{{ Tell me what we're gonna do || Ivyleaf, eventueel Ashpaw

_{De zijn aller eerste dag als apprentice was aan gebroken. Hij droeg nu de naam Thrushpaw, dat hij persoonlijk al veel beter vond dan Thrushkit, hij hoopte dat hij een stoere warrior naam ging krijgen. Vast wel. De zon kwam langzaam om hoog en al snel opende de nieuwe apprentice zijn grijs/blauwe ogen. Thrushpaw grijnsde vrijwel meteen - dit ging zijn eerste training worden! Thrushpaw verliet de warriors den en trippelde naar de prooi stapel. Ivyleaf had de dag er voor duidelijk gemaakt dat hij goed moest eten van te voren. En dat was hij van plan dus ook. Hij trippelde naar de prooi stapel en snoof de heerlijke geur van verse prooi op. Al snel richtte hij zijn grijs/blauwe oogjes op een rat die hij in zijn bek nam en zo naar een groepje apprentices toe liep, om daar zijn prooi op te eten. Toen hij zijn rat op had likte hij zijn lippen af en tongde hij nog wat met de andere apprentices. Daarna liep hij naar de afgesproken plek. Het kamp uitgang. Vandaag zou hij voor het eerst zijn poten buiten het kamp neer zetten. On rustig wachtte hij op zijn mentor Ivyleaf. Thrushpaw wist dat hij zijn mentor als kitten in de problemen had gebracht, dus hij vroeg zich af hoe de poes op hem zou reageren.}

Ze gleed nog eens een keertje met haar blik over het kamp, en baande zich vervolgens een weg naar de uitgang van het kamp. Haar vacht zag er nog altijd dof en verward uit, echter kon je wel zien dat het al een stuk beter met de poes ging dan voorheen. Maar ze had geen keuze, ze had nu twee apprentice's te trainen, dus wou ze haar tijd niet verdoen in de Medicine cat den. En daarbij, Greencough had al lang haar lichaam verlaten, ze moest simpelweg nog in de Medicine den rusten om weer op krachten te komen. Een zucht rolde over haar lippen toen ze doorhad dat haar apprentice eerder bij de afgesproken plek was dan zij, iets waar ze zich normaal voor zou schamen, behalve nu. Thrushpaw moest het maar begrijpen dat Ivyleaf net een ernstige ziekte had overwonnen, dus dat ze het rustig aan gingen doen vandaag.

Ze liet haar amberkleurige ogen rusten op de korte pels van de kersverse apprentice. Je kon goed zien dat hij een zoon was van Shrewleap, maar of hij ook op zijn vader leek dat wist ze niet. Ze had geen enkel idee wie de vader was van deze apprentice, maar omdat dat haar zaken niet waren zou ze zich er ook niet druk om maken. "Goedendag Thrushpaw." Sprak ze op een neutrale toon en liet haarzelf zakken tot ze in een zithouding terecht kwam. "We gaan vandaag het territorium uitkammen, zodat je al direct weet naar waar je moet gaan als er iets aan de hand is." Ze wiebelde ietwat nerveus met haar oren en keek de tabby kater rustig aan.

Thrushpaw wachtte ongeduldig op zijn mentor. Hij was als eerste op de afgesproken plek, dat hem verbaasde, maar hij vond het prima, hij wist ook wel dat Ivyleaf ziek was geweest. Tenslotte verwachtte hij wel dat Ivyleaf niet blij zou zijn met Thrushpaw als haar apprentice. Thrushpaw had Ivyleaf nogal in de problemen gebracht. En Thrushpaw was er onderuit gekomen als of het niks had voorgesteld. En dat bleef hem nog altijd laten grijnzen wanneer hij de poes zag.

Hij hoefde ook geen eeuw meer te wachten voor Ivyleaf in beeld zou komen. "Goedendag Thrushpaw." Groette de witte poes haar toen ze in beeld kwam. "Yeah, hoi, Ivyleaf," groette hij de poes met een loom grijnsje. "We gaan vandaag het territorium uitkammen, zodat je al direct weet naar waar je moet gaan als er iets aan de hand is." Legde zijn mentor uit. In zijn ogen was Ivyleaf nu een hele andere poes, niet de poes die hij in gevaar had gebracht met de hond, gevolgd door de vuile blikken die de poes wel op hem had gericht. Maar ja, wat maakte het ook uit. "Oui, Ivyleaf," sprak hij met een knik. "En, waar gaan we eerst naar toe?" Vroeg hij vrijwel meteen een tikkeltje ongeduldig. Hij sprong een paar keer om zijn mentor heen, eindelijk ging hij het territorium zien! Eindelijk!

Een gaap verliet haar bek en ze sloeg haar staart over haar poten heen. Thrushpaw had hoogst waarschijnlijk verwacht dat Ivyleaf pissig zou zijn omdat hij haar apprentice was geworden. Maar eerlijk gezegd maakte het haar geen bal uit, zolang Thrushpaw maar niet even erg was zoals Ashpaw. "Yeah, hoi, Ivyleaf," Ze vernauwde haar oranje ogen ietwat en keek de kater voor haar strak aan. "Oui, Ivyleaf," Sprak hij met een knik. "En, waar gaan we eerst naar toe?" Vroeg hij ongeduldig en sprong om haar heen. "Iets rustiger? Je zult je energie nodig hebben straks." Zei Ivyleaf kil en hees haarzelf overeind. Ze keek de apprentice neutraal aan en maakte teken met haar staart dat 'ie haar moest volgen. "We gaan eerst naar de Burnt Sycamore. Dan weet je ook direct de grens van de Shadowclan en de Thunderclan liggen." Vervolgde ze koeltjes en zette haar ledematen in beweging. Op een rustig tempo draafde ze richting de Burnt Sycamore.

Eenmaal aangekomen hield ze halt en nam ze de omgeving in haar op. Zo te zien was er niemand anders in de buurt dan alleen Thrushpaw en zij. "Hier zullen we samen in de nacht nog eens jaag trainingen houden." Mauwde ze rustig en sloot haar ogen eventjes. Vroeger kwam ze hier vaak met Screamvoice, haar gestorven mentor. Maar dan niet om te trainen, om te praten over van alle dingen. Hij was de gene die haar weer op het goede pad had gezet, en daar was ze hem nog altijd dankbaar voor. "Sluit je ogen en zeg me wat je hoort." Haar stem klonk weer zo ijzig als voorheen, maar toch kon je er ook een rustige en geduldige toon in horen. De melkwitte poes opende haar amberkleurige ogen en draaide haar om in de richting van de tabby kater. Het was de bedoeling dat hij de monsters die over het Thunderpath raasde kon horen, dus met andere woorden; Ze testte zijn oren, hoe goed hij kon horen, en of hij het geluid eventueel al zou herkennen.

"Iets rustiger? Je zult je energie nodig hebben straks." Sprak Ivyleaf toen Thrushpaw heen en weer sprong als een op hol geslaagde gek. Meteen kwam hij tot stil stand en keek Ivyleaf nieuwsgierig aan. "We gaan eerst naar de Burnt Sycamore. Dan weet je ook direct de grens van de Shadowclan en de Thunderclan liggen." Thrushpaw knikte toen Ivyleaf dat vertelde. Ivyleaf gaf een teken met haar staart dat hij haar moest volgen, en vrijwel meteen kwam de jonge apprentice in actie. Zijn poten bewogen zich lenig en snel. Hij volgde Ivyleaf nauwkeurig en bleef half naast haar half achter haar. Hij voelde goed om als een vrije kat rond te lopen. Alles zag er fascinerend uit en bracht een grijns rond zijn bek. Een ijzige New-leaf windbries waaide door zijn korte bruin/grijze cyperse vacht en deed hem huiveren van opwinding. Zijn lichaam bleef warm door het bewegen. En hij voelde zich vrijer dan ooit.

"Hier zullen we samen in de nacht nog eens jaag trainingen houden." Thrushpaw's ogen werden groot van opwinding. "In de nacht? Dus de verhalen zijn waar dat apprentices en warriors 's avonds jagen?" Hij grijnsde breed. "Vet!" Hij staarde om zich heen. Deze plek zag er super cool uit en hij voelde zich op zijn gemak. I hope that this will one day all mine! Ging er door zijn kop heen. Hij droomde vaak over macht, de macht die een clan leader had, en hij hoopte dat ook ooit te krijgen. In ieder geval zou hij er hard zijn best voor doen. "Sluit je ogen en zeg me wat je hoort." De ijzige stem van Ivyleaf bracht hem terug bij de werkelijkheid. Hij knikte enkel kort en sloot zijn ogen. Hij snoof de lucht op en al snel hoorde hij het gekraak van takjes en de geur van raaf drong zijn neus gaten in. Ook rook hij niet verse geuren van een lijster en een rat. "De verse geur van raaf, die op takjes trapt. En wat minder verse geuren van een lijster en een rat..." begon hij. Hij vermande zich wat meer en snoof nog een keer diep in. Ook rook hij een vieze geur die afkomstig was van Thunderpath. "En ergens in de verte is de Thunderpath, die geur is onmisbaar even als het nare geluid... yuk," sprak hij zacht. Hij opende zijn ogen en zakte in een sluip houding. "Ik heb gezegd dat ik vandaag een raaf ga vangen, dus dat ga ik doen ook!" Fluisterde hij. De raaf was groot, maar aan de veren te zien was de raaf oud, en geen moeilijke prooi. Ook zagen de vleugels er al gehavend uit, dus Thrushpaw zou de raaf enkel uit z'n leiden verlossen. Na er op af geslopen te zijn zette hij krachtig af met zijn achterpoten. En met zijn voorpoten sloeg hij de raaf tegen de grond aan. Hij plaatste zijn poot op de keel en stak zijn nagels er in. Een vaag ge kras kwam uit de snavel maar lang de tijd had hij niet wat Thrushpaw zette zijn kaken al om de nek heen, en hij beet door. Triomfantelijk hees hij zijn kop op en likte het bloed om zijn lippen weg. Hij grijnsde. "M'n eerste prooi!" Sprak hij opgewonden uit. "De clan zou vast trots op me zijn!" Miauwde hij uitgelaten. Hij wist ook dat Ivyleaf respect zou krijgen. Thrushpaw was haar apprentice, en met zijn eerste uitje had hij al een raaf te pakken gekregen. Thrushpaw twijfelde er ook niet aan dat Ivyleaf een slechte mentor zou zijn.

Haar amberkleurige blik was op de apprentice voor haar gericht wiens ogen groot werden van opwinding. "In de nacht? Dus de verhalen zijn waar dat apprentices en warriors 's avonds jagen?" Ze knikte kalm en keek de kater neutraal aan. "Vet!" Was zijn reactie erop. Toen ze zelf een apprentice was leek het haar ook allemaal leuk, maar met de tijd dat ze ouder en volwassener werd deed ze het gewoon omdat je ondertussen verantwoordelijkheden kreeg. De spierwitte poes schudde onopvallend haar kopje en richtte haar weer tot Thrushpaw die ondertussen al een antwoord op haar vraag had weten te verzinnen. "De verse geur van raaf, die op takjes trapt. En wat minder verse geuren van een lijster en een rat..." Voor de tweede keer knikte ze als teken dat het klopte. Ergens vond ze het best wel knap van hem dat hij dat allemaal had geroken, maar tegelijkertijd ook een tikkeltje teleurgesteld omdat hij het donderpad niet had opgenoemd. "En ergens in de verte is de Thunderpath, die geur is onmisbaar even als het nare geluid... yuk," Algauw veranderde de ijzige frons op haar gezicht in een grijns en keek ze de apprentice goedkeurend aan. Ze gaf toe, misschien had ze iets té vroeg geoordeeld. "Ik heb gezegd dat ik vandaag een raaf ga vangen, dus dat ga ik doen ook!" Ivyleaf keek de kater na en zag hoe hij de raaf te pakken had gekregen. Ze vond dat hij het allemaal geweldig deed, echter moest hij er wel op letten dat hij de volgende keer iets sneller het prooidier doodde, aangezien de rest van de dieren nu weg zouden gelopen zijn door het gekrijs van de raaf. "Goed gevangen, de volgende keer er wel op letten dat je de prooi geen kans geeft om de andere prooien te waarschuwen, als je snapt wat ik bedoel." Sprak ze rustig zonder dat ze tijd over liet voor tegenspraak. "Als je de raaf sneller gedood zou hebben, dan zou ik je een uitstekende jager hebben genoemd, maar helaas.." Vervolgde ze op een plagerige toon en wiebelde even met haar oortjes. "De clan zou vast trots op me zijn!" Een opgeluchte zucht verliet haar bek. Ze was blij dat hij geen opschepper was, maar tegelijkertijd had ze eerder verwacht dat ze hem alles zo moeten aanleren wat betreft het jagen. Maar goed, het maakte haar niet echt veel uit. Thrushpaw had veel potentie, dat kon iedereen zien.

Het was niet lang na de vorige ceremonie en nog steeds maalde de gedachte door zijn kop van zijn Mentor. Ivyleaf had nog een Apprentice erbij gekregen, die Thrushpaw en op de een of andere manier had hij er problemen mee. Niet dat hij van plan was opeens zijn best te doen voor d'r, nee, maar hij wilde niet dat Ivyleaf hem ging vergelijken met die brave Hendrik. Grommend opende Ashpaw zijn ogen en kroop uit zijn nest. Hij duwde zich door de ingang van de Den en werd begroet door het frisse zonlicht. Maar geen enkele blije emotie ging door hem heen. Voorzichtig trippelde hij naar de prooistapel, keek een keer om zich heen en pakte zo snel als hij kon een muisje. Niet gejaagd, was eigenlijk niet eten, maar wat kon het hem schelen. Ashpaw rende het kamp uit en stopte pas toen hij er ver verwijderd van was. Maar iets trok zijn aandacht. De lichte bekende geur van Ivyleaf trok zijn aandacht en opeens merkte hij nog een geur op. Meteen begonnen de haren op zijn nek te prikkelen, die Thrushpaw was nu al begonnen. Met het muisje tussen zijn kaken geklemd volgde hij het geurspoor en kwam uit bij de verbrande boom. Meteen spotte hij de twee vormen en tot zijn verbazing had de jonge Apprentice een raaf gevangen. "Als je de raaf sneller gedood zou hebben, dan zou ik je een uitstekende jager hebben genoemd, maar helaas.." Hoorde Ashpaw haar zeggen. Het was geen compliment, maar nog steeds iets beters dan wat ze ooit tegen hem had gezegd. Een kleine knoop van woede vormde zich in zijn maag en Ashpaw ging liggen. Hij liet de muis op de grond vallen en bleef naar de kitten kijken. Slijmbal. Ashpaw likte zijn lippen en schoof het muisje bij hem weg. Misschien verspilde hij nu een prima stuk prooi, maar door al deze commotie had hij geen honger meer. Hoe durfde hij zomaar die Ivyleaf trots te maken. Weer voelde hij zich alsof hij geen nut had in zijn Clan, misschien kon hij beter weggaan..

Trots nam hij de raaf in zijn bek en liep hij terug naar zijn mentor, Ivyleaf. Hij begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen bij zijn mentor. En hij vond het ook leuk dat hij een mede apprentice had die samen met hem trainde om dat Ivyleaf hun mentor was. Dat moest wel betekenen dat Ivyleaf een goede mentor was. "Goed gevangen, de volgende keer er wel op letten dat je de prooi geen kans geeft om de andere prooien te waarschuwen, als je snapt wat ik bedoel." Sprak Ivyleaf. Thrushpaw knikte als teken dat hij het begrepen had. "Oké," beantwoordde hij Ivyleaf. "Als je de raaf sneller gedood zou hebben, dan zou ik je een uitstekende jager hebben genoemd, maar helaas.." De plagerige toon in Ivyleaf's stem was onmisbaar en dat liet hem toch wel grijnzen. "Volgende keer kan je me vast wel uitstekende jager noemen," sprak hij terwijl hij met zijn oren wiebelde. Opdat moment drong de geur van Ashpaw zijn neus gaten binnen. Hij versmalde zijn ogen kort, maar daarna kwam er een grijns rond zijn lippen. Hij draaide zijn kop om en grijnsde. "Hé Ash!" Riep hij uitgelaten uit terwijl hij op sprong. "Wat doe jij hier?" Vroeg hij. Hij zag de muis in zijn bek. "Heb je die zelf gevangen?" Vroeg hij even later, hij draaide zijn kop om naar waar Ivyleaf stond en naar waar zijn raaf lag, hij trippelde terug naar zijn raaf en zette zijn poot er op. "Kijk! Mijn eerste prooi!" Miauwde hij uitgelaten. Natuurlijk was hij trots. Logisch. De jonge apprentice richtte zijn grijs/blauwe ogen op Ivyleaf. "Waar gaan we zo meteen heen?" Vroeg hij aan haar.

Een kleine sadistische lach kwam tevoorschijn op de witte poes haar gelaat toen ze de geur van haar andere apprentice te pakken kreeg. Niet dat ze er plezier in had om haar andere leerling te kwellen met het feit dat ze wél goed overeen kon met Thrushpaw, en niet met hem. Een tweede apprentice krijgen was misschien de enigste oplossing geweest op Ashpaw's en Ivyleaf's slechte band. Ze deed alsof dat ze de tweede kater nog niet had gehoord of geroken, en liet haar amberkleurige blik op Thrushpaw's vacht rusten. "Volgende keer kan je me vast wel uitstekende jager noemen," Sprak hij terwijl hij met zijn oren wiebelde. Ze trok één van haar mondhoeken naar boven waardoor er een scheve grijns kwam te staan op haar gezicht en keek hem aan alsof het gene wat hij net had gezegd gelogen was. "We zullen zien." Miauwde ze simpel. Thrushpaw zat vergeleken met Ashpaw vol van zelfvertrouwen, en misschien dat als ze de twee katten eens samen training zou geven Ashpaw dat zelfvertrouwen ook zou krijgen.

Ze volgde zo half/half het gesprek van haar beide apprentice's, maar waagde het niet om zelf een woord uit te spreken. Ivyleaf wou eerst zien hoe goed ze met elkaar overweg konden, zodat ze niks overhaast zou doen. Echter duurde het niet lang of haar amberkleurige ogen en de grijs blauwe ogen van Thrushpaw kruisten elkaar weer. "Waar gaan we zo meteen heen?" Zoals ze al had verwacht was het de jongste kater zijn stem die ze hoorde. "Carrionplace," Begon ze haar zin rustig. "En als Ashpaw zin heeft mag 'ie meegaan. Anders kan hij verder gaan doen met het weigeren van zijn trainingen." Vervolgde ze op een iets venijnigere manier. Ze was hun vorige gesprek heus nog niet vergeten, en nu was het Ashpaw's beurt om alles weer recht te zetten. Anders kon hij niet zo'n leuke trainingen verwachten die ze aan Thrushpaw gaf.

De Apprentice was de eerste die hem opmerkte, meteen voelde hij de woede in zijn maag samenknijpen. Wat moest hij nou weer gaan zeggen? Dat hij nu al een betere Warrior was dan hij? Ashpaw hief zijn kopje wat hoger op om zijn trots wat meer te laten blijken. Hij zou niet over zich heen laten lopen, zeker niet door een kitten. "Hé Ash!" De kitten had een grijns op zijn gezicht, die Ashpaw totaal niet aanstond. En die begroeting was al helemaal tegen zijn zin in. "Wat doe jij hier?" Bemoeial. "Heb je die zelf gevangen?" Ashpaw liet het muisje vallen en duwde het weg met zijn voorpoot, om te laten zien dat het stukje prooi hem niets kon schelen. Zou die Thrushpaw er van opkijken of was hij te druk bezig met zichzelf? "Kijk! Mijn eerste prooi!" De tabby richtte zijn aandacht op de oude raaf, Ashpaw gaf het een korte ongeïnteresseerde blik en richtte toen zijn volledige, boze aandacht op de jonge Apprentice. "Waar gaan we zo meteen heen?" Vroeg Thrushpaw vervolgens en weer voelde Ashpaw een schok van woede. Nu dacht die kitten alweer dat Ivyleaf alleen zijn Mentor was, nou dan zou hij maar even moeten leren delen. Ashpaw stond op en maakte zich groot, hij keek neer op de tabby. Bijna voelde hij de drang om de kitten neer te slaan met zijn voorpoot en snel weg te rennen. "Carrionplace," Maar Ivyleaf's stem onderbrak zijn gedachten, hij keek lichtelijk geïnteresseerd op. "En als Ashpaw zin heeft mag 'ie meegaan. Anders kan hij verder gaan doen met het weigeren van zijn trainingen." Hij vernauwde zijn blik bij de laatste woorden die een iet wat venijnige toon hadden. Het liefste had hij zijn training weer geweigerd, maar hij wilde die lol niet aan Thrushpaw gunnen. "Ik denk dat ik vandaag maar even mee ga." Hij keek Thrushpaw glorieus aan deed dreigend een pas dichterbij. Lachend trok hij zich toen weer terug en ging zitten, wachtend op de kleine kit die nog een antwoord moest uitschreeuwen.