Let the Sky Fall [& SUNPAW*]

Nog voor de zon geheel op was, rende Linepaw het kamp uit. Haar ademhaling ging onregelmatig en snel op en neer. Tranen prikten achter in haar ogen en even kneep ze ze dicht. Een waterdruppel kwam hierdoor tevoorschijn, maar ze bleef doorrennen. De traan rolde van haar oog, naar haar wang en vloog daarna door de duisternis. De zon begon te schijnen, maar de kleine poes bleef doorlopen. Gewoon weg, het kon haar niet schelen waarheen. Haar staart had ze het liefst angstig tussen haar benen gestopt, maar dat zou haar enkel afremmen. Wat ze nu wou was rust, maar die kreeg ze maar niet. Nergens niet. Even keek ze achterom en zag weer diezelfde witte schim van daarnet. Ze probeerde nog harder te lopen, haar hart bonsde als een gek in haar lichaampje, bloed stroomde wild door haar aderen en haar haren stonden recht overeind. Ze ademde schokkerig en voor de meesten zou het lijken alsof ze gek geworden was, alsof ze achterna gezeten werd door een das. Maar dat werd ze niet, hetgene wat haar er nu toe dwong zo te rennen, daarvan wist ze eigenlijk niet eens zeker wat het was. Een witte schim in de vorm van een kat, soms met een bruine vriend en een zwarte. 3 katten die de hele tijd om haar heen hingen, haar altijd volgden, maar niemand behalve zij die ze zag, soms vervaagden ze in de lucht om even later voor haar neus te verschijnen en haar compleet bang te maken. Katten begonnen te denken dat ze gek was geworden en misschien was ze dat ook wel. Hoe kon het anders dat ze zo wegliep, dat ze zo angstig van ze werd en dat ze ze überhaupt zag...

Nog steeds rende ze als een gek over hun terrein, tot ze struikelde over een steen en een heel eind gewoon over het terrein rolde. Tranen rolden over haar gezicht en terwijl ze haar ogen gesloten had, kon ze ze zien. De wrede lach op hun gezichten, die valse grijnzen die haar niet aanstonden, die haar bang maakten. Ze zag ze altijd en overal, ze zag de katten altijd en overal en ze maakten haar bang, bevolen haar dingen te doen die ze niet wou en hingen de hele tijd rond haar. Ze kwam tot stilstand tegen een boom waar ze even haar bewustzijn verloor en eindelijk wegzonk in een zwart gat zonder enge katten. Even leek er vrede te zijn, maar al snel kwam ze weer bij bewustzijn en voorzichtig opende ze een oog, waar was ze? Een sterke Thunderclangeur dreef haar neus binnen. Dit moest Thunderclan Territory zijn. Weer vielen haar ogen dicht, om ze al snel weer open te doen, nog maar een klein beetje en nog niet helemaal bij de stand van zaken, maar ze waren open...

[& SUNPAW*]

De poes schrok zich te pletter toen ze plots een stem hoorde, direct was ze opgesprongen en iets achteruit gedeinsd, "H-hé, ehm.." had het geklonken, "Ehm.. Wil je misschien.. weg gaan.." Het had niet erg zelfzeker geklonken, maar voor haar was het voldoende zeker nu. Haar ogen waren nog een beetje rood en ze slikte even, 'I... Ik eehh, J..' stotterde ze, ze deinsde weer een paar stappen achteruit en zag toen weer een van die katten naast haar. Direct stoof ze weg tot achter een boom, daar kromp ze ineen en keek ze even naar de poes die haar had gevraagd weg te gaan. Even keek ze achterom naar Windclan terrein, maar drukte zichzelf nog erger tegen de boom aan toen ze ook daar een zwarte kat zag verschijnen. Haar haren gingen langzaam uit angst overeind staan en haar oren had ze al lang in haar nek gedrukt. Het liefst had ze gehad dat er nu niemand was, het liefst wou ze nu van deze wereld even verdwijnen, maar dat kon niet. Een traan rolde weer over haar wang, ze was nog niet op Windclan gebied, maar het kon haar nu even niets schelen. Ze wou niet terug, niet terug naar die katten! Voorzichtig keek ze even naar de apprentice, een rode kleur had haar vacht, maar toch voelde ze zich niet echt op haar gemak, moordzuchtig zag ze er niet uit, maar ze was een vijandelijke kat... Weer dook ze in elkaar en slikte even.