Real stars never disappear [& FALLENTEAR]

Met zijn nagel prikte hij lusteloos in de muis die voor hem lag. Zijn gedachten lagen nog altijd bij Fallenpaw, eehm Fallentear. De poes had hij nu al een tijdje niet meer gezien en met de dag werd zijn verlangen naar haar groter. Was dit liefde? Het moest wel, hij had het in zijn apprenticetijd altijd maar half willen toegeven. Maar nu wist hij wel beter, zij was de poes met wie hij zijn leven wou delen, maar wou zij dat wel? Waarom had hij haar dan zo lang niet meer gezien, niet meer gesproken? Zijn ogen waren gericht op de muis, maar namen het beest niet waar. Even zuchtte de kater zacht, hij mistte haar, hij mistte haar ontzettend en de laatste tijd had hij ook geen etenslust meer. Sommigen hadden door dat hij langzaamaan vermagerde, maar honger had hij niet. Soms propte hij er met tegenzin een muisje in omdat hij anders stierf, maar hij at niet meer zoals vroeger, toen alles nog goed ging. Weer ontsnapte een zucht uit zijn mond en hij keek op, zijn ogen speurden het kamp af, opzoek naar enig teken van Fallentear. Hoe kreeg ze het voor elkaar hem steeds te ontwijken? Expres of niet, maakte niet uit. Hij wou haar weer zien, hij wou haar zachte vacht weer voelen, haar blauwe ogen weer zien. Zijn oren lagen verdrietig in zijn nek en hij liep richting de ingang van het kamp. De muis die hij van de prooistapel had gepakt, lag nu nog steeds eenzaam op de plek waar hij het had gelegd, enkel nu doorboord met tientallen gaatjes. Newleaf mocht dan wel weer in het land zijn, zonder ook nog maar een glimp van die ene poes te zien, zou hij er niet blijer op worden. Hij haalde even diep adem en richtte zijn blik voor zich. Hij zou en moest haar vinden. Even gingen zijn gedachten naar Autumnpaw, als die kater ook nog maar probeerde nu Fallen af te pakken, dan... dan... Dan sloeg hij dat beest de dood in. Direct drukte hij de gedachten van Autumn weg, hij moest nu even niet aan hem denken. Hij zou Fallen zoeken en vinden, tenminste, dat laatste hoopte hij. Anders kwijnde hij enkel verder weg. Hij zag er gelukkig nog niet als een skelet uit, maar ontzettend veel vet had hij nou ook weer niet. Gewoon heel licht ondergewicht, zou je kunnen zeggen. Zijn poten leidden hem naar de plek waar hij het ontzettend gezellig met haar had gehad, de rivier... Even keek hij naar zijn spiegelbeeld en sloot toen zijn ogen. In zijn gedachten zag hij haar zo voor zich, maar nu nog in het echt. Voorzichtig boog hij zich voorover om de heldere vloeistof door zijn keel te laten glijden.

[& FALLENTEAR]

Twee heldeblauwe ogen opende zich. Even verkende ze het gebied voordat die nachtzwarte poes waar ze van waren in bewegimg kwam. Een zucht gleed uit haar bek terwijl ze zich af vroeg wat ze vandaag zou doen, en wie ze vandaag zou leren kennen. Ze kende niet veel kattem, eigenlijk alleen, Autumnpaw, Silversnow, Innerghost en Flamepath. De rest kende ze wel een beetje maar had ze nog niet echt mee gesproken, misschien werd het tijd dat ze met meer katten ging praten. De poten van de poes kwamem in beweging toen ze opstond en zich uitrekte. Ze was nu echt nogal een volle poes. Haar vacht was lang geworden en haar lichaam was weer een stuk gegroeid. Maar hij was wel dun en lenig gebleven. Terwijl haar zusje een steeds sterkere bouw kreeg. Waardoor het vechten leuk bleef. Ondanks hun bouwen leken de twee nogsteeds verdomd veel op ellaar en werden ze nogsteeds wel eens door elkaar gehaald, terwijl ze van karakter toch een beetje scheelde. Nou ja, ze moest nadenken over wat ze aan moest met Silver en Autumn. De twee katers haatte elkaar en hadden elkaar aangevallen. Maar het was nooit duidelijk voor haar wie echt begon. Dus had ze besloten ze te ontwijken tot een van de twee naar haar toe zou komen en het zeggen. Maar dat leek moeilijker dan verwacht. Ze was gek op de twee katers. Silver met zijn vacht waar zei altijd tegenaan kon zitten, waar ze nog mee kon spelen en lol maken alsof ze kittens waren, en Autumn met de ogen waarvan zij dacht dat Starclan er iets speciaals meegedaan had. Ze kon dagen lang in de ogen staren zonder dat het verveelde. Ze begon de twee te missen, want ze wist dat ze niet zonder ze kon.
Haar lichaam kwam in beweging en zette rustig stappen het kamp uit. Ze keek achter zich, even snel kijkend voor Autumn, Silver, Inner of Flame. Toen ze die niet zag, zette ze een soort dravend pasje in en liep het kamp uit. Haar oren draaide rond terwijl ze om zich heen keek. Even jagen voor de clan kon geen kwaad, ze was een warrior en zou een trouwe zijn. Maar eerst moest ze wat drinken.
Kort maar snel achter elkaar zette ze haar passen in de richting van de rivier. De rivier waar ze zoveel lol had met Silver toen die bevroren was. Maar het was weer Newleaf en het zou weer compleet water zijn. Silversnow, die kater, hij had toch iets speciaals, iets wat geen andere kater had. Wat het was, zij had geen idee. Maar dat maakte hem anders. Nou ja, ze moest er niet aan denken, ze moest zowiezo eerst de clan dienen en dan pas aan zichzelf denken. Ze hoordw het stromende water al en haar snelheid verminderde duidelijk. Ze liep langzaam naar de rivier tot ze een geur rook. Silversnow. Even stopte haar poten en keek ze om zich heen. Ze gin niet weg, dat zou laf zijn. Ze zou doen alsof ze hem niet kende of dat ze hem niet zag of what dan ook. Ze keek naar zijn rug en stapte langzaam dichterbij. Aan zichzelf merkte ze meteen dat ze nogal sierlijk liep, dat deed ze altijd maar nooit was het haar eigenlijk opgevallen. Ze keek naar de kater. "Silversnow" zei ze rustig op een doodnormaal toontje. Ze niet merken dat ze het liefst tegen hem aan wou springen en haar kop tegen de hare vrijven terwijl ze aan het spinnen was. Nee, in plaats daarvan ging ze dood normaal naast hem zitten en dronk rustig van het water. Het was nogsteeds koel dus dat vond te wel lekker. Ze keek even naar de kater naar haar. Hij zag er uit alsof hij in geen tijden gegeten had en hij compleet in zijn gedachtes leefde. Haar staart lag rustig achter haar terwijl het puntje op de grond tikte.

"Silversnow" klonk een rustige stem, half geschrokken keek hij achter zich en zag daar een poes op hem af lopen, een poes die hij maar al te goed kende. Fallentear ging naast hem zitten en dronk even van het water. 'Fallentear!' riep hij haast vrolijk en wou eigenlijk direct zijn kopje tegen haar aan vleien, maar omdat zij zo koeltjes en rustig bleef, durfde hij dat eigenlijk niet echt. Wat als ze hem nu niet meer als een goede vriend zag, maar als een gewone kat van de clan die ze wel al eens had gesproken? Voelde ze wel hetzelfde wat hij voor haar voelde? Waarschijnlijk niet, waarom had hij haar anders zo lang niet meer gezien. Glimlachend keek hij haar even aan, zijn ogen vervuld van vrolijke tintelingen. Diep vanbinnen verlangde hij weer naar even kitten te zijn bij haar, het kon hem niets schelen dat ze nu warrior waren. Die ene keer op het ijs was gewoon zo leuk geweest en hij wou gewoon haar weer zien, de echte Fallen, die vrolijke, lieve en speelse poes. 'Lang niet meer gezien' miauwde hij en kon een kort en zacht gesnor niet onderdrukken. 'Hoe gaat het er mee?' Even richtte hij zijn ogen op het water en keek naar hun spiegelbeeld, wat zou zij nu van hem vinden? Zou ze er al achter zijn dat hij Autumn had aangevallen en niet andersom? Hij hoopte van niet, maar anders snapte hij wel waarom hij haar niet zo vaak meer zag. Maar aan de andere kant, als ze het niet wist, ging hij het haar niet vertellen. Gek was hij niet. Dan zette hij de kans op haar liefde op het spel en daar had hij geen zin in.

" inderdaad" klonk haar stem weer en hij richtte zijn ogen even op de grond, "Ik ben heel gelukkig met een hele lieve kater en vier prachtige kittens, nou goed" sprak ze droog uit. "Nee, ik voel me goed hoor, mijn twee best vrienden hebben gevochten, waarvan ik nogsteeds niet weet wie er eerlijk is dus wie ik kan vertrouwen. Mijn zusje is bevallen van kittens en heeft alleen daar nog aandacht voor en ik probeer mijn tijd te vullen aan dingen doen voor de clan" Ergens klonken die woorden sarcastisch, daarbij staken er een paar woorden op hem. Ze had gelijk, ze kon hem niet vertrouwen. Alles wat hij gedaan had was liegen geweest, gewoon om bij haar te zijn. Om haar gelukkig te maken, of nou ja, in zover mogelijk. Hij wou gewoon... "En met jou dan?" met deze zachte woorden schudde ze hem weer uit zijn gedachten en hij keek haar even aan. 'Goed' mompelde hij snel en voelde toen hoe ze haar kopje tegen hem aanwreef, eerst schrok hij er licht van, maar al snel verscheen er een tedere glimlach op zijn gezicht. "ik heb je gemist" zei ze zacht, waarna ze bij hem vandaan stapte en weer ging zitten. Weer had ze die blik opgezet. Die kille, emotieloze blik. Dat alles voordat hij ook nog maar 'Ik jou ook' had kunnen zeggen. "sorry" sprak ze zacht en licht verbaasd keek hij haar aan, 'Waarom zeg je dat nu weer? Je hebt toch niets om sorry voor te zeggen?' vroeg hij en zette voorzichtig een stap in haar richting. 'Toch?' Bij dat laatste woord keek hij even naar de grond, zijn staart lag een beetje doelloos naast hem op de grond en even beet hij zachtjes op zijn lip. Hij moest haar vertellen dat hij gelogen had, misschien voelde ze zich dan beter... Misschien... Waarschijnlijk zou ze dan naar Autumn gaan en bij hem blijven, maar dit stak hem ook zo, zeker omdat Fallen er zo verdrietig en terughoudend van werd. Hij keek haar weer aan en liet zijn ogen even over haar zwarte vacht gaan. Die zachte, lange vacht, die eigenlijk zo in contrast stonden met haar ogen, maar waardoor ze er weer zo goed bijpasten. Hij zuchtte en richtte zijn blik op het water, hij kon hier niet tegen. Hij wou de echte Fallentear terug, die vrolijke, aardige poes, voor wie hij alles wou doen. 'Je zit echt met dat gevecht in hè?' fluisterde hij zacht en keek weer op. Zijn ogen stonden vol met spijt, spijt dat hij dat gedaan had, maar hij kon de tijd niet meer terugdraaien of iemand moest een tijdmachine voor hem hebben...

”Ja, natuurlijk. Jullie zijn alles waar ik om geef, en jullie kunnen elkaar niet eens normaal aankijken” zei ze, even keek hij naar de grond, maar haar zachte vacht deed hem terug opkijken. Ze was tegen hem aan gekropen, even keek hij naar haar. Haar gedrag verwarde hem, het ene moment kroop ze tegen hem aan om het andere moment weer zo afstandelijk te zijn en vervolgens weer tegen hem aan te kruipen. Wat wou ze? ”Ik hou van jullie, en wil jullie niet kwijt omdat jullie elkaar niet kunnen uitstaan” zei ze. Ze dwong hem haar aan te kijken door voor zijn kop te gaan zitten, echter probeerde hij naar de grond te kijken, toen hij merkte dat dit niet lukte, keek hij haar toch maar aan en zuchtte. Hij had dit allemaal veroorzaakt, dat wist hij maar donders goed, maar hij wou het niet toegeven. Niet bij haar, dan zou zijn kans op haar verkeken zijn... Toch? De kater sloot zijn ogen even en draaide zijn kopje weg, 'Sorry' sprak hij compleet onverstaanbaar uit. Hij stond op en zette een paar stappen achteruit, 'Sorry' sprak hij weer, dit keer duidelijk, en keek haar aan. Ze was prachtig en ze betekende zoveel voor hem, waarom deed hij dit? Waar was hij in godsnaam mee bezig? Hij wist waar hij mee bezig was, hij was bezig met haar kwijt te raken, of... Hij richtte zijn blik weer op de grond, waarom moest Fallen hem nu zo zien, hij was immers duidelijk in de war en wist duidelijk niet goed wat hij moest doen. Even slikte hij en keek weer op, waarna hij weer naar haar toe liep en zonder nog iets te zeggen tegen haar aan ging zitten en zijn staart om de hare krulde. Hij legde zijn hoofdje op de hare en zuchtte. Hij wou het niet vertellen, maar waarschijnlijk zou Fallen het wel te weten komen. Ze zou toch wel weten dat hij normaal anders deed, dat hij iets achter hield?

”waarvoor sorry?” vroeg ze terwijl ze hem aankeek. De kater zat een beetje in tweestrijd. Hij wou het wel zeggen, maar durfde gewoon niet, bang voor haar reactie. Even keek de poes hem dringend aan maar die blik verdween al snel weer, moest ze hem langer hebben aangehouden, had ze het uit hem gekregen, maar het was duidelijk dat haar dat niet lukte. Ze duwde haar kop tegen de zijne en sloot haar ogen even. Hij glimlachte ook eventjes en sloot van genot zijn ogen, echter in zijn hoofd tolden duizenden dingen. Hoe zou hij het haar in godsnaam zeggen, hij had gelogen... Gelogen! Plots kon hij niet verder nadenken, omdat hij omvergeduwd werd en zijn staart werd losgelaten. Direct sprong hij op en zag de grijns op Fallens gezicht, 'Oh, die krijg je terug!' riep hij grijnzend, even was hij het hele gebeuren vergeten en sprintte naar Fallen toe, waarna hij na een krachtige sprong met haar over de grond rolde en nét voor het water stopte. Snel sprong hij op en keek naar de vloeistof, een speelse twinkeling kwam in zijn ogen en begon de poes plots te duwen. Gewoon zachtjes te duwen richting het water. Als ze niet nat wou worden, zou ze snel moeten opstaan.

- Beetje kort ^^"