputy... enkel weet ik geen naam voor me zelf..." Miauwde hij uitgelaten, enkel kwam het laatste er wat bedenkelijk uit.

Daarna stelde Berrykit voor om iets te gaan doen, enkel kon hij zelf niks verzinnen, dus had hij Honeykit gevraagd of zij iets wist. Zij kwam tenslotte eigenlijk wel altijd met de dingen, zij was de gene die de leukste spelletjes kon verzinnen. ’’Het kamp uit is geen oplossing. Dat mag niet, en als ze er achter komen krijg ik weer straf.’’ Miauwde Honeykit. Berrykit fronste, "We, als jij gaat, ga ik ook, zoals altijd," miauwde hij verbeterend. ’’Maar we kunnen wel een spelletje doen?’’ Stelde Honeykit voor. Berrykit zette een grijns op en knikte. "Hmmmm..." Hij trok een bedenkelijk gezichtje, daarna werden zijn ogen groot en ontstond er een speelse grijns op zijn snoet. Hij sprong naar voren en met ingehouden klauwtjes krabde hij langs de oor van Honeykit. "Thunderclan kat! Je weet dat je je niet mag bevinden op Shadowclan territorium! Maar toch doe je het weer! En dit keer zal je er voor boeten!" Sprak hij speels op een gespeelde kwade toon.

<sub>"Écht waar," Antwoorde het kleine katertje op haar vraag. Haar gezicht ging een beetje schuin hangen, waarbij een glimlachje op haar gezicht verscheen. "Weetje wat? Je word gewoon de beste van allemaal! Misschien word je zelfs wel Leader en dan draag je de naam Honeystar, en dan ben ik je trouwe Deputy... enkel weet ik geen naam voor me zelf..." Honey haar glimlach werd alleen maar breder. "Berrygeweldig ! Berryawesome ! Berrysome !" Lachte ze. Berrykit was zo lief..


"We, als jij gaat, ga ik ook, zoals altijd," Berry schudde haar hoofd lachend. "Hmmmm..." Dacht het katertje daarna op haar 'speelvraag'. "Thunderclan kat! Je weet dat je je niet mag bevinden op Shadowclan territorium! Maar toch doe je het weer! En dit keer zal je er voor boeten!" Honey moest even hard lachen, maar schudde zich in haar rol. "Ik mag me bevinden waar ik wil !" Zei ze. Ze had een andere kwade toon dan haar 'vriend', maar dat maakte niet uit. Ze hadden lol, dat telde.</sub>

Berrykit had gezegd dat hij enkel nog geen naam voor zich zelf wist, maar zoals verwacht had Honeykit wel wat verzonnen. Al was het niet echt wat hij verwacht had. "Berrygeweldig! Berryawesome! Berrysome!" Maar hij vond het wel grappig, en het liet hem ook lagen. "Jij bent gewoon geweldig," miauwde hij met een lieve lag op zijn crème kleurige kop. Zijn tongetje ging over zijn bessen glimmende neusje heen en hij grinnikte.

"Thunderclan kat! Je weet dat je je niet mag bevinden op Shadowclan territorium! Maar toch doe je het weer! En dit keer zal je er voor boeten!" Sprak Berrykit na dat hij een spel had verzonnen. Normaal was Honeykit die met de spelletjes aan kwam, en meestal was Berrykit het er dan niet mee eens, maar het kon vaak ook wel leuk worden. "Ik mag me bevinden waar ik wil!" Sprak Honeykit op een andere kwade toon, zo'n een die voor een spel was bedoeld. "Oh? Dat zal je dan maar moeten bewijzen in een gevecht!" Miauwde hij nep-kwaad terwijl hij zich op Honeykit lanceerde, natuurlijk waren zijn klauwtjes naar binnen getrokken, ze wou zijn vriendin niet bezeren.