Good old Crazy Scytheshade

Scytheshade snoof en gromde. Hij was woedend vanwege het verraad van Snakekit. Het begon te regenen alsof de sterrenclan hem uitlachte. De wind lag stil en blokkeerde zijn geur als iemand hem hier zou vinden zou dat op dom geluk zijn. Scytheshade haalde van woede uit tegen een boom. Hij schreeuwde hard en de regen ging sneller, ze lachten hem uit. Ze vonden zijn pijn om van te genieten. Niemand mocht hem, ze willen weg van hem, ze willen ergens anders zijn maar niet bij hem, zijn kitten is gevlucht, zijn vader was weggegaan en zijn moeder is dood. Hij giegelde even nerveus. Hij keek om zich heen en snoof even. "Jullie lachen me uit hé, jullie vinden dit leuk, jullie genieten hier van." zei hij terwijl hij naar boven keek. Het begon harder te regenen en de wolken blokkeerde het zonlicht, vreemd voor dit getijde maar daar dacht Scytheshade niet aan. Het beeld van Snakekit dat wegliep bij een vijand brandde. Als hij hem ooit zag zou hij hem doormidden scheuren, uit elkaar rijten en boeren aan de ratten Lachend. Zoals dat bij veraders hoort, hij lacht hardop en brulde van woede. Een vogel scheerde langs en ging op een tak zitten bij een boom, veilig voor de regen. De vogel, een kraai, keek richting hem. Scytheshade werd woedend en sprong de boom in en de vogel vloog weg, naar een andere boom. Scytheshade liet zich van de tak vallen. Hij had geen zin meer in leven, zijn bloedeigen zoon had hem veraden, hij wou hem vermoorden, maar toch had hij geen zin om door te leven. Scytheshade lag op de koude natte modderachtige grond. De regen kwam over hem heen en Scytheshade keek voor zich uit en daar zat de kraai en kraaide, het hele bos lachte hem uit. De lucht was grouw en grijs en liet het regenen over Scytheshade heen. Scytheshade klom de boom weer in, en viel weer naar beneden toen hij trachtte de kraai te grijpen. Weer belandde scytheshade in de koude regen, in de zuigende modder en hij zag de kraai kijken naar hem met zijn ogen die hem leken uit te lachen, nerveus lachtte scytheshade en begon toen te gieren en te brullen van het lachen, niet een normale lach, geen evil lach, maar een gestoorde lach. Zijn eerdere trotse uitdrukking was veranderd in een uitdrukking van een gebroken kat. Hij keek met zijn rode ogen naar de kraai en lachte nogmaals en bleef daar liggen in de regen, in de modder, gebroken, zielloos, hatend, terend, tot dat het bos hem zou verteren. Scytheshade keek naar de bosjes waar een geluid vandaan kwam en keek naar de kat die er aan kwam.

Laag bij de grond sloop Frostkit de Nursery uit. Ze haatte het om in die grot te blijven, je kon er niks doen en ze verveelde zich dood. De andere kittens mocht ze niet een pesten en ze vonden dat ze te wild stoeiden. Het zal wat, die watjes moesten niet zo piepen en gewoon doorvechten. Hoe zou het anders gaan, straks waren ze Warriors, in zo'n strijd zouden ze niet kunnen piepen dat het te ruw ging. Nee, ze zouden worden uitgelachen en hun keel werd doorgebeten. Te ruw stoeien, puh, de Warriors zouden nog hard moeten werken om die kits een beetje hard te maken. Als ze ooit zelf in een echte strijd kwamen zullen ze het wel merken, dan zouden ze zien dat ze nog redelijk zacht met hun om was gegaan. Toen ze stopten mankeerde ze niks, niet eens een schrammetje. Haar poten slopen op een snel tempo verder, ze moest zich snel uit de voeten maken voordat ze weer terug werd gesleurd de Nursery in. Een zacht tikkende regen begon op haar neer te dalen. Geïrriteerd siste ze tussen haar tanden. Ze haatte water, bijna erger dan haar familie. Nee dat kon niet, ze had geen familie. Haar zwarte vacht werd langzaam doorweekt door de regen, het hing langs haar dunne lijfje en haar oren lagen plat in haar nek. Haar humeur werd slechter en slechter. Haar poten jeukte om ergens naar uit te halen. Een hard gelach deed haar kort opkijken. Welke kat zat nou weer zo erg te schateren. Het klonk niet erg vrolijk, nee eerder als een waanzinnige. Een grijnsje gleed over haar lippen. Ze versnelde haar tempo en kwam aan bij een meertje. Haar groen gele ogen keken al snel in twee felrode ogen. Ze minderde haar tempo en keek ongeïnteresseerd naar de kater. Hij leek vast te zitten maar helpen deed ze niet. Een paar meter voor hem bleef ze staan en nam plaats op de natte ondergrond. ''Zo, lekker weertje hé.'' Zei ze grijnzend. Ze zag wel dat de kater geen zin had in een bijdehandse kit maar dat kon haar niet schelen. Ze vond het wel een komisch gezicht.

''Zo, lekker weertje hé.'' zei een grijnzende kleine kitten. Scytheshade keek terug en grijnsde breed "eey mormel ga jij ook weg om de clan te veraden, moet ik jouw soms over een paar jaar vermoorden en je dan voeren aan de ratten terwijl ik lachend toekijk hoe ze je stukje voor stukje eten." Scytheshade keek naar de kitten en zei "Van wie ben je eigenlijk, rottig beestje." Scytheshade stond op met ontblootte nagels, als ze net zo bleek te zijn als Snakkekit zou hij haar aanvallen, aanstukken scheuren en lachen. Scytheshade´s rode ogen waren waanzinig. Hij keek meedogenloos naar de kleine kit met open bek en hijgde zachtjes. "Het leven is een leugen, het is zinloos." zei hij met een grommende toon in zijn keel. Scytheshade is anders dan eerst en anders dan daarna.

Frostkit trok een wenkbrauw op en staarde verveeld naar de zwarte kater. Ze wist niet wat hij aan het uitkramen was maar je hoefde niet dom te zijn om te zien dat die kater psychische hulp nodig had. De kater bleef maar ratelen over het verraden van de clan en het aanstukken scheuren van de verraders, misschien moest ze hem is een flinke tik verkopen zodat hij weer een beetje bij zinnen kwam. Het zag er naar uit dat die kater gevaar was voor zichzelf, al kon dat haar weinig interesseren. Ieder zo zijn problemen, als hij zich erbij neer ging leggen zou geen moeite doen om hem op te beuren. Dat hij haar een mormel noemde en rottig beestje gaf haar al genoeg redenen om hem een mep te verkopen. De rode ogen keken alsof ze haar wouden vermoorden door haar alleen maar dood te staren. Ze vond het erg grappig om te zien en moest dan ook grinniken. Haar oren sprongen op bij het laatste brommerige zinnetje. ''Ah gosie, zit de grote kater in een dipje. Nou als het leven zo ''zinloos'' is. Waarom vermoord je jezelf niet, of is dat te veel moeite.'' Minachtend keek ze de kater aan, hij kon beter vechten en iedereen elimineren die zijn leven zo tot een hel hadden gemaakt dat zichzelf vermoorden, dan was je wel heel zielig. ''Mijn naam is Frostkit,'' Haar ogen glinsterde fel. ''Ik zal de moeite niet nemen om de jouwe te vragen, iemand die zich zo slap gedraagt is zijn naam niet waardig.'' Zei ze hard en staarde zonder angst recht in de rode ogen.

''Ah gosie, zit de grote kater in een dipje. Nou als het leven zo ''zinloos'' is. Waarom vermoord je jezelf niet, of is dat te veel moeite.'' zei de kitten en die bleef praten. Alleen toen hoorde hij haar laatste zin. Hij stond op schudde de modder uit zijn vacht zijn ogen werden bruut rood en zijn nagels klapten uit op volle lengte. "Ik heb al katten vermoord die veel sterker en slimmer zijn dan jouw en je ouders. oh oeps nee die hebben je achtergelaten, die wouden je niet, ze lieten je rotten als de pluizenbol die je bent. Je was geen kittypet waardig en daarom zit de schaduwclan met jouw opgescheept. Kitten, ik ben meer waard dan jouw later als warrior. Ik heb met mijn klauwen levens beeindigd heshade keerdeen ik trek me niks aan van een kleine kitten als jij, ga maar spelen met je rogue vriendjes." Scytheshade keek naar de kleine kitten en strekten zijn nagels. Hij kriebelde zonder te prikken met een nagel onder de kin van de kitten "Met 1 beweging had ik een leven beeindigd." Hij trok zijn poot terug en keek naar de kitten. "Ik ga die verader afslachten." MWHUAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA!!!!

Verveeld keek ze naar de kater. ''Ik zou geshockeerd zijn als je nog geen katten had vermoord die sterker, slimmer en groter waren dan mij. Ik ben nog maar een kit.'' Melde ze hem nonchalant mee. Vanbinnen genoot ze, haar ogen keken kort naar de lange scherpe nagels die zich uit klapten. De kater kwam eindelijk omhoog en begon weer te praten. Een klein minzaam lachje speelde om haar mond. ''Ik ben verstoten vanwege mijn gedrag, ze konden me niet aan. Ik hoef niks te maken te hebben met zwakkelingen, en tot nu toe ben jij de grootste zwakkeling die ik ooit heb gezien. Zelfs die kittens in de Nursery zijn mentaal nog sterker dan jij!'' Siste ze venijnig. De nagel die onder haar kin ging zonder dat ze er echt iets van voelde negeerde ze. Hij mocht haar niet doden, dat wist hij, al zou hij daar waarschijnlijk maling aan hebben, in deze toestand kon hij de Warrior code zich niet eens herinneren. Onverwoestbaar staarde ze uitdagend recht in de rode ogen van de kat die nu gevaarlijk glinsterden. Zijn poot trok zich terug en hij begon te brabbelen over een verrader, met een krankzinnige lach erop volgend. Ze snoof en grijnsde. Ze vroeg zich af wie die verrader was, zij in ieder geval niet. Verveeld gaapte ze en staarde naar de kater. ''Nou, moet je die dan niet gaan zoeken in plaats van hier te blijven staan en te lachen. Met lachen krijg je niemand dood hoor.'' Ze rolde met haar ogen om de vele domheid van deze kater en liep naar een eik om eronder te schuilen. Ze had wel geneog nat gehad voor vandaag.