{Open} Nice to meet you!

_{Sunlily liep die morgen wat later het kamp uit. Ze had de patrouilles gemist en moest er vandaag maar alleen op uit gaan. De rood-witte poes gaapte eventjes en begon te lopen, het kamp uit. Met wat snellere, vluchtige pasjes ging ze richting de Sunningrocks. Toen ze daar eenmaal aankwam merkte ze dat er niemand was. Haar ogen speurden de omgeving af en ze zag een vogeltje op de grote stenen zitten. Ze zakte automatisch door haar poten en besloop de vogel. Haar ogen strak op het diertje gericht. Ze sprong, en landde op de vogel. Ze maakte de vogel zo snel mogelijk af, door haar nagels in de keel van het diertje te planten. De vogel gaf nog een laatste kik, en was toen dood. ''Bedankt StarClan.'' Murmelde ze zachtjes en sprong van de Sunningrocks af. Ze begroef het vogeltje en liep naar de wild kolkende rivier. De rood-witte poes keek naar haar spiegelbeeld, wat moeilijk te zien was. Ze zag vissen in het water zwemmen, zelf kon ze niet zwemmen. Sunlily keek omhoog, de zon was haar element, water niet. Ze draaide zich resoluut om en ging op de Sunningrocks zitten.
© Sykes}

Hij knikte enkele katten toe toen hij het kamp uitliep. Niet dat die katten hem iets interesseerde, maar hij moest die schijn wel hoog houden. Hij zou wat gaan jagen, want de prooibult was iets aan het inslinken. Ook al was hij een mokkende warrior. Hij zorgde er wel voor dat hij prooi meebracht en dat hij zijn warrior taken verrichte. Hij wilde zijn plek in de clan niet kwijt en hij deed alleen maar dingen als dat in zijn voordeel werkte. Hij was slim en sluw, iemand die je in de gaten moest houden. Hij wist ook dat hij in de gaten gehouden werd, al liet hij dat niet merken. Het kon hem niks schelen. Hij zorgde er wel voor dat hij niks deed wat niet overeenkwam met de warriorcode als er iemand bij was. Dat ze hem verdachten, prima. Daar hadden ze niks aan, alleen ze moesten geen bewijs hebben. Toch op de een of andere manier lag zijn hart in de clan, dus zorgde hij er wel voor dat hij al zijn taken zorgvuldig uitvoerde. Hij deed zijn bek open en nam de geuren van zijn omgeving op. Hij rook een jong konijn. Hij zakte door zijn poten en sloop in de richting van de geur. Hij was een gedreven jager en hij had ook wel al wat ervaring. Hij ging zorgvuldig te werk en zorgde er voor dat hij het konijn dood maakte, voordat deze geluid maakte. Hij begroef de prooi en nam opnieuw de geur in zich op. Zo ving hij nog twee muizen en een vogel, een goede vangst. Hij bewoog zijn oren toen de geur van een kat zijn neus binnendrong. Hij was inmiddels al bijna bij de zonnerotsen. Het was een thunderclan geur, de geur van een poes en een warrior. Hij hield altijd alles in de clan heel goed in de gaten, voor het geval hij er iets mee kon. Dus ook elke naam en alles wat er gebeurde. Hij wist dus dat deze poes Sunlily heette. Er lag een kalme blik in zijn amberkleurige ogen terwijl hij haar kant op liep. “Goedemorgen Sunlily,” zei hij toen.

_{Moonpaw liep rustig door het rulle zand. Zijn poten lieten onuitwisbare afdrukken achter in het zand. Hij liet het kamp achter zich, op zoek naar stilte. De afkeurende blikken van de katten die hem zagen lopen prikten na in rug. Hij kromp in elkaar en liep door. Ze hadden gelijk. Hij was geen loyale kat. Hij had nog geen één keer voor de clan gejaagd, al had hij het wel geprobeerd. Zijn verleden achtervolgde hem elke seconde van de dagen die voorbij kropen. Hij kon de moord op zijn ouders en zusje niet loslaten. Hoe vaak had hij al een poging gedaan om gewoon weer opnieuw te beginnen? Een nieuw leven, een nieuwe start. Het leek zo mooi, maar was voor de kleine kater praktisch onmogelijk. Hij sloot zijn ogen even tegen het felle licht van de zon. Probeerde niet te denken aan de bebloede, levenloze lichamen van zijn familie. Dag en nacht kwelden ze hem, en hij raakte er door uitgeput. 's Nachts kon hij niet slapen, en de weinige uren slaap die hij had waren vervuld met beelden en geluiden die thuishoorden bij de moord. Overdag was hij vervuld met verdriet, en kon niets anders dan de eenzaamheid opzoeken en in stilte lijden. Hij probeerde open te staan voor andere katten, voor een nieuw leven, maar zodra iemand hem aansprak klapte hij dicht. Hij zuchtte en vervolgde zijn weg. De Sunning Rocks. De enige plek waar hij rustig kon denken. Waar hij alleen werd gelaten met zijn verdriet. Hij keek omhoog naar de grote platte stenen, en sprong er soepel op. Verward deinsde hij weer achteruit, toen hij zag dat er een andere kat op de rotsen zat. 'Ik..' stamelde hij schor. 'Het spijt me,' zei hij verontschuldigend, en keek naar zijn poten.

[Je was me net voor, Darkstripe ]}

_{De rood-witte poes zat op de Sunningrocks en zuchtte eventjes. Het was doodstil, alleen het geklots van het water in de rivier. Alles leek nu zo natuurlijk. Ze schrok op van een stem. ''Goedemorgen Sunlily.'' Sprak de stem en ze keek achterom. Er zat een kater, die de naam Darkstripe droeg. ''Oh, jij ook Darkstripe.'' Zei ze een beetje afwezig en keek weer even naar de rivier. Ze schrok toen er iets tegen haar aan knalde, wat haar bijna van de Sunningrocks afduwde. Ze zag een kleine tabby apperentice. ''Ik..'' Stamelde de kater. ''Het spijt me.'' Sprak hij verontschuldigend tegen haar. Sunlily snoof eventjes en likte haar vacht vlug eventjes schoon. ''Heb jij geen training, Moonpaw?'' Ze keek de apperentice doordringend aan.
© Sykes}

Hij knikte haar even toe en ging toen zitten. Hij zag dat ze een beetje afwezig was, dus had hij genoeg tijd om zijn omgeving in zich op te nemen. Zijn spieren verstrakte toen de geur van een andere kat zijn neus bereikte. De geur van een thunderclan apprentice, met de naam Moonpaw. Hij rolde even geïrriteerd met zijn ogen. Hij had de apprentice hier al een keer eerder betrapt, tijdens een patrouille. Hij zuchtte even zacht, zodat Sunlily het niet zou horen. Toen de apprentice aan kwam rennen en tegen Sunlily aan knalde. Er kwam een strenge blik in zijn ogen terwijl hij Moonpaw in zich opnam. Hij wachtte totdat Sunlily iets zou zeggen en sprak daarna. “Ja, ik vraag me ook wel af wat je hier komt doen.” Zijn stem klonk kalm, maar er klonk ook iets strengs en scherps doorheen. Hij veegde een keer met zijn staart over de grond en sloeg zijn staart toen op zijn achterpoten. De blik in zijn amberkleurige ogen schoot even naar Sunlily, maar al snel keek hij Moonpaw weer aan. “En je doet weer alsof je een spook ziet,” sprak hij licht geërgerd uit. “Voor zo ver ik weet zijn wij geen spoken en horen wij nog steeds tot dezelfde clan. Dus stel je niet zo aan,” zijn humeur was verpest door deze abrupte inval. Hij trok geïrriteerd met zijn snorharen en bleef Moonpaw strak aankijken.